และอีกทางฝั่งหนึ่ง
จักรกฤษและกนกอรอยู่ทั้งสองคนเลย คนเดียวที่ไม่อยู่ก็คือทับทิม
“เธอล่ะ？” เชอร์รีนขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าโรคเก่ากำเริบหรอกนะ？
“ออกไปเดินช้อปปิ้งแล้ว ตั้งแต่วันนั้น เธอก็ไม่ไปที่บ่อนการพนันอีกแล้ว” นี่เป็นสิ่งเดียวที่กนกอรรู้สึกปลาบปลื้มใจ
เมื่อได้ยิน เธอพยักหน้า สีหน้าเข้มงวดอย่างผิดปกติ : “พวกคุณสามารถพูดตักเตือนเธอได้โดยปกติ บอกเธอว่าฉันจริงจังมาก และไม่ได้ล้อเล่น ขอเพียงแค่พูด ก็จะต้องทำให้ได้ ให้เธอพูดหรือกระทำด้วยความระมัดระวังไว้ให้ตลอด จะได้ไม่ทำอีก ”
“ตระกูลยศถาเมคาของเรา คนที่เธอกลัวมากที่สุดก็คือคุณ คุณพูดให้ทำยังไงก็ทำอย่างนั้น” จักรกฤษถอนหายใจอย่างจนใจเบาๆ
กนกอรก็ถอนหายใจเบาๆด้วยเช่นกัน : “ไม่ว่าจะเกรงกลัวใคร ขอเพียงแค่มีคนที่กลัวก็พอแล้ว ยังไม่ได้กินข้าวกลางวันแน่ๆ แม่ไปทำอาหาร มื้อเที่ยงห่อเกี๊ยวทานกัน”
“โอเค ทำไส้อะไร？”
“ไส้กุยช่ายหมู”
“งั้นฉันไปเลือกกุยช่าย”
ทั้งสามคนแบ่งหน้าที่กัน แต่ว่าใช้เวลาเพียงครู่เดียว ก็ห่อเกี๊ยวได้จานหนึ่งแล้ว ต้มน้ำ ใส่ลงหม้อ
กินเกี๊ยว กนกอรเอ่ยปากพูดว่า ： “ท้องสองเดือนแล้วไม่ใช่เหรอ มีอาการอะไรบ้างไหม？”
“ก็ไม่ได้มีอาการอะไรมากนะ ก็แค่ค่อนข้างง่วงนอน แล้วก็อาเจียนบ้าง”
“นั่นเป็นอาการปกตินะ แพ้ท้องรุนแรงไหม？ในหนึ่งวันอ้วกกี่รอบ？”
ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เชอร์รีนพูดกล่าว : “ก็ไม่ได้รุนแรงนะ หนึ่งวันก็หนึ่งครั้ง และก็ไม่ได้อาเจียนร้ายแรงมาก”
“งั้นก็ดี เด็กน้อยเป็นเด็กดีเลยทีเดียว ดูเหมือนว่าไม่ได้ทำให้เธอทรมาน นี่ก็เป็นเรื่องที่ดี ต่อไปก็ได้หายห่วงหน่อย คุณชายออกัสล่ะ？”
“ไปทำงานที่บริษัทแล้ว”
“งั้นความรู้สึกของพวกคุณทั้งสองเป็นอย่างไรบ้าง？”
“ก็โอเคดีนะ” เชอร์รีนตอบลวกๆแบบขอไปที
กนกอรยังคงไม่วางใจ : “การที่สามีภรรยาไม่เหมาะสมกันหลายๆด้าน นี่ก็เป็นปัญหาหนึ่งจริงๆ แม่ยายของแกปฏิบัติต่อแกอย่างไรบ้าง？”
เชอร์รีนยังคงหลีกเลี่ยงประเด็นสำคัญ : “ก็โอเคดีนะ”
“แกไม่พูดความจริง แม่ก็ไม่รู้รายละเอียดข้อเท็จจริง แต่ว่ายังคงต้องบอกลูกประโยคหนึ่ง ไม่ต้องยอม ขอเพียงแค่เรามีเหตุผล ไม่ว่าคำพูดใครก็ไม่ต้องยอม จะให้พวกเขาดูถูกพวกเราไม่ได้นะ ขอเพียงแค่ดูถูก พวกเขาได้คืบแล้วจะเอาศอก รู้ไหม ？”
“โอเคๆค่ะ รู้แล้วแม่” ในใจของเธอรู้ดี แม่กลัวว่าเธอจะถูกเอารัดเอาเปรียบ
กินอาหารค่ำเสร็จตอนที่ดูทีวี ทับทิมกลับมาแล้ว เมื่อเทียบกับเมื่อก่อนควบคุมพฤติกรรมและคำพูดได้เยอะเลย
เพียงแค่ เธอกลับว่าเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ ： “เชอร์รีน คืนนี้คุณมีกิจกรรมอะไรกับพี่เขยเหรอ？”
สับสนมึนงง เชอร์รีนมองมาที่เธออย่างไม่เข้าใจ : “คำพูดนี้หมายความว่าไง？”
