ตอนที่ 1626 : เข้าใจผิด
ที่หน้าประตูบ้านตระกูลลั่ว
แม้ว่าคนของวังนิรันดร์จะไม่พูดอะไร แต่พวกเขาก็ยังแผ่พลังออกมาจนทําให้คนของตระกูลลั่วพากันตัวสั่นไม่กล้าหายใจ
เมื่อลั่วเทียนห่าวเอาตัวเนี่ยเวิ่นออกมา บรรยากาศน่าอึดอัดนั้นก็ดีขึ้นบ้างจนพวกเขาพอจะหายใจกันได้
“ บรรพชน ผู้อาวุโส นี่ เนี่ยเวิ่น ” ลั่วเทียนห่าวหยุดและพูดขึ้นมา
เนี่ยเริ่นไม่กล้าพูดอะไรออกมาเพราะกลัวว่าจะพูดผิดและโดนประหาร
จางหยู, ลั่วเฉิน, เจียงซวี, อ๋าวชิ่ง, เหอก้วนและคนอื่นๆพากันมองไปที่เนี่ยเวิ่น
เนี่ยเวิ่นรีบก้มหน้า เขาไม่รู้เลยว่าทําไมถึงได้กลายเป็นเป้าสายตาของทุกคนเช่นนี้
“ นี่เขารี ?” จางหยูหันไปถามเนี่ยอู่ซวง
เนี่ยอู่ซวงรีบพยักหน้าด้วยความตื่นเต้นและตะโกนขึ้นมา “ เนี่ยเวิ่น รีบมานี่ “
เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เนี่ยเริ่นก็เงยหน้าขึ้น เมื่อพบกับเนี่ยอู่ซวง เขาก็อดไม่ได้ที่จะสับสน “ ท่านพ่อ ท่านที่นี่มาได้ยังไงกัน ?”
เขาสนใจแค่พ่อและไม่ได้สนใจจางหยูกับคนอื่นๆ
“ ท่านมาสร้างปัญหากับตระกูลลั่วรี ?” เนี่ยเวิ่นแทบจะร้องไห้ออกมา “ ท่านพ่อ ท่านสับสนสินะ ! ลูกไม่เข้าใจ ท่านไม่น่าทําเช่นนี้ ท่านไม่ควรทําผิดพลาดแบบเดียวกับข้า ! “
เมื่อพูดถึงจุดนั้นเนี่ยเวิ่นก็รีบพูดขึ้นมาด้วยความลนลาน “ ท่านพ่อ เร็วเข้า รีบขอโทษตระกูลลั่ว เราไม่อาจจะยั่วโมโหตระกูลลั่วได้”
“ ในสายตาเจ้าพ่อเป็นคนไร้เหตุผลเช่นนั้นรึ ? ยิ่งกว่านั้นหัวหน้าตระกูลลั่วก็แข็งแกร่ง ผู้ควบคุมขั้น 2 มีใครบ้างจะกล้าหาเรื่องเขา ?”
“ ไม่ใช่ว่าท่าน…” เนี่ยเวิ่นพูดขึ้น “ เป็นข้าเอง” ลั่วเฉินพูดขึ้นมา “ คนที่ตะโกนเรียกหัวหน้าตระกูลเมื่อเป็นข้าเอง” เนี่ยเวิ่นมองไปที่ลั่วเฉินด้วยความสับสน “ ทะ ทะ ท่าน”
ไม่ใช่ว่าหน้าตาเขาเหมือนกับรูปปั้นรึไง ? เกิดอะไรขึ้นกัน ? รูปปั้นนั้นกลับมามีชีวิตรีไง ?
“ ข้าคือบรรพชนของตระกูลลั่วที่ทุกคนพูดถึงลั่วเฉิน” ลั่วเฉินยิ้มและพูดขึ้นมา “ เจ้าคือเนี่ยเวิ่นสินะ ? เจ้าดูแข็งแรงดี อนาคตเจ้าคงไร้ขีดจํากัด”
นี่มันสถานการณ์อะไรกัน ?
