บทที่ 101 จะยกให้ผมให้ได้
หวังเหวินเฟยก็ตกใจมาก
คฤหาสน์ในTomson Riviera เป็นทรัพย์สินที่มีมูลค่าที่สุดในตระกูลหวัง
บ้านหลังนี้ ตอนนี้เป็นของผู้นำตระกูลของตระกูลหวัง หวังเจิ้งกางลุงใหญ่ของหวังเหวินเฟยเป็นเจ้าของ
หวังเจิ้งกางเป็นพ่อของหวังเหวินข่าย ตอนนี้เป็นหัวหน้าดูแลตระกูลหวัง ส่วนพ่อของหวังเหวินเฟยเป็นเพียงผู้ช่วย
คฤหาสน์หลังนี้ อย่าว่าแต่หวังเหวินเฟย ต่อให้เป็นพ่อของหวังเหวินเฟยก็อยากได้แทบแย่ แต่จะทำยังไงได้ ครอบครัวของพวกเขาไม่มีปัญญาซื้อคฤหาสน์ที่แพงขนาดนี้
ได้ยินว่าลุงใหญ่ยกคฤหาสน์หลังนี้ให้กับเย่เฉิน หวังเหวินเฟยทั้งตกใจและเจ็บปวดมาก รีบพูดกับเซียวเวยเวยว่า “คุณรอสักครู่ ผมถามลุงใหญ่ผมดูก่อน”
เซียวเวยเวยวางสาย มองดูเย่เฉิน พร้อมกัดฟันถามขึ้นว่า “เย่เฉิน คุณใช้วิธีอะไร ถึงได้หลอกเอาคฤหาสน์หลังนี้มาจากลุงใหญ่ของเหวินเฟย?”
เย่เฉินพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “คฤหาสน์หลังนี้ หวังเจิ้งกางอยากที่จะยกให้ผมเอง”
“คุณพูดไปเรื่อย” เซียวเวยเวยตะคอกพูดขึ้นว่า “คุณไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลหวังเลย คุณลุงหวังจะยกบ้านให้คุณได้ยังไง ยกบ้านที่แพงขนาดนี้ให้กับคุณ จะต้องเป็นการใช้วิธีสกปรกอะไรสักอย่างแน่”
ตอนนี้ หวังเหวินเฟยได้โทรมาเซียวเวยเวย พร้อมพูดว่า “เวยเวย เหมือนลุงใหญ่ของผมกำลังยุ่งอยู่ ได้พูดเพียงประโยคเดียวก็วางสายโทรศัพท์ผมแล้ว”
เย่เฉินหัวเราะ หยิบมือถือขึ้นมาแล้วก็เปิดลำโพง โทรออกไปหาหวังเจิ้งกาง
เสียงมือถือดังเพียงครั้งเดียว ก็มีคนรับสายทันที
เซียวเวยเวยอึ้งไปทันที
“อาจารย์เย่” น้ำเสียงของหวังเจิ้งกาง พูดขึ้นอย่างเอาอกเอาใจว่า “อาจารย์เย่ น่าจะได้ไปดูคฤหาสน์ในTomson Riviera หลังนั้นแล้วใช่ไหม? ไม่รู้ว่าอาจารย์เย่พอใจหรือไม่?”
เย่เฉินพูดขึ้นอย่างตรงไปตรงมาว่า “ผมมาดูคฤหาสน์แล้ว โดยรวมแล้วก็ใช้ได้ คุณมีความตั้งใจแล้ว”
หวังเจิ้งกางรีบพูดขึ้นว่า “อาจารย์เย่ชอบก็ดีแล้ว”
เย่เฉินพูดขึ้นว่า “ผมโทรมาก็เพราะอยากบอกคุณว่า คฤหาสน์ผมพอใจ”
“หากอาจารย์เย่ยังต้องการอะไรอีก ก็บอกผมได้ตลอด ผมจะทำให้ทุกอย่าง ให้อาจารย์เย่พอใจ”
ผู้คนรอบๆเงียบสงบ ทุกคนตกอยู่ในอาการตกตะลึง
คิดไม่ถึงว่าคฤหาสน์นี้ เป็นหวังเจิ้งกางยกให้กับเย่เฉินจริงๆด้วย เพราะอะไรกันแน่?
