“เกิดอะไรขึ้น!?” กงซูเกาตะโกนถามเมื่อเห็นเสื้อคลุมสีขาวดำของเขาปล่อยคาถาป้องกันออกมา เศษซากลูกศรที่ระเบิดภายใต้พลังเวทย์มนตร์จากอักษรรูน เห็นได้ชัดว่าเสื้อคลุมของเขาเป็นสิ่งประดิษฐ์ทางจิตวิญญาณที่ทรงพลังมาก
เขารอดแล้ว แต่เรือจิตวิญญาณลำที่เขายืนอยู่ไม่ได้โชคดีอย่างนั้น ขณะเดียวกันลูกศรยังคงพุ่งเข้ามาอย่างต่อเนื่อง
ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!!
การโจมตีสองครั้งสร้างความเสียหายแก่เรือรบทั้งยี่สิบลำของเขาอย่างรุนแรง ลูกสมุนของกงซูเากหลายคนถูกโจมตีในส่วนสำคัญ พวกเขาตกลงไปยังป้อมหมาป่า
“มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อย่างไร!?” ข้างๆ เขากงหยางจุนบ่น “ศิษย์พี่กงไหนเจ้าบอกว่าเรือรบของตระกูลกงซูนั้นไร้ผู้ใดเทียม? ทำไมพวกเขาถึงสามารถเจาะเกราะป้องกันและทำลายเรือเราได้?”
“เป็นไปไม่ได้!” กงซูเกาโวยวายด้วยความกระวนกระวาย “เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เลย! เราใช้กำลังคนและทรัพยากรที่หายากจำนวนมากในการสร้างเรือทั้งลงแรงและปลุกพลัง พวกเขาใช้อะไรกันแน่? ไม่จริงเรือรบของข้าไม่สามารถถูกทำลายได้ง่ายดายแบบนี้!”
เขาชี้นิ้วไปที่เรือจิตวิญญาณของตาจินที่ผ่านหน้าเขาไปและพูดว่า “ลูกศรสีดำมาจากพวกมันเหล่านั้น!”
อันที่จริงกลุ่มพันธมิตรวู่เว้นใช้พลังงานและทรัพยากรจำนวนมากเพื่อส่งลูกศรขยาดใหญ่มากทำลายพวกเขา หลังจากโจมตีรอบสองในตอนนี้ลูกศรหมดลง
“ดูเหมือนว่าพลังที่อยู่เบื้องหลังพวกเขายังไม่สมบูรณ์นัก” กงซูเกากล่าว “ไม่แปลกใจที่พวกเขากล้าที่จะล่อลวงพันธมิตรวู่เว้ยให้ห่างจากสามประตูนักบวช ไม่แปลกใจที่พวกเขาไม่ร่วมมือกับพวกเรา!”
“เราประเมินพวกเขาต่ำไป ตั้งแต่นี้ต่อไปเราจะไม่พลาดอีก!” กงหยางจุนหรี่ตามองสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นและโกรธเคืองในแววตา
“เรือขนส่งจิตวิญญาณพร้อม!” ชายวัยกลางคนจากตระกูลกงหยางตะโกน
“นักรบของพวกเขากล้าที่จะต่อสู้กับผู้ฝึกตนแห่งดินแดนหยุนเตียน!” กงหยางจุนกล่าว “บอกผู้ฝึกตนของตระกูลกงหยางเตรียมคาถาแสงสังหารให้ข้าด้วย ข้าจะต้องเอาชนะให้ได้!”
เรือฝ่ายจิตวิญญาณจำนวนมากข้างหน้าเรือมีธงแสดงถึงสัญลักษณ์ของตระกูลได้บินออกไปผู้ฝึกฝนจำนวนไม่น้อยบนเรือสร้างกระแสไฟฟ้าบนท้องฟ้าให้เกิดคลื่นสายฟ้าผ่า ทันใดนั้นมวลเมฆบนท้องฟ้าสีดำทะมึนก่อตัวกันทันทีพร้อมเสียงคำราม!
“มันคือคาถาแสงสังหารกวนหยาง!”
ทหารจากกองทัพดาจินอุทานออกมาเมื่อเห็นสายฟ้าที่แต่งต่างจากคาถาสายฟ้าฟาด อืม .. แม้ว่าความเสียหายของมันจะได้ทำลายล้างเท่ากับสายฟ้าฟาดแต่ก็สามารถควบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่ทั้งหมดได้ไม่น้อย
มันไม่ได้มีผลกระทบต่อปรมาจารย์อย่างอันหู้เว้ยและจีวูเลย แต่สำหรับกองกำลังนักรบพวกเขาจะพลาดไม่ได้แม้แต่นิดเลยมันถึงตายแน่นอน!
เพราะแม้ว่าจะมีพลังไม่เท่ากับคาถาสายฟ้าฟาดแต่ท้ายสุดมันก็คือคาถาที่สร้างขึ้นเพื่อทำสรางครามและสร้างความเสียหายต่อกองทัพ อันที่จริงแล้วจีซวนตงเคยต่อสู้กับกองกำลังของหยุนเตียนมาแล้วแต่เขาก็พ่ายแพ้ให้กับแสงสังหารที่น่ากลัวนี้ เขาอยู่ภาพใต้เสียงฟ้าร้องเหล่านี้พร้อมสูญเสียทหารไปกว่าครึ่งในคราวเดียวกันที่นั้นในเวลานั้นดูเหมือนกับนรก!
