บทที่229 ตามหารถ
“พี่หลินทำไมพี่ดูไม่มีความสุขเลย”
หลังจากสังเกตดูหลินเฉิงเฉินเฟยหยูก็พบว่าเขาดูไม่มีความสุขและอดไม่ได้ที่จะถาม
”เอาล่ะ… เราต้องหารถ เราจะต้องขับรถไปที่เซียงโจว ในเวลานี้หลินเฉิงค่อนข้างไร้ความรู้สึก และท้ายที่สุดก็คงไม่มีใครมีความสุขหากจุดหมายปลายทางคือการเดินทางอย่างเชื่องช้า”
เมื่อได้ยินถึงความกังวลของหลินเฉิงเฉินเฟยหยูก็หัวเราะในทันใด “ทำไมพี่ถึงกังวลเรื่องนั้นหล่ะ? อย่ากังวลไปเลย หนานซูมีทางหลวงรอบเกาะและมันใช้เวลาไม่นานเพื่อไปที่นั่น”
เมื่อได้ยินหลินเฉิงแสดงสีหน้าตกตะลึงก่อนจะถามออกมาว่า“นายแน่ใจได้ยังไงกัน?”
“แน่ใจสิ!” ในที่สุดเมื่อเห็นหลินเฉิงกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งเฉินเฟยหยูก็พยักหน้าอย่างรวดเร็วแล้วบอกว่า “”ฉันเคยไปที่เกาะหนานซู ตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็ก แต่ฉันมาที่เกาะแห่งนี้นับครั้งไม่ถ้วนถึงแม้ว่าฉันไม่กล้าพูดมากนัก แต่ฉันก็พอจะรู้หลายๆสิ่งหลายๆอย่างเกี่ยวกับที่นั่น ดังนั้นพี่สบายใจได้เลยพี่หลิน!””
ตอนนี้ตราบใดที่ฉันยังอยู่ที่นี่และไม่ต้องเผชิญกับสัตว์ประหลาดก็ปล่อยที่เหลือให้เป็นหน้าที่ของฉันได้เลย! _________
เมื่อมองดูใบหน้าที่มั่นใจในตัวเองของเฉินเฟยหยูหลินเฉิงก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ท้ายที่สุดในความประทับใจของผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะเป็นเพียงสุนัขกระโดดข้ามกำแพงและกลายเป็นคนประท้วงของเสี่ยววังบาจากภัยพิบัติ
เฉินเฟยหยูไม่เห็นสีหน้าแปลกๆ ของหลินเฉิง ณ เวลานี้เขารับหน้าที่พาหลินเฉิงและนำทีมคนอื่นๆไปข้างหน้า ดูเหมือนว่าในใจเขาจะไม่กังวลเกี่ยวกับการหารถเลย ”แน่นอนไม่ว่าคุณจะเป็นใครเมื่อคุณเข้าสู่สนามที่คุณถนัดคุณจะมีความมั่นใจมาก… ”
เมื่อมองไปยังเฉินเฟยหยูผู้ที่เดินราวกับนกบินหลินเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบาๆ
คนกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้าไปในถิ่นทุรกันดารนานเกือบครึ่งชั่วโมงในขณะที่เฉินเฟยหยูผู้ที่เดินอยู่ข้างหน้าเขาไม่สามารถมองเห็นได้ หลินเฉิงรู้สึกตกใจอย่างฉับพลันในใจของเขา เขาจึงรีบร้องทักคนหลายๆคนที่อยู๋ข้างหลังเขาให้วิ่งไปในทิศทางเดียวกันกับเฉินเฟยหยู
“พี่หลินมานี่ เรามีรถแล้ว!”
หลังจากเห็นหลินเฉิงวิ่งไปที่ด้านข้างของเขาเฉินเฟยหยูยกมือขึ้นอย่างรวดเร็วและกล่าวทักทาย เมื่อหลินเฉิงวิ่งมาหาเขาเขาก็หันหลังกลับและพาเขาไปที่ทางหลวงซึ่งมียานพาหนะแออัดคับคั่งจำนวนมาก
หลังจากกระโดดข้ามรั้วด้านข้างด้วยความเร็วสูงเฉินหยูเฟ่ยก็เป็นผู้นำในการวิ่งไปที่รถจากนั้นก็เปิดประตูแล้วนั่งลง! “เว้ยแหก!”
เมื่อมองดูคนเซ่อที่วิ่งเด๋อด๋าเข้าไปโดยไม่ตรวจสอบให้ดีเสียก่อนหลินเฉิงก็ได้แต่ขมวดคิ้วและกำลังจะตะโกนบอกให้เขาระวัง แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของเฉินเฟยหยูดังมาจากข้างใน
“คนที่โง่เช่นนี้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้อย่างไร…”
เมื่อมองไปยังเฉินเฟยหยูที่กำลังคลานออกมาจากรถหลินเฉิงก็เป่าปากของเขาอย่างไร้ประโยชน์แล้วเหวี่ยงกรวยน้ำแข็งใส่เขาทันใดเพื่อฆ่าซอมบี้ที่ตามล่าเขาทันที
เมื่อได้ยินเสียงล้มลงข้างหลังเขาเฉินเฟยหยูที่กำลังวิ่งไปหาหลินเฉิงก็หยุดและมองกลับไป จากนั้นเขาก็หันไปหาหลินเฉิงอีกครั้ง ใบหน้าของเขางุนงงเป็นอย่างยิ่ง และในเวลาเดียวกันนี้เขาก็รู้สึกอายเป็นอย่างมาก เขาอยากที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่รู้จะเอ่ยปากพูดได้อย่างไร
“ฉันอยากจะพูดว่าทำไมพวกนายถึงยังไม่ตื่นตัว อย่างน้อยก็ตั้งแต่วันสิ้นโลกที่ผ่านมานานขนาดนี้ ยิ่งไปกว่านั้นแล้วนายก็เคยเห็นซอมบี้หรืออะไรสักอย่าง?นายกลัวอะไร กรีดร้องยังกับผู้หญิง?”
