ตอนที่แล้วChapter 117 : ความคุ้นเคย
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 119 : การป้องกันที่ไร้ประโยชน์
ณ ห้องประชุมในค่ายชั่วคราว
ความสงสัยในตัว ไนโตะ ของทุกคนนั้นหายไป จากนั้นทุกคนต่างเริ่มถกเถียงกันเรื่องแผนการ
ในความเป็นจริงแล้ว นินจาโคโนฮะ ส่วนใหญ่ ไม่ค่อยถนัดการใช้ คาถาดิน สักเท่าไร
อย่างไรก็ตาม เมื่อเปรียบเทียบกับ นินจาอิวะ แล้ว ความสามารถของ นินจาโคโนฮะ นั่นยังไม่พอ
ยิ่งไปกว่านั้น นินจาอิวะ ทีมนี้ มีอุปกรณ์พิเศษที่ทำให้พวกเขาอยู่ใต้ดินได้เป็นเวลานาน อีกด้วย
หลังจากคุยกันเป็นเวลานาน พวกเขาก็ไม่ได้อะไรเลยนอกจากความปวดหัว
จิไรยะ พยายามหาวิธีอยู่ตลอดเวลา แต่ ไนโตะ ก็ไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรออกมาเลย
“เธอมีความคิดอะไรดี ๆ บ้างไหม?” จิไรยะ ถาม ไนโตะ
“มีสิ ง่ายนิดเดียว เมื่อพวกมันขึ้นมา พวกมันทั้งหมดจะถูกฆ่า”
ไนโตะ ตอบด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ
เมื่อ ไนโตะ พูดประโยคนั้นออกมา ทุกคนในห้องก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปในทันที
เมื่อพวกมันปรากฏตัวออกมาอีกครั้ง พวกมันจะถูกฆ่า งั้นเหรอ?!
ถ้ามันง่ายขนาดนั้น แล้วทำไม่เราถึงต้องมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ละ?!
เป็นคำพูดที่เลื่อนลอยมาก และมันออกมาจากปากของคนที่ใช้ คาถาดิน ไม่ได้
ในขณะที่ทุกคนกำลังอึ้งเงียบอยู่ ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมา
“นินจาอิวะ ปรากฏตัวออกมาอีกแล้วครับ!”
เมื่อข่าวมาถึง บรรยากาศของทั้งค่ายก็เปลี่ยนไปและตึงเครียดมากขึ้น
คนเดียวที่มีสีหน้าเปลี่ยนไปก็คือ ไนโตะ
ทันทีที่เขาได้ยินสถานการณ์ในตอนนี้ ความเย็นชาก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
นินจาคนหนึ่ง รายงานตำแหน่งที่แน่นอนของการโจมตีของ หน่วยพิเศษอิวะ ได้อย่างรวดเร็ว
จิไรยะ มองไปที่ทีมของเขาทันทีและตะโกนสั่งพวกเขา
“ทุกคน ตามฉันมา…เดี๋ยวก่อน?!”
จิไรยะ ยังพูดไม่ทันจบประโยค เขาก็ต้องหยุดพูดและการแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไป
ไนโตะ ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ จิไรยะ เมื่อกี้ เขาได้หายตัวไปแล้ว!
เขาหายไปตั่งแต่เมื่อไร?!
เขาเร็วจริง ๆ !
จิไรยะ ดึงสติกลับมา จากนั้นก็สั่งให้ทุกคนตามเขาไป
ไนโตะ ได้รับการยอมรับจากทีมของ จิไรยะ เป็นอย่างดี แต่เขาก็ไม่สามารถใช้คาถาดินได้ ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางจัดการกับพวกมันได้ เพราะฉะนั้นพวกเขาต้องรีบตามไป
……
เขตแดนระหว่าง แคว้นแห่งฝน และ แคว้นแห่งไฟ
เมื่อมองไปด้านหน้า คุณสามารถเห็นท้องฟ้าที่มีเมฆทึบของ แคว้นแห่งฝน ได้อย่างชัดเจน แม้ว่าจะมีแสงแดดส่องลงมาอยู่บ้าง แต่บรรยากาศก็ยังคงน่าอึดอัดมากอยู่ดี
ในที่สถานใกล้ ๆ เขตแดน ภายใต้แรงกดดันอันหนักหน่วงนี้ มีสัญชาตญาณการฆ่าคละคลุ้งไปทั่วทั้งบริเวณ
นินจา 2 กลุ่ม กำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด
เมื่อเห็นภาพในแวบแรก คุณสามารถดูออกได้ทันทีว่าคนไหนคือ นินจาอิวะ เพราะตัวของพวกมันจะเต็มไปด้วยโคลนและดิน
พวกมันมีจำนวนไม่มากเท่าไร พวกมันมีอยู่ประมาณ 20 คน
อย่างไรก็ตาม นินจาอิวะ เกือบทั้งหมดใน 20 คนนี้ ก็เป็นนินจาระดับ โจนิน และหัวหน้าของพวกมันก็เป็นนินจาระดับ โจนินชั้นสูง
