ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 283 คล้ายคลึงกันมาก
“คุณเป็นผู้ปกครองของเด็กเหรอ?”
ขณะที่แสนรักยืนอยู่หน้าเตียงของรินจังเขากำลังอ่านข้อมูลการรักษา แพทย์ที่ดูแลรินจังก็เข้ามา เมื่อเห็นเขาแพทย์จึงถาม
แสนรักวางข้อมูลการรักษาและพยักหน้า: “ใช่ครับ อาการของเด็กเป็นยังไงบ้างครับ?”
“อาการของเด็กดีขึ้นแล้ว นี่คือผลการตรวจเลือดของเธอ กรุ๊ปเลือดของเด็กคนนี้หายากมากเป็นหมู่เลือดRHB คุณและแม่ของเด็กคนใดคนหนึ่งมีหมู่เลือดRHบ้างไหม?”
คุณหมอยื่นใบตรวจเลือดให้เขาดู
แสนรักตกตะลึงงัน
RHB？
เขารู้ว่าผู้หญิงคนนั้นกรุ๊ปเลือดRH ชินจังได้กรุ๊ปเลือดของเธอ
แต่หมู่เลือดของเด็กน้อยคนนี้คือRHB งั้นเหรอ?
ในทางทฤษฎีแล้วในหมู่เลือดRHB พ่อจะต้องมีกรุ๊ปเลือดB จึงจะมีแนวโน้มสูงที่ลูกจะมีหมู่เลือดนี้ได้ ดังนั้นเขาไม่ใช่กรุ๊ปเลือดBเหรอ?
เหมือนมีอะไรดลใจ จู่ๆเขาก็เกิดคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา
“คุณผู้ชาย เป็นอะไรรึเปล่า?”
“…ไม่เป็นไร ผมเข้าใจแล้ว แม่ของหล่อนเป็นกรุ๊ปเลือดRH” แสนรักนึกขึ้นได้และนำผลตรวจเลือดมาด้วยความขุ่นเคืองเล็กน้อย
นี่มันเกี่ยวอะไรกับเขา?
มีผู้ชายมากกว่าหนึ่งหมื่นคนในโลกที่มีกรุ๊ปเลือดB สมองเขาน่าจะมีปัญหาแล้วจริงๆ เขาถึงมีความคิดที่ไร้สาระแบบนี้
แสนรักไม่ได้เก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ เขาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ ดึกมากแล้ว เขาจึงให้พี่ภากลับไปดูแลเด็กอีกสองคน
และเขาจะอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อรอให้เด็กหญิงตัวเล็กๆคนนี้ฟื้นก่อน
“มามี๊…”
เด็กหญิงตัวเล็กๆนอนหลับไม่สนิท และยังคงมองเห็นเปลือกตาบวมแดงของหล่อน ในบางครั้งเธอก็จะแสดงอาการน้อยใจออกมา ปากเล็กๆบูดบึ้งเอาแต่ส่งเสียงร้องไห้ออกมา
แม้แต่ในความฝันก็ยังเรียกหาแต่แม่
จะเรียกหาแม่ทำไม หล่อนไม่ต้องการหนูแล้ว!
แสนรักรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ราวกับว่ามีอะไรจุกอยู่ที่หัวใจทำให้เขารู้สึกเศร้าโศกจนหายใจไม่ออก
เขารู้ดีว่าคราวนี้มันแย่มากจริงๆ
สิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นปล่อยวางไม่ขาดคือลูก หล่อนเคยสู้สุดชีวิตและไม่ยอมแพ้เพื่อจะแย่งลูกๆมาจากเขา
แต่ตอนนี้หล่อนกลับจากไปอย่างง่ายดายแบบนี้ แม้แต่ลูกๆหล่อนก็ไม่ต้องการด้วยซ้ำ
แสนรักจ้องไปที่เด็ก ริมฝีปากบางของเขาเม้มเป็นเส้นตรงสีขาว เป็นเวลานานที่เขานั่งนิ่งๆมองดูใบหน้าเล็กๆของเด็กที่คล้ายคลึงแม่ของหล่อนอย่างไม่ขยับ
แม่ลูกเตียงข้างๆในแผนกฉุกเฉินเห็นอย่างนั้น แล้วเริ่มพูดคุยกัน: “พ่อแบบนี้หายากจริงๆ ปีนี้เขาอายุ30ปีแล้วยังเฝ้าลูกอยู่ที่โรงพยาบาลคนเดียว”
“นั้นสิ สมัยนี้ชายหนุ่มที่มีความอดทนแบบนี้มีน้อยแล้ว”