เนี่ยอู่ซวงเรียกผู้ควบคุมขั้นที่ 7 มาที่นี่ได้ และผู้ควบคุมขั้น 7 นั้นน่าจะเกี่ยวข้องกับเบเกิล มันจึงไม่มีใครสงสัยในอนาคตของเด็กนี่
เนี่ยเวิ่นกลืนน้ําลายและพูดขึ้น “ ท่านคือบรรพชนลั่วจริงๆรี ?”
อันที่จริงเขาเห็นตราขั้น 5 ที่อกลั่วเฉินแล้ว เขาเชื่อในตัวตนของอีกฝ่าย
นี่คือผู้ควบคุมขั้น 5 !
เพียงแต่เขาแค่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้พบกับลั่วเฉิน !
“ในตระกูลคงไม่มีใครอ้างเป็นข้าไม่ใช่รึ ?” ลั่วเฉินยิ้มออกมา ท่าทีของเขาเป็นมิตรอย่างมากราวกับว่าปู่คุยกับหลาน “ เนี่ยอู่ซวงบอกว่าเจ้าได้ทําลายรูปปั้นของข้า ข้ารู้เรื่องนี้แล้ว มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ตระกูลลั่วทําเป็นเรื่องใหญ่โต ข้าในฐานะตัวแทนตระกูลลั่วขอโทษเจ้า ข้าหวังว่าเจ้าจะยกโทษให้กับตระกูลลั่ว “
“ ขอโทษ ? ข้าน่ะรึ ?” เนี่ยเวิ่นแทบไม่เชื่อหูของตัวเอง
นี่มันราวกับฝันซ้อนฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง
เขาที่เป็นแค่กุยหยวนขั้นสูงไม่ได้มีเกียรติมากมายขนาดนั้น !
แต่ตัวเฉินพูดชื่อเขาแถมยังไว้หน้าเขาด้วย !
เนี่ยเวิ่นรีบโบกมือทันที “ ไม่ ข้าทําผิด ตระกูลลั่วไม่ได้ทําอะไรผิด”
เขาสับสนและรู้สึกว่าตัวเองฝันอยู่
“ เกิดอะไรขึ้นกัน ? “ เนี่ยเวิ่นหยิกแขนและถามตัวเอง ความเจ็บได้พิสูจน์แล้วว่าเขาไม่ได้ฝันไป “ พ่อข้าโกหกข้ารี อันที่จริงแล้วโลกจิตวิญญาณของเรานั้นแข็งแกร่งยิ่งกว่าตระกูลลั่ว เขาหลอกข้าเพราะกลัวว่าข้าจะหลงตัวเองจึงปกปิดข้าเรื่องนี้ ?”
ตอนนี้เขาได้แต่คิดแบบนั้น
“ ข้าเนี่ยเริ่นก็มีภูมิหลังที่น่าฟัง ?”
“ ข้าคือลูกของพระเจ้ารึไง ?”
ความคิดแปลกๆโผล่มาในหัวเขา
ลั่วเฉินไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร เขาได้พูดขึ้นต่อ “ เรื่องที่เจ้าทําผิดนั้นถือว่าเป็นอดีต ข้าไม่รู้ว่าสหายน้อยต้องการค่าชดเชยแบบไหน ตราบใดที่ไม่เกินไป ข้าในฐานะตัวแทนตระกูลลั่วรับปากว่าจะทําให้ได้” แม้ว่าเขาจะไม่ใช่หัวหน้าตระกูล แต่คําสั่งของเขาคือคําประกาศิต
เนี่ยเริ่นได้ตอบกลับ “ ท่านไม่จําเป็นต้องชดใช้อะไร”
เขาไม่ได้หน้าด้าน เขาไม่กล้าขอให้ตระกูลลั่วชดใช้ให้กับเขา
“ ข้าทําลายรูปปั้นของบรรพชน มันเท่ากับไม่เคารพผู้อาวุโส เพียงแค่ท่านไม่คิดเอาผิดข้าก็ถือว่าเมตตามากแล้ว ข้าจะกล้าขออะไรได้ยังไง ?” เขายังควบคุมตัวเองอยู่และไม่หลงไปกับความคิดเพ้อฝันของเขา ตระกูลลั่วยกโทษให้เขาเพราะคนอื่นไม่ใช่เพราะตัวเขาเอง “ หากมีการชดเชย ไม่ใช่ว่าข้าจะโลภมากไปรึ ? ถึงผู้อาวุโสจะเต็มใจแต่ข้าก็ไม่กล้าพอจะรับไว้ !”
