บทที่303 ให้ความสำคัญกับงูจนลืมเพื่อน
กู้ชูหน่วนก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกัน ในตอนที่ลูบหัวงูเก้าหัวนั้นมือของนางก็สั่นเทาเล็กน้อย เซียวอวี่เซวียนกลับตกใจจนชักมือของนางกลับมา “เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง ถ้าเจ้าโดนกัดขึ้นมาจะทำยังไง”
“ฟ่อ……”
งูเก้าหัวที่กำลังเพลิดเพลินอยู่นั้นได้ยินคำพูดของเซียวอวี่เซวียน ก็โกรธขึ้นมาทันที จึงทำเสียงขู่เขา
ตัวของมันใหญ่มากจริงๆ ถึงมันจะไม่ได้คิดร้าย แค่อยากข่มขู่เท่านั้น แต่เซี่ยวอวี่เซวียนก็ตกใจจนใบหน้าซีดเซียว
กู้ชูหน่วนพูดว่า “วางใจได้ มันไม่ทำร้ายข้าหรอก”
กู้ชูหน่วนชักมือตัวเองกลับมา ลูบหัวหนึ่งในนั้นของงูเก้าหัว ที่ทำให้นางวางใจคือ งูเก้าหัวไม่ได้คิดร้ายจริงๆ แต่กลับหลับตาลง เลียนางอย่างเป็นมิตร เพลิดเพลินกับการลูบไล้ของนางมาก
นี่มันคือความไว้ใจและเชื่อใจ มันคิดว่ากู้ชูหน่วนเป็นเจ้าของ หรือเป็นแม่ของมันเอง
กู้ชูหน่วนโล่งอก ความกลัวในใจก็หายไปด้วย นางลูบหัวทุกหัวของมัน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ดูสิหัวที่เก้าของเจ้านู้นขึ้นมาแล้วเนี่ย ไปเล่นกับเสือดาวน้อยมาล่ะสิท่า?”
พอพูดจบ กู้ชูหน่วนเองยังต้องอึ้งเลย
เสือดาวน้อย?
นั่นเป็นใครอีกล่ะ?
กลับเห็นงูเก้าหัวบิดเลื้อยลำตัวอย่างออดอ้อน เก้าหัวของมันส่ายไปมาอย่างกับกลองป๋องแป๋ง
งูเก้าหัวไม่ได้คิดร้าย เซียวอวี่เซวียนก็ถึงโล่งอก เขาขมวดคิ้วแล้วมองกู้ชูหน่วนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยการสำรวจ
กระดิ่งทลายวิญญาณนั้นประกายแรงขึ้นเรื่อยๆ กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ที่นี่มีสมบัติอะไรเหรอ? รีบพาข้าไปเร็ว”
“ฟ่อๆๆ……”
งูเก้าหัวเลื้อยตัวม้วนกู้ชูหน่วนกับเซียวอวี่เซวียนเข้ามา และพาพวกเขาไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
มันเลื้อยเร็วมาก กู้ชูหน่วนกับเซียวอวี่เซวียนยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็นั่งอยู่บนตัวของงูเก้าหัวแล้ว
ข้างหูมีเสียงลมพัดไปเรื่อยๆ พัดจนพวกเขาลืมตาไม่ขึ้น กู้ชูหน่วนกล้ารับประกันเลยว่า ความเร็วนี้ต้องเหยียบคันเร่งร้อยกว่าสองร้อยแน่
“ฟ่อ……”
งูเก้าหัวเลื้อยมากว่าครึ่งชั่วโมง ก็มาหยุดอยู่บนภูเขาหิมะ
ด้านนอกมีแดดส่องจ้า ผืนหญ้าเขียวขจี ดอกไม้เบ่งบาน ที่นี่กลับหนาวเหน็บ ผลึกเกล็ดหิมะปลิวว่อน ผืนดินขาวโพลนไปหมด หนาวเหน็บจนทำเอาพวกเขาตัวสั่นเทา
กู้ชูหน่วนรู้สึกว่า ตัวเองทะลุมิติจากฤดูร้อนมาฤดูหนาว
“ฟ่อๆๆ……”
หลังจากที่งูเก้าหัวปล่อยตัวพวกเขาลงแล้ว หัวใหญ่ยักษ์ของงูเป็นเหมือนจอบที่ขุดพื้นหิมะไม่หยุด ทำงานอย่างขยันขันแข็งอย่างกับตัวลิ่น
หิมะถูกขุดออกมาเรื่อยๆ ตัวของมันทั้งใหญ่ทั้งอ้วนแทบจะมุดเข้าไปแล้วด้วยซ้ำ
เซียวอวี่เซวียนหัวเราะทั้งน้ำตา “นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นงูก็ชอบเล่นหิมะด้วย”
“นิสัยของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ร่าเริง”
“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์?”