พวกมันเชี่ยวชาญการใช้คาถาดินเป็นอย่างมากและสามารถเคลื่อนที่ใต้ดินได้เป็นอย่างดี พวกมันรวดเร็วมากในการเริ่มการซุ่มโจมตีและสามารถล่าถอยหรือหลบหนีได้ตลอดเวลา นั่นทำให้พวกมันเป็นหน่วยที่คล่องแคล่วเป็นอย่างมาก และที่สำคัญ พวกมันก็เป็นหนึ่งใน ไพ่ตายของ หมู่บ้านอิวะ
แต่พวกมันก็มีจำนวนไม่มากเท่าไร
ฝั่ง โคโนฮะ มีอยู่แค่ประมาณ 10 คนและหลายคนเป็นเพียงแค่ จูนิน ดังนั้นมันจึงเป็นการต่อสู้ที่ โคโนฮะ แทบจะไม่มีทางชนะ
เสบียงถูกโยนกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นจนทั่วสนามต่อสู้ นินจาอิวะ ไม่สนใจสิ่งของเหล่านี้ เพราะมันเป็นแค่ของธรรมดา
กองทหารป้องกันขบวนลำเลียงของโคโนฮะ กำลังดิ้นรนเพื่ออยู่รอดและตอนนี้พวกเขาเหลืออยู่เพียงไม่กี่คนแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาที่เหลือทั้งหมดก็เป็นแค่ จูนิน พวกเขาไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไป
“เร็วเข้า เดี๋ยวไอ่ผมขาวคงจะส่งคนมาช่วยพวกมันแล้ว” ผู้บัญชาการกองทัพ หน่วยพิเศษอิวะ ออกคำสั่ง
เมื่อ นินจาอิวะ ได้ยินคำพูดของ ผู้บัญชาการ ของเขา พวกเขาก็รีบเข้าโจมตี นินจาโคโนฮะ ทันทีและก็สามารถจัดการกับ นินจาโคโนฮะ ทุกคนได้อย่างรวดเร็ว
“หัวหน้า เราจะเอายังไงต่อไปดี เราจะกลับลงดินไปซ่อนตัวไหม?”
“เราจะไป โดยไม่ทิ้งของขวัญให้กับเพื่อนของเราได้ยังไงกันละ มาเตรียมกับดักไว้ต้อนรับพวกมันกัน”
ผู้บัญชาการหน่วยพิเศษอิวะ ดูเหมือนจะโกรธแค้น ซาคุโมะ เป็นอย่างมาก เขาพูดออกมาในขณะที่ใบหน้าของเขาเปิดเผยให้เห็นถึงความเยาะเย้ย
“รับทราบ!”
นินจาอิวะ ตอบสนองต่อคำสั่งในทันที จากนั้นพวกเขาก็เริ่มเตรียมกับดักในทันที
แต่ในวินาทีต่อมา หน่วยลับ คนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นมาในบริเวณนั้น
หน่วยลับคนนี้ กำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงมากจนเหมือนกับเขาเป็นแค่แสงที่กระพริบ แล้วเขาก็มาปรากฏอยู่ต่อหน้า นินจาอิวะ ในเวลาต่อมา
“นั่นใครนะ?!”
“นินจาโคโนฮะ มันมาถึงเร็วขนาดนี้ได้ยังไง!”
เมื่อเห็น หน่วยลับคนนี้ ใกล้เข้ามา นินจาอิวะ ที่อยู่ตรงนั้นก็ตกใจถึงกับก้าวถอยหลังไปด้วยสัญชาตญาณ จริง ๆ แล้วพวกเขาไม่เก่งเรื่องการต่อสู้ซึ่งหน้าสักเท่าไร พวกเขาทำได้ดีในการลอบสังหารเท่านั้น ดังนั้นพวกเขาจึงรู้สึกกลัวขึ้นมา
ถ้าพวกเขายืนหยัดต่อสู้ซึ่งหน้า พวกเขาคงต้องใช้เวลานานในการต่อสู้อย่างแน่นอน
ดังนั้น ในขณะที่ ไนโตะ กำลังพุ่งใกล้เข้ามา นินจาอิวะ จึงไม่คิดที่จะเผชิญหน้ากับเขาโดยตรง
แม้ว่าเขาจะมาแค่คนเดียวเท่านั้น แต่เขาก็คือ ไนโตะ
“หัวหน้า เราจะทำยังไงกับมัน?”
“ไม่เป็นไร มันมาแค่คนเดียว ทำลายเสบียงพวกนั้นทิ้งให้หมด ฉันจะหยุดเขาเอง”
ผู้บัญชาการหน่วยพิเศษอิวะ เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงเข้าหา ไนโตะ จากนั้นเขาก็ประสานอินอย่างรวดเร็ว
ในตอนนี้ ไนโตะ เข้ามาใกล้มากแล้ว
“คาถาดิน : ปืนใหญ่พสุธา!!”
ตู้ม!!!
ทันใดนั้น แผ่นดินก็พังทลายและแตกออกต่อหน้าเขา จากนั้นหินก้อนหนึ่งก็พุ่งไปหา ไนโตะ
ปั้ง!!
อย่างไรก็ตาม เมื่อต้องเผชิญกับคาถานี้ ไนโตะ ก็ไม่คิดที่จะล่าถอยเลยแม้แต่น้อย
ไนโตะ พุ่งเข้าหาก้อนหินโดยไม่ลังเล ทันใดนั้น เขาก็ปลดผนึก ดาบคุซานางิ ออกมาแล้วจับมันด้วยมือทั้ง 2 ข้าง จากนั้นเขาก็ฟันออกไป
ฉับ!!!
รัศมีสีขาวปกคุลมดาบเอาไว้ และเมื่อเขาฟันมันออกไป ก้อนหินก้อนใหญ่ก็ถูกตัดเป็น 2 ส่วน ในทันที!