“ นี่” ลั่วเฉินลังเลขึ้นมาและมองไปที่จางหยู
จางหยูคิดสักพักแล้วพูดขึ้น “ งั้นก็จบกันเท่านี้”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ลั่วเฉินก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ เอาตามที่ท่านบอก เรื่องนี้จบแค่นี้”
ไม่ว่าจะเป็นลั่วเฉิน, คนของตระกูลลั่วเจียงอู่ซวีและคนอื่นๆ ก็เหมือนจะโล่งอก
เมื่อเห็นท่าทีของทุกคน เนี่ยเวิ่นก็กระจ่าง ที่ตระกูลลั่วยกโทษให้กับเขาดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ เพราะพ่อเขาแต่จริงๆแล้วเป็นเพราะ…ชายหนุ่มลึกลับ
“ เขาเป็นใครกัน ?” เนี่ยเวิ่นสับสน “ ทําไมลั่วเฉินถึงเชื่อฟังเขา ? ทําไมเขาถึงช่วยข้า ?”
เนี่ยเวิ่นมองไปที่ชายหนุ่มลึกลับและรู้สึกว่าอีกฝ่ายต้องแข็งแกร่งจนทุกคนต้องเกรงใจ
“ ช้าก่อน คนพวกนี้” สุดท้ายเขาก็เห็นเจียงอู่ซวีและคนอื่นๆ เขามองเห็นตราผู้ควบคุมขั้น 6, 5 และ 4 บนอกของพวกนั้น ก่อนจะเบิกตากว้าง “พระเจ้า คนเหล่านี้คือยอดฝีมือ !”
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือทุกคนดูจะเกรงใจชายหนุ่มลึกลับ
เขาได้แต่กลืนน้ําลาย แม้ว่าเขาจะไม่รู้ตัวตนของชายหนุ่มลึกลับแต่เขาก็มั่นใจว่าชายหนุ่มคนนี้จะต้องเป็นยอดฝีมือระดับสูง
“ แล้วทําไมเขาถึงช่วยข้า ?” เนี่ยเวิ่นถามกับตัวเอง คนโลกจิตวิญญาณไม่มีคนแข็งแกร่งแบบนี้ มันต้องมีเหตุผลพิเศษที่คนแข็งแกร่งแบบนี้มาช่วยเขา
ไม่ใช่ว่า…
เนี่ยเวิ่นมองไปที่จางหยูก่อนจะมีความคิดหนึ่งในหัว “ ชายคนนี้คือพ่อที่แท้จริงของข้ารี ? เขาส่งข้าไปที่โลกจิตวิญญาณเพื่อให้ข้าเติบโตมาอย่างสงบ? เมื่อข้ามีปัญหาเขาจึงออกตัวช่วย?”
เนี่ยเวิ่นยังไม่ทันได้พูดอะไร เนี่ยอู่ช่วงก็พูดขึ้นมา “ เจ้าทําอะไรอยู่ ยังไม่รีบขอบคุณท่านจางอีก !” คิ้วของเขาขมวดและส่งสายตาเร่งให้กับลูก
เนี่ยเวิ่นที่คิดว่าตัวเองมีฐานะพิเศษนั้นไม่รู้ว่าจะเข้าใจคําพูดของพ่อรึไม่ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วตะโกนบอกจางหยู “ ท่านพ่อ…”
“ พ่อรึ ?”
ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นทุกคนที่นั่นต่างก็พากันเงียบสนิท
สีหน้าของทุกคนแข็งที่อไป