เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 320 เธอยังเป็นภรรยาของผม
ไบรอันอึกอัก “ครับ นายท่าน ผมจะไปส่งนายท่านเดี๋ยวนี้”
ไบรอันขับรถไปที่ที่พักของแอเรียน พอไปถึงไบรอันก็ช่วยพยุงมาร์คที่เมามากขึ้นไปที่ห้องของแอเรียน ไบรอันไม่กล้าเคาะประตูหนักเกินไปจึงเรียกเบา ๆ “นายหญิง นายท่านมาหา…”
ไม่มีเสียงตอบรับจากในห้อง มาร์คจึงเคาะประตูดัง ๆ “เปิดประตู!” ไบรอันตกใจและรีบหยุดการกระทำของมาร์ค แอเรียนกำลังท้องอยู่ เธอคงจะไม่อาจรับมือกับความกลัวแบบนี้กลางค่ำกลางคืนได้ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นเพราะสิ่งนี้มันจะสายเกินไปที่จะรู้สึกผิดในภายหลัง!
แอเรียนตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะประตู เธอสอดดูที่ตาแมวก่อน เธอถอนหายใจเมื่อเห็นไบรอันกับมาร์ค ; เธอเปิดประตู ก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไร มาร์คก็โซเซมาหาเธอและกอดเธอไว้อย่างแน่นพร้อมกับพึมพัมอะไรบางอย่างที่ไม่อาจจับใจความได้
“ผมไปก่อนนะ ฝากนายท่านด้วย” ไบรอันพูดเมื่อเห็นเช่นนั้น
แอเรียนไม่ทันได้ตอบโต้ด้วยซ้ำก่อนที่ไบรอันจะปิดประตูแล้วหนีไป เธอเห็นได้ชัดว่ามาร์คเมามาก ด้วยความกังวล เธอจึงใช้มือนึงพยุงท้องตนเองและช่วยพยุงมาร์คอีกมือนึง “ช้า ๆ… ตามฉันมา…”
ในตัวมาร์คยังมีเศษเสี้ยวของสติหลงเหลืออยู่ เขาจึงไม่ได้ทิ้งน้ำหนักทั้งหมดของตัวเขาไปที่แอเรียน พอเขาเห็นว่าเธอกำลังตะเกียดตะกายที่จะพยุงตัวเขา เขาจึงงัดมือเธอออกอย่างนุ่มนวลและยืนพิงกำแพงด้วยตัวเขาเอง “เธอจะทำแบบนี้อีกนานแค่ไหน? เธอจะไม่กลับไปที่บ้านเทรมอนต์จนกว่าวิลจะกลับมาหรือไง?”
แอเรียนอึ้ง “คุณพูดอะไร? คุณคิดว่า… ฉันย้ายออกมาจากบ้านเทรมอนต์เพราะวิลหรอ?”
“แล้วใช่ไหมล่ะ?” มาร์คถาม
เธอกัดปากตัวเองโดยไม่ตอบ เขาชอบคิดไปเองตลอด ทำไมเขาไม่ถามเธอก่อน?
แอเรียนหยุดนิ่งไปก่อนที่จะปัดผมตนเองไปทัดหู “กลับไปซะถ้าคุณยังมีสติ โทรหาไบรอันให้มารับก็ได้ ฉันไม่ได้นอนเต็มอิ่มมาหลายวันแล้ว ฉันรับมือกับสิ่งนี้ไม่ไหวหรอกนะ”
เมื่อมองไปที่การกระทำของเธอมาร์คก็มีความงุนงงอยู่ชั่วขณะ หุ่นที่ผอมบางของแอเรียนเห็นได้ชัดเมื่อใส่ชุดนอน ; สิ่งเดียวที่โตขึ้นคือท้องของเธอ เธอผมลงกว่าเดิมอีกตั้งแต่ที่เธอตั้งครรภ์…
“กลับไปกับฉัน” อยู่ ๆ มาร์คก็พูดขึ้น
“จะให้ฉันกลับไปที่บ้านที่แม้แต่คุณเองยังไม่อยากจะกลับไปทำไม?” แอเรียนพูดพร้อมกับนั่งลงที่โซฟาในห้องนั่งเล่น แต่พอนึกได้เธอก็ลุกขึ้นเพื่อไปชงชาดำให้เขา
“ที่บ้านเทรมอนต์มีคนคอยดูแลเธอ ต่อให้ฉันกลับบ้านหรือไม่ ก็ไม่เห็นเธอจะมีปัญหาอะไรเลย” มาร์คยังไม่ขยับจากทางเดิน เขารู้ว่าเขาไม่สามารถยืนตัวตรงได้อย่างอิสระภายใต้อิทธิพลของแอลกอฮอล์ เขาแทบจะไม่สามารถรักษาความเข้าใจและเหตุผลเมื่อเขาพูดได้
“มีสิ” แอเรียนตอบพร้อมกับมองหน้าเขาก่อนที่จะพูดต่อ “คฤหาสน์ เทรมอนต์ ไม่มีชีวิตชีวาเมื่อคุณไม่อยู่ มันทำให้ฉันนอนไม่หลับ”
ตาของมาร์คเบิกโตก่อนที่มันจะกลับมาเป็นปกติ “อย่าบอกฉันนะว่า เธอย้ายออกมาเพราะว่าฉันไม่ยอมกลับบ้าน?”
