ตอนที่ 318 เขาย้ายไปแล้ว (1)
คำพูดนี้ค่อนข้างตรงไปตรงมาพอสมควร หลีฝานซิงถึงกับหน้าถอดสี แต่เธอก็ยังพยายามยิ้มต่อ “อี่เจ๋อ…ในเมื่อเราเป็นคนรักกันไม่ได้ เราก็เป็นเพื่อนกันก็ได้นี่…ฉันก็แค่อยากมองนายอยู่ห่างๆ ได้เป็นห่วงนายก็พอแล้ว…ไม่ได้หวังว่านายจะหันมามองฉัน ฉันชอบนาย ไม่เกี่ยวอะไรกับนายสักหน่อย…”
น้ำเสียงที่ไพเราะและอ่อนหวาน ประกอบกับรูปลักษณ์อันงดงามที่ดูไม่เหมือนมนุษย์ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เด็กผู้ชายทุกคนคลั่งไคล้
แต่เซิ่งอี่เจ๋อเป็นใคร? เขาเป็นคนพูดจาขวานผ่าซากโดยไร้คู่ต่อกรมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว อีกทั้งในเวลานี้เขายังอารมณ์ไม่ดีอีกต่างหาก แล้วเขาจะยอมไว้หน้าหลีฝานซิงได้อย่างไร?
“คุณหนูหลี ช่วงนี้เธอคงเรียนการแสดงอยู่ล่ะสิ ใช่ไหม? อืม การแสดงในครั้งนี้ฉันให้คะแนนเธอได้แค่สิบเต็มร้อยโดยไม่กลัวว่าเธอจะร้องไห้หรอกนะ ฉันรู้ดีว่าเธอต้องการอะไร ตามความคิดของฉันแล้ว ฉันเชื่อว่าเธอไม่ใช่คนโง่ วางตัวในฐานะคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหลีให้ดีเถอะ เพราะเธอยังต้องทำตัวเป็นดอกบัวขาวที่สดใหม่และแสนบริสุทธิ์ ความคิดของเธอนี่ก็แปลกจริงๆ” เซิ่งอี่เจ๋อถุยน้ำลายออกมา “อ้อ ยังมีอีก ในเมื่อไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน งั้นก็หุบปากของเธอซะ เธอจะชอบฉันหรือไม่ ฉันไม่ได้สนใจเลยสักนิด หรือเธอจะมองฉันหรือไม่ ฉันยิ่งไม่สนใจอยู่แล้ว แต่…รบกวนรักษาระยะห่างกับฉันด้วย ฉันมีแฟนแล้ว อย่าทำตัวแรดแล้วยังคิดมาเป็นมือที่สามอีก เพราะเธอไม่ได้สำคัญอะไรกับฉันขนาดนั้น”
หลีฝานซิงหน้าเสีย เธอปั้นหน้าต่อไปไม่ไหวอีกแล้วจึงกัดฟันพูด “เซิ่งอี่เจ๋อ นายจะต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรือ?”
เซิ่งอี่เจ๋อแสยะยิ้ม
“นายกับฉันเกิดมาในครอบครัวแบบไหน…ก็น่าจะรู้ดี ยังต้องคุยเรื่องชอบพอกันอีกหรือ? นายชอบอันซย่าซย่า แล้วนายแต่งงานกับเธอได้ไหม? นายสามารถให้สถานะอันชอบธรรมกับเธอได้ไหม? นายยังแบกคนทั้งตระกูลอยู่ข้างหลัง นายคิดว่าพวกคุณลุงเซิ่ง คุณปู่เซิ่งจะยอมให้นายแต่งงานกับเด็กผู้หญิงธรรมดาๆ อย่างงั้นสิ?” หลีฝานซิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“นั่นมันเรื่องของฉันกับซย่าซย่า ไม่ได้ขอให้เธอมายุ่ง” เซิ่งอี่เจ๋อโต้กลับอย่างเยือกเย็นจนหลีฝานซิงแทบสำลักพูดอะไรไม่ออก
เธอกำหมัดแน่นและเหยียบรองเท้าส้นสูงเดินกลับไปด้วยท่าทางหยิ่งยโสราวกับหงส์ขาว
