ทางใต้ของจิงตูมีแม่น้ำสายหนึ่ง ทางเหนือของแม่น้ำเป็นทางเดินสายตรง ยืนอยู่บริเวณขอบชายแดนมองไปยังทางใต้ สามารถมองเห็นสวนป่าใหญ่เขียวขจีรกชัฏ ส่วนลึกของสวนป่าราวกับมีที่ราบสีเขียวแห่งหนึ่ง ที่ราบสีเขียวแห่งนั้นก็คือสุสานเทียนซูในตำนาน…ขบวนรถหยุดอยู่บนถนน เหล่าผู้สอบเลิกม่านขึ้น ทอดสายตามองไปยังที่ราบสีเขียวแห่งนั้นด้วยสีหน้าตั้งตารอคอย
วันแรกๆ ที่เฉินฉางเซิงมาถึงจิงตู ก็อาศัยอยู่ที่โรงเตี๊ยมสวนหลีจื่อนอกสุสานเทียนซูตลอด ตอนนี้ยังคงทิ้งห้องไว้ในโรงเตี๊ยมห้องหนึ่ง เคยมองสุสานเทียนซูจากที่ไกลๆ หลายครั้ง ดังนั้นไม่เหมือนเหล่าผู้สอบ โดยเฉพาะคนทางใต้รุ่นราวคราวเดียวกันที่เกิดความตื่นเต้นขนานใหญ่
ไม้เลื้อยพระราชวังหลี สะพานหน่ายเหอ สุสานเทียนซูล้วนเป็นสถานที่ที่มีชื่อเสียงในจิงตู สุสานเทียนซูยิ่งเป็นสถานที่ที่นักท่องเที่ยวล้วนอยากมา เหมือนกับพระราชวังหลี ที่นี่ก็คึกคักมากเช่นกัน ถนนหลวงสองฝั่งทางบริเวณริมน้ำมีร้านรวงมากมาย ร้านข้างทางตะโกนไม่หยุดหย่อน แม้ว่าจะยังเป็นเวลาเช้า กลับมีคนมากมายไหลหลากราวกับผ้าทอ ถนนสายหลักที่ค่อนไปทางเหนือ ยังสามารถมองเห็นหน่วยข้าราชการมากมายของราชสำนัก รวมถึงที่ตั้งของสำนักพรรคต่างๆ
ขบวนรถไม่ได้หยุดอยู่บนถนนหลวงเป็นเวลานาน ภายใต้การนำของเหล่าขุนนางนักบวช ผ่านสะพานไม้กว้างใหญ่เหนือแม่น้ำ มายังสวนสีเขียวที่อยู่นอกสุสานเทียนซู ไม่ได้หยุดอยู่ที่นี่นานเช่นกัน กลับเดินทะลุไปยังถนนเสินที่อยู่ท่ามกลางป่าต้นไม้โบราณ ตกอยู่ภายใต้การสอดส่องของรูปปั้นผู้มีความสามารถคนก่อนหนึ่งร้อยแปดรูป มุ่งหน้าไปยังที่ราบสีเขียวแห่งนั้น
สวนนอกสุสานเทียนซูมีนักท่องเที่ยวจำนวนมากแล้ว ยังมีฝูงชนจิงตูจำนวนมากเดินเล่น ณ ตอนนี้เห็นขบวนรถมุ่งตรงไปยังสุสานเทียนซู ผู้คนสามารถเดาสถานะของคนบนขบวนรถเหล่านั้นได้อย่างรวดเร็ว มั่นใจว่าเป็นผู้สอบที่เข้าขั้นสามของการสอบใหญ่ปีนี้ บนใบหน้าแสดงความอิจฉาตาร้อน
ใต้ร่มเงาภายใต้ต้นไม้โบราณบดปิดบังแสงอาทิตย์ ทำให้ดูเงียบสงบมาก ยิ่งเดินลึกเข้าไป ยิ่งเงียบสงบ ได้ยินเพียงเสียงของล้อรถเหยียบทับแผ่นศิลาทางเดิน เหล่าผู้สอบพิศมองทิวทัศน์สองฝั่งทางผ่านหน้าต่าง ทอดสายตามองไปยังที่ไกลๆ ที่ยิ่งเหมือนวิ่งเข้ามาใกล้เรื่อยๆ กลับยังคงไม่สามารถเห็นลักษณะรูปร่างของที่ราบสีเขียวแห่งนั้นได้อย่างชัดเจน ดังนั้น อารมณ์ยิ่งมายิ่งตื่นเต้น
