ตอนที่ 1433 สมรู้ร่วมคิด (2)
“เจ้า……เจ้าว่าอะไรนะ? ช่วยผู้ลี้ภัยหมายความว่ายังไง?” เจ้าเมืองมองลั่วซีอย่างตกใจ
ทันทีที่ลั่วซีเห็นปฏิกิริยาของเจ้าเมือง เขาก็รู้ว่าเจ้าเมืองไม่รู้เรื่องมาก่อนเลย ลั่วซีขมวดคิ้วเล็กน้อย เริ่มรู้สึกแปลกๆ ถ้าเป็นคำสั่งของท่านผู้นั้น เขากับเจ้าเมืองก็น่าจะได้รับการบอกกล่าวบ้าง ถึงยังไงพวกเขาสองคนก็ควบคุมทุกอย่างในเมืองชิงเฟิงไว้แล้ว สถานการณ์ก็คงที่ไม่มีสะดุด จู่ๆมีผู้เยาว์โผล่มาจากไหนไม่รู้ มันแปลกจริงๆ
“เจ้านั่น หลังจากซื้อบ้าน ก็รื้อบ้านและสร้างหอพักขึ้นมาใหม่ แล้วอนุญาตให้ผู้ลี้ภัยย้ายเข้าไปอยู่ที่นั่น ข้าได้ยินว่าพวกนั้นไม่ได้แค่จัดหาที่พักฟรีให้เท่านั้น แต่ยังไม่เก็บค่าอาหารและน้ำดื่มด้วย” ลั่วซีพูดขณะมองดูเจ้าเมือง
หน้าของเจ้าเมืองเปลี่ยนเป็นไม่น่าดูขึ้นมาทันที “เจ้านั่นคิดจะทำอะไร? ผู้ลี้ภัยที่ข้าอนุญาตให้เข้ามาในเมืองส่วนใหญ่เป็นแค่คนแก่กับผู้หญิงที่มีเด็กเล็ก คนส่วนใหญ่ไม่สนใจพวกนั้นหรอก ขยะอย่างนั้นถ้าโยนลงไปบนถนนก็ไม่ต่างอะไรกับขอทาน แล้วใครจะทำเรื่องทั้งหมดนี้ให้คนพวกนั้นกัน?”
เจ้าเมืองหยุดครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “หรือจะเป็นคนที่ท่านผู้นั้นส่งมา? เป็นไปได้ไหมว่าท่านผู้นั้นมีแผนอื่น?”
ลั่วซีส่ายหัวและพูดว่า “ข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ที่จริงวันนี้ข้าไปที่นั่นมาแล้ว ตั้งใจจะไปดูซะหน่อยว่าอีกฝ่ายมีเจตนาอะไร แต่เขาไม่ยอมมาพบข้า บ้านในเมืองชิงเฟิงทั้งหมดถูกขายโดยคนของเจ้า อย่างน้อยคนของเจ้าก็น่าจะรู้ซิว่าคนซื้อเป็นคนแบบไหน?”
คำเตือนของลั่วซีทำให้เจ้าเมืองคิดได้ เขารีบส่งคนไปพาตัวเจ้าของร้านมาที่นี่ทันที เมื่อเจ้าของร้านเห็นเจ้าเมือง เขาก็คุกเข่าหมอบกราบทันที ใบหน้ามีรอยยิ้มประจบประแจง
“ท่านเจ้าเมืองเรียกข้าน้อยมาวันนี้ ไม่ทราบว่ามีคำสั่งอะไรหรือขอรับ?” เจ้าของร้านกระวนกระวายใจเล็กน้อย
“วันก่อน ผู้เยาว์ที่มาซื้อบ้านไปจำนวนมากนั่น เจ้ารู้อะไรเกี่ยวกับเขาบ้าง?” เจ้าเมืองถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ตอนแรกที่เจ้าของร้านรายงานเรื่องนี้กับเขา เขาก็ทำเหมือนมีไอ้โง่หล่นลงมาจากสวรรค์ หย่อนทองคำลงบนตักเขากองเบ้อเริ่ม จึงไม่ได้ถามถึงตัวตนของผู้เยาว์คนนั้นเลย แค่ปัดไปว่าเป็นผู้ลี้ภัยที่ร่ำรวยมหาศาลซึ่งหลบหนีมาจากที่อื่น
แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่ลั่วซีพูดวันนี้ เจ้าเมืองก็ตระหนักได้ว่าผู้ซื้อไม่ได้มีที่มาที่ไปเรียบง่ายแบบนั้น ไม่อย่างนั้นจะอธิบายได้อย่างไรว่า เหตุใดผู้เยาว์คนหนึ่งจึงใช้ทองคำจำนวนมหาศาลซื้อบ้านตั้งมากมาย และไม่ได้เอาไว้อยู่เอง แต่กลับมอบให้เป็นที่พักของผู้ลี้ภัยที่ไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิงโดยไม่คิดค่าใช้จ่ายอะไรเลย?
เจ้าของร้านคิดไม่ถึงว่าจู่ๆเจ้าเมืองจะถามเรื่องของจวินอู๋เสีย ตอนแรกเขาก็คิดจะตอบไปง่ายๆ แต่เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของเจ้าเมือง เขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนที่จวินอู๋เสียเข้ามาในร้านจนกระทั่งซื้อบ้าน และวิธีที่นางไปหาช่างก่อสร้างเพื่อสร้างหอพัก เปิดเผยทุกอย่างที่เขารู้โดยไม่ตกหล่นรายละเอียดใดๆเลย
“ตอนแรกลูกค้าคนนั้นบอกว่าอยากหาคนสร้างบ้านใหม่ ข้าน้อยก็คิดว่ามันแปลกๆอยู่ ด้วยความอยากรู้ ข้าน้อยจึงถามไปสองสามครั้ง แต่ลูกค้าคนนั้นเป็นคนที่เย็นชามาก ไม่ยอมตอบอะไรเลย หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น ข้าน้อยก็ไม่ทราบขอรับ”
“จากที่เจ้าพูด คนคนนั้นตั้งใจจะทำแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้วน่ะซิ?” เจ้าเมืองขมวดคิ้วครุ่นคิดก่อนจะไล่เจ้าของร้านออกไป
“ทุ่มเงินจำนวนมากซื้อบ้าน แล้วลงทุนสร้างขึ้นมาใหม่เพื่อให้เป็นที่อยู่ของผู้ลี้ภัย เจตนาของคนคนนี้ไม่ธรรมดาแน่” เจ้าเมืองกล่าวอย่างครุ่นคิด
มุมปากของลั่วซียกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “ข้าไม่รู้หรอกว่ามันมีเจตนาอะไร แต่มีอย่างหนึ่งที่ตอนนี้ข้าแน่ใจแล้ว”