เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 335 ฝาแฝด!
พยาบาลดูเหมือนจะไม่พอใจ ทว่าเธอก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอหันกลับออกไป สุดท้ายแล้วหากผู้ป่วยมีคนดูแลเขาแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องดูแลเขา
ไม่กี่นาทีต่อมา มือของทิฟฟานี่ก็เริ่มเจ็บปวด “คุณทำไม่ได้จริง ๆ เหรอ? ใช้สายสวนปัสสาวะได้นะถ้าคุณฉี่ไม่ออก อย่าฝืนตัวเอง…”
ใบหน้าของแจ็คสันเปลี่ยนเป็นสีแดงจากนั้นก็ขาวซีด “คุณเป็นคนที่ทำให้ ‘ทำไม่ได้’ …คุณเป็นผู้หญิง คุณไม่รู้สึกอายบ้างเลยหรือไง? คุณเคยพูดด้วยซ้ำว่าคุณคือคนที่ดูแลพ่อเมื่อเขาป่วย ไม่เหมาะสมไม่ใช่เหรอแม้ว่าคุณจะเป็นลูกสาวของเขา? มันคงไม่แย่ขนาดนี้ถ้าเป็นแม่ของคุณแทน…”
เธอตอบออกมาอย่างเยาะเย้ยตัวเอง “แม่ของฉันเหรอ? ถ้าพ่อของฉันสามารถพึ่งพาเธอได้จริง ๆ เขาก็คงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานมากขณะที่เขายังคงมีชีวิตอยู่ แม่ของฉันเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถพิเศษอยู่อย่างเดียวคือการมีความสุขกับชีวิต ถึงแม้ตอนนี้ฉันจะลำบากมันก็ยังเหมือนเดิม สิ่งที่เธอรู้คือร้องไห้ให้กับมัน ฉันสิที่ต้องทำแม้ว่ามันจะน่าอึดอัดใจแค่ไหนก็ตาม สุดท้ายแล้วเมื่อพ่อของฉันล้มละลาย… พวกเราไม่มีเงินแม้แต่จะจ้างผู้ดูแล อย่างไรเสียคุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกอาย ต่อหน้าพยาบาลพวกนั้นคุณยังไม่รู้สึกอายเลย คุณสบายใจที่จะให้พวกเธอดูแลคุณ ทำไมถึงแตกต่างจากฉันล่ะ? เป็นเพราะรูปลักษณ์ของฉันไม่ถูกใจคุณใช่ไหม?”
แจ็คสันไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่รู้สึกอายเมื่ออยู่ต่อหน้าพยาบาลด้วย บางทีอาจจะเป็นเพราะมันเป็นงานของเธอ ทิฟฟานี่ไม่ใช่เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ เขาจึงไม่สบายใจจริง ๆ ที่จะให้เธอดูแลเขา…
หลังจากช่วงเวลาที่ยากลำบากเป็นพิเศษ เขาจัดการเรื่องของเขาได้สำเร็จ เขารู้สึกหดหู่มากจนไม่อยากจะพูดอะไรอีกต่อไป ทิฟฟานี่หยิบโถปัสสาวะลวก ๆ และเดินไปเข้าน้ำเพื่อจัดการทำความสะอาดมัน เธอยังคงส่งเสียงในลำคอออกมาเบา ๆ “เงียบ!” เขากัดฟันพลางตะคอกออกมา
เสียงหัวเราะคิกคักของทิฟฟานี่ดังก้องออกมาจากในห้องน้ำ ถูกต้องแล้ว เธอกำลังหัวเราะเขา
แจ็คสันอยู่ที่โรงพยาบาลกว่าครึ่งเดือน ดังนั้นทิฟฟานี่จึงดูแลเขาตลอดเวลาครึ่งเดือน และเธอก็เอาใจใส่เขาเป็นอย่างดีเช่นกัน ในที่สุดจากที่เขาดิ้นรน เขาเปลี่ยนจากความอึดอัดใจและความอับอายเป็นการปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ หลังจากที่เขาได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาล เขาก็กลับมาพักฟื้นต่อที่บ้าน ทว่าเขายังไม่ได้สามารถไปที่ออฟฟิศได้ในเวลานี้ โชคดีที่คุณนายเวสต์ไม่ได้บังคับให้ทิฟฟานี่มาดูแลเขาที่บ้านด้วย
…
แอเรียนงดการตรวจสุขภาพของเธอระหว่างที่เจ้าข้าวปั้นป่วย เธอรอจนกระทั่งอาการของเจ้าข้าวปั้นทรงตัวก่อนที่เธอจะไปโรงพยาบาล โดยมีมาร์คไปกับเธอด้วย
มาร์คดูไม่ตื่นเต้นกับเรื่องนี้เลย ราวกับลูกไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา
แอเรียนไม่ได้สนใจ เธอรู้ว่าเขายังไม่สามารถปล่อยเรื่องนี้ไปได้และยังคงสงสัยว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของเขา เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะหลีกเลี่ยงที่จะนำเรื่องละเอียดอ่อนเช่นนี้ไปพูดต่อหน้าเขา พวกเขาทั้งสองคนระมัดระวังอยู่แล้ว
เมื่อมาถึงที่โรงพยาบาลและได้ทำการอัลตร้าซาวด์ หมอได้หันมาหาเขาและพูดขึ้น “มาดูนี่สิ คุณกำลังจะมีลูกแฝด! เด็กทั้งสองคนยังมีสุขภาพดีอีกด้วย!”
