บทที่ 179 ไปได้สวยล่ะ!
ในวันนั้น สมาชิกเกือบทั้งหมดของหน่วย Hound Dog ได้ถูกทำลายล้างไป มี
เพียงไม่กี่คนที่รอดชีวิตไปได้ คิฮาระที่โดนมิสไซล์ไปลูกหนึ่งก็หนีรอดไปได้เช่นกัน
ดังนั้น ณ ตอนนี้หน่วย Hound Dog จึงแทบจะเหลือแต่ชื่ออยู่แล้วด้วยสมาชิก
ไม่กี่คน
แน่นอนว่าถ้าให้เวลาสักหน่อย คิฮาระก็สามารถสร้างหน่วย Hound Dog ขึ้นมา
ใหม่ได้ แต่กว่าจะถึงตอนนั้น วู่หยานก็คงจะช่วยเหล่าน้องสาวได้เกือบหมดทุกคน
แล้ว………
ส่วนทางฝั่งITEMนั้นมีผู้บาดเจ็บ1และไร้รอบขีดข่วน3 ถึงแม้ความเสียที่ได้รับจะไม่
เยอะ เรียกว่าน้อยยังได้เลย ถึงกระนั่น พวกเธอก็ยังรีบถอยกันอย่างตาลีตาเหลือก
ครั้งนี้ เนื่องจากโดนสองสาวผู้ลึกลับมาขัดขวาง…ไม่สิ มาล้างบาง ทำให้ภารกิจ
ของ Hound Dog และ ITEM ล้มเหลว…..
ที่เจ็บแสบยิ่งไปกว่านี้ก็คือ พวกโคลนที่ถูกรวบรวมมาที่สถาบันวิจัยโดยมีคนคุ้มกัน
อย่างแน่นหนา ได้ถูกผู้บุกรุกขโมยไปจนหมด!
ดังนั้นตอนนี้เหล่าน้องสาวมิซากะเกือบทั้งหมดจึงได้สูญหายไปแล้ว!
แม้แต่ เหล่าน้องสาวที่ได้เข้ารวมแผนการวิจัยเลเวล6 และโดนแอคเซลาเรเตอร์ฆ่า
ไป ก็ยังโดนขโมยไปจนหมดเช่นกัน!
สุดท้าย จึงเหลือเหล่าน้องสาวเพียงไม่กี่ร้อยคนที่ต่างกระจัดกระจายไปตาม
สถาบันวิจัยแต่ละที่ ส่วนที่เหลือนั้นหายเกลี้ยง……
นี่ทำให้เหล่านักวิจัยของโปรเจคเลเวล6ต่างกลายเป็นบ้าคลั่งกันหมด พวกเขา
แทบทุกคนเริ่มที่จะปาข้าวของในบ้านกันด้วยความหัวเสียอย่างถึงที่สุด ส่วน
หัวหน้าของโปรเจคนี้ อามาอิ อาโอะ เมื่อได้รับข่าวเขาก็เป็นลมล้มพับลงไปทันที
…..
ด้วยเหล่าน้องสาวที่เหลือไม่กี่ร้อยคนทำให้โปรเจคเลเวล6ไม่อาจดำเนินการต่อไป
ได้ ทำได้แค่หยุดมันไว้ด้วยความหวังที่ว่าซักวันจะสามารถนำเหล่าซิสเตอร์ที่
หายไปกลับคืนมาได้ หรือไม่ก็ได้รับDNAของร่างต้นมา
ส่วน อามาอิ อาโอะ ผู้ที่ได้ลงทุนไปกับโปรเจคนี้ด้วยเงินมหาศาล ตอนนี้จึงมี
หนี้สินท่วมหัว ในเวลาต่อมาเขาก็ได้หายสาบสูญไปโดยไม่รู้ว่าหลบหนีไปที่ไหน
แล้ว…….