ปลายถนนเสินที่มืดมิดเป็นประตูหินบานหนึ่ง ขบวนรถหยุดอยู่หน้าประตูหิน ขุนนางและนักบวชที่ดูแลขั้นตอนเฉพาะของการเข้าชมแผ่นป้ายอนุสรณ์ในวันนี้ มือถือเอกสารที่เกี่ยวข้องเดินมายังหน้าประตู เปลี่ยนเวรกับทหารรักษาความปลอดภัยที่สุสานเทียนซู เหล่าผู้สอบต่างลงจากรถมา แล้วต่อแถวรอเข้าไป
เวลาผ่านไปไม่นาน ประตูหินบานนั้นค่อยๆ เปิดออก เหล่าผู้สอบรู้สึกถึงการสั่นสะเทือนเล็กน้อยของพื้นดิน ตกใจขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุม ในใจคิดประตูหินที่ดูไม่ขึ้นบานนี้จริงๆ แล้วมันหนักแค่ไหนกัน ไม่คิดว่าถึงกับทำให้พื้นดินสั่นสะเทือนได้ ประตูหินที่หนักเพียงนี้ต้องใช้วิชาอะไรถึงจะเปิดออก?
ตามเสียงดังทุ้มต่ำหนึ่งเสียง ประตูหินที่หนักแน่นหยุดการขยับ ที่ราบสีเขียวแห่งนั้นปรากฏออกมาต่อสายตาธารกำนัลอย่างสมบูรณ์
สุสานเทียนซู ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าธารกำนัลด้วยเหตุประการนี้
สุสาน ปกติหมายถึงหลุมฝังศพ หลุมฝังศพของจักรพรรดิหรือเหล่าผู้ศักดิ์สิทธิ์ ถึงจะมีสิทธิ์เรียกว่าสุสาน
สุสานเทียนซูเหมือนเป็นหลุมฝังศพแห่งหนึ่งอย่างยิ่ง โครงสร้างสุสานรูปเหลี่ยมไม่คดไม่เอียง เพียงแต่บนสุสานมีต้นไม้เขียวสดแน่นขนัด ฉะนั้นมองดูแล้วเหมือนเป็นภูเขาต้นไม้เสียมากกว่า เนื่องจากการบดบังของต้นไม้เขียวสดเหล่านั้น เหล่าผู้สอบจึงมองไม่เห็นพวกแผ่นป้ายอนุสรณ์หินในตำนาน ไม่รู้ว่าคัมภีร์สวรรค์เก็บซ่อนไว้ที่ไหน แต่พวกเขารู้ว่า คัมภีร์สวรรค์อยู่ข้างในแน่นอน ชั่วอึดใจหนึ่ง ถนนเสินกลายเป็นเงียบลงผิดปกติ ใบหน้าของทุกผู้คนล้วนเต็มไปด้วยอารมณ์ศรัทธาอันล้นพ้น
สภาพจิตใจของเฉินฉางเซิงในตอนนี้ผิดปกติ ความคิดสับสนวุ่นวายมิอาจสงบลงได้ แน่นอนว่าไม่สามารถเหมือนกับตอนเข้านครจิงตูใหม่ๆ ที่จ้องมองที่ราบสีเขียวแห่งนี้อย่างตื่นเต้นอยู่ในโรงเตี๊ยมระยะไกลแบบนั้น แต่พอมาถึงหน้าสุสานเทียนซูของจริง ยังคงแสดงออกถึงความหวาดกลัวอย่างประหลาด เห็นต้นไม้เขียวสดเหล่านั้นบนสุสานเทียนซู เงียบสงบอย่างยิ่ง
จิงตู แต่ไหนแต่ไรมาก็เป็นศูนย์กลางของดินแดนต้าลู่
