เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 340 ล้มเหลว
ความจริงแล้วมันก็ไม่ได้เลวร้ายนัก แอเรียนอุ้มเจ้าข้าวปั้นพร้อมกับยิ้มออกมา “ฉันสายไปแล้ว ฉันจึงจะไม่ไปที่ทำงานในตอนเช้านี้ค่ะ แต่ฉันจะไปหลังอาหารกลางวัน”
จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ จากด้านหลังของเธอ แอเรียนวางเจ้าข้าวปั้นลงโดยที่ไม่รู้ตัว เมื่อรู้ว่ามาร์คคือคนที่มา เขากำลังจะลงโทษเธอที่กำลังอุ้มเจ้าข้าวปั้นอยู่อย่างแน่นอนถึงขนาดที่ทำให้เธอกลัว
“หยุดแตะต้องเจ้าแมวโง่ได้แล้ว ฉันกำลังจะไปออฟฟิศ ให้เฮนรี่ไปส่งเธอถ้าเธอจะออกไป” มาร์คกำลังรีบออกไปฝีเท้าของเขารีบร้อนเล็กน้อย เขาไม่ได้ติดแม้แต่กระดุมแขนเสื้อด้วยซ้ำ เมื่อแสงอาทิตย์สีทองอาบไล้มาที่เขา เขารู้สึกราวกับว่าพระเจ้ากำลังจับตามองมาที่เขาอยู่
แอเรียนเม้มริมฝีปากของเธอและไปที่ห้องครัวเพื่อขออาหารจากแมรี่ เธอกำลังหิวโหย
ณ คินซีย์ วิลล่า แอรี่ยุ่งอยู่ตลอดทั้งเช้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เป็นเพราะเฮเลนจะมารับประทานอาหารกลางวันเท่านั้น
ฌองนั่งอยู่ที่โซฟาด้วยความหดหู่ ตั้งแต่พวกเขาหย่าร้างต่อกัน เขารู้สึกว่าไม่สามารถบริหารบริษัทได้ ตั้งแต่แต่งงานมาหลายปีเฮเลนเป็นคนช่วยเขาทั้งเรื่องงานและเรื่องครอบครัวมาโดยตลอด โดยพื้นฐานแล้วเขาเป็นผู้บริหารที่ฆ่าเวลาด้วยการกระดิกนิ้วของเขาเล่น ก่อนที่เขาจะแต่งงาน ผู้ใหญ่ของเขายังคงอยู่และบริษัทไม่ได้ต้องการการดูแลจากเขา เขาเคยพักผ่อนและปราศจากความกังวลมาก่อน โดยคิดว่าเฮเลนจะไม่มีวันทิ้งเขาไป ทว่าตอนนี้เขาก็ตระหนักได้ทีละนิดว่าเขากลับไปเป็นคนดีที่ไม่มีอะไรเลยตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา เมื่อเลิกกับเฮเลน แต่ละก้าวเดินของเขาคือความท้าทาย
พ่อและลูกสาวทั้งคู่ต่างมีความคิดที่แตกต่างกันในใจ ฌองหวังจะกอบกู้ชีวิตแต่งงานของเขา ขณะที่แอรี่รู้จักเฮเลนเป็นอย่างดี และเป็นไปไม่ได้ที่ผู้หญิงจะกลับมา เธอต้องการเพียงทรัพย์สมบัติที่อยู่ในมือของผู้หญิงคนนั้นเท่านั้น
ผ่านไปจนถึงช่วงสิบเอ็ดโมงเช้า เฮเลนก้าวเข้ามาในตระกูลคินซีย์เป็นครั้งแรกหลังจากที่หย่าร้างไป ฌองเปลี่ยนเป็นชุดสูทหรูหราราคาแพงและดูเรียบร้อยตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เฮเลนเคยบอกว่าเธอชอบที่สุดเมื่อเขาใส่สูท หลังจากที่ไม่ได้สนใจมาหลายปี ในที่สุดเขาก็ยอมทำตาม
“คุณแม่ มาทานอาหารค่ะ วันนี้หนูทำอาหารด้วยตัวเองและไม่ได้ให้แม่บ้านช่วยเลย มาลองชิมอาหารของหนูสิคะ!” แอรี่พูดด้วยท่าทางน่ารัก
“แม่จะไปล้างมือก่อน” เฮเลนไม่ได้สนใจ เธอไม่ได้ชอบบ้านหลังนี้อีกต่อไปแล้ว
ฌองเข้าไปถือกระเป๋าให้กับเธอ เธอไม่ได้ปฏิเสธเขา
หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาทั้งสามคนก็มานั่งที่โต๊ะรับประทานอาหาร ฌองและแอรี่ช่วยตักอาหารให้เธอไม่หยุดหย่อน ทว่าเฮเลนสามารถเห็นถึงแรงจูงใจที่แอบแฝงอยู่ได้ทันที เธอไม่ได้หยิบช้อนส้อม และพูดขึ้นแทน “คุณสามารถพูดสิ่งที่อยู่ในใจของคุณออกมาตรง ๆ ได้เลย แอรี่ ลูกไม่เคยทำอาหารสักครั้งในชีวิตของลูก วันนี้พระอาทิตย์จะขึ้นทางทิศตะวันตกอย่างนั้นเหรอ? และคุณฌอง คุณไม่เคยสวมสูทที่บ้านและปกติคุณจะบอกว่ามันอึดอัด”
เมื่อถูกเปิดเผย แอรี่จึงหยุดสร้างภาพ “คุณแม่ หนูได้ยินว่าคุณแม่ไปหาแอเรียนหลังจากที่คุณจากไปและมอบเงินและบ้านให้กับเธอ แม้ว่าสิ่งเหล่านั้นจะเป็นทรัพย์สินของคุณแม่ที่ได้รับหลังจากที่หย่ากับคุณพ่อ แต่สิ่งเหล่านั้นก็เป็นของเรา คุณแม่เอาไปให้คนนอกได้อย่างไร?”