มาร์คที่ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าไม่ได้อยากจะเข้าไปข้างใน เขาแค่หันศีรษะไปอีกด้านหนึ่งและมองไปที่หน้าจอของเครื่องตรวจ ภาพที่ไม่ชัดเจนของสองชีวิตน้อย ๆ กำลังเคลื่อนไหวโดยสามารถมองเห็นได้ในจออัลตร้าซาวด์
แอเรียนสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อเธอได้ยินว่ากำลังจะมีลูกแฝด เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมท้องของเธอถึงได้โตขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอกังวลว่าจะไม่สามารถรักษาสองชีวิตที่มีค่าเอาไว้ได้ เธอจึงถามขึ้น “คุณหมอคะ ร่างกายของฉันแข็งแรงดีไหมคะ? ลูกทั้งสองคนจะมีสุขภาพที่ดีใช่ไหมคะ?”
“ถ้าร่างกายของคุณแข็งแรงไม่พอ เราสามารถเสริมระหว่างการตั้งครรภ์ได้” แพทย์ตอบกลับอย่างใจเย็น ไม่จำเป็นต้องกังวลมากจนเกินไป ทว่าอย่างไรก็ตามการตั้งครรภ์ฝาแฝดต้องได้รับการดูแลเป็นพิเศษ ดูแลตัวเองให้ดีและอย่าใช้แรงมากจนเกินไป”
ท่าทางนิ่งเงียบของมาร์คทำให้แพทย์สับสน แพทย์ที่ทำการอัลตร้าซาวด์มองดูเขาสองสามครั้งและรู้สึกสงสารแอเรียนในเวลาเดียวกัน
หลังการตรวจ มาร์คเดินนำหน้าขณะที่แอเรียนเดินตามหลังไปอย่างช้า ๆ ตำแหน่งของพวกเขาดูเหมือนจะค่อนข้างแปลก ไม่มีผู้หญิงที่ตั้งครรภ์คนไหนจะได้รับการปฏิบัติอย่างเย็นชา
เมื่อพวกเขามาขึ้นรถ มาร์คก็ยังคงเงียบอยู่ เขาไปส่งเธอที่ชั้นล่างของอาคารคอนโดมิเนียมของเธอ เมื่อเธอลงจากรถ แอเรียนพูดขึ้นอย่างใจเย็น “ฉันขึ้นไปข้างบนเองได้ค่ะ คุณไม่ต้องมากับฉันหรอก ไปทำอะไรที่คุณต้องทำเถอะค่ะ” เธอไม่ได้มองเขาหรือรอปฏิกิริยาตอบกลับจากเขา ทว่าเธอกลับเดินไปทันทีหลังจากที่ลงจากรถ
แน่นอนว่ามาร์คไม่ได้ไปกับเธอ เมื่อเธอกลับถึงบ้าน แอเรียนก็จัดการถ่ายรูปผลแสดงการอัลต้ราซาว์นและส่งให้กับทิฟฟานี่ “ฉันเพิ่งไปอัลตร้าซาว์นมา เด็ก ๆ แข็งแรงดี ฉันกำลังจะมีลูกแฝดนะ”
ทิฟฟานี่ตื่นเต้นมากจึงรีบโทรหาเธอในทันที “เป็นความจริงเหรอ? หมอไม่เคยพูดอะไรถึงฝาแฝดในตอนแรก ท้องของเธอชนะแน่นอน! แล้วมาร์คไปกับเธอด้วยหรือเปล่า?”
แอเรียนนิ่งไปสองวินาทีหลังจากที่เธอได้ยินชื่อของมาร์ค ก่อนที่เธอจะตอบกลับ “ใช่ ฉันรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย ฉันขอไปงีบก่อนนะ”
เธอนอนลงบนเตียงหลังจากที่วางโทรศัพท์แล้วพลางจ้องมองเพดานด้วยความรู้สึกไม่เข้าใจเล็กน้อย ท่าทางของมาร์คที่โรงพยาบาลปรากฏขึ้นในสายตาของเธออย่างต่อเนื่อง ใช่ เขาไม่แยแสเสียด้วยซ้ำ เขามีความแค้นกับเธอซึ่งส่งผลต่อลูก ๆ ของเธอเช่นกัน
วันรุ่งขึ้น เธอตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้า หลังจากจัดการเรื่องของเจ้าข้าวปั้นเรียบร้อยแล้ว เธอจึงไปทำงานด้วยระบบขนส่งสาธารณะ เมื่อคืนมาร์คไม่ได้กลับมาที่ห้องเช่าของเธอ และเธอก็ไม่ได้ต้องการให้เขาไปส่งเธอที่ทำงาน
เธอเหนื่อยและเหงื่อออกเมื่อมาถึงที่ทำงาน เธอรู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่อาจควบคุมได้อีกด้วย เธอใช้เวลาสักครู่เพื่อทำให้ตัวเองใจเย็นลงก่อนจะรู้สึกกลับมารู้สึกสบายอีกครั้ง
เอริกดูแลเธอเป็นอย่างดี เขาจะมอบหมายงานให้เธอน้อยมากในทุกวัน บางครั้งเขาก็จะเทน้ำให้เธอ ยิ่งเป็นแบบนี้ เธอยิ่งรู้สึกผิดหวังมาก มันเป็นความรู้สึกผิดหวังที่มีต่อมาร์ค คนนอกสามารถมีความเอาใจใส่และมีความห่วงใยได้ เขาจะเย็นชาและเฉยเมยได้อย่างไร?