ไม่ว่าจะเป็นการเปลี่ยนแปลงของรัชสมัย สงครามต่อเนื่องหรือสงบสุขรุ่งเรือง ที่นี่ล้วนเป็นศูนย์กลาง เหล่าตระกูลชั้นสูงของพรรคต่างๆ ทางใต้ก็คิดอย่างนี้เช่นกัน แม้จะเป็นเผ่าปีศาจในเมืองไป๋ตี้ กระทั่งเผ่ามนุษย์ที่อยู่ดินแดนต้าซีที่ห่างไกล ล้วนเห็นด้วยกับสิ่งนี้ เพราะว่าแท่นบูชานิกายหลวงของพระราชวังหลีอยู่ตรงนี้ และสาเหตุที่พระราชวังหลีอยู่ตรงนี้ เพราะว่าสุสานเทียนซูอยู่ตรงนี้
หลายหมื่นปีที่แล้ว อุกกาบาตจำนวนมากพุ่งเข้ามาเหนืออาณาจักร คัมภีร์สวรรค์จุติขึ้นบนโลก นั่นเป็นความสุขที่สรวงสวรรค์มอบให้แก่แผ่นดินต้าลู่ผืนดินนี้ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ปัญญาของเผ่ามนุษย์ถูกจุดประกายด้วยคัมภีร์สวรรค์ เรียนรู้การใช้ไฟ เรียนรู้วิธีสร้างและวิธีใช้เครื่องมือ เรียนรู้การใช้เชือกเพื่อการจดจำ คิดค้นตัวหนังสือ จากนั้นถึงเกิดเป็นอารยธรรม จนกระทั่งเหล่ามนุษย์เริ่มสืบค้นความลับของธรรมชาติ เริ่มตั้งคำถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างตนเองและฟ้าดิน เริ่มแหงนหน้ามองท้องฟ้าดวงดาว เริ่มนำพาดวงดาวเข้าชำระกระดูก ก้าวสู่เส้นทางการบำเพ็ญอย่างเป็นทางการ สาเหตุตั้งต้นทั้งหมด ล้วนเป็นเพราะที่ราบสีเขียวแห่งนี้
อะไรคือสุสานเทียนซู? สุสานในที่นี้ไม่ได้หมายถึงหลุมฝังศพ แต่หมายถึงความสงบ
การปรากฏคัมภีร์สวรรค์ ความสงบสุขบังเกิดทั่วหล้า ที่ที่มีคัมภีร์สวรรค์คือสุสานเทียนซู ที่ที่สุสานเทียนซูอยู่ ก็คือศูนย์กลางของโลก ราชวงศ์เผ่ามนุษย์ต้องสร้างอาณาจักรที่จิงตู ถึงจะเรียกได้ว่าเดิมที พรรคทางใต้แย่งชิงกับคนทางเหนือเป็นเวลาหลายปี ถึงแม้ในความจริงแล้ว พวกเขาปกครองตนเอง แต่ถึงอย่างไรก็ยังคงต้องเคารพต้าโจวเป็นเจ้านาย ทั้งหมดก็เป็นเพราะสาเหตุนี้เช่นกัน
ระหว่างการรอคอย สวนป่าที่งดงามอันสงบเงียบค่อยๆ อื้ออึงขึ้น นักท่องเที่ยวและประชาชนชาวจิงตูจำนวนมากตามขบวนรถมาถึงตรงนี้ ถ้าเป็นวันทั่วไป พวกเขายังไม่ทันเข้าใกล้สุสานเทียนซูก็ถูกทหารสกัดกั้นไว้ก่อน เพราะสถานการณ์วันนี้พิเศษ พวกเขาจึงมีโอกาสเข้าใกล้ประตูใหญ่ของสุสานเทียนซู มองดูบรรดาคนหนุ่มสาวที่กำลังเตรียมตัวเข้าสุสานเทียนซู บนใบหน้าของพวกเขาตั้งตารอชมด้วยความอิจฉา
นักท่องเที่ยวรวมถึงฝูงชนจิงตูสามารถเข้าออกสวนนอกของสุสานเทียนซูได้อย่างอิสระ แต่ไม่สามารถเข้าไปข้างในสุสานเทียนซู