“อาจจะไม่ใช่พ่อแต่เป็นลุง” จู่ๆเด็กสาวก็พูดขึ้นอย่างสงสัย
“จะเป็นลุงได้ไง นี่คือพ่อชัดๆ ดูคิ้วและตาของเด็กหญิงคนนี้สิคล้ายคลึงพ่อของเธอซะจริงๆ!” แม่พูดแก้ต่างกับลูกสาว
แต่บทสนทนาของพวกหล่อนก็หยุดลงอย่างรวดเร็ว เมื่อรินจังตื่นขึ้น
แต่แสนรักที่กำลังครุ่นคิดเรื่องราวต่างๆ ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
“ตื่นแล้วเหรอ？ มีตรงไหนไม่สบายหรือเปล่า？”
เมื่อเห็นเด็กหญิงตัวเล็กๆตื่นขึ้น ชายหนุ่มที่ค่อนข้างอดทนแล้วเขาก็ลุกขึ้นมา เอนตัวไปที่เตียงและแตะหน้าผากเล็กๆของเด็กหญิง
รินจังที่พึ่งตื่น ใบหน้าซีดเซียวของหล่อนยังไม่ดีขึ้นเลย
แต่เมื่อเห็นพ่อดวงตากลมโตเหมือนลูกแก้วคู่นั้นก็ลุกวาวขึ้นมาทันที: “คุณลุง มามี๊กลับมารึยัง หนูอยากเจอมามี๊”
พูดยังไม่ถึงสองคำก็ถามหาแม่แล้ว อีกทั้งยังเอาแต่ร้องไห้
แสนรักรู้สึกใจสลาย
เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังเอื้อมมืออุ้มหล่อนขึ้นจากเตียง: “มามี๊มีติดธุระ ยังมาหาตอนนี้ไม่ได้ แต่ลุงสัญญาว่ามามี๊จะมาหารินจังในเร็วๆนี้แน่นอน”
“จริงเหรอคะ？”
เด็กหญิงตัวเล็กๆอยู่ในอ้อมแขนของพ่อ คราวนี้หล่อนไม่ได้ขัดขืนเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาการป่วยหรือเปล่า
หล่อนเอื้อมแขนเล็กๆออกมาและกอดที่คอพ่อ
แสนรักไม่เคยกอดหล่อนแบบนี้มาก่อน เมื่อก่อนเขาไม่จูงมือก็อุ้มด้วยมือข้างเดียว เพราะว่าไม่ชอบ แต่ตอนนี้เขาถูกโอบกอดด้วยแขนนุ่มๆทั้งสองข้าง
ทันใดนั้นก็เกิดความแข็งกร้าวขึ้นมาในใจของเขา
ทำไมหล่อนถึงไม่เป็นลูกสาวของเขานะ?
ครึ่งชั่วโมงต่อมา พ่อและลูกสาวออกจากโรงพยาบาลและมาที่ร้านอาหารโจ๊กเพื่อสุขภาพ
“หนูอยากกินอะไรจ๊ะ ลุงจะสั่งให้”
“กินเสร็จแล้วจะได้เจอมามี๊ไหมคะ?” หลังจากวางขนมบัวลอยลง หล่อนยังคงเซ้าซี้ถามคำถามนี้บนเก้าอี้ไม้ตัวใหญ่อย่างดื้อรั้น
เส้นเลือดของแสนรักปูดโปนขึ้นมาเล็กน้อย
แต่เขายังคงอดทน จากนั้นจึงค่อยๆเกลี้ยกล่อมเด็กหญิงตัวน้อยอย่างอดทน: “แน่นอน หลังจากรับประทานอาหาร เราจะมีกำลังที่จะได้พบมามี๊ และมามี๊ก็จะไม่รู้ว่ารินจังป่วยไงล่ะ”
“……”
ตาโตของเด็กหญิงตัวเล็กๆสั่นไหว ราวกับว่าหล่อนคิดว่าคำพูดของพ่อนั้นสมเหตุสมผล
แล้วพ่อและลูกสาวจึงสั่งอาหาร ไม่นานหลังจากที่ขนมและโจ๊กเพื่อสุขภาพมาถึง แสนรักก็ใส่ข้าวบาร์เลย์และโจ๊กถั่วแดงที่ปรุงขึ้นเป็นพิเศษสำหรับเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้แล้วตักใส่ในชามใบเล็กๆของหล่อน
ข้าวบาร์เลย์กับถั่วแดงส่วนใหญ่จะใช้เพื่อขจัดความชื้นโดยเหมาะอย่างยิ่งสำหรับหล่อนที่พึ่งเป็นภูมิแพ้ กินแล้วดีต่อสุขภาพ
แสนรักหยิบตะเกียบขึ้นมาเตรียมจะรับประทาน
แต่สิ่งที่ทำให้เขาตะลึงอยู่ครู่หนึ่งคือมืออ้วนๆของเด็กหญิงตัวเล็กๆถือชามโจ๊กไว้ และในวินาทีต่อมา หล่อนก็ใช้ช้อนที่อยู่ในมือค่อยๆตักถั่วแดงออก