“คุณ!!!”
โจวอู่รู้สึกโมโหมาก ใบหน้าชราของเขาแดงก่ำ!
เขาเป็นถึงท่านรองของตระกูลโจวที่มีความสัมพันธ์ที่ดีทั้งคนแวดวงใต้ดินหรือคนแวดวงบนดิน!
ตอนนี้ เขากลับถูกเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนหนึ่งตบหน้า! !
เขามีชีวิตอยู่สี่สิบกว่าปี นึกไม่ถึงว่าจะถูกเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนหนึ่งตบหน้า! !
อัปยศอดสู!!
อัปยศอดสูอย่างใหญ่หลวง! !
“ฟังไม่เข้าใจเหรอ?”
เย่เซิ่งเทียนตบหน้า โจวอู่อีกครั้ง โจวอู่ต้องการหลบเลี่ยง แต่เขาพบว่าตนเองไม่สามารถหลบได้ ราวกับว่าเขานั้นยื่นหน้าไปให้เย่เซิ่งเทียนตบโดยเฉพาะ
“คุณมันรนหาความตาย”
โจวอู่รู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เซิ่งเทียน
แม้แต่บอดี้การ์ดที่เขาคัดมาอย่างดี ยังถูกเย่เซิ่งเทียนทำร้านจนพิการในเวลาเพียงไม่กี่วินาที ถ้าเขากล้าตอบโต้ มันจะเป็นการรนหาความตาย
เพียะ!
เย่เซิ่งเทียนไม่พูดอะไร และตบหน้าโจวอู่อีกครั้ง
ขณะนี้เย่เซิ่งเทียนเผด็จการ และเย็นชาเป็นอย่างมาก!
พลานุภาพของเขานั้นทรงพลังมาก เดิมทีบรรดาคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลโจวต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อพวกเขาเห็นสายตาของเย่เซิ่งเทียนแล้ว พวกเขาตกใจจนตัวสั่น และไม่กล้าออกหน้าแทน
สถานการณ์เช่นนี้ ใครออกหน้า คนนั้นต้องตาย!
ทำให้ทุกคนตกใจ! !
โดยเฉพาะเย่เซิ่งเทียนตบหน้าท่านรอง ทำให้ทุกคนไม่อยากจะเชื่อ
นั่นเป็นถึงท่านรองของตระกูลโจวและตอนนี้เขาถูกตบหน้าเหมือนลูกหมา!
คนคนหนึ่งสยบทุกคน! !
ที่นี่มีคนใหญ่โตอยู่ไม่น้อย
แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรสักคำ!
หดหู่!
หดหู่เป็นอย่างมาก!
นี่เป็นการเหยียดหยาม!
นี่เป็นการไม่เห็นใครอยู่ในสายตา!
เผด็จการมาก จองหองมาก!
โจวอู่รู้สึกโมโหจนลนลานและกัดฟันกล่าวว่า “ฉันขอบอกเลยนะ คุณจบเห่แน่ คุณ……..”
เพียะ!
เย่เซิ่งเทียนตบหน้าเขาอีกครั้ง
“อย่า อย่าทำร้ายผมอีกเลย ผมคุกเข่า ผมคุกเข่า”
ใบหน้าชราของ โจวอู่บวมอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้เขารู้สึกหวาดกลัว เขากลัวว่าถ้ายังไม่คุกเข่าอีก เขาจะถูกเย่เซิ่งเทียนตบจนตาย
นี่คือสามีของหวางซีใช่ไหม?
ได้ยินมาว่าเขาเป็นผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินไม่ใช่เหรอ?
หงเสี่ยวเหมยตกใจมาก เธอริษยาหวางซีมาโดยตลอด เมื่อเธอรู้ว่าสามีของหวางซีเป็นเขยแต่งเข้าที่ไร้ประโยชน์ ทำให้เธอรู้สึกว่าตนเองอยู่เหนือหวางซี ดังนั้นเมื่อเห็นหวางซี เธอจึงอยากจะสั่งสอนหวางซี
เธอจะให้หวางซีได้เห็นว่า ถึงแม้หวางซีจะสวย แต่แล้วไงล่ะ? ชีวิตความเป็นอยู่ของเธอสู้ตนเองไม่ได้! !
แต่ตอนนี้ เธอพบว่าตอนที่สามีที่ไร้ประโยชน์ของหวางซีโมโหนั้น มันน่ากลัวมาก!
เพียะ!
ขณะที่หงเสี่ยวเหมยกำลังตกใจ เย่เซิ่งเทียนก็ตบไปที่ใบหน้าของเธอ
“คุณเอาความกล้ามาจากไหน? กล้าทำให้ภรรยาของผมอับอายขายหน้า? คุณแน่มากเหรอ? คุณมีชีวิตที่ดีมากเหรอ?”
เย่เซิ่งเทียนตบหน้า ซุนผิงอีกครั้ง “คุณคิดว่าตนเองเป็นใคร!”
“อย่าทำร้ายอีกเลย ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่กล้าแล้ว ฉันมันเลว ฉันมันไร้ยางอาย ฉันผิดไปแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะ”
ซุนผิงคุกเข่าลงบนพื้นทันที กลัวจนฉี่ลาด กระโปรงสั้นของเธอเปียก มีกลิ่นปัสสาวะโชยออกมา
ไป๋เฉินและคนอื่น ๆ ต่างรู้สึกตกใจกลัว
เย่เซิ่งเทียนตบหน้าอย่างต่อเนื่อง!
ต่อหน้าคนมากมาย ไม่กลัวเพราะถือว่ามีคนหนุนหลัง!
ไม่เคยเห็นคนที่หยิ่งยโสเช่นนี้มาก่อน
“ขยะ!”
เย่เซิ่งเทียนกวาดสายตาไปทั่ว และทุกคนที่ถูกสายตาของเขามองนั้นก้มหน้าลง
ตอนนี้เขาเผด็จเป็นอย่างมาก และไม่มีใครกล้าทำอะไร
“ล้วนเป็นขยะ”
เย่เซิ่งเทียนหันหลังแล้วเดินไปหาหวางซี ขณะนี้ความเผด็จการและความโหดเหี้ยมทั้งหมดกลายเป็นความอ่อนโยน และกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ซีเอ๋อร์ พวกเราไปกันเถอะ สถานที่แบบนี้ไม่คู่ควรให้คุณมา”
หวางซีพยักหน้า แล้วจับมือเย่เซิ่งเทียนด้วยความประหม่า
ตอนนี้ผู้รับผิดชอบของสวรรค์บนดิน ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และแอบเช็ดเหงื่อเย็น
นั่นคือเจ้าเทพเชียวน่ะ นึกไม่ถึงคนโง่เขลาเหล่านี้จะกล้าล่วงเกินเจ้าเทพ
ไม่เห็นหรือว่าผมยังไม่กล้าเดินออกไปเลย
ก่อนที่จะล่วงเกินคน ต้องตรวจสอบให้ดีเสียก่อน พวกคุณสมควรถูกจัดการ