บทที่248 หลี่เฉิงยี่
เมื่อหลีเหมิงเดียเห็นแม่ของตัวเองเข้าไปทำอาหารในห้องครัว สีหน้าของเธอก็เริ่มผ่อนคลาย “ฮึ๊บ!”เธอกระโดดก้าวเล็กๆ ทิ้งตัวไปบนที่ว่างของโซฝา
เมื่อเห็นน้องสาวที่เห็นแม่ตัวเองเป็นเหมือนปีศาจหลินเฉิงก็คิด ใจของเขาบางครั้งก็รู้สึกเหมือนกับเธอเช่นกัน แต่ก็นะเขาเป็นพี่ชายคนโตของครอบครัวนี้ สิ่งพวกนั้นที่เกิดขึ้นในใจของเขาก็อาจจะเป็นทางที่ดีก็ได้ที่จะไม่พูดออกมา….
“อ่า!”
หลินเฉิงกำลังสุขสบายกับความปลอดภัยที่ไม่ได้เจอมานานแล้วก็ได้ยินเสียงร้องของน้องสาวเขาก็หันขวับไปหาเธอทันที แต่ก็พบว่าน้องสาวของเขากำลังมองไปยังกลุ่มสัตว์ขนฟูสองตัวที่นั่งอยู่แถวนั้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจิดจรัส แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะรู้สึกอย่างไรดี เธออยากจะลูบขนอันนุ่มฟูพวกนั้นแต่เธอก็กลัวที่จะโดนพวกมันกัด
หลินเฉิงเห็นแบบนั้นมุมปากของเขาก็ยกขึ้นส่งยิ้มออกไป“อะไรกัน น้องสนใจไอสองตัวนั้นหรอ?”
“อือฮึ!”
ได้ยินพี่ชายของเธอตอบกลับมาแบบนี้เธอก็หัวตั้งขึ้นมาทันที“พี่ สัตว์เลี้ยงพวกนนี้พี่เจอพวกมันระหว่างทางหรอ? น่ารักจริงๆ…”
ด้วยความเป็นนักรบของเทียนซือเมื่อมีคนเข้ามาย่อมๆ มองๆ มัน มันก็ได้แต่ส่ายหัวหลบไปอีกทางที่หลีเมิงเดียจ้องมองเข้ามา
พอเห็นเทียนซือไม่สนใจเธอเธอก็ยอมแพ้หันหาขอความช่วยเหลือจากพี่ชายของเธออย่างน่าสงสาร “พี่…ช่วยหนูหน่อย!”
“พี่ว่าเธอเป็นคนที่ชอบตัดสินคนอื่นนจากภายนอกหรอ?เทียนซือกับโคล่าเป็นมิตรจะตาย เธอชอบแต่เจ้าเทียนซือแต่ไม่่สนใจเจ้าโคล่ามันหน่อยหรอ แน่นอนหละเทียนซือมันจึงไม่ชอบเธอ!”
เมื่อได้ยินหลินเฉิงอธิบายให้ฟังแบบนั้นเธอก็อึ้งไปเลยกับความฉลาดของแพนด้าตัวนี้ “ไอพวกนี้มันฉลาดเกินไปรึปล่าวนะ? มันรู้จักที่จะปกป้องพวกพ้องของตัวเองด้วยหรอ? อะไรต่อมิอะไรมันก็เปลี่ยนไปเยอะนะเนีย….”
สาวน้อยเดินเขาไปในครัวเพื่อหยิบใส้กรอกสองอันเธอโพล่หัวออกมาในห้องนั่งเล่นด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายและขี้เล่นมองมายังสัตว์ขนฟูสองตัวนั้น
หลังจากได้กลิ่นของเนื้อไอหมาโง่โคล่าทนอยู่เฉยๆ ได้ไม่ถึงสองนาทีด้วยซ้ำ มันรีบวิ่งมาหาหลีเหมิงเดียมองมายังใส้กรอกในมือเธอโดยที่น้ำลายกำลังไหลย้อย เมื่อเห็นหางที่สั่นดุกดิ๊กไปมาแล้วหลินเฉิงก็ได้แต่กุมขมับ!