กะพริบสายตาที่ลึกลับแล้ว ทับทิมขยับเล็บที่ตัวเองพึ่งจะทาเสร็จ : “เมื่อกี้ตอนที่ฉันผ่านร้านดอกไม้ บังเอิญไปเห็นพี่เขยกำลังเลือกดอกไม้อยู่ข้างใน หรือว่า เขาอยากที่จะเซอร์ไพรส์อะไรคุณหรือเปล่า？”
เชอร์รีนขยับหน้าเล็กน้อย ไม่พูดไม่จา ในใจกลับว่าเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น อดไม่ได้ที่จะแอบเดาอย่างเงียบๆ
เขาเลือกดอกไม้ที่ร้านดอกไม้？
เลือกดอกไม้ เขาเตรียมที่จะมอบให้ใคร？
และทับทิมกลับว่าพูดชื่นชมด้วยความตื่นตะลึงว่า : “โรแมนติก โรแมนติก โรแมนติกเกินไปแล้ว！”
มองดูเวลาแวบหนึ่ง ก็เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว ตอนสองทุ่มนัดกับเลอแปงไว้เรียบร้อยแล้วว่าจะไปดูงานแสดงดนตรีด้วยกัน กลับไปเปลี่ยนผ้าที่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ ก็ได้เวลาพอดีเลย
เอาเสื้อคลุมมาจากบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ เธอก็รีบไปสถานที่ที่นัดหมายไว้กับเลอแปงล่วงหน้า โรงละครโอเปร่าแห่งเมืองs
เลอแปงรอที่โรงละครโอเปร่าเป็นเวลานานมากแล้ว ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาหนาวเย็นจนแข็งทื่อเป็นสีเขียวหน่อยๆ กลับว่าไม่ส่งผลกระทบต่อความหล่อเหลาของเขาเลย
เพราะว่าเรื่องอายุ บนตัวของเขายังคงขาดบุคลิกลักษณะของความเป็นผู้ใหญ่ไปหน่อย ดูไม่มีพิษไม่มีภัย ยังมีความเงียบสงบเกินวัยด้วย
แค่มอง เชอร์รีนก็เห็นเลอแปงคนมีรูปร่างหน้าตาล้ำเลิศเหนือกว่าผู้คนโดยทั่วไปในกลุ่มคน ดึงดูดสายตาอย่างมาก
ค่อยๆเดินก้าวเข้าไป เธอสังเกตเห็นข้อต่อของมือที่หนาวเย็นจะเกิดสีแดงขึ้นระเรื่อ ถอนหายใจเบาๆ หาถุงมือจากในกระเป๋าออกมาพร้อมยื่นให้ : “ใส่ซะ”
“ยังเก็บไว้？” เลอแปงสีหน้ามีความสุข
“นี่เป็นถุงมือที่ฉันถักทอเอง ต้องเก็บไว้แน่นอน รีบใส่ซะ รอมานานเท่าไหร่แล้ว？”
“ไม่นาน ผมก็เพิ่งถึงเหมือนกัน”
จริงๆแล้ว เพียงแค่เชอร์รีนเห็นใบหน้าที่หนาวเย็นจนแข็งทื่อของเขา ก็รู้ว่าเขามาก่อนล่วงหน้านานแล้ว เพียงแค่ไม่อยากไปพูดทิ่มแทงเท่านั้นเอง
เข้าไปในโรงละครโอเปร่า ที่นั่งเป็นห้องวีไอพี อยู่ชั้นสอง
นั่งลงบนโซฟาที่ห้องวีไอพี สามารถมองเห็นบนเวทีการแสดงได้ทั้งหมด ชัดเจนอย่างมาก
สองทุ่มกว่า การแสดงกำลังเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ เพลงที่เธอเล่นอย่างชำนาญมาตลอดก็คือเพลงของโชแปง วันนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น ดนตรีที่บรรเลงทั้งหมดล้วนเป็นเพลงของโชแปง
ความตื่นเต้น การปลดปล่อย ดูเหมือนว่าทุกสิ่งที่กดดันอยู่ภายในใจทั้งหมดล้วนแต่ปลดปล่อยไปกับเสียงเพลงตามอำเภอใจแล้ว
เพลงที่ดีก็ยิ่งจะทำให้ผู้คนเพลิดเพลินได้เช่นนี้ ในท่วงท่าที่นุ่มนวลแปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยน ดนตรีที่บ้าคลั่งทำให้อารมณ์เดือดพล่าน ปลดปล่อยอารมณ์ ผ่อนคลาย
