ตู้ม! ตู้ม!! ตู้ม!!!
เสียงแรงปะทะของพลังกับก้อนหินดังสนั่นไปทั่ว มันบดขยี้และทำให้พื้นดินสั่นทั่วทั้งบริเวณ ราวกับเสียงของอุกกาบาตที่ตกลงมาบนพื้นอย่างที่ไม่มีที่สิ้นสุด
มือของ ไนโตะ กวัดแกว่งดาบอย่างรวดเร็วจนยากที่จะเห็นมือและดาบของเขาได้ เขาส่งคลื่นทำลายล้างออกไปอย่างต่อเนื่อง
เมื่อคลื่นสั่นสะเทือนแรกปะทะเข้ากับก้อนหินขนาดใหญ่ ผิวของมันก็ได้รับแรงสั่นสะเทือนและเกิดรอยแตกเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นบนพื้นผิวของมัน แต่เมื่อคลื่นสั่นสะเทือนอันที่ 2 ปะทะเข้ากับมัน รอยแตกนั้นก็กว้างขึ้น และ นินจาอิวะ ก็ไม่สามารถซ่อมแซมมันได้ทันอีกติอไป
จากนั้นก็ตามมาด้วย คลื่นที่ 3 , คลื่นที่ 4 และ คลื่นที่ 5 !!
ความบ้าคลั่งยังคงดำเนินต่อไป ในขณะที่ ไนโตะ ยังคงส่งคลื่นสั่นสะเทือนออกไปอย่างต่อเนื่อง ช่างเป็นอีก 1 ภาพที่น่ากลัวมาก
ความเสียหายอย่างต่อเนื่องจากการโจมตีของ ไนโตะ ทำให้อากาศที่อยู่ระหว่าง ไนโตะ กับ ก้อนหินก้อนนี้ เกิดการแตกร้าวออกจนเหมือนกระจกแตก!
แสงสีขาวทำให้อากาศแตกออก และทำให้เกิดแสงส่องประกายไปทั่วทั้งสนามรบ
ห่างออกไป
ซาคุโมะ และ โอโนกิ ได้แต่มองหน้ากันและกัน ใบหน้าของพวกเขาทั้งคู่เผยให้เห็นถึงการแสดงออกที่น่าตกใจเป็นอย่างมาก
ไนโตะ…สามารถโจมตีต่อเนื่องได้!
“แย่แล้ว!!”
ในตอนนี้ โอโนกิ รับรู้ได้ถึงอันตรายของสถานการณ์นี้และเขาก็ต้องการเข้าไปช่วยกองทัพของเขาในทันที แต่ ซาคุโมะ ก็ยังคงยืนอยู่ต่อหน้าเขา เขาจึงไม่สามารถทำในสิ่งที่เขาต้องการได้
ฟึ๊บ!!!
นินจาอิวะจำนวนนับไม่ถ้วน ร่วมมือกันเพื่อไม่ให้ก้อนหินของพวกเขาถูกทำลาย แต่ภายใต้การโจมตีอย่างต่อเนื่องของ ไนโตะ ทำให้รอยร้าวบนก้อนหินกระจายตัวออกอย่างต่อเนื่อง และในที่สุด รอยร้าวเหล่านั้นก็กระจายตัวไปก็ทั่วทั้งก้อนหิน
ยิ่งไปกว่านั้น รอยแตกเหล่านั้นก็ไม่หยุดเพียงแค่นั้น มันเริ่มแตกร้าวลงไปลึกถึงด้านในของมัน
ถ้าแนวป้องกันของอิวะพังลง ผลลัพธ์ที่ออกมาก็คงจะไม่ดีสำหรับพวกเขาเท่าไร
รอยแตกเริ่มลึกลงไปเรื่อย ๆ !
“บ้าเอ้ย!”
“แย่แล้ว!”
“อย่างยอมแพ้!”
นินจาอิวะ ที่อยู่ใต้ก้อนหิน เริ่มเกิดความตกใจ จากนั้นความโกลาหลและความวุ่นวายก็ปรากฏขึ้นในหมู่พวกเขา พวกเขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจะสามารถรักษาแนวป้องกันไว้ได้หรือไม่ ยิ่งไปกว่านั้น นินจาระดับสูงก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก พวกขาไม่คิดว่า ไนโตะ จะแข็งแกร่งขนาดนี้!
นินจาอิวะ เกือบทั้งหมดพยายามรีดจักระทั้งหมดออกมาเพื่อพยายามรักษาก้อนหินก้อนนี้ไม่ให้พังทลายลง
พวกเขารวมตัวกันมากขึ้น จาก 100 เป็น 1,000 และไม่มีใครกล้าถอยกลับ เพราะพวกเขารู้ดีว่าก้อนหินก้อนนี้เกือบจะถึงขีดจำกัดของมันแล้ว และมันจะถูกทำลายถ้าพวกเขาไม่ทำอะไรเลย!
