เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 354 ชุดเด็กทารกสีชมพู
ผู้หญิงในชุดแดงตะลึง เธอยืนอยู่ข้างหลังอีธานด้วยความกลัวเกินที่จะพูดอะไร เธอเป็นเพียงแค่เลขาและสร้อยเส้นนั้นควรจะเป็นของลูกค้าผู้หญิงคนนึง
ทิฟฟานี่ไม่ได้คาดหวังให้เอธานมาซื้อของแบบนี้ให้เธอ เธอหัวเราะเยาะ “ฉันกินไข่ม้วนที่คุณซื้อให้คราวที่แล้วแล้ว ลืมสร้อยเส้นนี้ไปซะ ฉันไม่มีปัญญาซื้อมันหรอก และแน่นอนว่าฉันจะไม่ยอมให้คุณซื้อให้หรอก”
แอเรียนดึงบัตรเครดิตแบล็กการ์ดออกมาจากกระเป๋าของเธอ “รูดบัตรฉันเลย ฉันซื้อเอง”
อีธานยืนยัดที่จะใช้บัตรตนเอง โดยไม่ได้รับผลกระทบอย่างสิ้นเชิงกับคำปฏิเสธและคำพูดที่เย็นชาของทิฟฟานี่
เขาชี้ไปที่สร้อยคออีกเส้นในขณะที่เขารูดการ์ด “ห่อเส้นโน้นให้ผมด้วย”
ทิฟฟานี่ดูเหมือนจะอารมณ์เสียไปหมด เธอโยนสร้อยคอที่ห่อไว้ลงพื้น “อีธาน นี่คุณพยายามจะแสดงความเหนือกว่าของคุณให้ฉันเห็นหรือเปล่า? คุณคิดว่าเรื่องนี้สนุกมากหรอ? มันเป็นเพราะฉันเคยใช้เงินเพื่อซื้อของให้คุณใช่ไหม? คุณคิดว่านั้นเป็นการดูถูกคุณใช่ไหม? ตอนนี้คุณเลยต้องการจะเอาคืนถูกไหม?”
อีธานเม้มริมฝีปากและจ้องไปที่เธอ “ฉันเปล่า เธอคิดมากไป เธอชอบมัน ฉันจึงมอบให้เธอ เรื่องมันก็มีแค่นี้”
ความรู้สึกอัปยศอดสูนั้นยังคงสดใหม่อยู่ในใจของเธอ ฉากการเลิกกันของพวกเขากำลังเล่นอยู่ต่อหน้าต่อตาเธอ ทิฟฟานี่หายใจเข้าลึก ๆ และบังคับตัวเองให้สงบลง “ไม่จำเป็น คุณจ่ายสิ่งที่คุณติดฉันมาหมดแล้ว เราจบกัน หยุดอวดความมั่งคั่งของคุณอย่างฟุ่มเฟือยได้แล้ว ตอนนี้ฉันเป็นผู้หญิงจน ๆ คนนึง ระหว่างเราไม่เหลืออะไรแล้ว เอาสร้อยเส้นนี้ไปให้คนอื่นซะ” แล้วเธอก็หันหลังและเดินหนีไป แอเรียนรีบตามเธอไป
“คุณคอนเนอร์ คุณโอเคไหม?” ผู้หญิงชุดแดงถามด้วยความระวังตัว
“ผมโอเค” อีธานหยิบสร้อยคอขึ้นมาจากพื้นและจ้องทิฟฟานี่ตอนที่เธอกำลังเดินจากไปก่อนที่เขาจะถอนหายใจ “คุณไม่รู้หรอว่านั้นใคร?”
เขาพูดกับพนักงานขาย
พนักงานขายงงงวย “ห้ะ…?”
“ผู้หญิงที่ตั้งครรภ์นั้นเป็นภรรยาของหัวหน้าคุณ แอเรียน วินน์ ทุกอย่างในนี้เป็นของเธอ คราวหน้า อย่าตัดสินคนจากเสื้อผ้าของพวกเขา เพียงผิวเผิน” หลังจากนั้นเขาก็หยิบสร้อยคอที่เขาตั้งใจซื้อให้ทิฟฟานี่และเดินมุ่งหน้าไปที่ทางเข้าห้างสรรพสินค้า
ผู้หญิงชุดแดงร้องเรียกเขาจากด้านหลัง “คุณคอนเนอร์ ให้ฉันส่งอีกเส้นไปให้คุณหญิงแซนเดอร์สเลยไหม?”
อีธานไม่หันกลับมา แต่เขาโบกมือเพื่อแสดงความเห็นชอบของเขาแทน
ด้านนอก ทิฟฟานี่ติดอยู่ในถนนที่รถติดมานานกว่าครึ่งวันแล้วหลังจากที่เธอขับรถออกจากที่จอดรถ ชั่วโมงนี้มีคนมาห้างสรรพสินค้ามากมายและที่จอดรถก็เต็มมาก
ในที่สุดเธอก็สามารถขับออกมาบนถนนได้สำเร็จ แอเรียนเพิ่งจะขึ้นรถเมื่ออีธานมาปรากฏตัวอีกครั้ง ทิฟฟานี่อารมณ์เสียมากเมื่อเห็นเขา เธอลดหน้าต่างลงและจ้องมองเขาอย่างโกรธ ๆ “คุณเชื่อไหมว่าฉันอยากจะชนคุณมากเลยตอนนี้? ถ้านี่เป็นรถฉันฉันคงทำไปนานแล้ว!”
