บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 403
สีหน้ามาเดลีนได้เปลี่ยนไปตามคำพูดที่เธอได้ยิน
ปาน
แผนของเธออาจจะต้องพังทลายลงหากเอโลอิสพูดถึงปานบนร่างกายของเธอ
“ปานอะไร?” เจเรมี่ถามด้วยความสงสัย
“มันเป็น—”
“ฉันปวดหัวมากตอนนี้ เจเรมี่…”
มาเดลีนขมวดคิ้วแสดงถึงความไม่สบายเนื้อสบายตัวในขณะที่เอโลอิสเริ่มจะบรรยายเกี่ยวกับปานรูปผีเสื้อ เธอเอนตัวลงไปพิงเขาอย่างอ่อนระทวย
ความสนใจของเขากลับไปสนใจที่มาเดลีนทันที
เขาอุ้มเธอเมื่อเห็นว่าเธออาการไม่ค่อยดี “ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล”
“ไม่เป็นไรหรอก คิดว่า ฉันก็แค่เหนื่อยเท่านั้น” มาเดลีนเอ่ยตอบเสียงเบาในขณะที่เธอเอนพิงไหล่ของเขา
ทั้งดวงตาของเอโลอิสและฌอนส่องแสงบางอย่างไม่อาจอธิบายได้ด้วยในความกังวลใจขณะที่ดูเจเรมี่อุ้มมาเดลีนห่างออกไป
ในกลางคืนที่มืดขณะนี้สายลมยามเย็นได้พัดผ่านใบไม้ที่อยู่นอกหน้าต่าง
มาเดลีนที่กำลังหลับตานอนอยู่บนเตียง เธอต้องแกล้งทำเป็นหลับทั้ง ๆ ที่เธอไม่รู้สึกง่วงเลย
นี่เป็นคืนแรกของพวกเขาในฐานะผู้แต่งงาน และเธอไม่เข้าใจถึงสิ่งที่เจเรมี่กำลังคิดอยู่ เธออยากปฏิเสธที่จะนำพาความสัมพันธ์ในเชิงคู่รัก
และหลังจากนั้นไม่นาน มาเดลีนได้ยินเจเรมี่เดินออกจากห้องน้ำหลังจากที่อาบน้ำเสร็จ ทุกย่างก้าวของเขาเบาราวกับจงใจไม่ต้องการให้เธอตื่น
ไม่นานนัก มาเดลีนรู้สึกได้ว่าเตียงอีกฟากหนึ่งยุบลงไป
ในวินาทีเดียวกัน ความอบอุ่นและกลิ่นของเจเรมี่ได้เข้ามาโอบล้อมเธอเอาไว้
หัวใจของมาเดลีนเต้นเร็วขึ้นในขณะที่เธอค่อย ๆ ดึงมือเข้าไปใต้ผ้าห่ม
มันไม่น่าเป็นไปได้ที่เขาอยากจะทำสิ่งนี้กับเธอ
ในขณะที่เธอกำลังคิดอยู่ในใจนั้นจู่ ๆ แก้มของเธอก็ถูกหอมเข้าอย่างแรง
และเธอกลัวว่าเจเรมี่จะเข้ามาจูบเธอ ทำให้มาเดลีนลืมตาตื่นขึ้นมา
วินาทีแรกที่เธอลืมตาก็สบเข้ากับดวงตามืดลึกของอีกฝั่ง
“ผมทำให้คุณตื่นเหรอ?” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเบาของผู้ชายคนนั้นกำลังหลอมละลายเธอ
มาเดลีนยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย “ไม่หรอกคุณไม่ได้ทำแบบนั้น”
“ถ้างั้นก็ดี” เจเรมี่กระซิบ เขาเอานิ้วมือของตัวเองรูปใบหน้าของเธอในขณะที่เอนตัวนอน ริมฝีปากของเขาแปะเข้ากับมุมปากของเธอ
มาเดลีนผลักเขาออกไป “ฉันกำลังท้อง เจเรมี่ ไม่ดีกว่า”
เจเรมี่เงยหน้าขึ้นมองเธออย่างสงสัย “งั้นผมจะรอจนกว่าคุณจะพร้อม เรานอนกันเถอะ”
“อืม ราตรีสวัสดิ์” มาเดลีนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แต่เธออ่านสีหน้าแปลก ๆ ที่ซ่อนอยู่ในสายตาของผู้ชายคนนั้นไม่ได้เลย
ภายในห้องมืดลงหลังจากที่ยามค่ำคืนได้คืบคลาน สิ่งที่ยังคงทิ้งไว้เพียงลมหายใจบางเบาแล้วหัวใจที่เต้นแรงควบคู่ไปกับความเงียบของค่ำคืนนี้
มาเดลีนแทบไม่ได้นอนทั้งคืน ความอึดอัดที่มีเจเรมี่นอนอยู่ข้าง ๆ ทำให้เป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะนอนหลับตาสนิท
เธอหันหลังให้เจเรมี่ด้วยความคิดที่ว่าบางทีนี่อาจจะสามารถสร้างระยะห่างกับเขาได้มากกว่าแต่กระนั้นเธอก็ยังคงได้รับความอบอุ่นและสัมผัสที่คุ้นเคยจากทางด้านหลังอยู่ดี
แขนของเขาได้โอบเอวเล็กนั้นของเธอไว้อย่างหลวม ๆ ส่งผลให้เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือของเขาที่ซึมผ่านเนื้อผ้าบางเบาของชุดนอนเข้าสู่ผิวหนังเธอ
ไม่ว่าเธอจะไม่ชอบความรู้สึกนี้ แต่มาเดลีนก็ไม่ได้ผลักไสเขาออกไปเช่นกัน
ไม่มีทางที่เธอจะหันหลังกลับไป ในเมื่อเธอมายืนถึงจุดนี้แล้ว
แล้วยิ่งไปกว่านั้นเมื่อมันมีเวลาอยู่อีกไม่กี่วันด้วยแล้ว
เมื่อรู้สึกถึงร่างกายที่เกร็งแน่นของคนตัวเล็กในอ้อมแขนแล้ว ดวงตาของเจเรมี่ก็เบิกกว้าง กลิ่นมิ้นต์จาง ๆ ที่ลอยออกมาจากเธอทำให้ริมฝีปากของเขาฉีกยิ้มออกมาอย่างพอใจ…
เช้าวันรุ่งขึ้น มาเดลีนลืมตาขึ้นมามองหน้าใบหน้าที่กำลังหลับสนิทงของเจเรมี่
มาเดลีนค่อนข้างโกรธจัดและผลักเขาออกไปเมื่อเห็นท่านอนของทั้งคู่ขดตัวใกล้กัน เธออยู่ในอ้อมแขนเขา และปล่อยให้เขากอดเธอตามที่เขาต้องการ เพราะงั้น เธอจึงรีบลุกขึ้นออกจากสถานการณ์นี้ทันที
เธอคิดว่าเจเรมี่เองยังไม่ตื่นเพียงแต่แค่เขาหันมาอีกด้านและนอนต่อเท่านั้น