ด้วยเหตุนี้ อีเว้นท์ครั้งนี้จึงได้มาถึงบทสรุป………
แน่นอนว่าพวกคนระดับสูงที่เกี่ยวข้อง ย่อมทราบดีว่านี่ก็แค่ชั่วคราว ตอนนี้
เป้าหมายได้เปลี่ยนไปเป็นการ ‘ตามหาผู้ที่สูญหาย’
ผู้คนธรรมดาที่อาศัยอย่างสงบสุขในเมืองนี้ไม่ได้รู้เลยว่าภายใต้ฉากหน้าที่สงบสุขนี่
ยังมีเบื้องหลังที่แสนดำมืดและวุ่นวายอยู่ เพียงแค่คุณเข้าไปเกี่ยวข้องกับมันเพียง
เล็กน้อยก็จะโดนมันกลืนกินไป……..
เมืองแห่งการศึกษา โรงเรียนเขต7 ภายในตึกที่ไร้หน้าต่าง
“นายมีแผนอะไรต่อไป?”
เสียงที่ดูศักดิ์สิทธิ์มาพร้อมกับเสียงรบกวนมากมายดังขึ้น ทำให้สถานที่นี่ที่แต่เดิม
เงียบสงบ เมื่อเสียงพูดนี่ดังขึ้นก็ทำ ให้อากาศที่อยู่รอบๆราวกับแข็งตัวขึ้น
กลายเป็นหนักหน่วงมาก!
อเลสเตอร์ที่ยังลอยตัวอยู่ในแทงค์น้ำอันเดิมไม่ได้รู้สึกประหลาดใจกับเสียงนี่ เขา
ยังคงเงียบ
หลังจากได้รับหลายบทเรียน อเลสเตอร์ก็กลายเป็นรอบคอบขึ้น เขารู้แล้วว่าตัว
รวบรวมข้อมูลของตน อันเดอร์ไลน์ นั้นไร้ประโยชน์กับสถานการณ์ในตอนนี้
ดังนั้นเขาจึงไม่ตรวจสอบภาพของสถานที่เกิดเหตุอีกต่อไป หลังจากดูรายงาน เขา
ก็คงสภาพนี้มาจนถึงตอนนี้
“จะยอมแพ้?”
เสียงที่บิดเบี้ยวดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้อเลสเอตร์ได้มีการตอบสนองแล้ว ไม่ใช่
คำพูด แต่เป็นการกระทำ
ภาพๆหนึ่งปรากฏขึ้นมาตรงหน้า อเลสเตอร์ไม่พูดอะไร เขารู้ดีว่าเจ้าของเสียงนี้
เข้าใจว่าตนจะสื่อถึงอะไร
ส่วนภาพที่ปรากฏออกมานั่นก็คือภาพของ มิโคโตะ!!
“เดินหมากแบบนี้ มันไม่ใช่สไตล์ของนายเลยนะ……”
เสียงอันไร้อารมณ์ดังขึ้น เห็นได้ชัดว่าถึงจะพูดแบบนี้แต่เจ้าตัวก็ไม่แคร์เหมือนกัน
อเลสเตอร์ได้ยินปิดภาพไป จากนั้นหลับตาลง ผ่านไปสักพักหนึ่งเขาก็พูดขึ้นมาว่า
…..
“หยุดตอนนี้ก็ไม่ใช่สไตล์ของฉันเหมือนกัน……”
…………..
ขณะเดียวกัน ทางฝั่งบ้านวู่หยาน…….
อะแฮ่ม แน่นอนว่านี่ไม่ใช่บ้านเก่าเขาที่ตอนนี้เละเป็นโจ๊กไปแล้ว แต่เป็นบ้านใหม่
ที่วู่หยานซื้อมา!
วู่หยานกำลังนั่งอยู่ที่พื้นโดยที่มือมีโน๊ตบุ๊คอันเล็กอยู่ มือเขาไม่ได้เคลื่อนไหวแต่
ภาพหน้าจอกลับเปลี่ยนไปมาไม่หยุด มีเพียงแค่เส้นกระแสไฟฟ้าที่ออกมาจาก
มือวู่หยานเข้าไปในเครื่องอย่างช้าๆ…..