นอกจากนี้เรือรบของตระกูลกงซูยังมีประโยชน์มากกว่าที่คิด พวกเขาใช้คาถาเพื่อทำลายกำแพงและเรือชนส่งทางจิตวิญญาณของตาจินจนทหารของตาจินที่ยืนอยู่บนเรือไร้ที่หลบภัย
…
กลุ่มคนจำนวนนับไม่ถ้วนจากตาจินที่ยืนอยู่บนเรือจิตวิญญาณ พวกเขาใช้คาถาอักษรรูนไฟ พร้อมด้วยคาถาเกราะศักดิ์สิทธิ์
คาถาอักษรรูรไฟลอยออกจากพร้อมด้วยเปลไฟรอบคาถา นี่เป็นคาถาที่พบมากที่สุดในหมู่ผู้ฝึกฝนเนื่องจากมันสามารถใช้ร่วมกับคาถาของนักบวชเต๋าได้ ในตอนนี้เปลไฟได้พุ่งขึ้นเหนือเมฆเพื่อสร้างเกราะจิตวิญญาณอันศักดิ์สิทธิ์
“นักรบทุกคนยกโล่!” จีวูคำรามด้วยสีหน้าจริงจัง
“ยกโล่!” คำสั่งนี้ถูกส่งผ่านไปยังนักรบ ทุกคนยกโล่ขยาดใหญ่ขึ้น
ครู่เดียวเท่านั้นที่สายฟ้าจำนวนมากผ่าลงเพื่อทำลายกลุ่มเรือจิตวิญญาณ .. มันรุนแรงราวกับพายุสายฟ้า!
ดวงตาของกงหยางจุแสดงออกถึงความมั่นใจอย่างเต็มที่ในการโจมตี หึ! แม้แต่กองทัพที่นำโดยจีซวนตงก็ยังต้องสูญเสียทหารไปนับภาษาอะไรกับเด็กอ่อนอย่างพวกเข้า!
“พวกเจ้าต้องได้รับบทเรียน!” เขาพูดพลางมองไปที่ท้องฟ้า พายุแห่งแสงสังหารพุ่งลงโจมตีฝั่งตาจินอย่างไม่คะนามือ กงหยางหยุนยิ้มเยาะเพราะคิดว่าตาจินโง่มากที่ส่งกองทัพทหารมาเป็นผู้นำ
ตอนนี้เองจีวูดูเคร่งเครียดมากกว่าเดิมเห็นได้ชัดว่าหากเขาพลาดแม้แต่ก้าวเดียวอาจถึงตายได้ หายนะของกองทัพตาจินจะจบลงแบบนี้ไม่ได้ ตอนนี้เขากำลังนำทัพและจู่โจมฝันร้าย เขาจะถอยไม่ได้!
“เราต้องเชื่อมั่น!” จีวูกัดฟันกรอด
ตู้ม!
สายฟ้าที่รุนแรงยังคงกระหน่ำลงที่เรือฝ่ายจิตวิญญาณ มันทำลายกำแพงและเศษไม้รอบเรือ เรือสั่นคล่อนเล็กน้อย ใช่! เสียงคำรามของท้องฟ้าชวนให้ใจที่แข็งแกร่งแทบตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มแต่ไม่ได้กองทัพของเราจะยอมไม่ได้ เสียงกึกก้องยังคงดังอย่างต่อเนื่อง
ทหารชั้นยอดหลายคนของตาจินแอบรู้สึกหมดหวังแม้ว่าความแข็งแกร่งด้านกานฝึกฝนของพวกเขาจะสูงกว่านักรบธรรมดาทั่วไป แต่พวกเขาเองแอบท้อว่าไม่รู้ว่าจะกั้นการโจมตีแบบนี้ไปได้อีกนานมั้ย พวกเขายังต้องหลบซ่อนภายใต้โล่ไปอีกนานแค่ไหน
โล่จิตวิญญาณปล่อยแสงสีน้ำเงินอ่อนหากมองดูแล้วสีมันอ่อนมากจนไม่รู้ว่าจะแตกตอนนี้ อย่างไรก็ตามเมื่อแสงสังหารกระแทกเข้ากับโล่ของตาจิน ทุกคนประหลาดใจเมื่อพบว่าการโจมตีที่รุนแรงไม่สามารถสร้างความเสียหายหรือสกิดโล่ได้เลย!
ในเหตุการแบบนี้กำลังใจสำคัญมากหลายคนเริ่มคิดว่าเมื่อไรกันที่พวกเขาจะเดินออกจากฝันร้ายนี้ไปได้ การโจมตีที่ไม่นานแต่เมื่อใช้ความอดทนมันจึงดูยาวนานราวข้ามคืน
ท้องฟ้าเริ่มจางหายไป ขณะเดียวกลุ่มเรือจิตวิญญาณเริ่มทยอนวิ่งออกจากหมู่เมฆอันดำมืด พวกมันสั่นคล่อนเล็กน้อยจากการถูกโจมดี แต่นักรบจากตาจินทุกคนปลิดภัย
“ท่านพ่อ! ท่านเห็นสิ่งนี้มั้ย” จีวูตะโกนดวงตาของเขาแดงกล่ำ “ในที่สุดกองทัพของเราก็เดินออกจากฝันร้ายนี้ได้แล้ว!”
เขาตะโกนอย่างคนบ้า “นักบวชเต๋าสามารถใช้การรักษาแบบรวมให้กับนักรบตาจิน!”
คลื่นแสงจิตวิญญาณรักษาเหล่านักรบของตาจินที่เหนื่อยล้า พลังและกำลังแรงกายของพวกเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว พวกเขาฟื้นฟูร่างกายเร็วจนเห็นได้ชัด
“กองทัพตาจินของเราไม่แพ้!” เสียงคำรามของเหล่านักรบและนักบวชตะโกนขึ้น
“นี่คือพลังของตาจิน!” เสียงพลังสามัคคีของทุกคนดังกึกก้อง