บทที่ 647 ความหมายตามตัวอักษร
หญิงสาวแต่งตัวอยู่บ้าน นั่งขัดสมาธิอยู่บนโซฟา ในมือถือกองเอกสารอยู่ ใบหน้าดูอบอุ่นและอ่อนโยน ไอเย็นราวน้ำแข็งเป็นหมื่นลี้และความอำมหิตจางหายไปในพริบตา
ราวกับคนในคืนมืดมิดตามหาแสงที่อบอุ่นจนพบ ชายหนุ่มโน้มตัวเข้ามา เหมือนอยากจะกอดเธอ
ทว่ากลับยืดตัวขึ้นอีกครั้ง “ฉันไปอาบน้ำก่อน”
น่าจะกลัวว่าไอเย็นเยือกและกลิ่นคาวเลือดจะทำให้เธอตกใจ
แต่ว่าวินาทีที่ยืดตัวขึ้น ร่างกายกลับโดนกลิ่นอายที่เขาคิดถึงมาตลอดทางรั้งไว้แล้ว
ซือเยี่ยหานอึ้งไป จากนั้นกอดหญิงสาวกลับเบาๆ “ทำไมดึกป่านนี้ยังไม่นอน”
เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจ “น่าจะโดนคุณแพร่เชื้อให้แล้ว…”
เขาไม่อยู่ เธอกลับนอนไม่หลับ
เหมือนซือเยี่ยหานจะไม่เข้าใจคำพูดเธอ หรี่ตามองไปทางหญิงสาว “หมายความว่ายังไง”
เยี่ยหวันหวั่นเลิกคิ้วเล็กน้อย นัยน์ตาเผยให้เห็นความเจ้าเล่ห์ “ความหมายตามตัวอักษร เดาเองสิ!”
ใครใช้ให้ทุกครั้งให้คุณพูดอ้อมค้อมล่ะ ให้คุณลองลิ้มรสการใช้สมองหนักดูบ้าง!
ซือเยี่ยหานได้ยินก็ครุ่นคิด จากนั้นสายตาจ้องมองหญิงสาวอย่างลึกซึ้ง พูดขึ้นมาว่า “ฉันไม่อยู่เลยนอนไม่หลับ?”
เยี่ยหวันหวั่นอึ้งเล็กน้อยในทันที “เก่งเหลือเกินนะ…”
เดาถูกด้วย!
ซือเยี่ยหานพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “เดาได้ปกติ ไม่ได้โดนฉันแพร่เชื้อเหรอ”
ได้ยินคำพูดนี้ เยี่ยหวันหวั่นทำทางเหมือนหัวใจถูกโจมตีอีกครั้ง
“ใช่แล้ว สวี่อี้ล่ะคะ ไม่ได้กลับมากับคุณเหรอ” เยี่ยหวั่นหวั่นเหลือบมองไปทางข้างหลังซือเยี่ยหาน
ซือเยี่ยหานตอบ “ยังมีเรื่องให้จัดการต่อจากนี้อีกหน่อย”
“อ้อๆ…” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า มิน่าถึงไม่ได้ตอบข้อความเธอ
เยี่ยหวันหวั่นไม่ได้ถามเรื่องดีพทาวน์กับซือเยี่ยหานมาก เห็นทั้งตัวเขาเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดก็พอเดาเรื่องราวได้แล้ว
“เอาละ รีบไปอาบน้ำเถอะค่ะ ตัวเย็นขนาดนี้ เดี๋ยวเป็นหวัดเอา พอดีเลยฉันซื้อชุดมาให้คุณ อาบน้ำเสร็จแล้วมาลองนะ” เยี่ยหวันหวั่นเร่งเร้าอย่างตื่นเต้น
ซือเยี่ยหานตอบ “ได้”
ในห้องนอนชั้นบน
หลังจากซือเยี่ยหานอาบน้ำเสร็จ เยี่ยหวันหวั่นก็รีบเอาสูทชุดนั้นที่ซือวันนี้มาให้เขาลอง
ซือเยี่ยหานเปลี่ยนชุดเสร็จสรรพ เยี่ยหวันหวั่นก็พยักหน้าติดต่อกัน “อย่างที่คิดเลย ฉันว่าแล้ว แฟนฉันใส่อะไรก็ดูดีไปหมด! พี่ชายฉันยังไม่เชื่อเลย!”