เมื่อผ่านถนนที่ปูด้วยหินกรวดก็ทำให้เธอเดินบนรองเท้าส้นสูงอย่างลำบาก ไม่เพียงแต่สูญเสียความสง่างาม แต่เธอยังเดินสะดุดล้มลงกับพื้นอย่างน่าอับอาย
กระเป๋าชาแนลสีขาวของเธอตกอยู่บนพื้นและกระเป๋าสตางค์สีดำของผู้ชายก็หล่นออกมา …
หลีฝานซิงหยิบกระเป๋าสตางค์ยัดกลับเข้าไปในกระเป๋าด้วยความตื่นตระหนก
เธอหลุบตาลงด้วยความเเค้นฝังลึก
–
กลับมาที่บ้านตระกูลอัน ฉีเหยียนซีกลับมาอีกครั้งและกำลังช่วยป่าป๊าอันเสิร์ฟกาแฟอยู่ชั้นล่างพอดี ทั้งสองพูดคุยและหัวเราะด้วยกันเหมือนพ่อกับลูก
เซิ่งอี่เจ๋อกดหมวกของเขาลงและเดินผ่านพวกเขาจะขึ้นไปชั้นบน
“เฮ้ เซิ่ง…เซิ่งเสี่ยวเฮย ได้ยินมาว่านายต้องย้ายออกแล้วไม่ใช่หรือ?” เดิมทีฉีเหยียนซีต้องการจะเรียกชื่อเซิ่งอี่เจ๋อ แต่เนื่องจากชั้นล่างยังมีลูกค้า เกรงว่าเขาจะถูกจำได้ ดังนั้นพอได้สติจึงเรียกเซิ่งอี่เจ๋อด้วยชื่ออื่น
เซิ่งอี่เจ๋อ “…อืม”
ฉีเหยียนซียิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนหมาป่า “ดีจังเลย งั้นฉันจะได้ถือโอกาสนี้ย้ายเข้ามา ยัยโง่นั่นจะได้ตอบแทนฉันที่ช่วยชีวิตไว้”
“….” เซิ่งอี่เจ๋อไม่พูดอะไรมาก เพียงทิ้งไว้หนึ่งประโยคก่อนจะขึ้นไปชั้นบน “ประสาท!”
เขาจงใจหยุดอยู่บนชั้นสอง อันซย่าซย่าอาบน้ำเสร็จก็สวมชุดนอนกระต่ายเดินออกมา พอเห็นเขาเธอก็ทำหน้ามุ่ยและเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหยิบถุงมันฝรั่งทอดกับโค้กโดยไม่สนใจเซิ่งอี่เจ๋อ
เซิ่งอี่เจ๋อยื่นมือออกไปขวางเธอไว้ อันซย่าซย่ากลอกตาอย่างไม่พอใจ
“ทำไม?”
“ยังโกรธฉันอยู่หรือ?” เซิ่งอี่เจ๋อถามเบาๆ
ตอนที่ 319 เขาย้ายไปแล้ว (2)
“ฮึ โกรธอะไร โกรธอะไรนาย นายเป็นใคร ฉันไม่เห็นจะรู้จัก” อันซย่าซย่าบุ้ยปาก
เซิ่งอี่เจ๋อถอนหายใจและคว้าโค้กไปจากมือของเธอ “โค้กนี่ควรดื่มอุณภูมิห้อง หน้าหนาวดื่มของเย็นๆ จะไม่ดี”
นัยน์ตาดำของอันซย่าซย่าจ้องมองเขา “ก็ไม่ได้ให้ดื่มนี่!”
เธอเดินกลับห้องไปอย่างหงุดหงิด สอบเสร็จก็ปิดเทอมแล้ว เธออยู่บ้านทุกวันจนราขึ้น เห็ดแทบจะงอกอยู่บนหัวอยู่แล้ว
เธอเปิดดูรายการใหม่สนุกๆ ซีรีส์ดังๆ แต่กลับดูอย่างไรก็ไม่เข้าหัว
เซิ่งอี่เจ๋อคนเลว…
เธอแทะนิ้วตัวเองอย่างแค้นเคือง พลางด่าเซิ่งอี่เจ๋ออยู่ในใจ
คนเลว คนสารเลว ทำผิดแล้วยังไม่ยอมขอโทษ หลายวันมานี้ไม่ได้สนใจเขา แต่เขาก็ยังเย็นชาอยู่ได้…
หมื่นพันความผิดล้วนเป็นความของผิดของเขาทั้งหมด
เธอโมโหจนทนไม่ไหว ตุ๊กตาหลายตัวบนเตียงถูกโยนกระจัดกระจาย
แปะ—
ตุ๊กตากระต่ายที่ถูกโยนไปที่ประตูถูกหยิบขึ้นมา เป็นเซิ่งอี่เจ๋อผลักประตูเข้ามาแล้วรับมันไว้พอดี
