เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 344 จดหมายสั่งเสีย
ทิฟฟานี่ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อสิ้นสุดการโทร “นั่นเป็นความคิดที่ดี ให้เธอมาหาเรา ช่วยให้เราไม่ต้องเจอปัญหากับการขับรถไปรอบ ๆ มันรู้สึกไม่เหมาะสมที่คิดจะกล่าวหาคนอื่นอย่างรุนแรง จำสิ่งที่ฉันบอกเธอเอาไว้ อย่าบุ่มบ่าม”
แอเรียนพยักหน้ารับ รถขับรถมายังถนนอีกฝั่งก่อนจอดที่พื้นที่ว่างด้านหน้าร้านไวโอเล็ต คาเฟ่
เฮเลนไม่ได้ให้พวกเขารอนานจนเกินไป เธอมาถึงยังประตูร้านกาแฟภายในเวลาไม่ถึงยี่สิบนาที เธอรีบมาและไม่ได้นำร่มมาด้วย เมื่อเธอจอดรถเสร็จแล้วและเข้าไปในร้านกาแฟ ชุดสูทสีขาวของเธอจึงเปียกโชกไปด้วยน้ำฝน ผมที่เคยเรียบร้อยของเธอยุ่งเหยิงเล็กน้อย เธออาจจะดูน่าเวทนาไปสักหน่อย แต่เมื่อเธอเห็นแอเรียน เธอก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข “แม่ไม่เคยคิดว่าลูกจะโทรหาแม่”
เมื่อทั้งสามคนนั่งอยู่ตรงข้ามกัน แอเรียนจ้องไปที่เฮเลนด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยบนใบหน้าของเธอ เธอพยายามจับสีหน้าพิรุธบนใบหน้าของเธอ แม้ว่าเห็นเพียงเล็กน้อยก็เพียงพอแล้ว อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่พบอะไรเลย
เฮเลนรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาจากวิธีที่แอเรียนจ้องมองเธอมา “มีอะไร? มีอะไรอยากจะบอกแม่ไหม?”
แอเรียนกัดฟันของเธอ “สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นแผนของคุณหรือแอรี่? หรือพยายามร่วมมือกัน?”
เฮเลนผงะ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอค่อย ๆ เลือนหายไป “มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น? แม่ไม่เข้าใจว่าลูกกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่แอเรียน มันไม่มีความจำเป็นที่พวกเราจะต้องพูดกันแบบนั้น ถ้าลูกไม่รังเกียจ ลูกช่วยพูดออกมาตรง ๆ เลยได้ไหม?”
แอเรียนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเธอได้และทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น ก่อนที่เธอจะสามารถพูดออกไปได้ เธอดูวิตกกังวลมาก เมื่อเห็นแบบนี้ทิฟฟานี่จึงพูดขึ้นแทนเธอ “คุณไปหาแจ็คสันใช่ไหม? และให้ข้อมูลบางอย่างกับเขาใช่ไหม? ฉันคิดว่ามันเกี่ยวกับบริษัทของมาร์ค แจ็คสันไปหามาร์คที่ออฟฟิศ ในตอนนั้นมาร์คไม่อยู่ เขากำลังเดินทางเมื่อเขาประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้เขาอยู่ในห้องผู้ป่วยหนักที่โรงพยาบาลฝั่งตรงข้ามกับถนนค่ะ จะเกิดอะไรขึ้นกับแอเรียนและลูกทั้งสองคนถ้าเขาไม่ฟื้นขึ้นมา?”
เฮเลนใช้เวลาสักพักในการทำความเข้าใจข้อมูลนี้ ก่อนที่เธอจะเข้าใจความหมายที่ลึกซึ้งที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังคำพูดของเธอ “ลูกคิดว่าแม่วางแผนทำร้ายมาร์คหรือแอเรียน? ลูกคิดว่าการเปิดเผยของข้อมูลนั้นและอุบัติเหตุนั่นเป็นเรื่องบังเอิญมากเกินไปใช่ไหม?”
