นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 438 รับรองว่าไม่มีอะไรผิดพลาด
“อืม…” ซูฉิงพูดอย่างครุ่นคิด: “แบบร่างได้ทำไปแล้ว และแก้ไขไปแล้วหลายครั้ง โดยปกติน่าจะไม่มีอะไรผิดพลาด แต่ที่ฉันกลับมาในครั้งนี้แค่อยากมาดูเท่านั้น ในสตูดิโอมีวัสดุหรือภาพวาดอะไรให้ฉันต้องดูรายละเอียดหรือไม่ ส่วนเสื้อผ้าพร้อมใส่… แน่นอนว่าสองสามวันนี้ฉันทำออกมาได้ แต่บางอย่างฉันก็ต้องรบกวนคุณอีกมาก”
ซูฉิงยิ้มและแสร้งทำเป็นสุภาพ มีเพียงเมื่อเผชิญหน้ากับเพื่อนเหล่านี้และฮ่อหยุนเฉิงเท่านั้นที่เธอสามารถผ่อนคลายได้อย่างเต็มที่
“โอ้ คุณยังสุภาพกับเราอีกหรือ ที่นี่คือสตูดิโอของคุณและน่าไม่ใช่เหรอ จะพูดให้ชัดเจนคือพวกคุณเป็นหัวหน้านะ”
“ใช่แล้ว ใช่แล้ว ลีโอคุณเริ่มเหินห่างกับเราขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน พวกเรายังอยากให้คุณมาที่นี่ทุกวัน ดีจะให้ดีไม่ต้องกลับจีน แต่กลับมาและเป็นเพื่อนร่วมงานกับเราต่อไป”
“……”
ทุกคนส่งเสียงเชียร์และปลอบโยน ความโกรธและเรื่องตลกไม่ขาด เมื่อเห็นเหตุการณ์ดังกล่าวซูฉิงก็หัวเราะอย่างเต็มที่
ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ มีแต่เพื่อนที่จริงใจกับคุณเท่านั้นที่จะปฏิบัติต่อคุณอย่างดี
“จริงสิ คามิลล์” ปากกาถูกวางดัง”ป็อก”อยู่บนโต๊ะ ซูฉิงหันศีรษะแล้วพูดกับหญิงสาวว่า: “เมื่อถึงเวลาฉันออกแบบเสื้อผ้าสำเร็จรูปเสร็จแล้ว คุณอย่าลืมช่วยฉันส่งมันเข้าการแข่งขัน เรื่องเวลาเดี๋ยวฉันจะบอกคุณพรุ่งนี้ ฉันกลัวว่าคุณจะลืม”
คามิลล์ดีดนิ้วด้วยรอยยิ้ม “วางใจฉันได้เลย ฉันเคยนำเสื้อผ้าไปแข่งขันต่าง ๆ เรื่องแบบนี้ฉันจะไม่ลืมแน่นอน”
ซูฉิงพยักหน้า ยิ้มและพูดกับเพื่อนร่วมงานรอบๆ ตัวเธอว่า “งั้นก็ดีเลย กลับไปทำงานกันต่อเถอะค่ะ อีกสักพักฉันก็จะกลับแล้ว”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ซูฉิงบอกคามิลล์ว่าเธอกำลังจะกลับ นึกไม่ถึงว่าขณะที่เธอเพิ่งเดินออกจากประตูสำนักงานก็บังเอิญเห็นคนที่คุ้นเคยอยู่ที่ประตู
——อู๋ชิงหร่าน
ทำไมเธอถึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้นะ？
ซูฉิงขมวดคิ้วอย่างนึกไม่ถึง แต่เมื่อผู้หญิงคนนั้นมองมาที่เธอ เธอก็กลับไปสู่ท่าทางปกติของเธอ
อู๋ชิงหร่านจงใจรออยู่ที่นี่ และเมื่อซูฉิงออกมา เธอแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไร ดวงตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
[หึ ทักษะการแสดงนี้เพียงพอที่ได้รางวัลจริงๆ…]
“ช่างบังเอิญจริงๆที่เราได้พบกันอีก” เมื่ออู๋ชิงหร่านเห็นซูฉิงเป็นเรื่องปกติที่จะแวะมาทักทาย
ซูฉิงก็หัวเราะเช่นกัน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอแสดงแบบนี้ แน่นอน เธอทำได้แค่เพียงปลายนิ้วสัมผัส
“ใช่ บังเอิญจัง คุณมาที่นี่ทำไมเหรอ?”
