บทที่ 249
หันมองไป
จ้าวเทียนหลงก็เห็นว่าอาหารของหยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียนยังกินไม่หมด
เขาพูดด้วยใบหน้าที่มืดมน“ห่อให้ด้วย！”
ห๊า！
เมื่อได้ยินคำนี้
ใบหน้าพนักงานก็ประหลาดใจอย่างมาก
จ้าวเทียนหลงจ้องมองเขาตาเขม็งแล้วพูดว่า “ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง ? ห่อกับข้าวทุกอย่างบนโต๊ะนี้ให้ฉัน！”
เสียไปตั้งเป็นร้อยล้านแล้ว ได้คืนกลับมาสักนิดก็ยังดีอย่าให้เสียของแบบนี้！
พนักงานถึงกับอึ้ง
เป็นถึงผู้นำตระกูลจ้าว ยังจะห่อกับข้าวกลับไปอีก?
อีกทั้งก็ยังเป็นของเหลือจากมื้ออาหารของคนอื่นด้วย ?
รอทุกอย่างห่อเสร็จ จ้าวเทียนหลงก็เดินออกจากร้านอาหารไป
เขาไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่ออีกแม้แต่วินาทีเดียว
เขากลัวว่าหากตัวเองยังอยู่ที่นี่ต่อ คงได้กระอักเลือดออกมาเป็นแน่
“เจ้าบ้านจ้าว เดี๋ยวก่อนครับ！”
ในตอนที่จ้าวเทียนหลงกำลังจะก้าวขึ้นรถ จู่ๆพนักงานก็เรียกเอาไว้
จ้าวเทียนหลงหันมามอง ตะคอกอย่างโกรธเคืองว่า“มีอะไรอีก？”
ตอนนี้เขาแทบอยากจะบีบคอพนักงานคนนี้ให้ตายๆไปซะ
ขอแค่เขาอ้าปาก ต้องมีเรื่องเป็นแน่
เมื่อเห็นท่าทีของจ้าวเทียนหลงที่ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ พนักงานก็พูดตะกุกตะกักว่า “ก่อนคุณหยางไปได้บอกเอาไว้จ้าวหานลูกชายของคุณ ไล่ลูกค้าในร้านของเราไป ก่อให้เกิดความสูญเสีย ยังต้องรบกวนคุณชดใช้ด้วย…… ผมลืมบอกไป……”
จ้าวเทียนหลงก่นด่าขึ้นมาอีกครั้ง“ไอ้เวร！ เท่าไหร่？”
พนักงานหยิบเครื่องคิดเลขออกมาแล้วคิดคำนวณ “รวมแล้วหนึ่งล้านครับ ！”
“รูดบัตร！”
จ้าวเทียนหลงกัดฟันกร่อนด้วยความโกรธ หยิบบัตรธนาคารของตัวเองออกมาอีกครั้ง
หลังจากที่รูดบัตรเสร็จ พนักงานก็พูดว่า “เจ้าบ้านจ้าว……”
ไม่รอให้เขาได้พูดจบ ดวงตาของจ้าวเทียนหลงก็แดงก่ำ คำรามด้วยความกรุ่นโกรธ“ อย่ามาเรียกฉัน！หากยังเรียกชื่อฉันอีก ฉันจะฆ่าแกซะ！”
ได้ยินดังนั้น
พนักงานก็ไม่กล้าพูดอะไร
จ้าวเทียนหลงเค้นเสียงหึในลำคอ หันหลังและกำลังจะขึ้นรถ
ปึง！
ทันใดนั้น
เท้าของเขาก็ลื่นไถล ล้มลงกับพื้น
โอ๊ย！
จ้าวเทียนหลงส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ก้มมอง ก็พบว่าที่พื้นมีเปลือกกล้วยถูกวางทิ้งอยู่
เขาสบถด่าในทันที“นี่ใครกันช่างไม่มีสามัญสำนึกเอาซะเลย ทิ้งเปลือกกล้วยแบบนี้ได้ยังไง？”
พนักงานพูดตะกุกตะกัก“เจ้าบ้านจ้าว……เมื่อครู่ผมก็อยากจะบอกคุณแล้ว……ว่าที่พื้นมีเปลือกกล้วยอยู่ คุณหยางเป็นคนทิ้งเอาไว้ก่อนไปครับ……”
พรืด！
ได้ยินดังนั้น
ในที่สุดจ้าวเทียนหลงก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป กระอักเลือดออกมาทันที
……
กลับไปถึงที่โรงแรม
“ท่านแม่ทัพ กลับมาแล้วเหรอครับ！”
เสือขาวเข้ามาทักทายอย่างเคารพนบนอบ
หยางเฟิงพยักหน้าให้ ถามว่า“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า？”
เสือขาวตอบ“เฉินตงสำนักหง！เขารอคุณอยู่ที่ห้องรับแขกมานานมากแล้ว ดูเหมือนจะมีธุระ คุณจะไปพบเขาตอนนี้เลยไหมครับ ？”
หยางเฟิงโบกมือ พูดด้วยรอยยิ้มว่า“ไม่รีบ ปล่อยให้เขารอไปอีกสักพัก ”
พูดจบ เขาก็หันไปหาเย่เมิ่งเหยียนแล้วถามว่า“ ที่รัก คุณอยากจะทำอะไรอีกไหม ？”
เย่เมิ่งเหยียนพูดอย่างออดอ้อนว่า“ กินจนเหงื่อออกเต็มตัว ฉันอยากจะอาบน้ำ”
หยางเฟิงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์“พอดีเลย ผมก็อยากอาบน้ำเหมือนกัน……”
หลังจากนั้น
ทั้งสองคนก็เข้าไปในห้องพักของโรงแรม
ชั่วขณะหนึ่ง มังกรสายลมมาบรรจบ พลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน ความงดงามของฤดูใบไม้ผลิ ปลุกเร้าจิตใจให้ปั่นป่วน！
อีกด้านหนึ่ง
ที่ห้องรับแขก
เฉินตงร้อนรนราวกับถูกไฟเผา
เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน เขาเพิ่งได้รับข่าว ว่าสำนักหงในหู้ไห่ถูกทำลายแล้ว！
สี่ตระกูลใหญ่ร่วมมือกับแก๊งฟ้าดิน
บุกเข้าโจมตี！
สำนักหงในหู้ไห่ทั้งหมด ถูกสังหารจนไม่มีเหลือ
หลังจากได้รับข่าว เขาก็รีบมาที่โรงแรมเพื่อพบกับหยางเฟิงในทันที
แต่หยางเฟิงพาเย่เมิ่งเหยียนออกไปข้างนอก
เฉินตงไม่กล้าโทรไปกวนหยางเฟิง ทำได้เพียงอดทนรอ
แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขาก็ยิ่งจะหมดความอดทนลงไปเรื่อยๆ
สำนักหงในหู้ไห่ถูกทำลาย สำหรับเฉินตงแล้วมันเป็นความสูญเสียอย่างมาก
ต้องรู้ว่า
เพื่อพลิกฟื้นหู้ไห่ในครั้งนี้สำนักหงต้องใช้ความพยายามอย่างมาก