แอเรียนไม่ได้ตอบ ดวงตารูปอัลมอนต์ที่เคยสดใสของเธอบัดนี้เป็นสีแดงก่ำ ร่างบางของเธอสั่นสะท้าน ราวกับว่าเธอกำลังอดทนกับบางสิ่งบางอย่าง
จากนั้นเฮเลนก็ยิ้มออกมา รอยยิ้มนี้ช่างแตกต่างจากรอยยิ้มที่เธอเคยมีเมื่อเข้ามาในร้านกาแฟในครั้งแรก มันแฝงไปด้วยความเศร้าเป็นนัย ๆ “เมื่อแม่รับโทรศัพท์ของลูก แม่คิดว่าข้อมูลที่แม่ให้จะมีประโยชน์บางอย่าง มันช่วยมาร์คได้ไม่ว่าวิธีใดก็วิธีหนึ่งและลูกคงอยากจะขอบคุณแม่ เมื่อเป็นแบบนี้ความสัมพันธ์ของเราคงจะเจือจางลงไปอีก ลูกรู้ไหมว่าแม่มีความสุขแค่ไหน? แม่ไม่คิดว่า… นั่นคือสิ่งที่ลูกคิดกับแม่ แม่ไม่รู้ว่ามาร์คประสบอุบัติเหตุได้อย่างไร แต่ข้อมูลนั้นมาจากแม่แน่นอน แม่อยากจะช่วยเขาจริง ๆ และลูกรู้ไหมว่าทำไม? มันก็เพื่อลูก”
แอเรียนยิ้มออกมาเหมือนกัน ทว่าเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยการเสียดสี “เพื่อดิฉันเหรอคะ? คุณนี่เป็นคนที่มีอารมณ์ขันจริง ๆ เมื่อคุณบอกให้ดิฉันทิ้งเขาและให้แอรี่คบกับเขา ทั้งหมดนั่นก็เพื่อดิฉันเหมือนกันเหรอคะ? คิดแผนโกหกและอ้างว่าเป็นมะเร็งเพื่อหลอกดิฉัน นั่นก็เพื่อดิฉันด้วยหรือเปล่าคะ? คุณรู้ว่าแอรี่ขับรถของเธอชนฉันด้วยความตั้งใจและทำให้ฉันแท้งลูก แต่คุณก็ยังคงปกป้องเธอ ฉันรังเกียจคุณไปแล้วค่ะ แล้วคุณคิดว่าดิฉันจะคิดอะไรได้อีก? ดิฉันจะไม่เชื่อใจคุณอีกแล้ว”
เฮเลนสูดลมหายใจ “ใช่ ที่ผ่านมาเป็นความผิดของแม่เอง ในเวลานั้นแม่ยังไม่เลิกกับฌอง คินซีย์ แม่เพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมาแม่น่ารังเกียจมากแค่ไหน แม่รู้ว่ามันสายไปสำหรับความเสียใจและไม่เคยหวังให้ลูกให้อภัย อย่างไรก็ตามแม่ไม่รู้จริง ๆ ว่ามาร์คประสบอุบัติเหตุ ตั้งแต่เกิดขึ้น แม่หวังว่าเขาจะไม่เป็นไร สุดท้ายแล้วเขาเป็นคนเดียวที่ลูกมี แม่ไม่คู่ควรที่จะอยู่ในสถานะที่เท่าเทียมกับเขาในใจลูก”
“ถูกต้อง คุณไม่คู่ควร” แอเรียนลุกขึ้น ทิ้งเงินเอาไว้เป็นค่ากาแฟและจากไปโดยปราศจากความลังเล
ทิฟฟานี่ตามมาติด ๆ คราวนี้เธอไม่อยากจะเกลี้ยกล่อมเธอ จากเนื้อหาการสนทนาของแอเรียนและเฮเลน การกระทำของเฮเลนเป็นเรื่องที่ไม่น่าให้อภัย พวกเขาบางคนก็ทำให้รู้สึกขนลุกขนพอง มีบางสิ่งบางอย่างที่เธอเพิ่งรู้และอดที่จะสงสารแอเรียนไม่ได้
สองวันต่อมา ในที่สุดโรงพยาบาลก็ติดต่อมาพร้อมกับข่าว มาร์คถูกย้ายจากแผนกผู้ป่วยหนักไปยังหอผู้ป่วยปกติ เขาตื่นขึ้นมาในช่วงเวลาหนึ่ง ทว่าก็หมดสติไปอีกครั้ง อย่างไรก็ตามสภาพโดยทั่วไปของเขายังทรงตัว
แอเรียนรีบไปที่โรงพยาบาลเมื่อเธอได้ทราบข่าว ครั้งนี้เธอไม่จำเป็นต้องมองมาร์คผ่านกระจกอีกต่อไปแล้ว อย่างไรก็ตามการที่เขาหลับตาก็ยังทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเขาอยู่ไกลแสนไกล เห็นได้ชัดว่าเขาอยู่ตรงหน้าของเธอ ทว่าเธอก็กลัวเกินกว่าที่จะสัมผัสเขา
ทันใดนั้นเอง แพทย์ก็เดินเข้ามา “คุณคือคุณนายเทรมอนต์หรือเปล่า?”
แอเรียนพยักหน้า “ใช่ค่ะ เขาเป็นอย่างไรบ้างคะ? ทำไมเขาถึงยังหมดสติอยู่? ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในวอร์ดปกติเหรอคะ? ตอนนี้เขาควรจะไม่เป็นไรแล้ว…”
แพทย์นิ่งไปชั่วขณะ “ศีรษะของคุณเทรมอนต์ได้รับบาดเจ็บ นี่เป็นเรื่องปกติ เขาจะไม่เป็นไรหลังจากการเฝ้าดูอาการสองสามวัน เขาจะดีขึ้น คุณเทรมอนต์ตื่นขึ้นมาเพียงแค่ห้านาที และนี่เป็นจดหมายสั่งเสียของเขา แน่นอนว่านี่คือคำขอส่วนตัวของเขา เขาบอกว่านี่เป็นเพียงในกรณีที่เขาไม่ฟื้นขึ้นมาอีก เพราะว่าคุณอยู่ที่นี่ ฉันจึงจะมอบมันให้คุณ”