SC:
“ห๊ะจริงหรอ?”
เมื่อเห็นใบหน้าที่จริงจังของจางซวน หลินเฉิง รู้สึกประหม่า
“เธอหมายความว่าเจ้าตัวนี้…มันกินมนุษย์ด้วยใช่ไหม?”
จางซวน ส่ายหัวและพูดขึ้นว่า
“มีการถกเถียงกันมากมายว่าปลาวาฬเพชฌฆาตนั้นกินคนหรือไม่บางคนเชื่อว่าปลาวาฬเพชฌฆาตเป็นสัตว์ทะเลที่มีสติปัญญาสูงและเป็นมิตรกับมนุษย์ในทางกลับกันมีวีดีโอมากมายที่แสดงให้เห็นว่าปลาวาฬเพชฌฆาตทำร้ายมนุษย์ซึ่งมีแสดงให้เห็นอยู่ทั่วไปบนอินเทอร์เน็ต ดังนั้นฉันจึงไม่แน่ใจว่าปลาวาฬเพชฌฆาตกินคนหรือไม่?”
ด้วยเหตุนี้จางซวน ที่ได้รับการพยุงจาก เฉินเฟยหยู มองไปยังทะเลด้านหน้าอย่างระมัดระวัง
“แต่ก็เหมือนนกเรือรบตอนนี้สิ่งมีชีวิตในทะเลได้เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดแม้แต่นกเองก็เริ่มโจมตีมนุษย์เช่นเดียวกัน ดังนั้นเมื่อปลาวาฬเพชฌฆาตเห็นพวกเรา คุณคิดว่ามันจะทนไหวงั้นหรอ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของจางซวน ทุกคนต่างยืนอึ้ง ในใจของทุกคนเกิดพายุบางอย่างขึ้นเรื่อยๆ
ในช่วงเวลาที่น้อยกว่า1 ชั่วโมงหลังจากที่เขาออกจากทะเลเขาก็ถูกโจมตีโดยสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ถึง 2 ตัว สำหรับนกเรือรบนั้นไม่เป็นไรเนื่องจากปืนกลสามารถยับยั้งมันเอาไว้ได้ แต่ปลาวาฬเพชฌฆาตที่มีความยาวมากกว่า 30 เมตร หลินเฉิง กำลังคิดว่าแม้เขาจะใช้ระเบิดระดับ C มันก็คงเป็นเรื่องยากที่จะจัดการ!
รู้สึกถึงอันตรายมากขึ้นเรื่อยๆหลินเฉิง รีบสั่งให้ เฉินเฟยหยู กลับไปยังห้องคนขับและเพิ่มความเร็วเต็มที่เพื่อไปยังเกาะหนานซู ในเวลาเดียวกันห้ามไม่ให้พวกเขาออกจากห้องโดยสารอีกต่อไป หลินเฉิง อยู่ในห้องชั้น 2 ของดาดฟ้าเพื่อป้องกันอันตรายที่เกิดขึ้นได้ตลอดเวลา
หลังจากออกเดินทางอีกครั้งเฉินเฟยหยู ก็จำคำอธิบายของ หลินเฉิง ได้ แทนที่จะออกจากห้องคนขับเขาอยู่แต่ในนั้นตลอด หลินเฉิง และ จางซวน นั่งอยู่บนดาดฟ้าเรือชั้น 2 เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตหลากหลายรูปแบบที่ปรากฏต่อหน้าพวกเขา
1 ชั่วโมงต่อมาเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วไม่มีสัตว์กลายพันธุ์ตัวไหนโจมตีเรือของพวกเขาอีก ใบหน้าของ จางซวน ผ่อนคลายมากแต่ หลินเฉิง ยังคงขมวดคิ้ว จากประสบการณ์ความเป็นตายมานับครั้งไม่ถ้วนเขาบอกได้ว่าเส้นทางที่เขาไปนี้ไม่ได้สงบสุขอย่างที่เห็น
“พี่ใหญ่หลินมีอะไรอย่างนั้นหรอ?”
หลังจากเห็นการแสดงออกของหลินเฉิง จางซวน ถามขึ้นเบาๆจากนั้นส่งเบียร์ให้เขา 1 กระป๋อง
ในขณะที่หลินเฉิง กำลังจะตอบนั้นอยู่ดีๆเขาก็ชูนิ้วชี้ขึ้นบนปาก “ซี่”จากนั้นมองไปยังทิศทางของเกาะหนานซู
หลังจากนั้นไม่นานหลินเฉิง ก็กระซิบกับ จางซวน ว่า
“กลับไปที่ห้องโดยสาร กำลังจะเกิดพายุฝนในอีกไม่ช้านี้!”
“มันเป็นไปได้ยังไง!” novel-lucky
ทันทีที่ได้ยินหลินเฉิง พูดว่ากำลังจะเกิดพายุฝน จางซวน ที่เติบโตมากับทะเลจ้องมองด้วยดวงตากลมโตและพูดว่า
“ฉันไม่ได้สงสัยคำพูดพี่หลินนะแต่..ฉันโตมากับทะเล ฉันรู้ว่าอากาศแบบไหนที่ฝนกำลังจะตก!”
จากนั้นเธอชี้ไปที่ดวงอาทิตย์ที่ส่องอยู่บนท้องฟ้า
“ดูดวงอาทิตย์นั้นสิไม่มีเมฆหรือลมทะเลเลยมันจะเป็นไปได้ยังไง….”
ก่อนที่เธอจะพูดจบนั้นก็เกิดสายฟ้าผ่าลงมาอย่างแรง
เปรี้ยง!
