มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 355
“ขอโทษนะ มีคนมากมายเกินไปในห้องสมุดก่อนหน้านี้เพื่อความสะดวกของฉัน! ฉันแค่ศึกษาอยู่ในหอพักของฉันน่ะ!”
“โอ้ เข้าใจแล้ว! เอาล่ะ จากนี้ไป พวกเราสามารถไปที่ห้องสมุดกันเร็วกว่านี้ได้ ใครมาก่อนก็สามารถจองที่นั่งให้อีกคน โอเคไหม?”
“จริง ๆ แล้ว มีบางอย่างที่ฉันต้องเข้าร่วมตอนนี้ ฉันจะบอกเธอทีหลังละกัน!”
เจอรัลด์ขว้างโทรศัพท์มือถือของเขาไปด้านข้างหลังจากการตอบกลับข้อความของเธอ
เขาพยายามจะหลีกเลี่ยงเธอจริง ๆ ความจริงแล้ว นับตั้งแต่ที่สิ่งต่าง ๆ กับมีล่าเริ่มดีขึ้น เจอรัลด์ก็จงใจที่จะพยายามรักษาระยะห่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ ตลอดมา
ท้ายที่สุดแล้ว เมื่อการสอบในปัจจุบันสิ้นสุดลง เจอรัลด์และนักเรียนคนอื่น ๆ จากภาควิชาของเขาก็จะยังคงต้องอยู่ต่อในโรงเรียนอีกสามเดือน เพื่อจัดการกับบทวิจัยและวิทยานิพนธ์ของพวกเขา
ส่วนพวกเขาเหล่านั้นจากภาควิชาของกีย่า และภาควิชาอื่นส่วนใหญ่จะต้องออกไป เพื่อเข้ารับการฝึกงานของพวกเขาในช่วงเวลานั้น
เขาจะไม่มีทางได้เจอเธออีก
เจอรัลด์ก็รู้อีกเช่นกันว่า ในความเป็นจริงเขาไม่จะไม่มีทางเข้ากันได้ดีกับแวดวงเพื่อน ๆ ของกีย่าได้
ด้วยเหตุผลเช่นนั้นในใจของเขา ความคิดที่ยุ่งเหยิงของเขาก็กลายเป็นชัดเจน และเขาไม่ได้ใช้เวลาในการกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไป
หลังจากนั้น สองวันแค่มาและผ่านไปโดยไม่มีการติดขัดอะไรมากนัก
ในช่วงเวลาสองวันนั้น กีย่ามักจะส่งข้อความให้เขาอยู่เสมอในตอนเช้าและตอนบ่าย บอกว่าเธอได้จองที่นั่งไว้ให้เขาในห้องสมุดแล้ว และเธอจะรอเขาให้มาศึกษาด้วยกันกับเธอ
ทุก ๆ ครั้งที่เธอถาม เจอรัลด์จะเพียงแค่หาข้ออ้างเพื่อปฏิเสธเธอไป
นอกเหนือจากนั้นแล้ว เธอก็ยังได้เชิญชวนเขาให้มาทานอาหาร เพื่อเป็นการแสดงการขอบคุณของเธออีกด้วย เนื่องจากเธอรู้ว่าเขาจะรู้สึกอึดอัดถ้าแทมมี่ และหญิงสาวคนอื่น ๆ อยู่ใกล้ ๆ ยังมีช่วงเวลาที่เธอถามว่าเขาอยากจะมาทานอาหารด้วยกันแค่พวกเขาสองคนหรือไม่ด้วยซ้ำ
แต่อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ก็ปฏิเสธคำชวนเหล่านั้นเช่นกันด้วยข้ออ้างของเขามากขึ้น
หลังจากนั้น กีย่าก็หยุดถามให้เขาออกมาข้างนอก ในอีกสามวันถัดมา เขาก็ไม่ได้ยินข่าวอะไรจากเธอเลย
มันเกือบจะดูเหมือนราวกับว่าเธอได้หายตัวไป
เจอรัลด์ไม่ได้คิดมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาเพียงมุ่งเน้นกับการศึกษาของเขา และทำการทบทวนของตัวเองในทุก ๆ วัน เขาจะใช้เวลาของเขากับการพูดคุยกันกับมีล่าเกี่ยวกับความก้าวหน้าล่าสุดของเธอด้วยเช่นกัน
ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ
ช่วงบ่ายวันหนึ่ง เจอรัลด์กำลังกลับไปที่โรงเรียนหลังจากการนัดพบกันแซค เขาแวะที่ร้านขายชานมด้านหน้าโรงเรียนเนื่องจากว่าเขาคิดที่จะซื้อเครื่องดื่มบางอย่างให้ฮาร์เปอร์และเด็กชายคนอื่น ๆ
“เจอรัลด์เหรอ?”