เขาคลึงจมูกโดยคิดว่าอันซย่าซย่ารู้ว่าเขาจะเข้ามาจึงโยนมันลงไปอย่างจงใจ
เฮ้อ แฟนเจ้าอารมณ์แบบนี้ เขาเองก็ปวดหัวจริงๆ
“ซย่าซย่า…” เขายื่นตุ๊กตาให้พลางพูดด้วยเสียงแหบ “อย่าโยนของแบบนี้…”
“ฉันมีความสุข เกี่ยวอะไรกับนาย?” อันซย่าซย่ายังคงหาเรื่องทำให้เขาโกรธ
ดวงตาดำลึกของเซิ่งอี่เจ๋อมองไปที่เธอเงียบๆ ครู่หนึ่งแล้วถอนหายใจ
ทันใดนั้นก็เกิดความรู้สึกทำอะไรไม่ถูกกับสาวน้อยคนนี้
“พรุ่งนี้ไปเอาผลการเรียนด้วยกันไหม?” น้ำเสียงของเขาฟังดูอ่อนลงเป็นพิเศษ เขาอยากคืนดีกับเธอเพื่อจะได้ถือโอกาสบอกเธอเรื่องที่เขาจะย้ายออก
อย่างไรก็ตามอันซย่าซย่าก็ส่ายหัวอย่างเฉียบขาด ล้อเล่นหรือไง อย่างไรผลการเรียนของเขาก็ได้อันดับหนึ่งอยู่ดี ส่วนเธอยังไม่รู้ว่าจะสามารถติด 500 อันดับแรกได้หรือเปล่า ถ้าไปรับผลการเรียนกับเขา เธอจะต้องขายหน้าแน่ๆ
“ฉันไม่ไปกับนายหรอก…” เธอพูดพึมพำ “ฉันจะนอนแล้ว นายออกไปซะ!”
เซิ่งอี่เจ๋อเงียบไปสักพัก จากนั้นก็พูด “ซย่าซย่า…”
“หืม?” อันซย่าซย่ามองไปที่เขาอย่างคาดหวังเพราะคิดว่าเขาจะขอโทษ แต่สุดท้ายเซิ่งอี่เจ๋อก็ทำแค่ลูบผมเธอเบาๆ “ตอนหลับก็อย่าเตะผ้าห่มล่ะ”
พอพูดเสร็จเขาก็เดินออกไป ในมือยังถือตุ๊กตาตัวนั้น
อันซย่าซย่าได้แต่งงงวย จะไปทั้งแบบนี้จริงๆ หรือ? คนบ้า นายมันหยิ่งที่สุด! ไม่ยอมขอโทษสินะ! ไม่ยอมขอโทษ ฉันก็จะไม่สนใจนายแล้ว!
╭ (╯^╰) ╮ ฮึ!
–
วันถัดไป
อากาศดีและแสงแดดอบอุ่นในฤดูหนาวที่ส่องลงมาช่วยเพิ่มความอบอุ่นให้กับฤดูที่เยือกเย็นที่สุดของปี
มีผู้คนมากมายมารับผลการเรียนที่โรงเรียนมัธยมฉีซย่า
อันซย่าซย่าวานให้คังเจี้ยนช่วยนำผลการเรียนมาให้เธอ จากนั้นเธอก็กลับมาที่ห้องเพื่อเก็บของ
หลังจากสอบเสร็จ เธอก็พบว่าในลิ้นชักไม่มีที่ว่างให้เก็บของกระจุกกระจิกของเธอที่มีมากเกินไป เธอจึงคิดว่าวันนี้จะต้องเอากลับไปให้หมด
เธอเก็บหนังสือและของใช้จิปาถะลงในกระเป๋านักเรียน แต่พบว่ามีกระเป๋าสตางค์สีดำซ่อนอยู่ข้างใน
“ของเซิ่งอี่เจ๋อหรือเปล่า…?” เธอพึมพำ ทันใดนั้นก็มีเสียงพูดสัพเพเหระดังมาจากข้างๆ “อันซย่าซย่า ทำไมกระเป๋าสตางค์ฉันมาอยู่ที่นี่ได้?”
เธอหันมาสบตาฉีเหยียนซีและจ้องมองเขาอย่างดุเดือด
“ไม่รู้สิ นายวางผิดที่หรือเปล่า…ฉันไม่ได้แตะกระเป๋านักเรียนใบนี้ตั้งแต่วันสอบแล้ว…” อันซย่าซย่ามองเขาด้วยแววตาใสแจ๋ว
“เอ๋…อันซย่าซย่า ไม่ใช่ว่าเธอขโมยไปหรอกนะ?” ตัวแสบประจำห้องอย่างหนานกงจิ่งก็รีบเข้ามาร่วมวงด้วย
เขาพูดเสียงดังจนหลายคนในห้องเรียนมองไปที่อันซย่าซย่า
“ไม่ใช่หรอกมั้ง…อันซย่าซย่าไม่ใช่คนแบบนั้น…”