เมื่อมองไปที่ใบหน้าของเฉินเฟยหยูหลินเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและตำหนิเขา
เมื่อได้ยินการตำหนิติเตียนอย่างไม่หยุดยั้งของหลินเฉิง
เฉินเฟยหยูก็ลดความอับอายและพูดพึมพำว่า”ฉัน … ฉันผิดไปแล้ว ฉันจะไม่ประมาทอีกเลย!”
หลินเฉิงส่ายหัวช้าๆ“นายไม่จำเป็นต้องขอโทษฉัน เพราะถ้าฉันไม่ได้อยู่ที่นั่น ตอนนี้นายอาจจะต้องตายเพราะจมน้ำตายก็ได้ เพราะความกังวลของนายเอง!” ดังนั้นนายไม่จำเป็นต้องขอโทษฉันเลย ขอบคุณมากเพราะทุกสิ่งที่นายทำในตอนท้ายของชีวิตแม้กระทั่งทุกย่างก้าวมีความสัมพันธ์กับชีวิตของนายและไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคนอื่นเข้าใจมั้ย? ไอลีนโนเวล
“ฉันฉันเข้าใจพี่หลิน ผลจากความไม่รอบคอบนั้นจะเกิดขึ้นกับตัวเองเท่านั้น”
“ดังนั้นควรจะรอบคอบและระมัดระวังทุกขั้นตอนใช่ไหม?”
เมื่อได้ยินหลินเฉิงพูดอย่างดุดันแต่ให้คำแนะนำในการติเตียนเฉินเฟยหยูก็พยักหน้าเป็นบ้าเป็นหลัง แล้วในที่สุดใบหน้าของเขาก็กลับมาเด็ดเดี่ยวและไร้ซึ่งความงุนงงอีกครั้ง
”พัฟ!”
ศพที่น่าสงสารของซอมบี้ถูก เฉินเฟยหยูตัดขาด
“เยี่ยมมากจงทำต่อไป”
เมื่อเห็นว่าเพื่อนคนนี้ระเบิดออกมาอย่างกะทันหันหลินเฉิงก็ไม่สามารถหัวเราะได้ แต่ก็ได้ให้กำลังใจเขาไปสองสามคำ
เมื่อเห็นเฉินเฟยหยูผู้ซึ่งอ่อนโยนมาตลอดในเวลานี้พลุ่งพล่านออกมา จางซวนผู้รู้ว่าบุคลิกของเขาเหมือนเปลี่ยนไปอย่างเหลือเชื่อ หลังจากได้ยินกำลังใจจากหลินเฉิง เขาก็ตอบโต้และตะโกนบอกว่า “จงตื่นขึ้นเฟยหยู”เมื่อพูดจบเฉินเฟยหยูก็ระเบิดออกมาทันที และเดินทางไปข้างหน้าและไม่รีบร้อน
เขาเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆกับคนไม่กี่คนที่อยู่ข้างหลังเขามองไปทั่วสถานที่พยายามหาที่ที่เขาสามารถขับรถได้และในเวลาเดียวกันเขาก็สามารถหารถที่นั่งหกคนได้
เมื่อมีคนไม่กี่คนที่อยู่เบื้องหลังเฉินเฟยหยูหลินเฉิงสูบบุหรี่แล้วกล่าวกับพวกเขาว่า: “ถ้าไม่มีอุบัติเหตุทางหลวงอาจถูกตัดขาดอย่างสมบูรณ์ดังนั้นแม้ว่าเราจะพบรถเราอาจต้องใช้เส้นทาง … เฟยหยู!”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้หลินเฉิงได้ตะโกนไปที่เฉินเฟยหยูที่พยายามจะตัดซอมบี้ข้างหน้าเขา
“นายบอกว่านายรู้จักเกาะนี้ดีมากนายรู้รึเปล่าว่ามีทางไปยังเซียงโจวที่ใกล้กว่านี้ไหม?”
เมื่อได้ยินเฉินเฟยยู่ผู้ประสบกับความดุร้ายดึงร่างมาจากซากศพที่อยู่ข้างใต้เขาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเขาและตอบว่า
”พี่ควรรู้ … ถนนหลายสายในเกาะหนานซูเชื่อมต่อกันจริง ๆ แม้ว่าฉันจะไม่คุ้นเคยก็ตาม แต่ตราบใดที่เราเจอเส้นทางที่เราคุ้นเคย เราก็จะถึงเซียงโจวอย่างแน่นอน!!
เมื่อได้ยินคำตอบของเฉินเฟยหยูหลินเฉิงก็เกล่าวว่า “ดี” จากนั้นเขากำลังจะเดินไปยังยานพาหนะที่จอดอยู่ข้างถนน แต่จู่ ๆ ก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างและหยุดเฉินเฟยหยูที่ต้องการฆ่าซอมบี้ต่อไป
“ในระหว่างทางที่เราไปมันไม่ใช่เซียงโจวแต่เป็นเขตทหารเซียงโจวสถานที่สองแห่งนี้อยู่ไกลกันหรือไม่ แล้วนายรู้ทางไปหรือเปล่า?”
————————————–