ตอนที่ 100 การต่อสู้อันดุเดือด (1) โดย Ink Stone_Fantasy
หลิ่วหมิงยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม แต่ในใจกลับนึกถึงฉากที่ฝ่ายตรงข้ามใช้การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วราวกับปีศาจเข้าไปประชิดตัวคู่ต่อสู้ แล้วก็ใช้ดาบประหลาดจี้คอของคู่ต่อสู้ไว้ได้
ดูเหมือนฝ่ายตรงข้ามจะรู้วิชาที่ร้ายกาจบางอย่างอย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อศิษย์ทั่วไปเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ระดับนี้ จะยอมให้เขาประชิดตัวได้ง่ายดายเช่นนี้ไม่ได้เป็นอันขาด
หลิ่วหมิงดูเหมือนไม่ขยับแต่ได้แอบร่ายคาถาเรียบร้อยแล้ว และยังถือโอกาสกระตุ้นวิชาตัวเบาแล้ว
หลังจากชายร่างผอมสูงที่ชื่อหูเฟยได้ยินผู้อาวุโสร่างท้วมประกาศให้เริ่มการต่อสู้ได้ เขาก็ยิ้มเยาะใส่หลิ่วหมิง จากนั้นก็ทำท่ามือด้วยมือเดียว ชุดคลุมผ้าดิ้นบนตัวก็เปล่งแสงสีเขียวออกมาทันที แล้วมันค่อยๆ พาร่างของชายหนุ่มจมเข้าไปในนั้น เมื่อมองจากที่ไกลๆ ก็เห็นราวกับว่าเขาเป็นมนุษย์แสงสีเขียว
หลิ่วหมิงเห็นสถานการณ์อันแปลกประหลาดนี้ ในใจเขาก็รู้สึกเย็นสะท้านขึ้นมา เขายกแขนทั้งสองขึ้นมาอย่างไม่ลังเล
เสียงดังสนั่นหวั่นไหวขึ้นมาทันที คมวายุหกเจ็ดเส้นกลายเป็นแสงสีเขียวพุ่งออกไป มันแค่กะพริบไม่กี่ทีก็มาถึงด้านหน้าของมนุษย์แสง
แต่หลังจากที่หูเฟยส่งเสียงหัวเราะออกมามนุษย์แสงก็ดูลางเลือน และคมวายุก็ทะลุผ่านตัวเขาไปราวกับว่าไม่มีร่างเขาอยู่ตรงนั้น
ฉากนี้สร้างความตกใจให้กับผู้ที่ชมอยู่ด้านล่างเป็นอย่างมาก มีบางคนถึงขนาดหลุดปากอุทานออกมา
หลิ่วหมิงก็แค่ขมวดคิ้วเข้าหากัน และไม่ได้เผยสีหน้าตกใจอะไรออกมา
ฉากที่คาดไม่ถึงเมื่อครู่นี้ อาจจะหลอกสายตาคนจำนวนมากได้ แต่ไหนเลยจะรอดพ้นสายตาเขาไปได้
คมวายุดูเหมือนจะทะลุผ่านร่างเขาไป แต่แท้จริงแล้วเขาสามารถหลบหลีกมันไปได้ เพียงแต่เขาหลบหลีกอย่างรวดเร็วจนทำให้คนรู้สึกว่าเขายังอยู่ที่นั่น