เพียงแค่สายฟ้าฟาดลงมาก็ทำให้เกิดเสียงสนั่นจะทำให้ทุกคนหูหนวก
จางซวน รู้สึกละอายใจที่เธอเพิ่งพูดไปเมื่อกี้นี้ อยู่ดีๆฟ้าก็ร้องและมีสายฟ้าลงมาอย่างฉับพลัน ก้อนเมฆก่อตัวอย่างรวดเร็วและกำลังเคลื่อนที่มาหาเรือของพวกเธอ
“นี่..นี่เป็นไปได้ยังไง”
เมื่อเห็นเมฆสีดำลอยเข้ามาในพริบตาใบหน้าเธอแสดงออกอย่างไม่เชื่อ
“ไม่มีสัญญาณใดๆบอกว่าฝนจะตกนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นว่ามันเป็นแบบนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่..”
“เชื่อแล้วใช่ไหม?”
ในขณะที่พูดคำนี้หลินเฉิง ก็สวมเสื้อกันฝนเสร็จเรียบร้อยและหัวเราะเบาๆ
“ผมคิดว่ามันค่อนข้างเป็นเรื่องปกตินะอย่าลืมสิว่าตอนนี้มันอยู่ในช่วงวันอวสานโลก!”
หลังจากพูดจบเขาโบกมือเพื่อให้เธอรีบหลบเข้าไปด้านใน
จางซวน ผู้งุนงงเดินลงไปยังห้องโดยสารทีละขั้นในขณะที่ หลินเฉิง จ้องมองท้องฟ้าด้วยสีหน้าเย็นชาและกำลังคิดอะไรบางอย่าง
จางซวน พูดไม่ผิด สภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันนี้แปลกประหลาดเกินไปมันไม่ได้น่าจะเกิดขึ้นตามธรรมชาติ จากประสบการณ์ของเขานับไม่ถ้วนอาจเป็นไปได้ว่ามีสัตว์กลายพันธุ์บางชนิดในทะเลสามารถระบุพลังที่ควบคุมสภาพอากาศได้!
หลินเฉิง มองไปรอบๆด้วยดวงตาของเขาเพื่อตรวจสอบทุกอย่างที่น่าสงสัย แต่เขาก็ไม่พบร่องรอยของสัตว์ประหลาดใดๆยกเว้นแต่เมฆสีดำบนหัวของเขา
หลังจากเสียงฟ้าร้องก็มีสายฝนตกลงมาในที่สุดสายตาของเขาไม่สามารถมองฟ้าสายฝนที่มืดสลัวออกไปได้ ท้องทะเลที่สงบเกิดคลื่นขนาดใหญ่ เรือของพวกเขากำลังโยกไปมาตามกระแสคลื่น!
ซู่
คลื่นลูกใหญ่กระทบบนเรือทำให้ละอองน้ำสาดขึ้นบนดาดฟ้าชั้น2 โดยตรงและเกือบทำให้ หลินเฉิง ล้มลง
หลังจากทรงตัวอย่างมั่นคงแล้วหลินเฉิง จับราวด้านหนึ่งของดาดฟ้าเรือไว้ท่าทางของเขาดูจริงจังมากยิ่งขึ้น หลังจาก เช็ดเม็ดฝนบนใบหน้า หลินเฉิง ยังไม่พบสิ่งที่ผิดสังเกต เขาไม่สามารถผ่อนคลายได้ ตอนนี้สติปัญญาของตัวกินคนและสัตว์กลายพันธุ์นั้นกำลังสูงขึ้นเรื่อยๆ ในอดีตเขาสามารถต่อสู้กับพวกมันได้อย่างง่ายดายแต่ตอนนี้เขาต้องใช้สมองในการคิดที่จะต่อสู้กับสัตว์ประหลาดที่มีความซับซ้อนเหล่านี้
“พี่หลิน!พี่โอเคไหม!”
หลินเฉิง ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย จึงเงยหน้าขึ้นมองอย่างรวดเร็วพบว่าหยูซานได้ปีนบันไดขึ้นมาอย่างระมัดระวัง
“ใครบอกให้เธอมาที่นี่กลับไปเดี๋ยวนี้!”
เมื่อเห็นหญิงสาวกล้าไม่เชื่อฟังคำสั่งของตัวเองหลินเฉิง รู้สึกโมโหจึงตะโกนออกไป
หลังจากถูกตำหนิหยูซาน รู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยเธอกัดริมฝีปากและดึงความกล้าหาญพูดกับเขาว่า
“ฉันรู้ว่าพี่กลัวว่าพวกเราจะบาดเจ็บแต่คราวนี้ไม่เหมือนเดิม! ถ้าฉันจำไม่ผิดสถานการณ์นี้เหมือนกับตอนที่เราอยู่ กวนโจว”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้หลินเฉิง ตะโกนออกมาอย่างดุดันว่า
“ไม่ว่าจะแตกต่างหรือไม่เธอก็ยังเป็นสาวน้อยคนเดิมรีบลงไปด้านล่างอย่าสร้างปัญหาให้กับฉัน!”
หยูซาน ยังคงปฏิเสธที่จะจากไป
“แต่..แต่ถ้ามันเป็นเหตุการณ์เดี๋ยวกันมันจะอันตรายเกินไปถ้าจะอยู่ที่นี่เฟยหยูเตรียมพร้อมที่จะหนีออกไปจากตรงนี้แล้ว?”
“อะไรนะ?”
เมื่อได้ยินหยูซาน พูดว่า เฉินเฟยหยู กำลังเตรียมตัวที่จะหันเรือหนีแล้วทันใดนั้นใบหน้าของ หลินเฉิง ก็เปลี่ยนไปและรีบวิ่งไปที่ห้องคนขับ
—————————————