คิดไม่ถึงว่า หวังเจิ้งกางที่แม้แต่คู่หมั้นของตนเวลาเจอ ยังต้องให้ความเคารพนับถือ กลับเป็นเหมือนหมาตัวหนึ่ง เลียแข้งเลียขาเย่เฉินไอ้สวะคนนี้ นี่ทำให้ใบหน้าของเซียวเวยเวยร้อนรุ่ม รู้สึกเสียหน้าอย่างมาก
ในที่สุดเธอก็อดทนไม่ไหว ตะโกนพูดผ่านมือถือของเย่เฉินว่า “คุณลุงหวัง ฉันเป็นเซียวเวยเวย คู่หมั้นของเหวินเฟย ท่านคงไม่ได้ยกคฤหาสน์ให้กับเย่เฉินเฉยๆใช่ไหม ด้วยเหตุผลอะไรกันแน่หรือ?”
“เชอะ เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? มีสิทธิ์อะไรมาถามถึงเรื่องส่วนตัวของผม?”
หวังเจิ้งกางพูดขึ้นอย่างโหดเหี้ยม
ใบหน้าเซียวเวยเวยร้อนรุ่มขึ้นมาทันที
เย่เฉินพูดขึ้นว่า “หวังเจิ้งกาง คุณอธิบายให้พวกเธอฟังหน่อยเถอะ ไม่เช่นนั้น พวกเธอจะคิดว่าผมหลอกลวงคุณ”
“ได้ครับ” หวังเจิ้งกางรีบพูดขึ้นว่า “ในเมื่อคุณเย่พูดแล้ว งั้นผมก็จากขอบอกกับทุกคนว่า ผมติดหนี้บุญคุณคุณเย่อย่างใหญ่หลวง ดังนั้นจึงยกคฤหาสน์ให้เป็นการตอบแทน คนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องหากยังกล้าสงสัยในตัวคุณเย่ ผมจะไม่ปล่อยเธอไว้แน่”
เซียวเวยเวยเสียใจอย่างมาก เธอเคยถูกด่าอย่างรุนแรงแบบนี้เสียเมื่อไหร่ สีหน้าใบหูแดงก่ำ เสียใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา
เห็นเซียวเวยเวยเสียใจจนร้องไห้ขึ้นมา เซียวฉางเฉียนก็รู้สึกเสียหน้ามาก จึงพูดขึ้นอย่างเอาอกเอาใจว่า “ประธานหวัง เวยเวยยังเป็นแค่เด็ก เธอก็แค่แปลกใจ ไม่ได้มีความหมายอื่นแฝง”
หวังเจิ้งกางกลับไม่สนใจเขา พูดขึ้นอย่างให้ความเคารพว่า “คุณเย่ ยังต้องการให้ผมอธิบายอะไรอีกไหม?”
“แค่นี้ก็พอแล้ว” เย่เฉินพยักหัว
“งั้นผมไม่รบกวนคุณเย่แล้ว มีอะไรก็โทรหาผมได้ตลอด”
เย่เฉินรับคำ แล้วก็กดวางสาย
“เย่เฉิน นี่… เป็นคฤหาสน์ที่ตระกูลหวังยกให้คุณจริงหรือ?” เซียวฉางควนเพิ่งได้สติขึ้นมา ตกตะลึงจนอ้าปากค้าง
“ใช่ครับพ่อ” เย่เฉินยิ้มพูด
“นี่…คุณ….” เซียวฉางควนพูดติดอ่าง รู้สึกเหมือนตนเองกำลังฝันไป
เซียวชูหรันรีบประคองเขาไว้ พร้อมพูดว่า “พ่อคะ พอไปนั่งพักด้านข้างก่อนไหม ในเมื่อประธานหวังก็พูดแล้ว เรื่องคฤหาสน์ทุกคนก็เข้าใจดีแล้ว ว่าเป็นของเย่เฉินอย่างแท้จริง”
อย่างแท้จริงประโยคนี้ เซียวชูหรันตั้งใจพูดเน้น เพื่อที่จะให้พวกญาติๆตระกูลเซียวได้ยินอย่างชัดเจน
เฉียนยู่หลันเอามือทาบอก พูดขึ้นอย่างยากที่จะเชื่อว่า “ตระกูลหวังช่างร่ำรวยจริงๆ คฤหาสน์กว่าพันล้าน บอกว่ายกให้ก็ยกให้เลย ทำไมถึงไม่ยกให้ฉันล่ะ?”