ฌองที่เพิ่งรู้ก็ดูอารมณ์เสียขึ้นมาทันที “อะไร? เฮเลน เธอให้บ้านและเงินที่ฉันให้เธอกับแอเรียนอย่างนั้นเหรอ? พวกนั้นเป็นของตระกูลคินซีย์! เธอเอาไปให้คนนอกได้อย่างไร?!”
เฮเลนตอบอย่างแผ่วเบา “เป็นของคินซีย์อย่างนั้นเหรอ? ใช่ ตามกฎหมายแล้วนี่คือทรัพย์สินที่ฉันได้มาจากคินซีย์ ก่อนหย่าร้างสิ่งเหล่านั้นเป็นของคินซีย์ แต่หลังจากที่หย่าขาดต่อกัน พวกนั้นเป็นของฉัน ฌอง ถามตัวเองอย่างตรงไปตรงมา ตอนนี้ฉันไม่ได้รับสิ่งที่คินซีย์มีมาด้วยความพยายามอย่างนั้นเหรอ? สิ่งที่ฉันได้รับมามันเล็กน้อยมาก สิ่งที่คุณซ่อนเอาไว้มีมากเท่าไรกัน? มาอ้างว่าฉันเอาไปกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ของเงินออม แต่ความจริงแล้วมันไม่ถึงครึ่งเสียด้วยซ้ำ ฉันรู้ว่าฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณ เพราะเมื่อเทียบกับความร่ำรวยแล้ว ฉันสมควรจะออกจากกรงนี้”
“มันเป็นกับดักที่ชวนฉันมาทานอาหารเที่ยงที่นี่วันนี้ใช่ไหม? ให้ฉันเข้าใจอย่างชัดเจนว่าการประนีประนอมมันเป็นไปไม่ได้ สิ่งที่ฉัน เฮเลน แคมเมอร์แรน ได้ตัดสินใจลงไปแล้ว ฉันจะไม่หันหลังกลับ และลูก แอรี่ อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้ว่าลูกกำลังคิดอะไรอยู่ ลูกใช้เวลาในชีวิตมามากเกินพอแล้ว แม่ไม่ได้เป็นหนี้อะไรลูกแล้ว ตอนนี้เงินทุกบาททุกสตางค์ที่แม่มีไม่เกี่ยวข้องกับลูก ตอนนี้ลูกเป็นผู้ใหญ่แล้ว แม่ไม่ได้มีหน้าที่ดูแลลูกอีกต่อไป สิ่งที่แม่ให้แอเรียนไม่ใช่เรื่องของลูกเหมือนกัน ไม่เพียงแค่นั้น แม่เปิดบริษัทเล็ก ๆ และบริษัทนั้นจะเป็นของแอเรียนในอนาคต ลูกไม่ต้องมายุ่งเรื่องนี้!”
แอรี่เคยคิดเกี่ยวกับการประสบความสำเร็จกับเป้าหมายของเธอด้วยความน่ารักตามปกติที่เธอมี ทว่าเมื่อได้ยินสิ่งที่เฮเลนพูด เธอก็ไม่ได้สามารถฝืนตัวเองเอาไว้ได้อีกต่อไป น้ำเสียงที่น่ารักของเธอก็เปลี่ยนไปเช่นเดียวกัน “เหอะ… มันตลกดี คนที่สร้างหนี้ให้แม่ก็คือแอเรียนไม่ใช่หนู ทำไมแม่ถึงตอบแทนเธอด้วยสิ่งที่ควรจะเป็นของหนู?! แม่ไม่ได้เป็นแม่ของเธอคนเดียวนะ แม่ก็เป็นแม่ของหนูเหมือนกัน แม่เอาของ ๆ จากตระกูลคินซีย์และมอบมันให้กับเธอไม่ได้! เธอดีเหรอ เธอแย่งผู้ชายที่ฉันรักและแม่ของฉันไป ฉันไม่ควรปล่อยเธอเอาไว้ตั้งแต่แรก!”
นอกเหนือจากความผิดหวังแล้ว เฮเลนยังรู้สึกสิ้นหวังกับแอรี่อีกด้วย “แอรี่ แม่ตามใจหนูมากเกินไป นั่นคือสิ่งที่ทำให้ลูกกลายเป็นแบบที่ลูกเป็นในวันนี้ แม่ขอเตือนลูกเอาไว้ แม่จะไม่ไว้ชีวิตลูกถ้าลูกกล้าแตะต้องแอเรียน แม่จะไม่ยอมให้ลูกทำผิดอีกต่อไปแล้ว! ตอนนี้แม่รู้แล้วว่าที่ผ่านมาแม่เป็นคนน่ารังเกียจและไร้จิตสำนึกแค่ไหน!”