“อ่อ ฉันรู้สึกว่าอยู่คนเดียว มันน่าเบื่อเกินไป ฉันเลยลาออกจากงานก่อนหน้านี้ ยังไงก็เถอะ ฉันคิดว่าจะไปเที่ยวต่างประเทศ ได้ยินมาว่าเสื้อผ้าที่ออกแบบโดยสตูดิโอดีไซน์นี้ดีมาก ฉันถูกดึงดูดมาที่นี่เพราะชื่อเสียงของมัน มาที่นี่เพราะฉันต้องการให้นักออกแบบที่นี่ออกแบบชุดให้ฉัน เสื้อผ้าสวย ๆ ใครไม่ต้องการมันล่ะ”
“ว่าแต่ คุณมาทำอะไรที่นี่” อู๋ชิงหร่านเอียงศีรษะและถามด้วยความสงสัย
ซูฉิงถอนหายใจเบา ๆ เธอไม่รู้ว่าน้ำเน่าอะไรยังอยู่ในท้องของอู๋ชิงหร่าน แต่ถ้าเธอต้องการทราบจุดประสงค์ที่แท้จริงของเธอ ก็ไม่สามารถบอกให้เธอรู้ว่าเธอรู้แล้วว่าเธอเป็นใคร แต่ถ้าคุณต้องการค้นหาจุดประสงค์ที่แท้จริงของเธอ ก็ไม่สามารถทำให้งูตกใจและบอกให้เธอรู้ว่ารู้แล้วว่าเธอเป็นใคร
“อ่อ ฉันมาหาเพื่อนของฉัน เธอเป็นเด็กฝึกงานที่นี่ ฉันมาที่นี่เพื่อเล่นด้วย ถือโอกาสตอนที่ฉันไม่มีอะไรทำมาหาเขา”
“อย่างนั้นเหรอ…” อู๋ชิงหร่านพยักหน้าอย่างครุ่นคิด แต่ไม่นานก็ฟื้นคืนสติและยิ้มให้ซูฉิง “นี่ เราเคยเจอกันโดยบังเอิญสองสามครั้งแล้ว ทำไมเราไม่ไปกินข้าวด้วยกันล่ะ? ฉันเลี้ยงคุณเอง”
หากคุณเป็นคนเป็นกันเองโดยธรรมชาติ ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ แต่การเป็นกันเองครั้งแล้วครั้งเล่าสำหรับเพื่อนที่ไม่คุ้นเคยก็ไม่ใช่เรื่องปกติ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเป็นอู๋ชิงหร่านนั่นยิ่งผิดปกติมากขึ้น
ซูฉิงคิดพิจารณา เธอต้องการรู้ว่ายาที่อู๋ชิงหร่านจะวางให้เธอคืออะไร
“ไม่ต้องหรอก” ซูฉิงส่ายหัวและพูดอย่างสุภาพ “ฉันแค่แวะมาหาเขา ยังมีอย่างอื่นที่ต้องทำ เป็นเรื่องเร่งด่วน ไว้คราวหน้าเราค่อยนัดกันนะ”
“ไม่เป็นไร” อู๋ชิงหร่านพยักหน้าอย่างเสียใจ และเมื่อเธอเห็นซูฉิงหันหลังและจากไป รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอ และเธอก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของสตูดิโอลีโอ
จริง ๆ แล้ว ซูฉิงไม่ได้ไปไหนไกล เมื่อเธอไม่ได้ยินเสียงใด ๆ ข้างหลัง จึงหันกลับมาอย่างช้า ๆ และเห็นอู๋ชิงหร่านเดินเข้าไปที่ประตูห้องสตูดิโอ เธอจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วเดินเล่นต่อไปอีกหน่อย แล้วส่งข้อความถึง คามิลล์
“ถ้ามีคนขอให้คุณปรับแต่งชุด คุณต้องช่วยฉันจับตาดูเธอเอาไว้นะ ฉันรู้จักคนคนนั้นเป็นอย่างดี แต่คุณอย่าทำให้งูตื่น เข้าใจไหม?”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นสองครั้ง คามิลล์หยิบขึ้นมาและเห็นข้อความของซูฉิง ในตอนนี้ อู๋ชิงหร่านถามอีกว่า “ฉันอยากจะปรับแต่งชุด ไม่ทราบว่าฉันขอคำแนะนำได้ไหมคะ?”