แคร๊ก!!!
นินจาอิวะจำนวนนับไม่ถ้วน กำลังปั่นกระแสจักระของพวกเขาเข้าด้วยกันเพื่อรั้งแนวป้องกันสุดท้ายของพวกเขาเอาไว้
อีกฝั่งหนึ่ง ไนโตะ ยังคงโจมตีลงมาเรื่อย ๆ และเขาก็สามารถใช้พลังของเขาได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ภาพนี้ทำให้ กองทัพโคโนฮะ ซึ่งพร้อมที่จะบุกเข้าสนามรบ ต้องหยุดและพากันมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความตกใจ
“แข็งแกร่ง…แข็งแกร่งมาก”
“เขาเพียงคนเดียวจะสามารถต่อสู้กับทั้งกองทัพได้จริงเหรอ?!!”
“เรามาทำอะไรทีนี่?”
ไม่มีใครโทษพวกเขาที่พวกเขารู้สึกแบบนี้ นี่เป็นสิ่งที่น่าตกใจจริง ๆ ไม่มีใครสามารถห้ามตัวเองจากความรู้สึกแบบนี้ได้ เพราะสิ่งที่ ไนโตะ ทำ เหมือนกับว่าเขาไม่ใช่มนุษย์ คนธรรมดาจะมีพลังมากถึงขนาดนี้ได้อย่างไรกัน
นินจาโคโนฮะ ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป
ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่ต้องการชนะสงคราม แต่พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้อีกต่อไปในสถานการณ์เช่นนี้
หากพวกเขารีบจู่โจมเข้าไปใต้ก้อนหินก้อนนั้น พวกเขาจัดการกับ นินจาอิวะ พวกนั้นได้อย่างแน่นอน แต่พวกเขาก็จะเข้าไปอยู่ในระยะการโจมตีของ ไนโตะ
ดังนั้น สิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้ในตอนนี้ก็คือ เฝ้าดู ไนโตะ ต่อสู้กับ นินจาอิวะ ทั้งกองทัพ!
สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ ไนโต บางคนถึงกับไม่สามารถกระพริบตาได้ในชั่วครู่หนึ่ง ราวกับว่า นินจาเหล่านี้ จะไม่ได้เห็นภาพเช่นนี้อีกตลอดชีวิตที่เหลือของพวกเขา
ไนโตะ สามารถเลือกที่จะไม่สนใจก้อนหินและตรงไปฆ่า นินจาอิวะ ทันทีเลยก็ได้ แต่คนที่หยิ่งและจองหองอย่างเขา ไม่มีวันที่จะกลับคำพูดอย่างแน่นอน เขาได้กล่าวเอาไว้แล้วว่า เขาจะทำลายมันและฆ่า นินจาอิวะทั้งหมด และนี้คือสิ่งที่เขากำลังจะทำ!
และสิ่งที่เขากำลังจะทำ แม้แต่ หน่วยลับที่แข็งแกร่งที่สุด ก็ยังไม่สามารถทำได้!
เหตุผลเดียวที่มีเพียงแค่ ไนโตะ เท่านั้นที่ทำได้ก็คือ เขาแทบจะไม่ต้องใช้จักระของเขาเลย!
ในทางกลับกัน นินจาทั่วไปจะต้องใช้คาถานินจาที่แข็งแกร่งที่สุดของเขาเพื่อทำลายการป้องกันแบบนี้ แม้ว่าเขาจะมีจักระเพียงพอที่จะสามารถใช้คาถานั้นได้ 4 – 5 ครั้ง แต่ร่างกายของเขาก็จะไม่สามารถทนภาระนี้ได้
เพราะฉะนั้น บุคคลเพียงคนเดียวในโคโนฮะ ที่สามารถเทียบกับ ไนโตะ ได้ ก็มีเพียง โฮคาเงะ เท่านั้น!
“ยังโชคดีที่พวกนั้นยังต้านมันไว้ได้ แต่ผู้ชายคนนั้น…จักระแบบไหนที่จะสามารถปล่อยการโจมตีได้อย่างต่อเนื่องมากขนาดนี้ จักระของเขาไม่มีวันหมดอย่างนั้นเหรอ?”
หน่วยลับอิวะ ที่อยู่ด้านหลัง โอโนกิ พูดออกมาด้วยท่าทางน่าตกใจ
ในอีกด้านหนึ่ง ซาคุโมะ ก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน แต่เขาก็รู้ว่านั้นคือ ไนโตะ ดังนั้นเขาจึงหายใจเข้าลึก ๆ และสงบลงในทันที
ไนโตะ มักจะทำให้เขาประหลาดใจได้ทุกครั้ง !