“นี่ไง เก้าหัว ก็ต้องเรียกว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์น่ะสิ”
ร่างกายยาวกว่าร้อยเมตร มันมุดลงไปกว่าเจ็ดสิบเมตร กู้ชูหน่วนสงสัยอย่างหนักว่า มันตกลงไปในหลุมหิมะจนขึ้นมาไม่ได้หรือเปล่า
ได้ยินเสียงโครมดังขึ้น หิมะระเบิดออก เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์บิดหางที่อวบอ้วนของมันถอยออกมาเรื่อยๆ ออกมาจากพิ้นหิน ในปากก็คาบผลึกออกมา
ผลึกนั้นเปล่งประกายด้วยแสงหลากสี และถึงแม้จะอยู่ห่างไกลจากมัน ก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกผ่อนคลายทั้งร่างกาย และความกระปรี้ประเปร่า
“เป็นพลังที่เอ่อล้นจริงๆ คุณพระ ผลึกหลากสีนี้เป็นของม้ายูนิคอร์นนี่ และน่าจะมีอายุเป็นหมื่นปีแล้วด้วย ยัยขี้เหร่ นี่เป็นสมบัติล้ำค่าที่กำหนดราคาไม่ได้เชียวนะ”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เลี้อยเข้ามา แล้วยื่นผลึกเก้าอันให้กู้ชูหน่วน กะพริบตาใสแจ๋วของมัน เหมือนกำลังรอนางชื่นชมอยู่
เซียวอวี่เซวียนยื่นมือออกไป อยากจะดูผลึก เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์โมโห มองค้อนเขาอย่างไม่พอใจ
เซียวอวี่เซวียนรีบถอยออกมา เขากล้ารับประกันเลยว่า ถ้าเขาหยิบผลึกขึ้นมาเมื่อไหร่ งูเก้าหัวตัวนี้ต้องกินเขาทั้งเป็นแน่
“เจ้าลำเอียงไปไหม ข้าเทียบกับยัยขี้เหร่ไม่ได้ตรงไหนกัน”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เข้าใจคำพูดของคน มันกระดิกหางขึ้น เชิดหัวของมันขึ้นอย่างภาคภูมิใจ เหมือนกำลังบอกว่าตั้งแต่หัวจรดเท้าจนถึงด้านในและด้านนอกของเขาเทียบกับกู้ชูหน่วนไม่ได้เลย ทำเอาเซียวอวี่เซวียนโกรธจนอยากเดินออกไป
กู้ชูหน่วนรับผลึกหลากสีมา กระตุกยิ้มขึ้นมาอ่อนๆ
นี่เป็นของดีเลยนะ กำผลึกเก้าอันไว้ นางรู้สึกเหมือนตัวเองทะลุถึงขั้นที่สามได้แล้ว
ถ้านางกินผลึกเข้าไปก็สามารถทะลุได้หลายขั้นเลยน่ะสิ?
ผลึกเอามาหลอมเป็นอาวุธ ก็แข็งแกร่งจนไม่อาจทำลายได้
กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าจะเอาผลึกมาช่วยในการทะลุชีพจรยุทธ์หรือเอามาหลอมอาวุธดี จึงโยนเข้าไปในแหวนมิติก่อน
“ทำได้ดีมาก รอข้ามีเวลาว่างแล้วจะเลี้ยงอาหารเจ้านะ”
“ฟ่อๆๆ……”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ขยับร่างกายอวบอ้วนของมัน แลบลิ้นออกมาไม่หยุด แสดงถึงความดีใจของมัน
เซียวอวี่เซวียนพูดขึ้นว่า “มันอ้วนขนาดนี้แล้ว ถ้ากินอีกคงได้อ้วนจนเดินไม่ได้แน่”
“ฟ่อ……”
มันพ่นน้ำลายใส่หน้าเซียวอวี่เซวียน น้ำลายทั้งหนืดทั้งเหนียว น่าขยะแขยงจนเซียวอวี่เซวียนอยากอ้วกออกมา
“ให้ตายสิ เจ้ารักษาความสะอาดของงูเจ้าหน่อยได้ไหม สกปรกมากเลย”
“ใครใช้ให้เจ้าว่ามันอ้วนล่ะ ไม่ได้กินเจ้าก็ดีเท่าไหร่แล้ว เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ขุดลงไปจากที่นี่น่าจะมีของดีอยู่ข้างล่างอีกนะ”
“ฟ่อๆๆ”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ตอบรับอย่างเชื่อฟัง เก้าหัวของมันมุดลงไปข้างล่างอีกครั้ง ขุดหิมะกับดินออกมา
