เขานึกไปถึงชายหนุ่มที่เป็นผู้ว่าการเขต
ถึงแม้ว่าเขาจะอายุยังน้อย แต่เขากลับมีความคิดลึกซึ้งและเจ้าแผนการ ทั้งที่ไม่สมควรมีอยู่ในคนวัยอย่างเขาเลยอีกฝ่ายต้องรู้ข่าวมาเดินทางมาที่นี้ของเขาแล้วเป็นแน่เขาถึงขนาดสามารถส่งเฮลิคอปเตอร์มาได้ดูเหมือนว่าชายหนุ่มคนนี้จะรู้เรื่องราวต่างๆเป็นอย่างดี
แต่ละคนที่ยืนอยู่ด้วยกันต่างคิดกันไปต่างๆนาๆ
ภายในอาคารไม้หลังใหญ่ที่สุดในหมู่บ้าน
“อาจารย์ ในบ้านแมลงมีบางอย่างผิดปกติครับ มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งออกมาแล้วโดนคนนอกสองคนนั้นเห็นเข้าพวกเขายังแจ้งเรื่องนี้กับคนภายนอกแล้วด้วยครับ”
เมี่ยวซีเหอได้รับสารเป็นคนแรก
พับๆๆๆๆ เสียงใบพัดเฮลิคอปเตอร์ดังไปทั่วทั้งหมู่บ้าน ทุกคนในหุบเขาต่างพากันออกมาดูเฮลิคอปเตอร์ที่คอยๆลดระดับลงมา
“อาจารย์ มีเฮลิคอปเตอร์จากข้างนอกมาจะปล่อยให้ลงจอดไหมครับ?”
“ปล่อยให้ลงจอด คอยให้ความร่วมมือในการสืบสวนกับพวกเขาและหาคนเป็นแพะรับบาปเรื่องนี้ด้วย”เมี่ยวซีเหอพูด
“ครับ อาจารย์
คนที่มากับเฮลิคอปเตอร์เป็นเจ้าหน้าที่ตํารวจและแพทย์ชันสูตรจากเมืองใกล้ๆ หนึ่งในนั้นเป็นเพื่อนร่วมงานเก่าของหยางกวนเฟิง หลังลงจากเฮลิคอปเตอร์มาแล้วพวกเขาก็เข้ามาสอบถามเขาเรื่องคดีในทันทีแพทย์ชันสูตรก็เริ่มการชันสูตรศพผู้เสียชีวิต
“นี่มัน?”
เมื่อได้เห็นสภาพร่างกาย เขาก็ต้องประหลาดใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบเจอกับสภาพศพแบบนี้เขาได้ทําการตรวจสอบสภาพศพโดยรวมก่อน
“เป็นยังไงบ้าง?”
“หลังจากการตรวจสอบเบื้องต้น เป็นการตายจากพิษครับ” แพทย์ชันสูตรพูด “มีบาดแผลหลายจุดบนร่างกาย และมีร่องรอยของอาวุธที่มีความคมเฉือนตามผิวหนังแสดงให้เห็นว่าเขาเคยถูกทรมานมาก่อนแล้วยังมีแมลงมีพิษจํานวนมากอยู่ภายในร่างกายของเขาถ้าอยากรู้สาเหตุอื่น เพิ่มก็จําเป็นต้องทําการชันสูตรเพิ่มเติมร่างนี้ยังต้องตรวจสอบให้แน่ใจด้วยว่าไม่มีโรคติดต่ออื่นอยู่ด้วย”
“คุณเชี่ยวชาญเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว คุณตัดสินใจเองได้เลย” หยางกวนเพิ่งพูด
ในตอนที่พวกเขากําลังปรึกษาเรื่องผู้เสียชีวิตอยู่นั้น เมี่ยวซีเหอก็เดินมาถึงที่เกิดเหตุ
“สวัสดีครับผู้กองหยาง”
“สวัสดีครับ ผู้นําเมี่ยว ในหุบเขาของคุณมีการฆาตกรรมเกิดขึ้น ผมหวังว่าทางคุณจะให้ความร่วมมือในการสืบสวนนะครับ”
“เรื่องนั้นคุณวางใจได้ครับ ผู้กองหยาง” เมี่ยวซีเหอพูด “เราจะให้ความร่วมมือในการสืบสวนอย่างเต็มที่คนร้ายยังถือเป็นภัยคุกคามต่อหมู่บ้านของเราด้วย”
“ผู้ชายคนนี้เป็นใครเหรอครับ?” หยางกวนเฟิงชี้ไปทางร่างที่นอนอยู่บนพื้นและเอายถามออกไป
“ผมไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร เขาไม่ใช่คนของหมู่บ้านเราครับ” หลังจากดูหน้าของผู้ตายชัดๆแล้วเลี้ยวซีเหอก็ตอบออกไป
“เขาไม่ใช่คนที่นี่เหรอครับ?”