ทุกครั้งที่เขาเจอ ไนโตะ เขาคิดว่า ไนโตะ มาถึงขีดสุดแล้ว แต่ทุกครั้ง ไนโตะ ก็พิสูจน์ให้เขาเห็นว่าเขาคิดผิด
ไนโตะ แสดงให้เห็นว่าเขาสามารถแข็งแกร่งได้มากกว่าที่ ซาคุโมะ คิดไว้!
แม้ว่าครั้งนี้ ไนโตะ จะไม่สามารถทำลายการป้องกันของ กองทัพอิวะ ได้ แต่เท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับทำให้ ซาคุโมะ เห็นว่า เขานั้นสมบูรณ์แบบมากจริง ๆ
อย่างไรก็ตาม คำจำกัดความของ ความสมบูรณ์แบบ ในความคิดของ ไนโตะ นั้นแตกต่างจากที่ ซาคุโมะ คิด
ซาคุโมะ คิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้สมบูรณ์แบบแล้ว แต่ ไนโตะ ไม่คิดเช่นนั้น
“เราต้องทำได้…เราไม่มีวันยอมแพ้อย่างเด็ดขาด”
ไนโตะ มองลงไปที่ก้อนหินก้อนใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเขา ในขณะที่โบกดาบและดวงตาของเขาก็เปล่งประกายด้วยความแรงกล้า
มันเป็นความจริงที่ว่า การโจมตีของ ไนโตะ นั้นใช้จักระแค่นิดเดียว แต่เมื่อเทียบกับจักระของ นินจาหลาย 100 คน มันจึงไม่ใช่เรื่องง่าย
แม้ว่าหากเขาทำแบบนี้ไปเรื่อย ๆ จักระของทั้ง ไนโตะ และ กองทัพอิวะ ก็จะหมดลง และ กองทัพโคโนฮะ ก็จะสามารถจัดการกับ กองทัพอิวะ ได้อย่างง่ายดาย แต่ ไนโตะ ไม่ต้องการให้มันจบลงแบบนั้น!
ไนโตะ ต้องการจบสงครามนี้พร้อม ๆ กับทุกคน!
เมื่อตอนที่เขายังอ่อนแอ ไม่มีพลัง เขาต้องอยู่อย่างหวาดกลัว หลบซ่อนและวิ่งหนี แต่ตอนนี้ เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด และตราบใดที่ มาดาระ ไม่ใช่คนที่อยู่ต่อหน้าเขา เขาก็จะไม่มีวันยอมแพ้อย่างแน่นอน
ไนโตะ รู้ว่าเขาทำได้และเขาจำเป็นต้องทำแบบนี้!
ไนโตะ ต้องการที่จะได้รับการยอมรับว่าเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก และ กองทัพอิวะ เหล่านี้ ก็จะเป็นบันไดขึ้นแรกที่จะพาเขาขึ้นไปถึงจุดสูงสุดที่เขาตั้งเป้าไว้
ฟึ๊บ!
ในวินาทีต่อมา ไนโตะ ก็หยุดฟันดาบและแสงสีขาวที่ใบดาบของเขาก็ค่อย ๆ หายไป และหลังจากที่เขาหยุดโจมตี ก้อนหินขนาดใหญ่นั้นก็ได้รับการซ่อมแซมอย่างรวดเร็ว
นินจาอิวะ ดูเหนื่อยเป็นอย่างมาก แม้ว่าพวกเขาจะสารถหยุดการโจมตีของ ไนโตะ เอาไว้ได้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้แสดงความดีใจออกมาเลย
แต่พวกเขากลับรู้สึกหวาดกลัว!
“มันจะไม่โจมตีมาอีกแล้วใช้ไหม?”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันยังดูไม่เหนื่อยเลยสักนิด!”
“อย่าล้อเล่นน่า มันหยุดโจมตี เลยทำให้เราซ้อมแซมแนวป้องกันของเราได้จนเหมือนเดิม มันคงไม่โจมตีมาอีกแล้วละ”
คำพูดเหล่านี้ช่วยปลอบใจพวกเขาบางคน แต่เมื่อพวกเขาเริ่มรู้สึกโล่งใจ พวกเขาบางคนก็แสดงท่าทางที่หวาดกลัวออกมา
พวกเขาเห็นว่า ไนโตะ ยังคงลอยอยู่บนท้องฟ้า และเขากำลังฟันดาบลงมาอีกครั้ง!
แต่คราวนี้มันไม่เหมือนเดิม!