สิบเมตร ยี่สิบเมตร ห้าสิบเมตร หนึ่งร้อยเมตร หนึ่งร้อยยี่สิบเมตร
ใต้ดินก็ยังไม่มีอะไรเลย แต่กระดิ่งทลายวิญญาณกลับประกายแสงไม่หยุด และยังหนักขึ้นเรื่อยๆด้วย
เซียวอวี่เซวียนพูดว่า “ยัยขี้เหร่ ช่างเถอะ นี่ก็ร้อยกว่าเมตรแล้ว ใครมันจะเอาของซ่อนไว้ลึกขนาดนั้นกัน พวกเราไปหาที่อื่นกันเถอะ”
“ไม่ กระดิ่งทลายวิญญาณชักนำข้ามาที่นี่” และ ในสมองของนางเหมือนจะมีความทรงจำรางๆ สมบัติอยู่ข้างล่างนี้แน่นอน
“ขุดต่อไป”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ฟ่อๆๆอย่างน้อยใจ เก้าหัวโผล่ออกมาสามหัว เหมือนกำลังต่อรอง
กู้ชูหน่วนกลอกตาขึ้นบน “ได้ สามโต๊ะก็สามโต๊ะ รอขุดสมบัติได้แล้ว ข้าจะทำอาหารทั้งเนื้อและปลาให้เจ้าสามโต๊ะใหญ่ๆเลย”
“พึ่บ……”
หัวใหญ่โผล่ออกมาอีกหัว เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กะพริบตาไม่หยุด
กู้ชูหน่วนกระตุกมุมปาก “ได้ สี่โต๊ะ ห้ามขี้โกงอีกแล้ว ไม่งั้นข้าจะไม่ทำให้เจ้าสักโต๊ะเลย”
“ฟ่อ……”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ตอบรับอย่างดีใจ แล้วมุดลงไปขุดต่อ
กู้ชูหน่วนนั่งไขว่ห้างอยู่ข้างๆ ปากคาบข้าวฟ่างไว้ มองดูเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ทำงานอย่างขี้เกียจ
เซียวอวี่เซวียนกวาดตามองหางที่กระดิกไปมาของมัน หลุมใหญ่บนพื้นหิมะ นอกจากหางน้อยๆของมันแล้ว ก็ไม่เห็นอะไรอีกเลย เขาสงสัยว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จะขาดอากาศหายใจในนั้นหรือเปล่า
“งูตัวนี้กินเก่งจังเลยนะ เพื่ออาหารไม่กี่โต๊ะ ไม่กลัวว่าตัวเองจะตายในนั้นเหรอ”
“ฟ่อ……”
เขาพูดเสียงเบามาก แต่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็ยังได้ยินอยู่ดี เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พ่นน้ำลายออกมาอีกแล้ว เซียวอวี่เซวียนโกรธจนอยากต่อยมัน
“ยัยขี้เหร่ ข้าจะบอกเจ้านะ งูตัวนี้น่ารำคาญจริงๆ มีข้าไม่มีมัน มีมันไม่มีข้า เจ้าเลือกมาหนึ่งอย่าง”
“ยังต้องเลือกอีกเหรอ? ข้าก็ต้องเลือกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ของข้าอยู่แล้ว”
“เจ้ามันให้ความสำคัญกับงูจนลืมเพื่อน”
“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จับสัตว์ร้ายได้แถมยังขุดสมบัติได้อีก เจ้าทำอะไรได้บ้าง?” กู้ชูหน่วนมองบนเขา สายตาก็มองไปยังกล่องในปากของหัวที่เก้าของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์
นั่นเป็นกล่องไม้ทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า ด้านนอกดูธรรมดา ทรงเหลี่ยมๆ ไม่มีอะไรโดดเด่นเลบย
รอบตัวของมันเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเก่าแก่
พอกล่องปรากฏขึ้น กระดิ่งทลายวิญญาณประกายแสงเจิดจ้า พยายามแสดงให้เห็นว่าของที่ต้องการหาเจอแล้ว
หรือว่ากระดิ่งทลายวิญญาณชักนำนางมาเพื่อกล่องใบนี้?
เซียวอวี่เซวียน“……”
ถุ้ย……
เขาเป็นลูกผู้ชายอกสามศอก จะมาหึงงูตัวเดียวทำไม