“ถูกแล้วครับ” เมี่ยวซีเหอพูด
“ไม่ใช่พวกคุณเองเหรอครับ ที่บอกว่าปกติจะไม่ค่อยมีคนนอกมาที่นี่?”
“มีคนนอกเข้ามาที่นี่น้อยมากจริงๆครับ แต่ก็มีคนในหมู่บ้านออกไปข้างนอกเหมือนกัน”เมียวซีเหอพูด“บางเรื่องผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ”
“ครับ ถ้าคุณพอรู้ข้อมูลอะไรที่พอจะเป็นประโยชน์ได้บ้าง ช่วยแจ้งให้ผมรู้ทันทีด้วยนะครับผู้นําเมี่ยว”
“แน่นอนครับ
“ดีครับ”
จากนั้น หยางกวนเฟิงก็เริ่มทําการสืบสวนทันที ผู้ตายได้ทิ้งร่อยรอยไว้ตามรายทางพวกเขาจึงเดินตามร่องรอยนั้นจนไปถึงบ้านไม้หลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ตรงมุมหนึ่งของหมู่บ้านตัวบ้านไม่ถือว่าเล็กมันมีสองชั้นและดูค่อนข้างเก่า
ก่อนหน้านี้ พวกเขาเดินดูรอบหมู่บ้านไปหลายครั้ง แต่พวกเขาไม่เคยเดินมาถึงตรงจุดนี้เลยเส้นทางภายในหมู่บ้านทั้งคับแคบและเลี้ยวลดไปมาแถมยังมีรั่วกันอยู่หลายจุดด้วย
“นั่นกลิ่นอะไรครับ?” เมื่อพวกเขาเข้าไปใกล้บ้านไม้หลังนั้น พวกเขาก็ได้กลิ่นของตัวยา
“คุณเดี่ยว บ้านหลังนี้คืออะไรเหรอครับ?” หยางกวนเฟิงชี้ไปทางบ้านไม้หลังนั้น
“ที่นี่เป็นสถานที่สําหรับค้นคว้าสมุนไพรและพัฒนาตัวยาของหมู่บ้านเราครับ”เมี่ยวชิงเฟิงพูด
“ยากับสมุนไพร?”
“ใช่ครับ ในหมู่บ้านของเรามีหลายคนที่ศึกษาเรื่องสมุนไพรอยู่” เมี่ยวซึ่งเพิ่งพูด “บ้านไม้หลังนี้ถูกสร้างขึ้นมานานกว่า 300 ปี!”
“ทั้งที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานขนาดนี้ แล้วทําไมถึงมาตั้งอยู่ตรงนี้ล่ะครับ?”
“สมุนไพรบางชนิดอันตรายมากครับ กลิ่นที่ปล่อยออกมาสามารถเป็นอันตรายได้และอาจส่งผลเสียกับร่างกายมนุษย์ได้เราเลยเลือกสร้างห่างออกมาแบบนี้”
“ผมขอเข้าไปดูข้างในได้ไหมครับ?”
“ได้สิครับ แต่มันอาจจะเหม็นหน่อยนะครับ”
“มันไม่ได้ส่งผลเสียกับร่างกายมนุษย์ใช่ไหมครับ?”
“ครั้งนี้ถือเป็นครั้งแรกที่คุณได้เข้าไป มันก็อาจจะส่งผลเล็กน้อยครับอย่างมากคุณอาจรู้สึกมีนและคลื่นไส้ได้แต่ไม่เป็นอะไรร้ายแรงแน่นอนครับ”
“ถ้าอย่างนั้นเราเข้าไปกันเถอะครับ”
ประตูบ้านไม้ถูกล็อกเอาไว้
“มันล็อกเหรอ?”
“ใช่ครับ ผมมีกุญแจอยู่” เมี่ยวชิงเฟิงหยิบกุญแจออกมา
“กุญแจมีก็ดอกเหรอครับ?”หยางกวนเฟิงถาม
“มีทั้งหมด 5 ดอกครับ”
“แล้วใครที่ถือไว้บ้างครับ?”
“ผมคนหนึ่ง, แล้วอีกคนก็คือผู้นํา อีกสามคนที่เหลือเป็นผู้อาวุโสที่ศึกษาเรื่องสมุนไพรพวกเขามักจะเข้ามาใช้งานที่นี่บ่อยๆครับ”
แกร็ก! ประตูไม้ถูกเปิดออก อย่างที่คิดไว้ มีกลิ่นเหม็นตลบอบอวลอยู่ด้านในนั้น เมื่อเดินเข้าไปพวกเขาต่างรู้สึกไม่คุ้นเคยกับกลิ่นเหม็น
การตกแต่งภายในบ้านดูเก่ามาก มีโต๊ะ, เก้าอี้, และม้านั่งที่ทําจากไม้ รวมไปถึงเครื่องมือพิเศษต่างๆก็ล้วนแล้วแต่ทําขึ้นมาจากไม้ทั้งหมดพวกมันดูมีอายุมาอย่างยาวนาน
“เอ่อ เจ้านี้มีไว้ทําไมเหรอครับ?”
“มันใช้สําหรับบดสมุนไพรครับ”
“แล้วนี่ล่ะครับ?”
“สําหรับอบสมุนไพรครับ”
หยางกวนเฟิงสงสัยทุกสิ่งอย่างที่เขาได้เห็น และถามทุกเรื่องที่เขาสงสัย
“อืมๆ ที่นี่มีหลายอย่างให้เรียนรู้เลยนะครับ!”
“ใช่แล้วครับ มันถูกส่งต่อกันมาหลายร้อยปี และมีความรู้มากมายอยู่ในนั้น”
“แล้วบนชั้นสองมีอะไรเหรอครับ?”
“เราขึ้นไปดูกันเถอะครับ” เสี่ยวชิงเฟิงเดินนําพวกเขาขึ้นไปบนชั้นสอง
บนชั้นสอง มีหนังสือและขวดวางอยู่มากมาย
“นั่นคืออะไรเหรอครับ?” หยางกวนเฟิงชี้ไปที่ขวดต่างๆ
“นั่นเป็นยาที่ถูกเตรียมเอาไว้ครับ บางอย่างสามารถนําไปใช้งานได้เลย แต่บางอย่างก็ต้องทิ้งไว้ระยะหนึ่งก่อน”
“ผมขอดูได้ไหมครับ?
“ได้ครับ” เมี่ยวซึ่งเพิ่งเปิดฝาขวดหลายใบ บางอย่างเป็นยาทา บางอย่างเป็นยาเม็ด
“พวกมันมีไว้เพื่ออะไรเหรอครับ?”
“ยาแต่ละตัวมีฤทธิ์ต่างกันไป บางตัวใช้รักษาบาดแผล, และบางตัวใช้บํารุงอวัยวะทั้งห้ามีบางตัวที่ใช้กระตุ้นการไหลเวียนโลหิตและลดการอุดตันของเส้นเลือด”
พวกเขาเดินดูจนทั่วชั้นสอง แต่กลับไม่พบอะไรเลย พวกเขาจึงกลับลงไปที่ชั้นหนึ่งหยางกวนเฟิงไม่ได้ออกไปในทันทีเขายังคงเดินดูชั้นหนึ่งอีกครั้ง
“มีอะไรเหรอครับ?”
“ที่นี่มีแค่สองชั้นเท่านั้นเหรอครับ?”
“ฮาฮา สมแล้วที่เป็นเจ้าหน้าที่สืบสวน” เมี่ยวชิงเฟิงพูด
“ยังมีอีกชั้นหนึ่งครับ เป็นชั้นใต้ดิน”
“ใต้ดิน?”
“ไปครับ เราต้องไปอีกทางหนึ่ง”
พวกเขาเดินออกไปด้านนอกและเดินอ้อมไปทางด้านหลังของตัวบ้าน มีบ้านหลังน้อยที่ถูกล็อกเอาไว้ตั้งอยู่ด้านหลังบ้าน
“ผมไม่มีกุญแจ รอสักครู่นะครับ” เมี่ยวชิงเฟิงเดินออกไปและไม่นานก็กลับมา
“ได้แล้วครับ”
“กุญแจมีทั้งหมดกี่ดอกเหรอครับ?”
