SC:
อย่างไรก็ตามหวังจินหลง โบกมือเพื่อหยุดคนรอบๆที่ต้องการจะก่อจลาจลขึ้น เขาเช็ดน้ำลายบนใบหน้าด้วยกระดาษที่คนอื่นส่งมาจากนั้นโยน เฉินเฟยหยู ลงกับพื้น การแสดงออกของเขายังคงสงบ
“มันเป็นเพียงแค่สุนัขตัวหนึ่งที่ถุยน้ำลายไม่จำเป็นจะต้องสนใจมัน!”
หลังจากนั้นเขาก็ยกเท้าซ้ายขึ้นเหยียบใบหน้าของเฉินเฟยหยู และพูดอย่างเย้ยหยันว่า
“แกทำลายอารมณ์ดีของฉันมาหลายครั้งแล้ว แต่โชคดีที่ทุกครั้งแกหนีไปได้ มันเป็นเรื่องดีอยู่แล้วที่แกหนีหางจุกตูดไปก่อนหน้านี้ แต่ทำไมแกยังกล้ากลับมาสร้างปัญหาให้ตัวเองอีก”
“เ-็ด! มึงไม่ตายดีแน่!”
เมื่อได้ยินดังนั้นเฉินเฟยหยู ตะโกนออกมาจากลำคอของเขา
“โอ้..ฉันรู้วันนี้ยังไม่ถึงวันตายของฉันแต่สำหรับแกไม่น่าจะรอดวันนี้ได้!”
หวังจินหลง เดินไปหา จางซวน ที่อยู่ข้างๆและอุ้มเธอขึ้นมาจากนั้นสั่งชายที่อยู่ข้างๆว่า
“พาไอ้ผู้ชายคนนี้ตามไปที่ห้องของฉัน!”
จากนั้นหวังจินหลง ก็อุ้ม จางซวน ขึ้นไปชั้นบน
“ตุบ!”
หลังจากที่เฉินเฟยหยู ถูกโยนลงบนพื้นโดยคนของ หวังจินหลง หวังจินหลง ก็โบกมือขับไล่พวกเขาออกไป เหลือเพียง 3 คนที่อยู่ในห้อง เฉินเฟยหยู แค่ต้องการโอกาสในการต่อต้านแต่เขาก็ถูกทุบตีโดย หวังจินหลง!
“แกรู้ไหม ว่าทำไมแกเพิ่งถูกพามาที่นี่”
หลังจากที่จัดการกับเฉินเฟยหยู หวังจินหลง ปัดมือของเขาและจุดบุหรี่ขึ้น
ดวงตาของหวังจินหลง จ้องมองไปที่ เฉินเฟยหยู ซึ่งตอนนี้เขากำลังนอนเงียบๆอยู่บนพื้นไม่มีการแสดงออกถึงสิ่งใด
หวังจินหลง ไม่อยากจะถามเขาอีก หลังจากพ่นควันออกมาอย่างช้าๆเขาหัวเราะและพูดว่า
“ฉันชอบดูคนที่กำลังสิ้นหวังเพราะฉะนั้น ฉันจะแสดงฉากบนเตียงกลับนางแพศยาต่อหน้าแก!”
“มึงกล้าหรอ!” novel-lucky
เมื่อได้ยินความคิดวิปริตของหวังจินหลง ใบหน้าของ เฉินเฟยหยู เปลี่ยนแปลงทันที ด้วยความโกรธของเขาที่อัดสุ่มทำให้หน้าอกของเขาแทบจะมอดไหม้เขาพยายามต่อสู้กับความเจ็บปวดและลุกขึ้น แต่ก่อนที่เขาจะวิ่งเข้าไปหา หวังจินหลง ทันใดนั้นก็มีโซ่สีทอง 2 เส้นโทรออกมาจากพื้นแล้วพันรอบเท้าเขาทันที!
เฉินเฟยหยู ล้มลงกับพื้นกะทันหันจนหน้าของเขาปะทะกับพื้นอย่างรุนแรง
ในขณะเดียวกันจมูกของเขาก็เลือดไหลออกมาเป็นอย่างมากดวงตาของเขายังแสดงออกอย่างดุร้ายและมองไปที่หวังจินหลง ความคิดในใจของเขาในตอนนี้เพียงสิ่งเดียว คือ อยากจะฉีกไอ้สารเลวคนนี้ออกเป็นชิ้นๆแล้วกลืนกินเนื้อของมันขณะที่มันยังมีชีวิตอยู่!
หวังจินหลง ไม่สนใจดวงตาที่เกลียดชังของ เฉินเฟยหยู เขายังคงสูบซิการ์และดีดนิ้วจากนั้นโซ่สีทอง 2 อันก็โผล่ขึ้นมาจากพื้นอีกครั้งและพันรอบตัวของ เฉินเฟยหยู
หลังจากนั้น หวังจินหลง หันไปมอง จางซวน ที่กำลังร้องไห้
“ฉัน…ฉันจะนอนกับนายก็ได้!แต่นายต้องปล่อยเฟยหยูก่อนตราบใดที่นายปล่อยเขาไปฉันจะเชื่อฟังนายอย่างแน่นอน!”
