ตอนที่ 1444 มาหาที่ตายอีกแล้ว (4)
“ลุก……ลุกขึ้นพูดเถอะ……” เย่เจี๋ยลุกลี้ลุกลน
แต่ผู้หญิงคนนั้นยังพูดต่อว่า “เจ้าเมืองชิงเฟิงพากองทหารมาที่นี่ ตอนนี้กำลังถามทุกคนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ จริงๆแล้วเจ้าเมืองไม่ใช่คนดี คุณชายจวินโปรดระวังตัวด้วย!”
“หา?” เย่เจี๋ยเริ่มสับสน
ผู้หญิงคนนั้นคิดว่าเด็กหญิงไม่เชื่อคำพูดของนาง ใบหน้าของนางกลายเป็นสีแดงจากความร้อนใจ ขณะอธิบายอย่างตื่นตระหนกว่า “ฉากหน้าเจ้าเมืองชิงเฟิงก็แสดงตัวเป็นคนดี แต่ถ้าเขาใส่ใจผู้ลี้ภัยจริงๆ ทำไมถึงปล่อยให้ผู้ลี้ภัยทุกคนกระจุกกันอยู่ในสถานที่สกปรกอย่างนั้น? เขามาที่นี่พร้อมทหารวันนี้ บอกว่าจะมาจับพวกอันธพาล แต่นี่คือเมืองชิงเฟิงใช่ไหม!? เขาคือเจ้าเมืองของเมืองชิงเฟิง! เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะพบความผิดปกติเอาตอนนี้ สิ่งเดียวที่เขากังวลก็คือการหาตัวคนที่ฆ่าอันธพาลพวกนั้น มันมีอะไรทะแม่งๆแน่นอน!”
“คนที่นี่ซื่อกันมาก พวกเขาน่าจะบอกเจ้าเมืองว่าเป็นคุณชายที่ลงมือกับอันธพาลพวกนั้น คุณชายจวินจำเป็นต้องทำเพื่อช่วยข้ากับลูก เขาคือผู้ช่วยชีวิตเราสองแม่ลูกเอาไว้ แม่นางน้อยได้โปรดนำข่าวนี้ไปบอกคุณชายจวินด้วย!” พูดจบ ผู้หญิงคนนั้นก็คำนับด้วยการเอาหัวโขกพื้นเสียงดัง จากนั้นก็จูงลูกออกไปโดยไม่ตื้อขอเข้าไปอีก
สองแม่ลูกจากไปแล้ว เย่เจี๋ยก็ยังยืนเหม่ออยู่ที่เดิม สมองมึนงงไปหมด
ถ้าผู้หญิงคนนั้นรู้ว่าเย่เจี๋ยมีปัญหาร้ายแรงในการสื่อสารด้วยคำพูด นางก็คงไม่กล้าขอให้เย่เจี๋ยถ่ายทอดคำพูดของนางให้จวินอู๋เสียอย่างแน่นอน
“นางนั่นเอง……” ทันใดนั้น เสียงนุ่มๆก็ดังขึ้นจากบันได เย่เจี๋ยเงยหน้าขึ้นมองอย่างสับสน และเห็นจวินอู๋เสียยืนอยู่บนขั้นบันไดโดยมีจวินอู๋เหยายืนอยู่ข้างหลัง
“อ๊ะ!” เย่เจี๋ยอ้าปาก อยากจะถ่ายทอดสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นให้บอกกับจวินอู๋เสีย ในใจนางรู้ว่าตัวเองอยากจะพูดอะไร แต่พอคำพูดมาถึงริมฝีปาก นางก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน
“ข้าได้ยินหมดแล้ว” จวินอู๋เสียพูดเมื่อเห็นความลำบากใจของเย่เจี๋ย
เย่เจี๋ยมองนางอย่างว่างเปล่าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเผยยิ้มอย่างสดใสให้นาง
“แม่ลูกคู่นั้น ถ้าข้าจำไม่ผิด คือคนที่เจ้าช่วยเอาไว้ก่อนหน้านี้ใช่ไหม?” จวินอู๋เหยายิ้มบางๆ เอนตัววางแขนพิงราวบันไดอย่างสบาย
จวินอู๋เสียพยักหน้าเล็กน้อย
“เป็นคนฉลาด และยังรู้จักตอบแทนบุญคุณ” จวินอู๋เหยาพอใจกับการกระทำของผู้หญิงคนนั้นมาก
จวินอู๋เสียไม่ตอบ นางไม่เคยคาดหวังสิ่งตอบแทนจากคนพวกนี้ การกระทำของผู้หญิงคนนั้นทำให้นางประหลาดใจมาก นางรู้ว่าเจ้าเมืองชิงเฟิงเป็นคนหน้าซื่อใจคด สวมหน้ากากเป็นคนมีคุณธรรม แต่ผู้ลี้ภัยไม่รู้เรื่องนี้เลย ผู้หญิงคนนั้นสามารถมองออกว่าเจ้าเมืองเป็นคนหน้าไหว้หลังหลอก และมาที่นี่ทันทีเพื่อบอกนางเรื่องนี้ นอกจากเรื่องอื่นๆแล้ว อย่างน้อยนางก็ฉลาดกว่าคนอื่นมาก และยังรู้จักตอบแทนบุญคุณ
“พวกหนูนั่งไม่ติดกันแล้ว แห่ออกมากันใหญ่ เสี่ยวเสียเอ๋อร์คิดจะไว้รึยังว่าจะจัดการกับพวกมันยังไง?” จวินอู๋เหยาถามอย่างยิ้มแย้ม
จวินอู๋เสียพูดอย่างเฉยเมยว่า “จับโจรให้จับหัวหน้า คนพวกนี้ไม่ใช่เป้าหมายของข้า” ไม่ว่าจะเป็นพวกอันธพาลหรือเจ้าเมือง แม้แต่ลั่วซีก็ไม่ได้อยู่ในสายตานาง นางทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อบังคับให้ผู้บงการออกมาแสดงตัวเท่านั้น
เมื่อดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว ดูเหมือนพวกนั้นจะค่อนข้างร้อนอกร้อนใจกันพอสมควร แค่วันนี้วันเดียวก็พากันมาหาที่ตายซ้ำแล้วซ้ำอีก ปฏิกิริยาเช่นนี้ทำให้จวินอู๋เสียรู้สึกพอใจมาก
“ข้าจะออกไปดูก่อน” จวินอู๋เสียพูดพลางตบหลังมือของจวินอู๋เหยาเบาๆ บ่งบอกว่าเขาไม่จำเป็นต้องออกไปแสดงตัว ก่อนที่นางจะเดินออกไปจากหอพัก ตรงไปที่เจ้าเมืองซึ่งถูกกลุ่มผู้ลี้ภัยล้อมรอบอยู่