ได้ข่าวว่าไม่กี่ปีที่ผ่านมา สุสานเทียนซูเปิดให้เข้าชม ไม่ว่าใครก็สามารถเข้าชมสุสานเทียนซูได้ หยุดเท้าที่หน้าแผ่นป้ายอนุสรณ์ ทุกวันในสุสานเทียนซูเต็มไปด้วยผู้คน ภูเขาเขียวถูกปกคลุมด้วยฝูงชน ยากจะยอมรับอย่างแท้จริง เคยมีฝ่าบาทจักรพรรดิองค์หนึ่งในหลายพันปีก่อน คิดอยากจะใช้สิทธิ์การเข้าออกสุสานเทียนซูเพื่อประกาศตนเป็นผู้นำใต้หล้า ออกพระบรมราชโองการ มีเพียงแค่ผู้ที่ติดตามเขาถึงจะเข้าสุสานเทียนซูได้ การกระทำนี้สร้างความไม่พอใจให้กับสำนักพรรคของต้าลู่ทั้งหมด จักรพรรดิองค์นั้นถูกโค่นล้มจากคนทั่วแผ่นดินผู้มีโทสะอย่างรวดเร็ว จากนั้น แผ่นดินต้าลู่กลายเป็นมีความเห็นหนึ่งร่วมกัน คัมภีร์สวรรค์เป็นของส่วนรวมฟ้ามนุษย์ ใครก็ไม่สามารถครอบครองไว้แต่เพียงผู้เดียวได้
แม้ว่าจะไม่เคยได้ยินว่าแผ่นหินอนุสรณ์คัมภีร์สวรรค์ผุพังเสียหาย แต่จากโครงสร้างที่ควรคำนึงถึงบางประการ เหล่าผู้แข็งแกร่งของต้าลู่จึงตกลงกัน ตั้งกฎระเบียบบางอย่างเกี่ยวกับการเข้าออกสุสานเทียนซู ในรัชสมัยก่อน มีเพียงผู้บำเพ็ญที่ผ่านการอนุญาตพิเศษถึงจะมีโอกาสเข้าสุสานเทียนซูได้ ทว่าคุณสมบัติกำกวมมาก หลังต้าโจวตั้งราชอาณาจักร กฎการเข้าออกสุสานเทียนซูจึงถูกทำให้ง่ายขึ้น หรืออีกนัยหนึ่งคือรับการปรับปรุงให้แข็งแกร่งขึ้นก็ว่าได้ มีเพียงผู้สอบที่ผ่านการสอบใหญ่รวมถึงผู้ทำคุณูปการคุณงามความดี ถึงจะได้รับการอนุญาตให้เข้า ตามการร่วมเป็นพันธมิตรกับเมืองไป๋ตี้เพื่อต่อต้านเผ่ามาร เผ่าปีศาจรวมถึงเหล่าผู้คนในดินแดนต้าซีก็ได้รับสิทธิ์เดียวกัน…ที่เรียกว่ากฎระเบียบ จริงๆ ก็คือการประนีประนอมนั่นเอง แน่นอนว่า เพราะว่าสุสานเทียนซูอยู่ที่นครจิงตูของต้าโจว เหล่าผู้คนที่ใช้ชีวิตอยู่ในนี้ย่อมได้เปรียบกว่าเล็กน้อย พวกพรรคของตระกูลชั้นสูงทางใต้ ทุกครั้งที่หยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด บางคราวก็ลอบตำหนิอยู่บ้าง
นักบวชและบรรดาขุนนางยืนอยู่ที่เดิม ส่งเหล่าผู้สอบถึงนอกประตูหิน เพราะว่าพวกเขาไม่มีสิทธิ์เข้าสุสานเทียนซู หลังจากทหารรักษาความปลอดภัยตรวจเอกสารระบุตัวตนของผู้สอบเรียบร้อยแล้ว ให้เหล่าผู้สอบเข้าไปตามลำดับ พื้นดินส่งเสียงสั่นสะเทือนอย่างชัดเจนอีกครั้ง มีคนหันศีรษะกลับไปมอง เห็นเพียงประตูหินค่อยๆ เลื่อนประกบเข้าหากัน