“รับทราบ！”
คามิลล์ตอบซูฉิงอย่างรวดเร็ว และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของอู๋ชิงหร่าน เธอก็นึกขึ้นได้ในใจทันที ยืนขึ้นและเดินไปรอบๆ และกล่าวอย่างสุภาพว่า “สวัสดีดีค่ะคุณผู้หญิง ฉันเป็นผู้รับผิดชอบสตูดิโอนี้ ถ้าคุณมีอะไรก็บอกฉันได้ค่ะ”
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อแอนนา” อู๋ชิงหร่านจับมือคามิลล์อย่างสุภาพ “ฉันต้องการชุดที่ออกแบบเอง ไม่ควรเซ็กซี่เกินไป เพราะมันเป็นงานเลี้ยงแบบออร์โธดอกซ์ ฉันต้องการชุดสีแดง ควรมีดีไซน์เล็กๆ น้อยๆ ที่แยบยล ไม่ทราบว่าได้ไหมคะ?”
“อ่า… ได้ค่ะได้ค่ะ แต่เนื่องจากเป็นงานทำมือ ระยะเวลาในการทำจะนานขึ้นเล็กน้อย และต้องชำระเงินมัดจำ 50% ก่อนจะทำตามคำสั่งซื้อของคุณ”
คามิลล์พยักหน้า แต่ยังคงลังเลเล็กน้อย
ในทางกลับกันอู๋ชิงหร่านกลับรู้สึกดีมาก “โอเค ไม่มีปัญหา ฉันได้ยินมาว่าสตูดิโอของคุณเคยออกแบบชุดสวยๆ มามาก ครั้งนี้ก็เลยอยากมาดู”
“ถ้าคุณตกลง ก็ตามที่ตกลงเลยนะคะ” คามิลล์ยิ้มและพยักหน้า
“ค่ะ”
หลังจากออกมาจากสตูดิโอของลีโอ อู๋ชิงหร่านมองไปทางซ้ายและขวาและเดินออกจากอาคารอย่างพึงพอใจ ในมือก็วางสายที่คุยกับซูซาน ยี่สิบนาทีต่อมา ทั้งสองไปที่พบกันที่ร้านกาแฟชั้นล่างในสตูดิโอของซูซาน
“คุณอู๋โทรมาตอนนี้ มีความคืบหน้าอะไรเหรอ?”
“มี” อู๋ชิงหร่านแสดงรอยยิ้มอย่างแน่วแน่บนใบหน้าของเธอ “วันนี้ฉันไปสตูดิโอของลีโอและเจอซูฉิง แต่ฉันบอกเธอว่าฉันมาที่นี่เพื่อปรับแต่งชุด ส่วนดีไซเนอร์ที่รับออร์เดอร์ของฉัน ฉันได้ยินชัดเจน เธอเป็นผูรับผิดชอบคนปัจจุบันของลีโอสตูดิโอ และซูฉิงเชื่อใจเธอมาก ”
อู๋ชิงหร่านพูดถึงขั้นตอนนี้และในตอนท้ายเธอก็พยักหน้าเบา ๆ “อย่ากังวล ฉันจะหาวิธีเอาแบบร่างการออกแบบในการแข่งขันของซูฉิง รับรองว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาด”