มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 357
“ครับ คุณคลอฟอร์ด ผมอยู่ที่ฐานกองทัพ คำสั่งของคุณคืออะไร?”
เดรกและไทสันกลายมาเป็นบอดี้การ์ดให้กับเจอรัลด์แล้ว แต่พวกเขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องติดตามเขาไปทั่วตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง และดังนั้นเขาจึงให้พวกเขาทำงานรับผิดชอบหน้าที่ในฐานทัพ
“ทรัพยากรที่ฐานทัพสามารถช่วยวินิจฉัยโรคที่ไม่ทราบสาเหตุได้หรือเปล่า?” เจอรัลด์ถาม
“แน่นอนครับ แผนกทางการแพทย์ในฐานทัพนั้นรวมหมอที่ดีที่สุดในสาขาทั้งหมดไว้ พวกเขาสามารถรักษาได้เกือบทุกโรค! คุณต้องการอะไรไหมครับ คุณคลอฟอร์ด?”
“มีคนไข้ที่ลูกสาวชื่อกีย่าอยู่ในโรงพยาบาลประจำจังหวัด เธอเป็นนักเรียนที่มหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่ โปรดช่วยค้นหา และส่งหมอที่ดีที่สุดไปที่นั่นด้วย!”
“เข้าใจแล้วครับ คุณคลอฟอร์ด!”
จากนั้นเจอรัลด์ก็วางสาย นั่นคือทั้งหมดที่เขาสามารถจะช่วยเหลือได้ เขาไม่หวังให้กีย่าจะต้องขอบคุณเขาเนื่องจากว่าเขาก็ไม่ควรจะเปิดเผยตัวเองอยู่ดี
หลังจากนั้น เขาก็กลับไปที่หอพักนักเรียนของตัวเองเพื่อศึกษาต่อ
ขณะเดียวกันนี้ ที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด “คุณหมอครับ โปรดช่วยภรรยาของผมด้วย! ไม่ว่าจะมีค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ ผมก็จะเต็มใจจ่าย!” ชายวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังอ้อนวอนหมอที่โรงพยาบาลประจำจังหวัดอย่างสิ้นหวัง ด้านข้างของชายคนนั้นคือหญิงสาวที่น่ารักคนหนึ่งที่ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาคลอเบ้า สองคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากกีย่าและพ่อของเธอ วอลตัน ควาร์ริงตัน
“คุณควาร์ริงตัน พวกเราได้แจ้งให้แพทย์ที่ดีที่สุดในโลกมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือ แต่พูดตามตรงนะครับ ไม่มีใครในพวกเราเคยพบกับโรคแบบนี้มาก่อนเลย แต่โปรดมั่นใจว่าพวกเราจะพยายามอย่างสุดความสามารถ!” หมอกล่าว
วอลตันล้มลงไปข้างหลัง แต่โชคดีที่กีย่าอยู่ที่นั่นเพื่อพยุงเขาไว้ จากนั้นเขาก็นั่งบนเก้าอี้เพื่อพักผ่อน
“พ่อค่ะ เราควรโทรหายานเก้นไหม? พวกเขาน่าจะสามารถช่วยเหลือได้!” กีย่าเสียใจที่เห็นพ่อของเธอเป็นแบบนี้
วอลตันส่ายหัวของเขา “ไม่ พวกเราไม่ได้เกี่ยวข้องกับปู่ย่าของหนูอีกต่อไปแล้ว ไม่มีเหตุผลสำหรับพวกเขาที่จะช่วยเหลือพวกเรา! พ่อแค่หวังว่านี่คงจะไม่ใช่เคราะห์กรรมของแม่หนู…เธอทนทุกข์กับพ่อมาเกือบทั้งชีวิตของเธอแล้ว!” วอลตันร้องไห้ขณะที่เขากล่าวเช่นนี้ และกีย่าก็ร้องไห้กับเขาด้วยเหมือนกัน
“คุณควาร์ริงตัน กีย่า พวกเรามาที่นี่เพื่อเยี่ยมคุณควาร์ริงตันครับ!” ผู้คนสองสามคนเดินเข้ามา
เป็นเพื่อนร่วมห้องของกีย่าและผู้ชายคนหนึ่งชื่อ ยาโคป ลินคอล์น
พวกเขานำสิ่งของมาด้วยมากมาย แทมมี่ได้กลับไปที่หอพักนักเรียนและมาที่นี่พร้อมกับพวกเขาเช่นกัน
“ยินดีที่ได้พบพวกเธอทุกคนนะ เพื่อน ๆ ของกีย่า! ของใจพวกเธอทุกคนมาก” วอลตันฝืนยิ้มทักทายพวกเขา
“ขอบคุณที่มานะ ทุกคน!” กีย่ารู้สึกซาบซึ้งใจ
“ไม่เป็นไร กีย่า คุณควาร์ริงตันเป็นไงบ้าง?” แทมมี่ถามอย่างกังวล
“เช้านี้เหล่าคุณหมอได้นำผู้เชี่ยวชาญบางส่วนเข้ามา แต่พวกเขาก็ยังคงไม่สามารถรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่!” กีย่ากล่าวขณะที่เธอส่ายหัวของเธอและร้องไห้
“บางทีฉันสามารถให้พ่อของฉันนำแพทย์บางคนมาที่นี่เพื่อลองดูอาการก็ได้นะ? ตอนนี้เขาอยู่ต่างประเทศและก็รู้จักกับแพทย์ที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงบางคน” ยาโคปกล่าว
ทั้งวอลตันและกีย่ารู้สึกมีความหวังกันอีกครั้ง และวอลตันก็ขอบคุณเขาทีนที “นั่นจะเป็นประโยชน์มากจริง ๆ ยาโคป ขอบใจมากนะ!”
“ไม่เป็นไรครับ คุณควาร์ริงตัน ท้ายที่สุดแล้ว กีย่าก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นของผม!” ยาโคปกล่าว
ยาโคปโทรหาพ่อของเขาทันที ลึก ๆ แล้ว เขารู้ว่าเส้นสายของพ่อเขาไม่ได้ดีเท่าของคุณควาร์ริงตันเลย เขายังไม่มั่นใจว่าพ่อของเขาจะสามารถช่วยเหลือใด ๆ ได้เลยด้วยซ้ำ แต่เขาก็ต้องลองดู