ตอนที่ 1436 รนหาที่ตาย (2)
หัวหน้ากลุ่มชายฉกรรจ์จ้องมองไปที่หอพักซึ่งสร้างอย่างประณีต ปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มอำมหิต เขาชี้นิ้วไปที่หญิงสูงอายุคนหนึ่งที่กำลังพาหลานเข้าไปในหอพัก แล้วพูดว่า “เจ้า! ยัยแก่! มานี่เดี๋ยวนี้!”
หญิงชราอายุเกิน 50 ปีไปแล้ว สังขารที่แก่ชราทำให้นางหลังค่อม นางตัวเล็กและผอม ผมข้างศีรษะเป็นสีขาว จู่ๆก็โดนชายร่างกำยำตะโกนใส่ ใบหน้าของนางจึงซีดขาวทันที นางคว้าตัวหลานเอาไว้ด้วยความหวาดกลัว ขณะหันไปทางกลุ่มคนที่ท่าทางไม่ได้มาดี
หญิงชราตัวสั่นขณะมองไปที่ชายพวกนั้น ดวงตาอ้อนวอนของนางมองไปยังผู้ลี้ภัยคนอื่นๆที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก แต่ผู้ลี้ภัยคนอื่นๆส่วนใหญ่เป็นคนชราที่อายุมากเหมือนนาง และผู้หญิงที่อ่อนแอไร้หนทาง พวกนางยังป้องกันตัวเองไม่ได้ แล้วจะกล้าเข้าไปยุ่งได้อย่างไร? ทำได้แค่หลบสายตา ไม่กล้ามองสบตาหญิงชราคนนั้นตรงๆ
“หูหนวกรึไง!? ข้าเรียกเจ้าให้มาตรงนี้! ไม่ได้ยินเรอะ!? ต้องให้ข้าไปเชิญเจ้ามาไหม!?” ชายร่างกำยำทำหน้าถมึงทึงอย่างหงุดหงิด เขาขยิบตาส่งสัญญาณให้ชายที่อยู่ข้างๆ พวกเขาสองคนเดินไปหาหญิงชราทันที แล้วบังคับลากตัวนางไป
“พวกเจ้า……พวกเจ้าจะทำอะไร……” หญิงชราสู้ชายที่แข็งแรงไม่ได้อยู่แล้ว นางพยายามปกป้องหลานตัวเอง แต่ทั้งคู่ก็โดนลากไปโดยชายสองคนนั้น
หัวหน้าของคนกลุ่มนั้นมองหญิงชราที่กำลังกลัวลนลานอย่างดูถูก และพูดด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรว่า “เมื่อกี้เจ้ากำลังจะไปไหน?”
หญิงชรากอดหลานเอาไว้อย่างพยายามปกป้อง และพูดด้วยความระมัดระวังว่า “กลับ……กลับบ้าน……”
“กลับบ้าน?” ชายคนนั้นเลิกคิ้วขึ้นสูง พลางมองหญิงชราด้วยหางตา และพูดว่า “เจ้าจะบอกว่าหอพักนี้คือบ้านของเจ้าหรือ?”
หญิงชรากลืนน้ำลายเสียงดังและพยักหน้าอย่างลังเล
นางกำลังจะอ้าปากพูด แต่ยังไม่ทันเปล่งเสียงออกมา ก็ถูกชายคนนั้นเตะเข้าที่สะโพก ทำให้นางล้มลงกับพื้นอย่างแรง!
“ฟังนะยัยแก่! ใครบอกเจ้าว่าที่นี่เป็นบ้านของเจ้ากัน? หัดตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองซะบ้าง ขอทานอย่างเจ้ามีสิทธิ์อยู่ในบ้านดีๆแบบนี้ด้วยเหรอ?” ชายคนนั้นพูดเสียงกระชาก
หลังจากโดนเตะอย่างแรง หญิงชราก็เกือบหมดสติอยู่บนพื้น และไม่มีแรงจะลุกขึ้น ร่างกายที่อ่อนแออยู่แล้วของนางรู้สึกเหมือนกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ขณะนอนตัวสั่นอยู่บนพื้น เด็กน้อยคุกเข่ามองย่าของตัวเอง น้ำตาคลออยู่ในดวงตากลมโตที่ไร้เดียงสา
เหตุการณ์ตรงหน้าทำให้ผู้ลี้ภัยคนอื่นๆที่รวมตัวกันอยู่รอบๆตกใจมาก ความกลัวและความสบายใจแผ่กระจายอยู่ในอก พวกเขาไม่กล้าเข้าไปช่วยพยุงหญิงชราให้ลูกขึ้น ได้แต่มองดูพวกอันธพาลทำเรื่องโหดเหี้ยมต่อไป
“ท่านย่า……ท่านย่า……” เด็กน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่หญิงชราทำได้แค่ร้องครางเบาๆ
ชายร่างกำยำกวาดสายตามองไปยังผู้ลี้ภัยที่กำลังหวาดกลัวรอบๆตัวเขา ในใจของเขาเต็มไปด้วยความยินดี เขาเตะเด็กกระเด็นออกไป แล้วกระทืบลงบนต้นขาของหญิงชราอย่างไร้ความปราณี การกระทืบอย่างแรงนั้นทำให้เกิดเสียงดังกรอบและเสียงร้องอย่างเจ็บปวดออกจากปากของหญิงชรา เสียงร้องนั้นดังก้องอยู่ในหูราวกับสายฟ้าฟาดลงมาที่หัวใจของคนที่มุงดูอยู่!
“ยัยแก่! ข้าจะบอกให้นะ! นี่ไม่ใช่ที่ที่เอาไว้ให้พวกขยะอย่างเจ้ามาอยู่! ถ้าอยากอยู่ที่นี่ต่อก็ได้! จ่ายมาคนละ 10 ตำลึงเงินทุกวัน!” ชายคนนั้นตะโกนขณะกวาดสายตามองไปที่ผู้ลี้ภัยที่กำลังหวาดกลัวรอบตัวเขา
10 ตำลึงเงิน!
ผู้ลี้ภัยทุกคนตกตะลึงจนพูดไม่ออก ทั้งเนื้อทั้งตัวพวกเขาไม่มีเงินแม้แต่อีแปะเดียว ไม่ต้องพูดถึง 10 ตำลึงเงินเลย