เมื่อเห็นหลีเหมิงเดียหัวเราะเธอกำลังขอมือเจ้าโคล่าอยู่ และก็ยื่นใส้กรอกให้มันคาบไป แล้ววางอีกชิ้นไว้หน้าเจ้าก้อนฟูๆ สีขาว ในที่สุดเธอก็ประสบความสำเร็จในการชนะใจสัตว์เลี้ยงน่ารักสองตัวนี้! ระหว่างที่มันทั้งสองกำลังกินอยู่นั้นเธอก็แอบลูบหัวนุ่มนิ่มของเทียนซือ และสัมผัสได้ถึงขนอันนุ่มนิ่มและนุ่มลื่นอย่างถึงที่สุดเหล่านั้น เหมือนมือของเธอกำลังจะหายไปในนั้นเลย!
“พี่หลินหนูขอเจ้าก้อนตัวนี้ได้ไหม?”
เธอกอดไอตัวนิ้มใหญ่เท่าหมีตัวนั้นระหว่างทีมันกำลังกินอาหารและดื่มน้ำอยู่เธอกระพริบตาอันสดใสและอ้อนวอนหลินเฉิง
หลินเฉิงเห็นแบบนั้นเขาก็หัวเราะ“ได้สิ! เธอเล่นกับมันได้ ตราบใด้ที่ขนของมันยังไม่กลืนเธอเข้าไปทั้งตัว จนพี่แยกไม่ออกอะนะ พี่ไม่ว่าอะไรหรอก”
“จริงนะ!?”
เมื่อเห็นหลินเฉิงตกลงง่ายๆอยู่ๆ ดวงตาของหลีเหมิงเดียก็เป็นประกายมากกว่าเดิมอีก เธอไม่คิดว่าการของหมีแพนด้าขนฟูนุ่มนิ่มชอบกินตัวนี้จะง่ายขนาดนี้!
เธอวิ่งกลับไปให้ห้องครัวถือถุงใส้กรอกทั้งถุงออกมาและมีเสียงป้าฉินดุไล่หลังมาด้วยเธอโบกใส้กรอกนั้นต่อหน้าเทียนซือก่อนที่จะถามด้วยเสียงอันนุ่มนวล
“เทียนซืออออไปเดินเล่นกับพี่สาวคนนี้หน่อยไหมว่างๆ ไม่ต้องไปเล่นกับผู้ชายน่าเบื่อคนนั้นแล้วนะ เธออยากได้อะไรพี่ก็จะหาให้”
เมื่อเทียนซือได้ยินคำอธิบายของหลีเหมิงเดียมันก็ตะลึง มันหันไปหาหลินเฉิงอย่างสงสัยที่เห็นว่าพี่ใหญ่ไม่ได้ห้ามอะไรผู้หญิงคนนี้ ใจของมันคงกำลังสับสน novel-lucky
เห็นท่าทีของเทียนซือหลีเหมิงเดียวก็อดขัดใจไม่ได้ ”โอ่ ไม่ต้องมองไปที่เขาเลยนะ! มองมาที่เจ้านี่!”
เธอโบกใส้กรอกต่อหน้ามันอย่างรุนแรง“ใส้กรอกอันโปรดของเธออยุ่ตรงนี้ เธอไม่รู้หรอกว่าที่นี่มี้ไส้กรอกพวกนี้มากขนาดไหน!”
ได้ยินแบบนั้นตาของเทียนซือก็มรแสงวาบพยักหน้าอย่างรีบร้อนแล้วฉกถุงใส้กรอกจากมือของน้องสาวไป! “เรียบร้อย~!”
หลังจากที่เธอเห็นท่าทีเหล่านั้นเธอก็ภูมิใจรู้สึกว่าสามารถเกลี่ยกล่อมสัตว์เลี้ยงน่ารักสองตัวนี้ได้อย่างอยู่หมัด
“เย้!”
“บรา..บรา..”