หลังจากเสร็จสิ้นขั้นตอนสุดท้าย ไฟฟ้าจากมือเขาก็หยุด จากนั้นเก็บโน๊ตบุ๊คเข้าไป
แล้วลุกขึ้นยืนบิดตัวด้วยสีหน้าพึงพอใจสุดๆ
นี่จะไม่ให้พอใจได้ยังไงล่ะ?
ก็ครั้งนี้น่ะนอกจากจะได้ปั่นหัวพวก Hound Dogที่น่ารังเกียจแล้วยังทำให้พวก
มันเสียหายอย่างร้ายแรงด้วย แถมยังสามารถช่วยเหล่าน้องสาวมาได้เกือบหมด
ด้วย!
ตอนนี้ภายใน อุปกรณ์มิติแห่งชีวิต ของเขามีเหล่าน้องสาวอยู่ถึง19,000คนแล้ว!
ตราบใดที่ช่วย(ปล้น)พวกเธอที่เหลืออีกไม่กี่ร้อย ไม่เพียงแต่จะทำให้ความ
ปรารถนาของมิโคโตะเป็นจริง แต่ยังทำให้เควสอันแรกของเขาสำเร็จอีกด้วย!
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้พวกเธอเกือบทั้งหมดก็ได้มาอยู่มือเขาแล้ว ดังนั้นโปรเจค
เลเวล6ก็ไม่มีทางที่จะทำเดินการต่อได้ หลังจากนี้ก็คงไม่มีซิสเตอร์คนไหนตายอีก
……
ถึงแม้จะตายไปเขาก็สามารถชุบชีวิตขึ้นมาได้ แต่วู่หยานไม่อยากให้พวกเธอพบ
กับประสบการณ์ตายไปหนึ่งครั้ง……
ดังนั้น ไม่มีใครเป็นอะไร นับว่าดีที่สุดล่ะ!
วู่หยานรู้ว่าหลังจากนี้เขาคงไม่สามารถช่วยพวกเธอออกมาได้ง่ายๆแบบนี้อีกแล้ว
เพราะด้วยจำนวนที่เหลือน้อยนิดนี่พวกนักวิจัยก็สามารถกระจายคนป้องกันได้
มากขึ้น
ก้าวต่อจากนี้คงต้องระมัดระวังมากยิ่งขึ้น……
มองดูโน๊ตบุ๊คอันเล็กที่มือ วู่หยานก็ยิ้มออกมา “พลังของมิโคโตะนี่มีประโยชน์ดี
จริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะมันฉันคงไม่สามารถลบข้อมูลของตัวเองที่อยู่บ้านเก่าง่อยๆ
นั่นได้ คงได้แต่หันไปพึ่งอิคารอส……”
เขาได้ทำให้แน่ใจว่าได้ลบร่องรอยของตัวเองจนหมด วู่หยานยอมรับว่าตัวเองไม่มี
ทางเทียบอเลสเตอร์ได้ในด้านปัญญา แต่กับพวกนักวิทยาศาสตร์ที่เสียเหตุผล
(คลั่ง)ไปแล้วเขาสามารถจัดการได้……
ด้วยความสามารถของ มิโคโตะ กะไอ้แค่ลบข้อมูลตัวเองมันเป็นอะไรที่ง่ายดาย
มาก นี่ช่วยวู่หยานเซฟเรื่องไม่จำเป็นไปได้มากจริงๆ
ลูบกำไลที่มีเหล่าซิสเตอร์จำศีลอยู่ วู่หยานอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา นึกพวกเธอที่
อยู่ข้างใน เขาก็แทบจะอดใจไหวที่จะเอาพวกเธอออกมาพูดคุยกัน
แต่น่าเสียดายถ้าเอาออกมาจริง บ้านของวู่หยานคงระเบิดด้วยจำนวนอันมากมาย
ของพวกเธอ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เหล่าซิสเตอร์ที่ใช้ ‘น้ำยาฟื้นสภาพ’ ไปก็กำลังอยู่
ในขั้นตอนรักษา มันต่างจาก ‘น้ำยาแห่งชีวิต’ ที่สามารถฟื้นฟูทุกอย่างได้ใน
พริบตา น้ำยาฟื้นสภาพต้องใช้เวลาในการรักษา
“เอาเถอะ ขอให้หลับฝันดีนะ…..” วู่หยานมองกำไรแล้วหัวเราะ คำพูดดูราวกับส่ง
ตรงถึงซิสเตอร์ที่อยู่ข้างใน
“มิโคโตะเองก็ดูเหมือนว่าจะมีความสุขมากๆเหมือนกัน!” จู่ๆก็มีเสียงดังจากทาง
ด้านหลังทำวู่หยานสะดุ้งโหยง พอเขาหันไปดูก็ต้องถอนหายใจแล้วส่ายหน้าไปมา
อย่างเหนื่อยใจ
“ไม่รู้เหรอไงว่านี่ทำให้คนอื่นเค้ากลัวน่ะ? ฮินางิคุ!”