ทันใดนั้น เสียงผู้หญิงคนหนึ่งก็ตะโกนเรียกเขาไว้
เมื่อเขาหันกลับไป เขาเห็นว่าเป็นแทมมี่ ดูเหมือนราวกับว่าเธอกำลังรออยู่ในแถวเพื่อจะซื้อชานมเช่นกัน แม้ว่าเธอจะดูแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นเขาที่นั่น แต่เธอก็ยังมีสีหน้าทุกข์ใจมากบนใบหน้าของเธอเหมือนกัน
ในอดีต เธอคงจะหัวเราะและแหย่เขาเล่นอยู่เสมอเมื่อไหร่ก็ตามที่เธอเห็นเขา
แต่อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ท่าทางเดียวที่เธอมอบให้เขาก็คือ เต็มไปด้วยความเกลียดชังเท่านั้น
เจอรัลด์ไม่ได้ถือสาอะไร ขณะนั้นเองชานมของเขาก็พร้อมแล้ว เขายิ้มให้แทมมี่ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ฉันจะจ่ายค่าเครื่องดื่มของสาวสวยคนนี้เช่นกัน!”
“โอเค!” คนขายตอบกลับด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
“ไม่จำเป็นหรอกสำหรับเรื่องนั้น! ใครต้องการให้นายมาจ่ายให้ฉัน! ทำไมนายถึงชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้านขนาดนี้?!” แทมมี่ตะโกนตอบกลับขณะที่เธอถลึงตามองเจอรัลด์
“ฉัน…แทมมี่ ฉันทำอะไร?” เจอรัลด์ถาม รู้สึกสับสนงุนงง
“เช่นนั้นนายยังไม่รู้ว่านายได้ทำอะไรลงไปสินะ เหอะ นายไม่รู้เหรอว่ากี่ครั้งแล้วที่นายได้ปฏิเสธคำเชิญชวนของกีย่าน่ะ?” แทมมี่คำรามอย่างโกรธเคืองขณะที่เธอขมวดคิ้ว
เจอรัลด์ไอออกมา เขารู้ว่าสิ่งนี้กำลังจะมาถึง
“นายไม่รู้หรอกว่ากีย่าจะตื่นก่อนยี่สิบนาทีในเช้าตรู่ของทุก ๆ วัน แค่เพื่อที่ว่าเธอจะสามารถไปที่ห้องสมุดและจองที่นั่งให้นายได้? เมื่อพวกเราถามเธอว่าทำไม เธอบอกว่านายจะมาร่วมกับพวกเราที่ห้องสมุดเพื่อศึกษาด้วยกันในอนาคต แต่นายก็ไม่เคยมา นายแค่คอยเอาแต่หาข้ออ้างโง่ ๆ ไง!”
“แม้แต่ในช่วงบ่ายที่เธอชวนนายมาศึกษาด้วยกัน เธอก็มักจะเอาผลไม้ไปด้วย บอกว่าเธอได้แจ้งให้นายทราบแล้วเกี่ยวกับการศึกษาด้วยกัน แต่แน่นอนนายก็ไม่ได้ไป!”
“นายทำแบบนี้กับกีย่ามาสองวันติดกันแล้ว! อย่าแม้แต่จะพูดถึงช่วงเวลาที่กีย่าพยายามจะชวนให้นายออกไปทานอาหารด้วยซ้ำ เธอกลัวมากว่านายแค่ไม่ชินกับการทานข้างนอก เช่นนั้นเธอจึงสั่งและจองอาหารบางอย่างให้นายจากโรงอาหาร! เธอแค่อยากจะทานมื้อเที่ยงกับนายและเธอก็ไม่อนุญาตให้เราไปร่วมด้วยกันกับเธอด้วยซ้ำเนื่องจากว่าเธอเกรงว่าพวกเราจะล้อนายเล่นมากเกินไป แต่ถึงอย่างงั้น นายก็ยังคงปฏิเสธที่จะยอมรับคำชวนของเธอ!”