จางซวนเช็ดน้ำตาจากมุมตาของตัวเองอย่างรวดเร็วและพยายามอ้อนวอน เมื่อ หวังจินหลง ได้ยินดังนั้นเขาหันไปตบเธออย่างรุนแรง
“ในตอนที่ฉันให้โอกาส เธอกลับไม่ยอมรับมันแต่ตอนนี้ต้องการที่จะช่วยชีวิตขยะแบบมันอย่างนั้นหรอ?มันสายไปแล้ว!”
หลังจากนั้นหวังจินหลง ก็จิกผมของ จางซวน ดึงขึ้นมาและโยนเธอไปที่โซฟาอย่างแรง
ฉีก-
จางซวนผู้ถูกโยนบนโซฟายังไม่สามารถรู้สติได้ดีทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าร่างกายส่วนบนของเธอนั้นว่างเปล่าเมื่อมองลงมาเธอพบว่าเสื้อผ้าของเธอถูกฉีกโดย หวังจินหลง
“ไม่!ไม่นะ! เฟยหยูช่วยฉันด้วย”
เมื่อเห็นใบหน้าที่หื่นกระหายของหวังจินหลง จางซวน พยายามปกปิดหน้าอกของตัวเองและร้องขอความช่วยเหลือจาก เฉินเฟยหยู
“ไอ้สัส!มึงไอ้ สัตว์เดรัจฉาน!”
เมื่อเห็นแฟนสาวของตัวเองถูกทำให้อับอายโดยหวังจินหลง เฉินเฟยหยู แทบจะสูญเสียเหตุผลในตอนนี้แขนขาของเขาถูกมัดด้วยโซ่สีทองอย่างแน่นหนามันทำให้เกิดรอยเลือดไหลออกมา เขาพยายามดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งแต่ไม่สามารถหลุดพ้นจากการจับกุมได้
“ฮ่าฮ่าๆๆๆ”
เมื่อมองเห็นหน้าคู่รักทั้งสองคนกำลังสิ้นหวังหวังจินหลง หัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ
“มันไม่น่าหดหู่ไปตลอดหรอก?เดี๋ยวเธอก็จะรู้สึกดีเอง!”
ทันใดนั้นหวังจินหลง ก็เหยียดมือออกไปอีกครั้งแล้วฉีกกางเกงในของ จางซวน
“อา.”
ก่อนที่เขาจะทันสัมผัสกางเกงในของ จางซวน เขาก็รู้สึกว่าแขนของเขาเย็นยะเยือกปรากฏปฏิกิริยาเจ็บปวดลาวกับปอดของเขากำลังฉีกขาดมันกระจายออกมาจากข้อมือและลามไปถึงร่างกาย
“อ้ากกก!!!”
หวังจินหลง จับข้อมือของตัวเองและกรีดร้องออกมาทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าอากาศรอบตัวของเขาเริ่มหมุนอีกครั้ง เขากลิ้งลงไปกับพื้นและเปลี่ยนเป็นชุดเกราะสีทองห่อหุ้มร่างกายไว้ทันที
“เชี่ยนี่มันเรื่องอะไรกัน?ใครวะ!”
เขาพยายามหยุดเลือดที่บาดแผลด้วยทองคำท่าทางของ หวังจินหลง นั้นเหมือนคนกำลังหนีตายเกาะอยู่ที่กำแพงและตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง!
หลังจากที่ตะโกนออกมาหวังจินหลง เช็ดเหงื่อบนใบหน้าของเขาจากนั้นเงยหน้าขึ้นแล้วเริ่มมองในห้องอย่างระมัดระวัง
”แกร๊ง!”
ก่อนที่จะพบร่องรอยของผู้โจมตีหวังจินหลง ก็ได้ยินเสียงระเบิดมาจากด้านซ้าย เขายกแขนทองคำของเขาเพื่อปิดกั้นทันที
“หืม?มนุษย์ล่องหนอย่างนั้นหรอ?”
เมื่อประสบความสำเร็จในการสกัดการโจมตีหวังจินหลง เย้ยหยัน ทันใดนั้นกำแพงห้องอันงดงามก็เริ่มละลาย
สักครู่ต่อมากำแพงห้องทั้งหมด4 ด้านละลายออกเป็นสายน้ำทองคำไหลรวมกันเป็นแม่น้ำสายหนึ่ง ซึ่งไหลเวียนไปมาอยู่ภายในห้องกว้าง
เฉินเฟยหยู กอด จางซวน ไว้ในอ้อมแขนของเขา เมื่อ หวังจินหลง ถูกโจมตี พวกเขานั่งยองยองอยู่ตรงมุมห้องและจ้องมองแม่น้ำสีทองที่ไหลอยู่บนพื้นด้วยความตกใจ ในที่สุดก็รู้ว่าความสามารถของ หวังจินหลง นั้นน่ากลัวเพียงใด
หวังจินหลง ยังคงเพิกเฉยต่อคนทั้งสองคนที่นั่งหลบอยู่มุมห้องในเวลานี้เขามองแม่น้ำสีทองวนเวียนอยู่ภายในห้องสักครู่ต่อมาเขาก็ดีดนิ้ว จากนั้นแม่น้ำสีทองที่อยู่บนพื้นก็กระเด็นไปรอบๆ!
ฟิว!ๆๆๆ
ด้วยความเร็วของน้ำสีทองนี้กระเด็นไปทั่วหวังจินหลง กวาดตามองดูรอบๆทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่าง รีบหยิบปืนขึ้นมาแล้วยิงใส่จุดที่มีสีทองเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว!
———————————–