เธอชอบผ่อนคลายในเพลงที่เป็นแบบนี้ ทำให้ร่างกายของตัวเองแล้วก็อารมณ์ถ่ายทอดไปยังบทเพลงทั้งหมด
บางครั้ง ฟังเปียโนในโรงละครโอเปร่า จริงๆก็เป็นการระบายอารมณ์อย่างหนึ่ง
เธอหลงใหลในเสียงเพลง และสายตาของเลอแปงก็จ้องมองมาที่เธอในช่วงเวลาสั้นๆ เขาก็เหมือนกันชอบเธอที่หลงใหลเช่นนี้
สามารถอยู่กับเธอได้อย่างเงียบสงบเช่นนี้ เป็นความสุขอย่างหนึ่ง ในขณะเดียวกัน ก็เป็นความคาดหวังที่มากเกินควรอย่างหนึ่ง……
เพลงบรรเลงไปอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาเดียว ก็ถึงตอนจบแล้ว
เชอร์รีนกำลังมองเสียงเพลง และเลอแปงกลับว่ากำลังมองเธอ
ตอนที่งานแสดงดนตรีจบลง ก็เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว เห็นผู้ชมบนอัฒจันทร์ค่อยๆทยอยกันออกไป
ภายในห้องวีไอพี เชอร์รีนก็ลุกขึ้นยืน เดินเคียงข้างออกมาจากห้องวีไอพีพร้อมกัน คนหนึ่งอยู่ซ้ายคนหนึ่งอยู่ขวาเลอแปง เดินไปข้างหน้าด้วยกัน
ห้องวีไอพีของโรงละครโอเปร่าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองs นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอมา ก่อนหน้านี้ก็มักจะนั่งที่หอประชุม ถ้าหากดวงไม่ดีก็จะได้นั่งตกมุมอับ หรือว่ามุม ที่มองอะไรไม่เห็นเลย ทำได้เพียงแค่ฟัง
วันนี้ไม่ว่ามอง หรือว่าฟัง ล้วนแต่มีความสุขมาก ถึงอย่างไรก็เป็นไอดอลที่ตัวเองชอบมากที่สุด
เธอเดินทางด้านซ้าย เงยหน้า เมื่อสายตากวาดมองไปยังห้องวีไอพีข้างๆอย่างไม่ได้ตั้งใจ แข็งทื่อราวกับก้อนหินเลย ตกตะลึงอยู่กับที่
ผ่านทางประตูที่เปิดออกห้องวีไอพี เธอแอบมองสองคนที่คุ้นเคย ออกัส หยาดฝน
หยาดฝนนั่งลงบนโซฟา และรูปร่างที่สูงยาวของออกัสเอนกายลงบนโซฟา หรี่ตาลงเล็กน้อย ใบหน้าที่หล่อเหลาเคร่งขรึมหน่อยแล้ว ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกัน แต่ว่าระยะห่างค่อนข้างไกล เพราะงั้นฟังไม่ชัดเจนเลย
แต่ โต๊ะในห้องวีไอพี กลับเห็นได้ชัดเจนว่าจัดวางดอกลิลลี่ขาวไว้หนึ่งช่อ
ฟังทับทิมพูด วันนี้เธอบังเอิญเห็นเขาไปที่ร้านดอกไม้ และดอกลิลลี่สีขาวช่อนี้ ก็ยิ่งน่าจะใช้ช่อดอกไม้ที่เขาเลือก
เพียงแค่คิดไม่ถึงว่า จู่ๆเธอจะได้เห็นภาพฉากนี้
จะว่าเมืองsใหญ่ มันก็ไม่ใหญ่ แต่จะพูดว่าเล็กมันก็ไม่เล็ก มันก็สามารถมีความบังเอิญเช่นนี้ได้ อดไม่ได้ที่จะทำให้คนขำขัน
“มองอะไรเหรอ คุณครูเชอร์รีน？” เลอแปงยืนนิ่งพร้อมมองอย่างสงสัย เชอร์รีนที่ไม่ได้เดินไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน
ดึงความคิดที่ล่องลอยออกไปไกลกลับมา เชอร์รีนเก็บสายตากลับมา สีหน้ากลับมาสงบนิ่งทันที เอ่ยปากพูดว่า : “ไม่มีอะไร ตอนนี้ดึกมากแล้ว พวกเรารีบไปกันเถอะ”
ไม่สงสัยอย่างอื่นเลย เลอแปงพยักหน้า เหมือนว่านึกถึงอะไรบางอย่างได้ เขาหันหลังกลับ เดินไปยังเบื้องหน้าของเธอ