ครั้งนี่เหลีเหมิงเดียเหมือนจะสามารถหลอกเทียนซือให้กลายเป็นของเธอได้ แต่เธอก็ได้ยินเสียงฉีกถุงใส้กรอก เมื่อเธอหันกลับไป เธอเห็นแพนด้าคาบใส้กรอกออกมาสามชิ้น อันนึงอยู่ในปากอีกสองอันมันเอาไปให้ หยูซาน และ หลินเฉิง
“อะ…อ่าเธอโกหกได้เก่งมาก!”
เธอรู้ทันทีว่าโดนหมีแพนด้าหลอกเธอโกรธและสั่นไปทั้งตัว หน้าอกสองข้างของเธอกำลังสั่นด้วยเสียงเต้นของหัวใจอย่างโกรธกริ้ว เป็นฉากที่เต็มไปด้วยความสั่นไหว
“อ่าลืมบอกไปมันฉลาดพอๆ กับคนแหละ ถ้าเธอจะหลอกให้มันอยู่กับเธอ เธอคงต้องให้มันมากกว่าใส้กรอกถุงเดียวแหละนะ เธอนี้มันแย่จริงๆ !”
เมื่อเห็นน้องสาวกำลังโกรธเขาก็อดที่แหย่เข้าไปอีกไม่ได้ กับความไร้เดียงสาของเธอ
“เอาอีกแล้วนะพี่!พี่ยังชอบแกล้งหนูเหมือนเดิมเลย!”
เธอมองกลับมาหาเทียนซือก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในห้องครัวด้วยความโกรธ
มองไปยังหลังของหลีเหมิงเดียหลินเฉิงก็ยิ้มอย่างภูมิใจ เอามือลูบหัวเทียนซือ และมือของเข้าก็หายไปในหัวของมันเช่นกัน!
“ไหนน้องส้ม?มาหาลุงหน่อยเร็ว!”
หลังจากที่ชื่นชมความฉลาดของเทียนซือหลินเฉิงก็ได้ยินเสียงหนักแน่นของผู้ชายดังออกมาจากข้างนอกของบ้าน!
ด้วยเสียงนั้นชายวัยกลางคนก็รีบวิ่งเข้ามาในบ้านพร้อมกับขวดไวน์สองขวดในมือ เขาดูเหมือนจะมีอายุระหว่าง 50 ปีพอดิบพอดีคิ้วหนาดวงตาเข้ม เห็นผมสีขาวแซมๆ ได้นิดหน่อย วิญญาณของเขายังดูแข็งแกร่งเต็มไปด้วยความกล้า เป็นชายที่ด้วยแข็งแรงดีมาก
เมื่อชายวัยกลางคนนั้นเห็นทุกคนในห้องเขาก็ตกตะลึงอยู่แปปหนึ่ง เขาบอกไม่ได้ว่าคนไหนคือหลินเฉิง และเมื่อเห็นหลินเฉิงยืนขึ้นทักทายเขาก็มองและแทบจะไม่เชื่อในสายตาตัวเอง!
“ลุงหลีไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ!”
ระหว่างที่มองไปยังลุงหลีเขาก็เกาหัวไม่รู้จะอธิบายเรื่องหน้าตาที่เปลี่ยนไปกับลุงยังไงดี
“นั้น…น้องส้มจริงๆหรอ? หน้าตึงขึ้นเยอะเลยนะว่าไหม?”
เมื่อเห็นชายแปลกหน้าพูดทักทายเขาหลี่เฉิงยี่ก็พรั่งพรูไปด้วยความรู้สึก คิดไม่ออกจริงๆ ว่าคนๆ นั้นเป็นน้องส้มที่เขารู้จักจริงๆ รึปล่าว!
“อะไรกัน!ทั้งพ่อทั้งลูกเล๊ย! สายตาไม่ดีทั้งคู่!”
ในตอนนี้ฉินชูหยี ที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว ได้ยินเสียง หลี่เฉิงยี่ ก็ออกมามองเขาเหมือนเห็นผี และดุออกไปในทันที!
—————————-