แต่เมื่อฝ่ายตรงข้ามสามารถหลบหลีกการโจมตีของคมวายุได้อย่างไม่สะทกสะท้าน มันก็ทำให้หลิ่วหมิงรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
แต่ในขณะนั้นเองได้มีเสียง “ฟรึ่บ!” ดังขึ้น
มนุษย์แสงด้านหน้าดึงดาบประหลาดตรงหลังออกมา หลังจากที่กวัดแกว่งมันแล้ว เขาก็กลายเป็นเงาแสงสีเขียวกระโจนเข้ามา
หลิ่วหมิงเห็นเช่นนี้ก็ถูมือทั้งสองเข้าด้วยกันโดยไม่แม้แต่จะคิด หลังจากที่ยกมือทั้งสองขึ้นอีกครั้งคมวายุสิบกว่าเส้นก็พุ่งออกไปทันที และต่อมาเขาเพียงแค่เคลื่อนไหวนิ้วสิบ คมวายุแต่ละเส้นก็ปรากฏออกมากลางอากาศ หลังจากที่ดีดออกไปมันก็กลายเป็นแสงสีเขียวพุ่งออกไปอีกครั้ง
คาดไม่ถึงว่าหลิ่วหมิงจะใช้เวลาสั้นๆ เช่นนี้ ปล่อยคมวายุออกไปได้ยี่สิบกว่าเส้น
เงาร่างมนุษย์แสงที่อยู่ไกลออกไปเพียงแค่เคลื่อนไหวไปมาครู่เดียวก็หลบหลีกคมวายุทั้งหมดได้ หลังจากที่มันดูลางเลือนแล้วก็พุ่งมาหาหลิ่วหมิงอย่างรวดเร็วราวกับปีศาจ โดยทิ้งระยะห่างไว้แค่ไม่กี่จั้ง
หลิ่วหมิงแอบตกใจเป็นอย่างมาก แต่เขาก็สะบัดแขนเสื้ออย่างรุนแรง โซ่สีดำราวกับอสรพิษเส้นหนึ่งดีดตัวออกไป พุ่งไปยังด้านหน้าของมนุษย์แสง
แต่มนุษย์แสงเพียงแค่หัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น จากนั้นเขาแค่สะบัดดาบประหลาดในมือ แสงเย็นสะท้านสิบกว่าลำก็ม้วนตัวออกไปจนทำให้โซ่ดำครึ่งหนึ่งถูกทำลายจนแตกละเอียด จากนั้นเขาก็ยกมืออีกข้างขึ้นมาปล่อยลำแสงหยกพุ่งเข้ามาหาหลิ่วหมิง
หลิ่วหมิงทำเสียงฮึดฮัด แล้วยกแขนข้างหนึ่งขึ้นทันที เขาสะบัดห่วงเขี้ยวพยัคฆ์บนข้อมือ ทันใดนั้นโล่แสงสีเหลืองได้ปรากฏออกมาตรงหน้าเขาทันที
พอลำแสงหยกเหล่านั้นปะทะกับโล่แสง มันก็ส่งเสียงดังเปาะแปะราวกับฝนที่ตกกระทบรั้วไม่ไผ่ และแตกสลายไป
ในขณะนั้นเอง มนุษย์แสงตรงหน้าก็บิดตัวเคลื่อนไหวไปมาจนเกือบจะถึงด้านหน้าของหลิ่วหมิง และสามารถมองเห็นใบหน้าที่เหี้ยมโหดได้อย่างชัดเจน
หลิ่วหมิงสีหน้าหนักอึ้งขึ้นมาทันที เขาแค่ขยับเท้าทั้งสองเล็กน้อย ร่างของเขาก็ไถลถอยออกไปราวกับสายน้ำไหล มืออีกข้างก็ตบลงตรงอกโดยฉับพลัน
เสียงดัง “ฟู่!”
มีจุดสีดำสามจุดปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาแล้วก็กลายเป็นโล่แสงสีดำ
แต่หูเฟยที่กลายร่างเป็นมนุษย์แสงกลับไม่สนใจในสิ่งนี้ เขายังคงพุ่งเข้าหาหลิ่วหมิงติดๆ ขณะเดียวกันก็ร่ายคาถาจนดาบประหลาดบนมือถูกแสงสีเขียวปกคลุมไว้ หลังจากที่โบกเบาๆ มันก็เลือนหายไปในอากาศ
ครู่ต่อมาพลันบังเกิดเสียงดังขึ้นที่ด้านหน้าของหลิ่วหมิง เงาดาบสีเขียวปรากฏออกทันที และฟันลงบนโล่แสงอย่างถี่ยิบ
เพียงครู่เดียว หลังจากมีเสียงแตกหักดังขึ้น โล่สามดาวก็แตกออกมาเป็นชิ้นๆ เงาดาบพุ่งเข้ามาทันทีโดยที่ไม่มีอะไรขัดขวางไว้
หลิ่วหมิงทำเสียงฮึดฮัด และสั่นห่วงเขี้ยวพยัคฆ์เบาๆ หัวพยัคฆ์สีเหลืองปรากฏออกมาในทันที ขณะเดียวกันมันก็พ่นคลื่นเสียงสีขาวโพลนออกไป
เงาดาบด้านหน้าถูกโจมตีจนหยุดชะงักไป
ในช่วงระหว่างเวลานี้ หลิ่วหมิงที่ยังไถลไปข้างหลังอยู่ก็ประกบมือทั้งสองเข้าหากันแล้วแยกออกจากกันโดยฉับพลัน คมวายุยักษ์ขนาดยาวหลายฉื่อก็เปล่งประกายออกมา เพียงแค่หลิ่วหมิงสะบัดแขนมันก็พุ่งออกไปด้วยเสียงอันดัง
พอหูเฟยเห็นคมวายุยักษ์ปรากฎออกมา ใจเขาก็รู้สึกเสียววาบ ภายใต้ความตกใจร่างมนุษย์แสงของเขาถอยห่างออกมาทันที ขณะเดียวกันก็กวัดแกว่งดาบประหลาดในมือไปยังด้านหน้า เงาดาบสีเขียวปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง
ในขณะนั้นเองก็มีเสียงดัง “ฟิ้ว!” คมวายุยักษ์ปรากฏออกมาทำลายเงาดาบจนพังพินาศไป จากนั้นมันก็ฟันเข้าไปที่ร่างของมนุษย์แสงผู้นั้นนั้น
หูเฟยไม่คาดคิดมาก่อนว่าคมวายุยักษ์จะร้ายกาจ และเคลื่อนไหวได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ ภายใต้ความตื่นตะลึงต่อให้เขาคิดที่หลบหลีกมันก็สายไปเสียแล้ว เขาทำได้แค่ยื่นดาบไปบังไว้ด้านหน้า มืออีกข้างคีบยันต์สีเหลืองบางอย่างออกมาจากแขนเสื้อ
เสียงดัง “ตู้ม!”
หูเฟยรู้สึกแค่ว่ามีลมพายุที่แหลมคมแวบผ่านไป แล้วมือก็ร้อนขึ้นมาจนดาบประหลาดหลุดออกจากมือ
จากนั้นคมวายุยักษ์ก็ฟันลงบนโล่สีเหลืองที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา หลังจากที่มีเสียงแตกหักดังออกมาทั้งสองก็แตกละเอียดไปพร้อมๆ กัน
หูเฟยเห็นเช่นนี้ก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ และรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมา
ถ้าเมื่อครู่เขาปล่อยยันต์คุ้มกันที่ซื้อมาด้วยราคาที่สูงออกไปช้าอีกหน่อยล่ะก็ ร่างของเขาคงโดนสับเป็นสองชิ้นแล้ว
ความร้ายกาจของคมวายุยักษ์มันช่างเหนือกว่าคำร่ำลือมาก
ขณะนี้ ร่างของหลิ่วหมิงที่อยู่ไม่ไกลได้เริ่มเคลื่อนไหว เพียงครู่เดียวก็โผล่แวบไปยังบริเวณดาบประหลาดเล่มนั้น เขายกเท้าขึ้นมาเหยียบอาวุธอาญาสิทธิ์ชิ้นนี้ไว้แน่น
หูเฟยเห็นเช่นนี้ก็มีสีหน้าหนักอึ้งขึ้นมา หลังจากที่คิดวกไปมาอย่างรวดเร็วก็คิดที่จะทำอะไรบางอย่างนั้น แสงสีเขียวที่เปล่งประกายอยู่บนตัวเขาก็หยุดชะงักลง จากนั้นก็ค่อยๆ สลายจนกลายเป็นจุดแสง และหายไปในที่สุด
ร่างที่แท้จริงของชายร่างผอมสูงปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง ชุดผ้าดิ้นบนตัวก็เปลี่ยนเป็นสีดำมืดไร้แสงขึ้นมา อาการตกตะลึงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
หลิ่วหมิงกลับไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย เขายกมือทั้งสองขึ้นโดยไม่กล่าวอะไรออกมา คมวายุแต่ละเส้นเกาะตัวกันขึ้นตรงด้านหน้าเขา มันมีทั้งหมดยี่สิบกว่าเส้น จำนวนอันมากมายนี้ดูน่าหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เมื่อแสงเย็นสะท้านเปล่งประกายในดวงตาของเขา เขาก็พร้อมที่จะปล่อยคมวายุเหล้านี้ออกไป
“ไม่ต้องสู้แล้ว ข้ายอมแพ้!”
