“มันก็แค่เกมแพลนท์เวอร์ซัสซอมบี้” ฟางฉีเปิดร้านการในร้านค้าให้เธอดู “ท่านซื้อคอมพิวเตอร์หรือยัง?”
“แล้ว ..” ซูเทียนจิตั้งใจปลูกและดูแลอย่างดีเนื่องจากกลัวว่าเจ้าหัวขโมยอย่างฟางฉีจะมาคว้าหัวผักกาดอันงดงามของเธอไปอีกหลังจากนั้นไม่นานเธอก็ได้ถอยคอมพิวเตอร์ด้วยเงินจากความพยายาม
อย่างไรก็ตามหลังจากที่ได้คอมพิวเตอร์มาแล้วเธอพบว่ามีอีกหลายรายการซึ่งต้องเล่นเกมในคอมพิวเตอร์เพื่อช่วยปลดล็อค
“ดี!” ฟางฉีคลิกเปิดรายการให้เธอดู “ในหน้าสามท่านสามารถซื้อเกมแพลน์เวอร์ซัสซอมบี้จากนั้นข้าจะสอนวิธีติดตั้งให้”
ในไม่ช้าภายใต้การกำกับของฟางฉีโลโก้เกมก็ปรากฎขึ้นบนหน้าจอหลังจากทำการติดตั้งเสร็จสิ้น
“ดิ้ง ด่อง ดิ้ง ด่อง” เสียงอินโทรเกมอันคุ้นเคยดังขึ้น มันคล้ายคลึงกับรุ่นเดิมยกเว้นว่าภาพนั้นมีสวยงามดูน่ารักกว่าซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมมันถึงมีราคาไม่แพงมากนัก
“ดู! เฟงหัว นั่นซอมบี้ใช่มั้ย? มันช่างโง่เหลือเกิน ฮ่าๆ” ยูซินหัวเราะขณะดูเกม
“ดอกทานตะวันนั่นน่ารักจัง!” เฟงหัวพูดพลางหัวเราะ “ข้าไม่เคยรู้เลยว่ามีเกมแบบนี้ด้วย”
“ดูที่นั่นกำแพงวอลนัท ฮ่าๆๆๆๆ ตาของมันโปนหน้าดูโง่มาก!”
เห็นได้ชัดว่าเกมนี้ช่างดึงดูดใจผู้หญิง
กล่องข้อความปรากฎขึ้นกลางหน้าจอ [คลิกเริ่ม]
ซูเทียนจิคลิกมันทันที บ้านไร่อิฐสีแดงปรากฎขึ้นในระยะไกลใต้ท้องฟ้าสีฟ้าที่มีเมฆก้อนขาวปุกปุยปกคลุมอยู่ บนสนามหน้าบ้านเป็นพื้นกว้าง เมื่อซูเทียนจิคลิกเริ่มเกมเข้าไปเสียงหัวเราะของเหล่าซอมบี้ดังขึ้นในขณะเดียวกันแขนสีเขียวคล้ำโผล่ขึ้นมาจากหลุมศพในลานหน้าบ้าน เกมได้เริ่มต้นขึ้น!
ซูเทียนจิทำตามคำแนะนำในคู่มือเกม เธอวางปืนต้นถั่วลงบนสนาม ซอมบี้ยังคงขยับเข้ามาใกล้ตัวบ้านช้าๆ ปืนถั่วยิงซอมบี้ทีละตัว
“ฮ่าๆๆ .. นี่มันช่างโง่เหลือเกิน” เฟงหัวหัวเราะคิกคัก “ทำไมซอมบี้โง่ขนาดนี้!”
“เจ้าถั่วนี้น่ารักมาก ข้าอยากเล่นมันด้วย ..”
“เกมนี้เรียบง่ายและดูไม่มีอะไรต้องคิดเยอะ!” ซูเทียนจิพูดขณะเล่น “ข้าแค่วางปืนถั่วและดูพวกมันยิงซอมบี้”
ซูเทียนจิโบกมือด้วยความเบื่อเล็กน้อย “เจ้าใจละ! ข้ารู้วิธีเล่นละเจ้าไปได้”
จากนั้นเธอก็บ่นกับตัวเองว่า “เกมนี้สนุกตรงไหนออกจะน่าเบื่อ!”
ฟางฉีที่กำลังจะเดินออกจากสวนได้ยินเขาจึงตะโกนกลับไปว่า “ท่านก็ไม่ต้องเล่นถ้าไม่ชอบ!”
“ข้าไม่เล่นแน่ถ้ามันไม่ต้องใช้ปลดล็อคสิ่งต่างๆ” เธอตะโกนกลับมา “สาวกส่งแขก!”
จากนั้นเธอก็ยุ่งอยู่กับดูปืนถั่วยิงหลังจากผ่านไปหนึ่งด่านเธอได้รับกำแพงวอลนัท
“หืม? ตอนนี้ข้าสามารถปลูกพืชระดับต่อไปได้หรือ?” ซูเทียนจิพึมพำพลางหยิบการ์ดออกมาใช้งาน
ด้วยไอเทมที่เธอเลือกมาเกมค่อยๆ เดินเนื้อเรื่องเร็วขึ้นตามลำดับเห็นได้ชัดว่าเกมค่อนข้างยากขึ้นเรื่อยๆ นิ้วของเธอคลิกรัวบนเม้าอย่างรวดเร็ว ขณะที่เธอกำลังคลิก จู่ๆ ข้อความก็เด้งขึ้น [ยอดเยี่ยม! ขอแสดงความยินดีกับท่านที่ผ่านระดับห้า! ท่านอยู่ในอันดับที่หนึ่งของหมู่เพื่อน ท่านต้องการบอกให้เพื่อนของท่านในคิวโซนรับรู้หรือไม่?]
[ยอมรับ]
ซูเทียนจิรู้สึกว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องแย่ที่จะแบ่งปัน
ขณะเดียวกันฟางฉีเองก็กลับมาเล่นเจ้ากระบี่ขั้นเทพ
ทันใดนั้นข้อความจาก QQ ก็ปรากฎขึ้นในหน้าแรก [เพื่อนของท่านยูจิผู้เป็นอมตะกำลังเล่นเกมแพลนท์เวอร์ซัสซอมบี้และผ่านด่านห้า เธออยู่อันดับหนึ่งในหมู่เพื่อน ดูสิ!]
“นี่มันอะไรกันเนี่ย!?” มือของเขาส่ายไปมา
“นี่ท่าน! กำลังทำอะไรน่ะ?” เจีงเสี่ยวหยูเอ่ยถามเพราะเห็นฟางฉีลุกลี้ลุกลน “แพลนท์เวอร์ซัสซอมบี้คืออะไร?”
เห็นได้ชัดว่าเธอเองก็เห็นข้อความในหน้าแรกของ QQ เหมือนกัน ใบหน้าเล็กๆ ของเธอเต็มไปด้วยความอยากรู้
ไม่กี่นาทีต่อมาข้อความอีกอันก็ปรากฎขึ้นตามมาติดๆ [เพื่อนของท่านยูจิผู้เป็นอมตะกำลังเล่นเกมแพลนท์เวอร์ซัสซอมบี้และผ่านด่านสิบ เธออยู่ในอันดับมี่หนึ่งในหมู่เพื่อน ดูสิ!]
[ศิษย์น้องซูเจ้าเล่นอะไรอยู่?]
[แพลนท์เวอร์ซัสซอมบี้คืออะไร?]
[เจ้าได้อันดับหนึ่ง?]
[เจ๋ง!]