เสียงหนักหนึ่งเสียงดังขึ้นเบาๆ สุสานเทียนซูกับโลกภายนอกพลันถูกแบ่งกั้นออกจากกันอีกครั้ง
นักเรียนหนุ่มสาวสี่สิบกว่าคนมองดูสุสานเทียนซูที่อยู่ตรงหน้า สีหน้าต่างคนต่างแตกต่าง บ้างตื่นเต้นยิ่ง บ้างตั้งตารออย่างคาดหวัง บ้างเงียบขรึม บ้างใจร้อนอยากลอง ดวงตาของทุกคนเปิดกว้างอย่างมาก…ตอนนี้พวกเขามาถึงสุสานเทียนซู กลับยังคงไม่สามารถเห็นลักษณะของสุสานเทียนซูได้แจ่มชัด เนื่องจากต้นไม้ใบหญ้าหนาแน่นเกินไป ทิวทัศน์ดังกล่าวบดบังทัศนวิสัยมากเกินไป
และในตอนนี้ บุรุษชุดขาวหลายคนปรากฏอยู่เบื้องหน้าของพวกเขา คนเหล่านี้สีหน้าเรียบเฉย ไม่บ่งบอกอารมณ์ระหว่างคิ้ว เสียงพูดก็สงบอย่างยิ่ง ความเร็วในการพูดนั้นเชื่องช้า เหมือนกับว่าปกติแล้วขาดแคลนโอกาสในการพูด มองดูพวกเขา เฉินฉางเซิงพลันนึกถึงเผ่าหมาป่าหนุ่มที่ชื่อว่าเจ๋อซิ่วขึ้นมา
ถังซานสือลิ่วกล่าว “คนเหล่านี้คือผู้รับใช้แผ่นป้ายอนุสรณ์ในตำนานหรือ?”
เฉินฉางเซิงถาม “ผู้รับใช้แผ่นป้ายอนุสรณ์?”
ถังซานสือลิ่วกล่าว “ก็เหมือนกับผู้แก้แผ่นป้ายอนุสรณ์ไม่กี่คนที่อยู่เทือกเขาเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์ทางใต้ ทั้งชีวิตทำอยู่แต่การทดลองไขความลับคัมภีร์สวรรค์ อีกทั้งพวกเขายังทำการสาบานเลือดไว้ ทั้งชีวิตไม่ก้าวเท้าออกจากสุสานเทียนซู”
เฉินฉางเซิงตกใจเล็กน้อย ในใจคิดว่าการใช้ชีวิตที่ยืนยาวของตนเองอยู่กับสุสานเทียนซู นี่ใช่เป็นความเงียบสงบที่ยากลำบากมากไปหน่อยหรือไม่ เขามองไปที่สายตาบุรุษชุดขาวอีกครั้ง แน่นอนว่ายิ่งรู้สึกเวทนามากกว่าเดิม
ถังซานสือลิ่วมองดูเค้ารอยบนใบหน้าเฉินฉางเซิง พูดเย้ยเล็กน้อย “พวกเขาเต็มใจเอาชีวิตถวายให้กับสุสานเทียนซู ต้องการความเห็นใจจากเจ้าที่ไหน? แล้วอีกอย่าง ในโลกนี้ไม่รู้ว่ามีผู้บำเพ็ญมากน้อยขนาดไหนที่แทบอดใจไม่ไหวอยากเป็นอย่างพวกเขาที่สามารถคิดอยากจะดูคัมภีร์สวรรค์ตอนไหนก็ได้ อิจฉาตาร้อนแทบไม่ทัน”
เฉินฉางเซิงยังคงไม่เข้าใจ เขาชอบอ่านหนังสือมาก ชอบวิเคราะห์ความหมายที่แท้จริงของคัมภีร์เต๋า แต่ชีวิตมันควรที่จะเป็นอิสระและมีความสุขมิใช่หรือ? เพราะเหตุใดถึงพยายามขังตัวเองไว้ในภูเขาเขียวแห่งนี้?