พอชายร่างผอมสูงเห็นเช่นนี้ ก็เรียกสติกลับมาได้ และรีบตะโกนยอมรับความพ่ายแพ้ทันที
สิ่งนี้ทำให้หลิ่วหมิง และคนที่ดูอยู่ด้านล่างต่างก็รู้สึกตกตะลึงขึ้นมา
แต่พอคิดๆ ดูแล้วมันก็น่าจะเป็นเรื่องธรรมดา
ที่ก่อนหน้านั้นหูเฟยเคลื่อนไหวได้รวดเร็วราวกับปีศาจนั้น ส่วนมากก็ล้วนอาศัยพลังจากชุดคลุมผ้าดิ้นที่สวมอยู่กับดาบแปลกประหลาดเล่มนั้น แต่ตอนนี้อานุภาพของทั้งสองสิ่งได้สูญสิ้นไปแล้ว ซึ่งดาบแปลกประหลาดได้ตกอยู่ในกำมือของหลิ่วหมิงแล้ว ถ้ายังต่อสู้กันต่อไปก็ไม่มีโอกาสชนะเลยแม้แต่น้อย
“ครั้งนี้ไป๋ชงเทียนชนะ และครั้งต่อไปไม่สามารถท้าสู้เขาได้อีก” ผู้อาวุโสร่างท้วมลอยออกมาจากกลางอากาศ แล้วกล่าวกำชับอย่างไม่ใส่ใจ แต่สายที่มองดูหลิ่วหมิงกลับแสดงความประหลาดใจออกมา
หลิ่วหมิงกล่าวคำว่า “เจ้าให้ข้าชนะ” ด้วยรอยยิ้ม หลังจากที่สะบัดแขนเสื้อคมวายุสีเขียวก็สลายไป ขณะเดียวกันก็ยกเท้าออกมาจากดาบแปลกประหลาดที่เหยียบอยู่ แล้วจึงกลับไปตรงใต้ธงของตัวเอง
แต่เกาชง เหลยเจิ้น และศิษย์คนอื่นๆ ที่อยู่บริเวณนั้น ต่างก็มองไปที่หลิ่วหมิงด้วยสีหน้าที่ดูหวาดกลัวเล็กน้อย
ถึงแม้พวกเขาจะรู้ว่าคมวายุขั้นสมบูรณ์แบบนั้นไม่อาจประมาทได้ แต่การใช้มันได้อย่างยอดเยี่ยมของหลิ่วหมิงที่ดูเหมือนจะปล่อยไปออกไปได้เพียงแค่ดีดนิ้วนั้น มันเกินความคาดหมายพวกเขาไปมาก
แน่นอนพวกเขาย่อมไม่รู้ว่าหลิ่วหมิงนอกจากหลิ่วหมิงจะฝึกฝนมันอย่างหนักในห้องว่างเปล่าลึกลับแล้ว ทุกวันเขายังเจียดเวลาส่วนหนึ่งไปใช้ในสถานการณ์จริง และฝึกใช้มันกับศัตรูหลากหลายรูปแบบถึงสามารถใช้ได้ถึงขั้นนี้
ศิษย์ด้านล่างลานประลองยิ่งตื่นเต้นเป็นพิเศษ ต่างก็วิพากษ์วิจารณ์เรื่องคมวายุขั้นสมบูรณ์แบบของหลิ่วหมิง และยังนำไปสู่การพูดคุยเกี่ยวกับวิชาอื่นๆ ว่าถ้าได้ผนึกประทับวิชาแล้ว มันจะมีอานุภาพร้ายกาจเพียงใด
“หยางเฉียน การประลองใหญ่ในครั้งก่อนเจ้าได้ฝึกฝนวิชากระสุนไฟจนถึงขั้นสมบูรณ์แบบแล้ว และยังผนึกประทับวิชาแล้วด้วย แต่การปล่อยกระสุนไฟยังช่างชั้นจากเจ้าเด็กนี้มากนัก” หยางเฉียนที่นั่งสงบมาตั้งแต่แรก พลันได้ยินเสียงคนผู้หนึ่งที่ดังเข้ามา