“พี่ชายเธอ?” สีหน้าซือเยี่ยหานมีแววผิดปกติแวบขึ้นมาโดยไม่ทันสังเกต
“ใช่แล้ว วันนี้พี่ชายฉันมาสัมภาษณ์สไตล์ลิสต์ที่บริษัท หลังจากรู้ว่าเยี่ยไป๋เป็นน้องสาวเขานะ คุณไม่ได้เห็นสีหน้าเขาเลย!” เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะกับซือเยี่ยหานพลางเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้
“ตอนที่ซื้อเสื้อผ้าเป็นเพื่อนเขา ฉันเห็นชุดนี้ คิดว่าคุณใส่แล้วต้องดูดีแน่นอน ก็เลยซื้อมา ชอบไหมคะ”
“อืม” หางตาซือเยี่ยหานเหลือบไปเห็นเอกสารแผนงานธุรกิจบนเตียง จึงหยิบขึ้นมาดู “นี่อะไร?”
“อันนี้เหรอ ก่อนหน้านี้เคยเล่าให้คุณฟังแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันเตรียมจะถ่ายหนังเรื่องใหม่ นี่คือแผนธุรกิจ ต้องเตรียมทุกอย่างก่อนเริ่มถ่าย ฉันต้องหาเงินลงทุนก่อน!” เยี่ยหวันหวั่นแบมือยักไหล่พูด
ช่วงนี้บทที่เธอทำมาตลอดก็คือบทของหนังเรื่องนี้
ชาติที่แล้วเธอดูละครกับหนังคลาสสิคมาไม่น้อย อาศัยจากความจำของเธอ สามารถเอามาทำบทที่น่าจะโด่งดังในอนาคตได้ แล้วชิงถ่ายทำก่อน
การทำแบบนี้ยากจะหลีกเลี่ยงไม่ให้ตัดโอกาสคนอื่นและเปลี่ยนแปลงเรื่องราวมากเกินไป ใช้วิธีนี้หาผลประโยชน์ก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการเช่นกัน
แต่ว่า มีบทเรื่องหนึ่งที่พิเศษมาก
ชาติที่แล้ว หวงเทียนเอ็นเตอร์เทนเมนต์ของเยี่ยกรุ๊ปถ่ายทำละครวัยรุ่นเรื่องหนึ่งที่โด่งดังไปทั่วทั้งภูมิภาค
………………………………………………………………
บทที่ 648 คุณชายเก้าโกรธ
ละครเรื่องนี้ ตั้งแต่นักแสดงยันทีมโปรดักชั่นโด่งดังเป็นพลุกันหมด ถ่ายทำตอนนับไม่ถ้วน กลายเป็นละครตัวแทนของวัยรุ่นในแถบเอเชีย ต่อมาโดนเอาไปถ่ายทำเป็นเวอร์ชันของแต่ละประเทศอีก
แต่ว่า ตอนจบของสวีหลินคนที่เขียนบทละครเรื่องนี้กลับน่าเศร้ามาก
ประสบการณ์ที่ผ่านมาของสวีหลินกับเยี่ยมู่ฝานใกล้เคียงกัน เป็นลูกศิษย์ของนักเขียนบทมือทองถานเจิ้นซินในหวงเทียน
แต่ในความเป็นจริง นักเขียนบทมือทองที่ว่ากัน ผลงานที่สร้างมากี่เรื่องก็เป็นบทละครที่โด่งดัง ล้วนมาจากฝีมือของลูกศิษย์เขาสวีหลิน
ในวงการเขียนบทละคร การใช้ชื่อของอาจารย์และลูกศิษย์หรือผู้ชี้แนะที่มีชื่อเสียงใช้ชื่อแทนคนเขียนบทหน้าใหม่ซึ่งยังไม่มีชื่อเสียงก็มีไม่น้อย
หลังจากโด่งดังมาสองเรื่อง สวีหลินย่อมไม่ยินดีที่จะให้ใครยืมมือไปตลอดชีวิต จึงยื่นข้อเสนอขอมีอำนาจของคนเขียนบท ตอนนั้นเดิมทีถานเจิ้นซินและหวงเทียนเอ็นเตอร์เทนเมนต์ตกลงไว้ดิบดี ใครจะรู้ว่าเรื่องที่สามกลับไม่ลงชื่อเขาลงไปด้วย และให้เงินเขาแค่สามหมื่นเป็นการชดเชย
สวีหลินไม่พอใจที่โดนหลอก ตัดสินใจออกมาทำเอง เอาบทละครใหม่ของตัวเองเตรียมไปร่วมมือกับบริษัทอื่น