อีธานยื่นสร้อยคอให้กับเธอ “เธอเลิกหัวร้อนก่อนได้ไหม? เธอเอื้อเฟื้อต่อฉันเสมอ ดังนั้นตอนนี้ฉันก็ทำแบบเดียวกันกับเธอบ้าง นี่คือการช่วยเหลือซึ่งกันและกันระหว่างคนสองคน ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับความอัปยศอดสู”
ทิฟฟานี่หันหน้าไปอีกทางด้านหนึ่งและเอธานก็ยัดสร้อยลงในมือของเธอ จากนั้นเขาก็หันกลับไปและเดินจากไป เธออยากจะโยนสร้อยคอทิ้ง แต่เธอก็หักห้ามใจตัวเองเมื่อสำนึกถึงราคาของมัน “ผู้ชายล้วนเป็นไอ้” เธอสบถก่อนที่เหยียบคันเร่ง
เมื่อเธอกลับมาถึงที่คฤหาสน์ เทรมอนต์ แอเรียนก็หยิบเสื้อผ้าชิ้นเล็ก ๆ ออกมาและแยกมันออก เมื่อเห็นว่าเธอเตรียมเสื้อผ้าให้ลูกตั้งแต่ยังเล็กแล้วแมรี่ก็ยิ้มและพูดว่า “เธอไม่คิดว่าเธอรีบไปหน่อยเหรอ? จะเป็นอย่างไรถ้าฉันเข้าใจผิดและเธอให้กำเนิดเด็กชายตัวน้อยสองคน? เสื้อผ้าสีชมพูเหล่านี้จะไม่เหมาะกับพวกเขาใช่ไหม?”
ยิ่งแอเรียนจ้องมองที่เสื้อผ้ามากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งชอบพวกมันมากขึ้นเท่านั้น “ไม่เป็นไร ถ้าหนูมีลูกชายพวกเขาก็ยังใส่ชุดนี้ได้ แต่หนูหวังว่าพวกเขาจะเป็นผู้หญิงนะ ลูกสาวจะเป็นเหมือนดวงใจของแม่ แต่ลูกชายจะขี้เล่นเกินไป”
ไบรอันกลับมาถึงบ้านตอนประมาณหกโมงเย็น แมรี่ไม่ได้โทรหาแอเรียนเพื่อให้ลงมาทานอาหารค่ำในช่วงเย็นของวันนี้ เมื่อไบรอันมาถึงและเข็นมาร์คที่นั่งบนรถเข็น แอรียนจึงเข้าใจว่าเพราะอะไร
จากการแสดงออกของแมรี่เห็นได้ชัดว่ามาร์คออกจากโรงพยาบาลในวันนี้และคนอื่น ๆ ก็รู้ดี มีเพียงแอเรียนเท่านั้นที่ถูกขังอยู่ในความมืดและไปส่งซุปไก่ให้เขาอย่างโง่เขลาในตอนบ่ายโดยคิดว่าเขายังต้องอยู่ที่โรงพยาบาลอีกสักพัก
“นายท่านจะรับประทานอะไรก่อนไหมครับ?” เฮนรี่ถาม
มาร์คพยักหน้า ใบหน้าที่เยือกเย็นและเคร่งขรึมของเขาสงบนิ่งราวกับผิวน้ำ ไบรอันเข็นรถเข็นของเขาไปที่ห้องอาหารและแอเรียนก็เดินตามมาติด ๆ “คุณถูกปล่อยให้กลับบ้านได้แล้วหรอ? เร็วไปไหม?”
“อืม การอยู่ในโรงพยาบาลจะไม่ส่งผลดีใด ๆ และฉันก็ต้องหลีกเลี่ยงไม่ให้โดนพวกสื่อมาถ่ายข่าวด้วย” มาร์คถูกย้ายจากเก้าอี้รถเข็นไปนั่งเก้าอี้ธรรมดาโดยได้รับความช่วยเหลือจากไบรอัน ดูเหมือนว่าผมของเขาจะถูกตัดให้สั้นลงตามสไตล์ของทรงเปิดข้าง ผ้าพันแผลรอบ ๆ บาดแผลถูกเปลี่ยนใหม่หมด การตัดผมคงจะช่วยให้กระบวนการรักษาของแผลเขาง่ายขึ้น
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่ไม่แน่ใจว่าจะพูดอย่างไร แอเรียนกล่าวว่า “ขาของคุณ…” ดูเหมือนขาของเขาจะได้รับบาดเจ็บเช่นกัน
“ไม่ต้องกังวล ครึ่งล่างของฉันทำงานได้ดี กระดูกขาของฉันหักเพียงไม่กี่ซี่” เขาตอบพร้อมกับจ้องมองเธออย่างล้อเลียนด้วยสายตาที่รุนแรงของเขา
เธอหน้าแดง กระแอมคอแล้วกระแทกโต๊ะเหมือนเด็ก “แมรี่เสิร์ฟอาหาร ฉันกำลังหิว!”
แมรี่ตอบด้วยเสียงฮึดฮัดและเสิร์ฟอาหารบนโต๊ะด้วยรอยยิ้ม “ในที่สุดนายท่านก็ออกมาแล้ว ทีนี้นายหญิงก็ไม่ต้องวิ่งไปโรงพยาบาลกลางดึกแล้ว นายหญิงไปซื้อเสื้อผ้าเด็กมามากมายในบ่ายวันนี้ พวกมันเป็นสีชมพูหมดและน่ารักมาก”
แอเรียนลดศีรษะลงให้มากที่สุด แมรี่มักจะแกล้งเธอแบบนี้ มันทำให้เธอรู้สึกอายมาก…