หน้ากากของเขาสั่นไหวเล็กน้อย แล้วหันหน้าไปยังต้นเสียง แล้วก็พบว่าเป็นชายร่างผอมแห้งที่นั่งอยู่ใต้ธงเสาที่สอง เขาจึงตอบกลับไปอย่างราบเรียบ
“เดิมทีวิชากระสุนกับวิชาคมวายุก็เป็นวิชาที่แตกต่างกัน หลังจากผนึกประทับวิชาแล้วอานุภาพที่เพิ่มขึ้นของมันก็ต่างกันเป็นอย่างมาก ความเร็วในการปล่อยวิชากระสุนไฟย่อมไม่เท่ากับคมวายุอยู่แล้ว แล้วจะมีอะไรน่าแปลกใจเล่า ว่าแต่เคล็ดวิชาที่เจ้าฝึกฝนนั้น ถึงแม้จะบอกว่าใช้ป้องกันตัว แต่จะสามารถต้านทานคมวายุของศิษย์น้องไป๋ได้หรือไม่นั้นก็ยังไม่อาจพูดได้”
“ฮึ! เจ้าวางใจเถอะ! ต่อให้คมวายุของศิษย์น้องไป๋จะแข็งแกร่งกว่านี้เท่าตัว ก็ไม่อาจทำลายวิชาป้องกันตัวของข้าได้” เฟิงฉานยิ้มอย่างเยือกเย็นแล้วกล่าวออกมา จากนั้นก็ใช้สายตาอันน่าสะพรึงกลัวมองหลิ่วหมิงครู่หนึ่ง
หลิ่วหมิงย่อมไม่รู้บทสนทนาของพวกเขาทั้งสอง ขณะนี้เขากำลังนั่งหลับตากำหนดลมหายใจอยู่
บนแท่นประลอง หูเฟยเก็บดาบแปลกประหลาดเล่มนั้นขึ้นมา แล้วก็เดินกลับไปยังที่ของตนเองโดยไม่แสดงอาการใดๆ บนใบหน้า
เกือบจะในเวลาเดียวกัน ซือหม่าเทียนปรับเปลี่ยนสีหน้าแล้วก็ยืนขึ้นเดินมากลางแท่นประลอง จากนั้นก็กวาดสายตาพร้อมกับพูดออกไป
ถ้าศิษย์น้องเหลยไม่รังเกียจล่ะก็ ลองมาแลกมือกันหน่อยไหม”
ไม่คาดคิดว่าเป้าหมายที่เขาท้าสู้คือศิษย์ผู้มีเก้าชีพจรจิตวิญญาณอัสนีอย่างเหลยเจิ้น
เหลยเจิ้นได้ยินเช่นนี้ก็หัวเราะออกมา แล้วเดินออกมาจากใต้ธงโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง
ผู้อาวุโสร่างท้วมพยักหน้าแล้วรีบประกาศออกมาทันที “เริ่มต้นการท้าสู้” หลังนั้นก็แวบออกไปจากม่านแสง
และขณะเดียวกันเหลยเจิ้นกลับทำท่ามือด้วยมือทั้งสองแล้ว หลังจากที่มีดังขึ้นบนตัวเขา สายฟ้าสีเงินแต่ละเส้นก็พันกันออกมา และมันก็พันรอบตัวเขาราวกับอสรพิษสีเงินพร้อมกับเปล่งประกายอยู่ไม่หยุด
เมื่อเห็นเช่นนี้ ซือหม่าเทียนก็สะบัดแขนเสื้อด้วยสีหน้าเคร่งขรึม จากนั้นก็ดึงดาบสั้นสีดำเปล่งประกายแวววาวออกมา และเขาก็ก้าวยาวๆ เข้าไปหาเหลยเจิ้น
……………………………………….