“ท่านอาจารย์! พวกเราเล่นได้มั้ย?” เฟงหัวและยูซินยืนดูเกมด้วยความกระหาย
“อืม .. ขอข้าผ่านอีกสักสองระดับ!” ข้อความตอบกลับใน QQ ของเธอเต็มไปหมด
คนจำนานมากแสดงความเห็นต่อสิ่งที่เธอแบ่งปัน เธอตอบกลับว่า [มันเป็นแค่เกมเล็กในคิวโซน]
[ฟังดูน่าทึ่ง!]
[สนุกมั้ย?]
[ข้าดูเจ้าเล่นได้มั้ย?]
ซูเทียนจิได้รับการตอบกลับในไม่ช้า
[เพื่อนของท่านยูจิผู้เป็นอมตะได้เชิญท่านมายังคิวโซนของเธอ]
นาหลันหมิงสือ, ตงชิงลี่, ซูฉีซิน, เยเสี่ยวเย้และเด็กสาวคนอื่นๆ อีกหลายคนได้รับคำเชิญให้ไปดูการเล่นเกมแพลนท์เวอร์ซัสซอมบี้ที่ซูเทียนจิกำลังเล่น
และแน่นอนว่าเหล่าอาจารย์อย่างซัวเต๋า เยซงเต๋าและคนอื่นๆ เองก็ได้รับคำเชิญเช่นกัน ผู้คนจำนวนมากยืนอยู่ด้านหลังซูเทียนจิพวกเจามองดูเธอกำลังวางดอกทานตะวันไว้ด้านหลังสุดตอนนี้หน้าจอเต็มไปด้วยปืนถั่ว
บรรดาปรมาจารย์เฝ้าดูเกมด้วยใบหน้าสับสนชวนสงสัย
มันคืออะไร?
“นี่คือพืชปะทะซอมบี้?” ซัวเต๋าทำหน้าอึดอัดเล็กน้อยเขาเสียใจที่เวลาอันมีค่าถูกริดรอนจากเกมกิ้กก่อกแบบนี้
เยซงเต๋ากล่าวว่า “เอ่อ .. ข้าลืมว่ามีอะไรต้องทำ ข้าต้องไปแล้ว!”
อย่างไรก็ตามปฏิกิริยาของเด็กสาวนั้นต่างออกไป
“ศิษย์พี่ซูเราจะเล่นเกมนี้ได้ยังไง มันน่ารักจัง!”
“ท่านต้องเล่นเกมนี้เพื่อปลดล็อคพืชระดับสูงหรอ?” ตงชิงลี่ทักถาม “ข้าจำได้ว่ามีเมล็ดพืชมากมายที่ต้องใช้เกมนี้ปลอดล็อค”
“ฮ่าๆๆๆ ดูหน้าเจ้าวอลนัทสิ มันตลกมาก!”
นาหลันหมิงสือกล่าวว่า “มันน่ารักจริงๆ บางทีข้าอยากจะลองเล่นด้วย!”
“หัวหน้า!” เจียงเสี่ยวหยูมองไปที่ฟางฉี “ข้าขอยืมคอมพิวเตอร์ท่านบ้างได้มั้ย? ข้าอยากเล่นเกมนี้ด้วย”
ฟางฉีทำหน้าขึม “เจ้าไม่ได้ปลูกผักทุกวันหรือ? เงินของเจ้าไปไหนหมด?”
เนื่องจากซูเทียนจิสามารถซื้อคอมพวิเตอร์ได้ด้วยตัวเองแล้วทำไมยัยเด็กคนนี้ไม่ซื้อบ้าง!
“ส้มและหัวผักกาดเหล่านั้นน่ากินมาก ..” เจียงเสี่ยวหยูพูดด้วยความเขิน
ฟางฉีพูดไม่ออก .. เธอกินผลผลิตของเธอ
ฟางฉีมองดูเงียบๆ
เขามองดูรายการภารกิจของเขาและพบว่ามันมีข่าวดี อย่างน้อยผู้เล่นเกมเล็กๆ ในคิวโซนก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มันเริ่มเติบโต