“มีสามดอกครับ อยู่ที่ผู้นําหนึ่งดอก ส่วนอีกสองดอกอยู่ที่ผู้อาวุโสสองคนในหมู่บ้านครับ”
“อะไรอยู่ข้างในนี้เหรอครับ?”
“ลองเข้าไปดูก็จะรู้เองครับ”
พวกเขาปลดล็อกกุญแจและเปิดประตู เมื่อเดินเข้าไป กลิ่นที่อยู่ด้านในทั้งเหม็นและฉุนกว่ามากบันไดหินที่ลาดเอียงพาพวกเขาไปยังชั้นใต้ดิน พวกเขาเดินลงไปตามขั้นบันไดและไปถึงด้านล่างสุด มันเป็นเหมือกับถ้ำหินที่มีความกว้างประมาณสามสิบกว่าตารางเมตร มีชั้นไม้หลายชั้นที่ มีขวดและไหวางอยู่ บนพื้นมีกรงวางอยู่และมีสระน้ำอยู่ที่มุมหนึ่ง
“ข้างในนี้มีอะไรเหรอ?” ชายหนุ่มถามพร้อมกับยื่นมือออกไปจับ
“อย่าจับครับ!” เมี่ยวชิงเฟิงรีบหยุดเขาเอาไว้
“ทําไมเหรอครับ?”
“ข้างในนั้นถึงพิษอยู่น่ะสิครับ?” เมี่ยวชิงเฟิงพูดแล้วเปิดฝาไหออก เมื่อมองดูด้านในก็มีงสีเขียวความยาวกว่าสองฟิตอยู่ตัวหนึ่ง
“งูพิษ? ในไหพวกนี้มีพวกมันอยู่หมดเลยเหรอครับ?”
“ไม่ใช่งทั้งหมดหรอกครับ ยังมีแมงปอง, ตะขาบ, และกิ่งกือ” เสี่ยวชิงเฟิงตอบ
“ห้าพิษ?”
“พวกมันมีพิษก็จริง แต่ก็ถือเป็นวัตถุทยาที่ดีด้วย ยาบางชนิดจําเป็นต้องใช้พวกมันครับ”
“แล้วแมลงที่อยู่ในตัวผู้ชายคนนั้นล่ะครับ?”
“บอกตามตรง ผมไม่เคยเห็นพวกมันมาก่อนเลยครับ”
“แล้วผู้นําเมี่ยวรู้ไหมครับ?”
“ผู้นําอาจจะรู้อะไรบ้างก็ได้ครับ”
“อะไรอยู่ในสระนั่นเหรอครับ?” เขาชี้ไปทางสระน้ำในมุมหนึ่งของถ้ำที่กว้างประมาณสามตารางเมตร
“สระนั่นเชื่อมต่อกับแม่น้ำใต้ดินครับ ในสระมีปลาขาวชนิดพิเศษอยู่ มันสารอาหารบํารุงร่างกายอยู่ด้วยครับ”เสี่ยวชิงเฟิงเดินไปที่ขอบสระและหยิบแหจากอีกด้านมาถือไว้เขาโยนแหลงไปและดึงกลับขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ปลาสีขาวสองตัวติดอยู่บนแหพวกมันมีสีขาวราวหิมะและดูสวยงามมาก
“รับไปสิครับ เที่ยงนี้เรามาลองชิมกัน”
“ขอบคุณสําหรับความกรุณา แต่ไม่ดีกว่าครับ” หยางกวนเพิ่งโบกมือปฏิเสธ
ภายในถ้ำดูเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ พวกเขาสํารวจดูอย่างละเอียดและพากันออกไป
เมื่อออกมาข้างนอกกันแล้ว พวกเขาก็ยังคงค้นหาเบาะแสกันต่อ ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงบ้านไม้หลังหนึ่ง
“ที่นี่มีอะไรเหรอข้างในเหรอครับ?”
“ชาวบ้านที่ชื่อ เมี่ยวชิงชาน อาศัยอยู่ เขาค่อนข้างมีนิสัยประหลาดสักหน่อยนะครับ”
“นิสัยประหลาด?”
“ใช่ครับ จะเข้าไปดูข้างในกันไหมครับ?”
“ยังไงเบาะแสก็พาเรามาที่นี่แล้วนี่นา!”
“เข้าไปดูข้างในกันเถอะ เข้าไปแล้วก็อย่าพูดมากล่ะ!”