แอเรียนกัดปากตัวเองตอนที่เอาชาไปให้เขา “ฉันเป่าให้แล้ว มันไม่ร้อนแล้ว ดื่มก่อนสิ” อยู่ ๆ ฟ้าก็ผ่าและฝนก็ตกหนักโดยไม่มีคำเตือนล่วงหน้าเลย
แอเรียนรีบไปเก็บเสื้อผ้าที่ตากไว้ที่ระเบียงและทำการปิดหน้าต่างทุกบานทันที เสียงเม็ดฝนกระทบบนหน้าต่างไม่นุ่มนวลเอาสะเลย ทำให้ได้ยินเสียงฝนดังมากในยามค่ำคืนที่เงียบสงบก่อนหน้านี้
มาร์ควางชาดำลงและเดินเข้าห้องน้ำ ระหว่างที่แอเรียนกำลังเก็บเสื้อผ้าเธอผึ่งหูฟังเสียงในห้องน้ำไปด้วย วันนี้เขาคงจะกลับไม่ได้แล้วใช่ไหม? ที่นี้มีห้องนอนแค่ห้องเดียว และมีเตียงแค่เตียงเดียว พวกเขาจะนอนอย่างไรกัน?
ก่อนที่เธอจะทันได้ตัดสินใจ มาร์คได้ตัดสินใจแทนเธอไปแล้ว ตอนที่เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ เขานุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เขาอาบน้ำมาแน่นอน “นอนกันเถอะ”
แอเรียนคิดว่าเธอคงจะลงเอยไปนอนที่โซฟาเสียแล้ว แต่เสียงฝนตกดังเกินไปที่เธอจะนอนหลับได้ อีกอย่าง ในห้องนั่งเล่นไม่มีแอร์ด้วย การนอนหลับที่ไม่ได้คุณภาพจะส่งผลเสียให้กับลูกแน่ ๆ ไม่ว่าเธอจะไม่อยากเข้าไปนอนที่ห้องนอนมากแค่ไหน เธอก็ไม่มีตัวเลือกอยู่ดี
มาร์คตามเธอไป พอประตูปิดลงเธอก็เขาไปอยู่ในอ้อมกอดเขาด้วยความตกใจพร้อมกับปากเธอที่ถูกปิดด้วยจูบของเขา แอเรียนเบิกตาโต จิตใจของเธอว่างเปล่าเมื่อเธอพบเจอกับใบหน้าที่ขยายใหญ่ของมาร์คต่อหน้าเธอ
ตอนแรกเธอคิดว่าเขาไม่ได้เมาขนาดนั้นเพราะเขายังสามารถโต้ตอบกับเธอได้ตามปกติ ดูเหมือนว่าเธอจะประเมินเขาสูงเกินไป!
แอเรียนพยายามหลีกหนีการจูบพร้อมกับพูดว่า “ฉันท้อง…”
เสียงของแอเรียนเบาด้วยอาการขาดอาหาศหายใจและความกลัว แต่มันก็ไม่ทำให้มาร์คมีสติขึ้นเลย เขาปิดไฟอย่างง่ายดายและเอนเธอนอนลงบนเตียงภายในไม่กี่วินาที มันเป็นการประคองที่นุ่มนวลไร้ความรุ่นแรงแต่ก็ยังแอบแฝงการบังคับ ทำให้แอเรียนไม่สามารถขัดขืนได้
เมื่อมาร์คเลื่อนชุดนอนเธอขึ้น แอเรียนขอร้องด้วยเสียงสะอื้น “อย่าทำแบบนี้… คุณเมา อย่าทำแบบนี้กับฉันได้ไหม? รอให้คุณสร่างก่อนได้ไหม?”
เธอกลัวมาก เธอเคยแท้งลูกมาแล้วจึงไม่ต้องการที่จะเสียอีกคนไป ตอนนี้เขาเมาและคงไม่รู้ซึ่งพลังของตนเอง จะทำอย่างไรถ้าเกิดอุบัติเหตุละ…
“ฉันรู้ว่าฉันทำอะไรอยู่…” เสียงทุ่ม ๆ ของเขาที่ดังอยู่ข้างหูแอเรียนปนไปด้วยความสิ้นคิด
“ฉันไม่ต้องการ… ลุกขึ้น ปล่อยฉัน!” แอเรียนไม่เชื่อคำพูดที่มึนเมาของเขา น้ำตาเธอเริ่มคลอเบ้าพร้อมที่จะไหลรินได้ทุกเมื่อ
“อย่าลืมว่าเธอยังเป็นภรรยาของฉัน!” ราวกับว่าหมดความอดทนที่จะปลอบเธอมาร์คจึงเตือนเธอถึงหน้าที่ของเธอ