เป็นเพราะสวีหลินนับถือและเชื่อใจอาจารย์ถานเจิ้นซินคนนี้มากเกินไป ก่อนหน้านี้เคยส่งบทละครใหม่ให้ถานเจิ้นซินอ่านแล้ว
สวีหลินประเมินระดับความหน้าด้านของถานเจิ้นซินและหวงเทียนต่ำเกินไป
ถานเจิ้นซินชิงเอาบทละครมาเปลี่ยนโฉมใหม่ก่อนสวีหลินนานแล้ว พร้อมจดทะเบียนบทละคร หวงเทียนรู้ชัดเจนว่าบทละครนี้สวีหลินเป็นคนเขียน แต่เพื่อชื่อเสียงคนเขียนบทมือทองของถานเจิ้นซิน จึงเลือกที่จะร่วมมือกับถานเจิ้นซิน ถ่ายละครเรื่องนี้ออกมาโดยด่วนที่สุด
ตอนนั้นละครเรื่องใหม่ของสวีหลินถ่ายทำไปได้ครึ่งทาง ก็โดนถานเจิ้นซินและหวงเทียนเอ็นเตอร์เทนเมนต์กล่าวหากลับ บอกว่าเขาละเมิดลิขสิทธิ์ ขโมยบทละครของอาจารย์ไป
ด้วยจดทะเบียนละครช้ากว่าถานเจิ้นซิน สวีหลินน้ำท่วมปาก เลยต้องแบกรับความอับอาย โดนบีบให้ออกจากวงการ มองดูคนพวกนั้นที่ขโมยบทละครของตัวเองโด่งดังเป็นพลุแตก มีชื่อเสียงอย่างรวดเร็ว…
วันเดียวกับที่ละครเรื่องนี้ได้รับรางวัลไป๋ฮวา สวีหลินรมควันตัวเองฆ่าตัวตาย
บทที่เธอให้กงซวี่ เป็นบทที่เธอเขียนมาจากความทรงจำก่อนหน้านี้ บทละครเรื่องนี้โด่งดังไปทั่วประเทศ
ชาตินี้ จากเวลาที่คำนวณไว้ สวีหลินยังเขียนบทเรื่องนี้ไม่เสร็จ เธอค้นหาดูในเว็บไซต์ทางการ ละครเรื่องนี้ยังไม่ได้จดทะเบียนด้วย
เธออาศัยความจำเขียนบทเรื่องนี้ออกมาก่อน และจดทะเบียนก่อนทุกคน
จะกระทำการใดต้องไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนและคิดถึงผลลัพธ์…
ถึงตอนนั้นไม่เพียงแต่สามารถระงับหวงเทียนได้ ยังรับสวีหลินมาอยู่ด้วยได้อีก…
ซือเยี่ยหานได้ยิน เขามองลงไปแล้วเปิดอ่านแผนธุรกิจหนังที่เธอเขียน ดูจากสีหน้า เหมือนว่าจะไม่ค่อยยินดีเท่าไร
ผ่านไปสักพัก เขาเงยหน้าขึ้นมามองเยี่ยหวันหวั่น “หานายทุน?”
เยี่ยหวันหวั่นกะพริบตา “ใช่แล้ว! ไม่หานายทุนไม่มีเงินแล้วจะถ่ายหนังได้ยังไง ฉันคิดไว้แล้ว มีเจ้าของหลายบริษัทที่ชอบลงทุนประเภทหนังรักวัยรุ่น โอกาสหาคนมาลงทุนนั้นมีมากอยู่…”
ขณะเยี่ยหวันหวั่นกำลังพูด สีหน้าซือเยี่ยหานยิ่งดูแย่เข้าไปใหญ่ ผ่านไปนานก็พูดขึ้นมาว่า “ใช่เหรอ”
ในที่สุดเยี่ยหวันหวั่นก็พบว่าทำไมจู่ๆ ท่าทีของซือเยี่ยหานดูแปลกๆ ไป
เห็นๆ อยู่ว่าเมื่อกี้ยังดีอยู่เลย…
“อืม ทำไมคะ ดูคุณไม่ค่อยชอบใจเลย” เยี่ยหวันหวั่นลองถามดู
ซือเยี่ยหานวางแผนงานลง สายตามองมาที่เธอโดยตรง “ทำไมไม่มาหาฉัน”
พอเยี่ยหวันหวั่นได้ยิน หลังจากเข้าใจความหมายของเขาแล้ว ก็อึ้งไปทันที “หา? หา…หาคุณ?”
พอเห็นท่าทางเยี่ยหวันหวั่นที่ไม่เคยคิดถึงเขามาก่อน สีหน้าซือเยี่ยหานยิ่งบึ้งตึงเข้าไปอีก “ทำไม?”
ทำไมถึงมาหาเขาไม่ได้
เขาเป็นเหมือนภูเขาทองคำอยู่ที่นี่ เธอกลับจะไปหาคนอื่นมาช่วยลงทุน?
……………………………………