มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 330
ใช้เวลาไม่ถึงสิบวินาทีสำหรับฝาแฝดคู่นี้ที่จะปราบบอดี้การ์ดสิบคนนั้นอย่างราบคาบ นั่นเป็นไปได้อย่างไรกัน?
“เช่นนั้นนายตัดสินใจที่จะแหยมกับตระกูลคลอฟอร์ดสินะ นายนี่มันขาดไหวพริบ เด็กน้อย มาสอนสามัญสำนึกบางอย่างให้กับนายกันเถอะ!” ฝาแฝดกล่าวกันอย่างพร้อมเพรียงขณะที่พวกเขาเดินไปหาวิลเลียมกันอย่างช้า ๆ รอยยิ้มที่เย็นชาปรากฏบนใบหน้าของพวกเขา
“โธ่เว้ย! คาร์ล! จัดการพวกเขา! ทำให้มั่นใจว่าพวกเขาจะไม่สามารถจะยืนได้หลังจากที่นายจัดการพวกเขาเสร็จ!”
วิลเลียมอยู่ในอาการช็อก
เดิมที เขาคิดว่าการแก้แค้นให้ผู้หญิงของเขาจะเป็นงานง่าย ทั้งหมดที่เขาต้องทำก็คือ ให้บอดี้การ์ดของเขาทำให้เจอรัลด์พิการไปซะ แต่เขาไม่เคยคาดคิดว่าเจอรัลด์จะมีบอดี้การ์ดที่เชี่ยวชาญสองคนอยู่กับเขา
ตอนนี้เขาถูกบังคับให้สั่งไพ่ตายของเขาเคลื่อนไหว
คาร์ลเป็นบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างหลังวิลเลียมตลอดเวลา แม้ว่าเขาจะดูน่ากลัวด้วยแผลเป็นไหม้ที่รุนแรงบนใบหน้าของเขา แน่เขาก็เริ่มสั่นเทาเมื่อเขาเห็นเดรกและไทสันกำลังเข้ามา
มันไม่ใช่เพราะความหวดกลัว แต่เป็นอารมณ์แปลก ๆ ในใจของเขาที่เขาแค่ไม่สามารถระงับอารมณ์เอาไว้ได้
เขายืนอยู่ด้านหน้าของวิลเลียม
“นายสามารถฆ่าฉันได้ แต่โปรดปล่อยให้คุณไรย์จากไปโดยไม่เป็นอันตรายด้วย” คาร์ลกล่าวอย่างสงบ
เดรกและไทสันหยุดเคลื่อนไปข้างหน้าชั่วครู่หนึ่งและมองกันและกันก่อนจะถลึงตามองไปที่คาร์ลอีกครั้ง
“ให้ตายเถอะ! ฉันไม่ได้ขอให้นายต้องสละชีพของนาย! เอาชนะพวกเขาซะ ไอ้คนน่าเกลียด! นายกล้าดียังไงที่ขัดขืนฉัน!”
ขณะนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงดังโครมครามขึ้นมา
วิลเลียมชกคาร์ลที่แก้มของเขาเข้าอย่างจัง
คาร์ลไม่กล้าหลบ และมุมปากของเขาก็เริ่มมีเลือดไหล
“ช่างเป็นคนไร้ค่าอะไรอย่างงี้! ไร้ประโยชน์” เลียร่าตะคอกใส่ก่อนที่เธอจะตบแก้มอีกข้างของคาร์ลอีก
‘ไอ้โง่! พวกเราสั่งให้นายล้างแค้นให้เรา ไม่ใช่รับประกันให้เราเพื่อที่พวกเราจะสามารถวิ่งหนีไปได้!’ เลียร่ายังคงเดือดดาลอยู่ภายในใจของเธอต่อไป
“คุณไรย์ คุณเลียร่า โปรดจากไปเดี๋ยวนี้ ผมไม่ใช่คู่ปรับสำหรับพวกเขา” คาร์ลกล่าวอย่างใจเย็นอีกครั้ง
“บ้าเอ้ย! ไม่ใช่ว่านายก็มีประสิทธิภาพในตัวเองหรอกเหรอ? ช่างไร้ประโยชน์อะไรอย่างงี้ที่พ่อเก็บนายไว้กับพวกเรา! เมื่อพวกเรากลับไป นายจะต้องเริ่มพกถังขยะติดตัวทุกวันและทุกที่ที่นายไป!”
มันไม่เคยเกิดขึ้นกับวิลเลียมมาก่อน ที่คาร์ลจะยอมจำนนได้ง่ายดายขนาดนี้
เขากลายเป็นกังวลใจเล็กน้อยในตอนนี้ จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่เจอรัลด์และคนอื่น ๆ
“เฮ้ คนโง่! วันนี้ฉันยังไม่พร้อม! ถ้านายกล้าพอ ก็มานัดพบกันเถอะ! จากนั้นพวกเราจะมาต่อสู้กัน!”