ผู้รับใช้แผ่นอนุสรณ์ไม่กี่คนนั้น หรืออาจเป็นเพราะสาเหตุที่ศึกษาในสุสานเทียนซูเป็นเวลานาน ไม่ถนัดการพูดคุยกับผู้อื่น พวกเขาทิ้งไว้เพียงคำกำชับไม่กี่คำเกี่ยวกับสิ่งอำนวยความสะดวกที่อยู่รอบๆ ในสุสานเทียนซูให้กับเหล่านักเรียนหนุ่มสาวอย่างชัดเจน แล้วก็เตรียมพร้อมที่จะหันหลังจากไป คนรับใช้แผ่นอนุสรณ์คนหนึ่งนึกถึงเรื่องหนึ่ง เอ่ยขึ้น “สวนโจวจะเปิดในอีกหนึ่งเดือน อย่าลืม”
จบประโยค ผู้รับใช้แผ่นป้ายอนุสรณ์ไม่กี่คนนั้นก็พลิ้วกายจากไปราวกับสายลม
เงียบสงัดคลี่คลุมทั่วบริเวณ เหล่าผู้สอบหนุ่มจ้องตากันมิได้กล่าววาจา ล้วนรู้สึกว่างุนงงเล็กน้อย ทำอะไรไม่ถูก
แค่นี้จบแล้ว? ควรทำอะไรต่อ?
“อีกหนึ่งเดือนสวนโจวจะเปิด อย่าลืมเรื่องนี้ก็พอ”
กวนเฟยไป๋พูดกับสานุศิษย์ของพรรคทางใต้อย่างไร้สีหน้า จากนั้นเพิ่มความเร็วก้าวเท้า เดินตามโก่วหานสือเข้าไปในภูเขาเขียว
ศิษย์ทั้งสี่ของพรรคกระบี่หลีซานจากไปอย่างรวดเร็ว เหล่าผู้สอบค่อยๆ แยกย้ายโดยมีพวกเขาเป็นแบบอย่าง ต่อหน้าผู้คน ฝีเท้าของเหล่าผู้สอบถือว่าหนักแน่น นานๆ ทีจะมีบางคนที่ก้าวเท้าอย่างเร่งรีบ ก็ถือเป็นเรื่องปกติ แต่หลังจากที่พวกเขาเข้าไปในป่าแล้ว จู่ๆ มีเสียงแตกกลางอากาศดังขึ้น ไม่คล้ายเป็นการใช้วิทยายุทธ์
ฟังเสียงเหล่านี้ที่ดังขึ้นในภูเขาเขียว เฉินฉางเซิงไม่เข้าใจ ถามว่า “ทำไมทุกคนถึงเร่งรีบขนาดนี้?”
“ไม่ได้ยินที่กวนเฟยไป๋พูดเมื่อครู่หรือ? สวนโจวจะเปิดในอีกหนึ่งเดือน ถ้าคิดอยากจะไปสวนโจว ก็ต้องผ่านขั้นทะลวงอเวจี ถ้าช้าก้าวหนึ่งก็จะช้าในก้าวต่อๆ ไป เห็นแผ่นหินอนุสรณ์ช้าไปเค่อ*หนึ่ง ก็มีโอกาสที่เส้นทางการบำเพ็ญในอนาคตช้ากว่าผู้ร่วมเดินทางไปนับสิบปี แน่นอนว่าทุกคนต้องขยันขันแข็งแย่งชิงมาไว้ในมือก่อน”
ถังซานสือลิ่วมองเขาแล้วพูดว่า “ที่แปลกนั่นสิเป็นเจ้า ทำไมถึงไม่เร่งไม่รีบเช่นนี้?”
*เค่อหนึ่งเค่อประมาณสิบห้านาที