ไม่เพียงเธอที่คิดไม่ออก คนอื่นๆต่างก็รู้สึกไม่อยากเชื่อ แม้แต่เซียวไห่หลงก็ยังตาแดงขึ้นมา
คฤหาสน์แบบนี้ อีกสิบชาติพวกเขาก็ไม่มีปัญญาซื้อ
นี่เป็นของหวานที่หล่นลงมาจากฟ้า ทำไมถึงได้ตกอยู่ในมือเย่เฉินที่เป็นไอ้สวะคนหนึ่ง
นี่มันโชคดีด้วยเรื่องอะไรกัน
สีหน้าเซียวฉางเฉียนเขียวปัด เขาถูกหวังเจิ้งกางเมินใส่ไม่เป็นไร แต่เขารู้สึกว่า คฤหาสน์หลังนี้น่าจะเป็นของลูกสาวตนในอนาคต เพียงพริบตาเดียวกลับตกอยู่ในมือของเย่เฉิน ทำให้เขาไม่สามารถยอมรับได้
เขามองดูลูกสาวที่กำลังร้องไห้อยู่ แล้วก็หันไปมองเย่เฉิน ในใจยิ่งโกรธเคือง
ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาดูถูกเซียวฉางควน แต่ตอนนี้กลับถูกลูกเขยคนหนึ่งอยู่เหนือกว่า น่าอับอายขายหน้าขนาดไหน
เซียวฉางเฉียนพูดขึ้นอย่างรุนแรงว่า “เย่เฉิน คุณบอกกับทุกคน ประธานหวังติดหนี้บุญคุณคุณอะไร คุณไม่ได้อาศัยชื่อของตระกูลเซียว เพื่อไปช่วยประธานหวังใช่ไหม?”
เย่เฉินพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของผม ไม่สะดวกที่จะบอก”
เขาหันหน้า ไปพูดกับลุงหลี่ว่า “เวลาก็ไม่เช้าแล้ว ส่งแขกเถอะ”
เซียวฉางเฉียนอยากที่จะอาศัยความอาวุโสของตนข่ม แต่เสียดายในสายตาเขา มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย
ลุงหลี่พยักหัวอย่างให้ความเคารพ แล้วพูดกับพวกเขาว่า “ขออภัย ผมขอส่งทุกคนไปที่ประตู”
เซียวฉางเฉียนถูกเมินใส่ ก็โกรธแล้วก็เดินออกไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
เซียวเวยเวยมองดูเย่เฉินด้วยความรู้สึกทั้งเกลียดทั้งแค้น แล้วก็เดินตามออกไป
ในใจของทุกคนในครอบครัวนี้แทบแตกสลายแล้ว
ยังไงก็คิดไม่ถึง ลูกเขยที่ไม่อยู่ในสายตาในก่อนหน้านี้ ตอนนี้กลับได้ดิบได้ดี
เวลานี้ ลุงหลี่ปิดประตูใหญ่ กลับมายังห้องรับแขก ไม่ไปรบกวนครอบครัวเย่เฉิน
ครอบครัวเซียวไห่หลงไปกันหมดแล้ว เซียวชูหรันจึงพูดขึ้นว่า “เย่เฉิน ตอนนี้คุณสามารถพูดความจริงให้พวกเราฟังได้แล้ว ประธานหวังติดหนี้บุญคุณอะไร”
เย่เฉินลังเลอยู่สักพัก ยังคิดไม่ออกว่าควรจะอธิบายยังไง
หลายวันก่อน ตระกูลหวังอาศัยวีจิ้งไห่ อยากที่จะรวบรวมวงการซวนซวนเมืองจินหลิงให้เป็นหนึ่ง แต่วีจิ้งไห่ถูก “ยันต์ฟ้าร้อง”ของตนผ่าตาย ตระกูลหวังกลัวว่าตนจะไปลงโทษพวกเขา จึงได้ยกคฤหาสน์หลังนี้เพื่อเป็นการเอาอกเอาใจ เพราะพวกเขาก็กลัวเย่เฉินโกรธ แล้วเอาชีวิตพวกเขา
คิดไปคิดมา เย่เฉินจึงพูดขึ้นว่า “ผมช่วยดูฮวงจุ้ยให้กับตระกูลหวัง ดังนั้นพวกเขาจึงยกคฤหาสน์ให้เป็นการตอบแทน”
“อ๋า?” เซียวชูหรันกับพ่อต่างก็อึ้ง
“เย่เฉิน คุณช่วยคนอื่นดูฮวงจุ้ย?” เซียวชูหรันเบิกตาโต
เย่เฉินพยักหัว พร้อมพูดว่า “ใช่”
เซียวชูหรันถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจว่า “คุณไปเรียนรู้วิชาดูฮวงจุ้ยมาจากไหน?”
เย่เฉินหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ในทีวีไง ในทีวีมีตั้งหลายช่องมากมายที่สอนการดูฮวงจุ้ย”
เซียวชูหรันพูดขึ้นยังตกใจว่า “คุณจะบ้าไปแล้วหรือ แค่ไปดูทีวีก็กล้าไปดูฮวงจุ้ยให้กับคนอื่น ยังกล้ารับคฤหาสน์หรูหราขนาดนี้มาจากคนอื่น?”