วิลเลียมได้สังเกตเห็นว่ามีผู้คนมากขึ้นเรื่อย ๆ ได้มาล้อมรอบพวกเขา เขารู้ว่าเขาจะถูกทุบตีหรือไม่ก็ถูกทำให้อับอายขายหน้าแน่ถ้าเขายังคงอยู่ที่นี่ไปนานกว่านี้
เจอรัลด์สังเกตเห็นว่าคุณเคนดัลล์กำลังมองมาที่เขา เจอรัลด์รู้ว่านี่หมายถึงว่าเขาจะต้องเป็นคนขี้ขาดเรื่องนี้
เมื่อคิดดูแล้ว เขาก็เข้าใจกระบวนการคิดของคุณเคนดัลล์ เนื่องจากว่าเขาเป็นคนขับรถของคุณคลอฟอร์ดตามที่สมมุติ ถ้าเขามีปัญหา คุณคลอฟอร์ดก็มีปัญหาเช่นกัน ตอนนี้เขามีตำแหน่งสูงสุดในการกล่าวชี้ขาด
“แน่นอน พวกเราสามารถหารือรายละเอียดการแข่งขันของเราได้ในภายหลัง นายอาจจากไปได้ แต่ผู้หญิงต้องอยู่กับเราสำหรับตอนนี้” เจอรัลด์กล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ
มันเป็นเรื่องจริงที่ตามปกติแล้วเจอรัลด์จะไม่ทำตัวให้เป็นจุดสนใจ แต่มันไม่ได้หมายความว่าเขาจะเป็นคนโง่
ท้ายที่สุดแล้ว เขาได้ทำให้ตระกูลไรย์ขุ่นเคืองใจ และตอนนี้เขาก็ไม่สามารถกำจัดพวกเขาออกไปได้
เจอรัลด์ได้ข้อสรุปว่ามันจะดีกว่าที่จะลดความยโสของพวกเขาลงตั้งแต่แรก ๆ เพื่อที่พวกเขาจะไม่สามารถสร้างปัญหาในอนาคตได้ต่อไปอีก
วิลเลียมเป็นคนที่พึ่งพาอำนาจของครอบครัวของเขา ถ้าไม่มีตะกูลไรย์ เขาก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่มีคุณความดีอะไร การทำลายเขาก็ไม่มีความหมายอะไรต่อเจอรัลด์อยู่ดี
เมื่อได้ยินกฏของเจอรัลด์ เลียร่าก็เริ่มกลายเป็นกังวลขึ้นมา
“คุณไรย์! โปรดอย่างทิ้งฉันไว้กับพวกเขานะ! พาฉันไปด้วยกับคุณนะคะ!”
“อย่ากังวลไป เลียร่า แค่อยู่กับพวกเราสำหรับตอนนี้ ฉันจะช่วยเธอในอีกไม่นานนี้ดังนั้นรอฉันอย่างใจเย็นนะ!” วิลเลียมกล่าวอย่างเร่งรีบ จากนั้นเขาก็รีบวิ่งไปที่รถของเขา สตาร์ทเครื่องยนต์ และจากไปทันที เขาไม่แม้แต่จะสนใจเหล่าบอดี้การ์ดที่หมดสติเป็นกองนอนอยู่บนพื้นด้วยซ้ำ
คาร์ลพยักหน้าให้เดรกและไทสันอย่างเคารพก่อนที่จะหันหลังกลับเดินไปทางรถของเขา
“แฟรงค์ ดังกิ้น!”
ทั้งเดรกและไทสันตะโกนใส่คาร์ลที่เพิ่งกำลังจะขึ้นรถของเขาไป
ร่างของคาร์ลสั่นเทาเล็กน้อย เขาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน
“แม่ง! พวกเขาเหมือนกันมาก! เขาดูเหมือนผู้ชายคนนั้นจริง ๆ นะ!” ไทสันกล่าวเสียงดัง สายตาของเขายังคงจ้องมองไปที่คาร์ล
“ใช่ เขาคล้ายกับแฟรงค์จริง ๆ สายตาคู่นั้นของเขาไม่เคยเปลี่ยน แต่ทำไมเขาถึงกลายมาเป็นบอดี้การ์ดให้กับคนเช่นนั้นได้ล่ะ?”
“ฉันก็ไม่รู้ และเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการจะระบุตัวตนกับพวกเรา!” พวกเขาทั้งคู่ยังคงเหน็บแนมเขาด้วยเสียงต่ำต่อไป
คุณเคนดัลล์จึงก้าวเข้ามาในขณะนี้ “พอได้แล้ว พวกเราจะพูดคุยเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อพวกเราไปถึงที่วิลล่ากัน มันถึงเวลาที่เราจะต้องพบคุณคลอฟอร์ดแล้ว เดรก ไทสัน พาผู้หญิงคนนั้นไปด้วย!”