ฮินางิคุลูบผมสีชมพูตัวเองโดยไม่แคร์ จากนั้นไปนั่งตรงหน้าวู่หยาน “เมื่อกี้ฉันเพิ่ง
คุยกับมิโคโตะทางโทรศัพท์มา เธอรู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วและมีความสุขมากที่
น้องสาวของเธอถูกช่วยออกมาแล้วหลายคน……”
ได้ยินแบบนี้ วู่หยานก็กรอกตามองฮินางิคุ “นี่เธอไม่กลัวที่จะโดนดังฟังเลยหรือ
ไง?”
ฮินางิคุมีสีหน้าไม่ชอบใจ “นายรู้ดีถึงความเป็นไปได้นี้อยู่แล้วนี่ ฉันไม่เชื่อหรอกนะ
ว่านายจะไม่ได้คิดไว้นะ ใช่ไหมล่ะ…..”
วู่หยานแบมือทั้งสองด้วยสีหน้าพึงพอใจ ทำให้ฮินางิคุหมั่นใส้อยากเข้าไปกัดใส่
จากนั้นไม่รู้ว่าเธอคิดถึงอะไร ฮินางิคุก็ได้ถอนหายใจ
“ไม่คิดเลยจริงๆนะว่าจะมีคนที่รูปร่างหน้าตาเหมือนมิโคโตะทุกอย่างอยู่เยอะ
ขนาดนี้น่ะ….”
วู่หยานพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าให้พวกน้องสาวรู้ว่าเธอเรียกพวกเธอว่า ‘คน’ล่ะก็คง
จะมีความสุขกันน่าดูเลยล่ะนะ!”
ฮินางิคุหัวเราะ “ใช่ มีความสุขกับเรื่องแบบนี่นี้ช่างน่ารักจริงๆเลยน่าพวกเธอเนี่ย
ฉันเองก็อยากมีน้องสาวบ้างจัง…..”
ได้ยินคำพูดเธอ วู่หยานก็จ้องฮินางิคุเขม็ง จ้องแรงถึงขนาดทำเธออึดอัด ก่อนที่
เขาจะพูดด้วยรอยยิ้มปีศาจเต็มหน้า “แหม่ ถ้าเธอต้องการน้องสาวล่ะก็ฉันก็คง
ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ……”
วู่หยานสไลด์ตัวไปข้างๆฮินางิคุ แล้วกอดตัวเธอไว้โดยเมินเสียงกรีดร้องของฮินางิ
คุ “แต่ว่า….ถ้าเธอต้องการลูกสาวล่ะก็ ฉันช่วยได้นะ!!”
ใบหน้าฮินางิคุแดงแปร๊ดทันที
“นายพะ..พูดเรื่องอะไร ฉันไม่ได้อยากได้…อึก…อือ..อือ…”