บัญชามังกรเดือด บทที่ 413 ไหว้ยอดเขา
“นายพูดอะไรนะ?” จี้ซิงตัวแข็งครู่หนึ่ง ด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“ทำไมไอ้นั่นมาอีกเร็วขนาดนี้ล่ะ? เขามาทำอะไร?”
“ตายละ คงไม่ใช่ว่ามาจัดการชิงเหยานะ!”
อะฝูยิ้มแล้วพูด “นายน้อยกังวลจนสับสนจริงๆ”
“ความอยากปกป้องคุณชิงเหยานั้นไม่ปลอมแน่นอน ดังนั้นพวกเราคิดว่า เรื่องที่เขาฆ่าหลิวเช่อต้องมีความลับแน่นอน”
“นายน้อยก็อยากรู้สถานการณ์ให้ชัดเจน จากนั้นค่อยไปหาฉินเทียนเหรอ?”
“นายน้อยไม่ต้องห่วง ฉินเทียนมาครั้งนี้ เพราะเรื่องอื่นไม่เกี่ยวกับคุณชิงเหยา”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ จี้ซิงเงียบไม่พูด
หลังจากเผชิญหน้ากับฉินเทียนโดยตรงครั้งแรกในโรงแรมแล้ว เขาพบว่านี่เป็นคู่แข่งที่ดี ก็ตื่นเต้นมาก
ด้วยนิสัยหลงใหลในศิลปะการต่อสู้ของเขา ถ้าไม่มีเรื่องอื่น คงจะต่อยยกใหญ่กับฉินเทียนไปแล้ว
แต่ว่า หลังจากมีเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหลิวชิงเหยาทำให้เขาเปลี่ยนแผนไป
หลังจากผ่านความวุ่นวายในงานแต่งงาน เขาพบว่า เขาตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ที่กล้าที่จะรักและเกลียดจริงๆแล้ว
หลิวชิงเหยาประกาศรางวัลต่อผู้คน ใครที่ฆ่าฉินเทียนได้ เธอก็จะแต่งงานด้วย
เขารับภารกิจนี้โดยไม่ลังเล
เดิมทีเขาตั้งใจจะท้าทายฉินเทียนอยู่แล้ว ตอนนี้มีชิปต่อรองที่หอมหวานเพิ่มอีก ถ้าชนะ ก็ได้ครอบครองสาวสวย ทำไมจะไม่ทำล่ะ?
แต่ถ้าเป็นแบบนี้ เหตุผลการที่เขาท้าทายฉินเทียนก็เปลี่ยนไปแล้ว
ไม่ใช่แค่การเรียนรู้กันธรรมดาอีกต่อไป แต่มีความแก้แค้นอีกหนึ่งอย่างอยู่ในนั้นด้วย
วัดทั้งความสามารถ และความเป็นความตาย
ดังนั้น เขาจำเป็นต้องระมัดระวัง
เขาอยู่อย่างดื้อรั้น ด้านหนึ่ง เพราะอยากจะรู้จักกับหลิวชิงเหยามากกว่านี้จริงๆ และอีกด้านหนึ่ง ก็คืออยากรู้ความจริงที่ฉินเทียนลอบฆ่าหลิวเช่อจากปากของหลิวชิงเหยา
ไม่ทราบความจริง จี้ซิงถามตัวเอง ไม่สามารถลงมือกับฉินเทียนได้
แต่ว่า หลังจากผ่านการตื้อหลายวันมานี้ หลิวชิงเหยาก็ทำอะไรไม่ได้ ถึงแม้จะพูดความลับบางอย่าง
แต่ว่า สำหรับจี้ซิง พูดกับไม่พูด ไม่มีความแตกต่างอะไรกัน
หลิวชิงเหยาก็ไม่ได้เห็นกับตาว่าฉินเทียนฆ่าพ่อของเธอ แค่ได้คนข้างล่างพูดกัน
คนข้างล่างก็ไม่ได้เห็นกับตา ได้ยินว่า คือหลิวเช่อพูดออกมาเองก่อนตายว่าฉินเทียนวางยาพิษฆ่าเขา
แต่จี้ซิง ไม่เข้าใจ ด้วยฝีมือของฉินเทียน อยากจะฆ่าหลิวเช่อมันไม่ยากเลยสักนิด
เขาก็ฆ่าคนมากมายไปแล้ว ทำไมต้องสนใจหลิวเช่อคนหนึ่งด้วย?
แล้วทำไมต้องใช้วิธีการวางยาพิษแบบนี้ด้วย?
ดังนั้น จี้ซิงคิดไม่ออก
แต่ตอนนี้ จู่ๆเขาก็คิดออกแล้ว ในเมื่อคิดไม่ออกงั้นก็ไม่ต้องเล่นปริศนาใบ้ที่นี่คนเดียว
การตายของหลิวเช่อ ไม่มีคนในเหตุการณ์เห็นกับตาว่าฉินเทียนลงมือ
งั้นคนในเหตุการณ์คนเดียวก็คือฉินเทียน
เขาสามารถไปหาฉินเทียนได้
คิดถึงตรงนี้ จี้ซิงถาม “ฉินเทียนมาทำอะไรที่หยุนชวน?”
อะฝูยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด “พูดขึ้นมา ฉินเทียนก็เป็นคนรักจริงเหมือนกัน ตามรายงาน เขามาหยุนชวนเพื่อช่วยเปิดตลาดให้สินค้าของภรรยาของเขา”
“เหมือนว่าภรรยาของเขาจะตั้งบริษัทยาจีนที่ใช้ในชีวิตประจำวัน ส่วนใหญ่ผลิตสินค้าที่ใช้ในชีวิตประจำวันที่มีส่วนประกอบของยาจีน เช่น ครีมเพื่อความงาม ยาสีฟัน แชมพูเป็นต้น”
“แบบนี้เหรอ” จี้ซิงหัวเราะ “ไอ้นี่มีเมืองตั้งสิบเมืองที่ให้ไม่เอา แต่กลับทำงานหนัก พาภรรยาหาเงินลำบากแค่นี้”
“ก็น่าตลกเหมือนกันนะ”
“อะฝู ฉันมีความคิดหนึ่ง เรามาแกล้งไอ้นี่กันหน่อย”
“ก่อนหน้านี้หยิ่งขนาดนั้น ฉันมักรู้สึกว่าฉันทนเรื่องนี้ลงไปไม่ได้”
เขากระซิบกับอะฝูไม่กี่คำ “นายเข้าใจความหมายของฉันหรือยัง?”
อะฝูยิ้มแล้วพูด “เข้าใจ”
“นายน้อย คุณรอฟังข่าวดีจากฉันได้เลย”
ไอ้แก่นี่ยิ้มราวกับจิ้งจอกเฒ่า รีบวิ่งหนีไปเลย
จี้ซิงยิ้มแล้วยิ้ม คิดอะไรบางอย่างได้ พูดเสียงดัง “ชิงเหยา ข่าวดี!”
“มีข่าวดีหนึ่งจะบอกเธอ!”
ตะโกนไปด้วย วิ่งไปทางที่อยู่ของหลิวชิงเหยาไปด้วย
เนื่องจากการปกป้องท้องถิ่น บริษัทในที่หนึ่ง อยากจะไปพัฒนาที่อื่น ดีที่สุดคือให้หอการค้าในท้องถิ่นออกจดหมายแนะฉบับหนึ่ง
เอาจดหมายแนะนำนี้ ไปยังสถานที่ที่ต้องการไปพัฒนา หาหอการค้าในพื้นที่เพื่อลงบันทึก
เมื่อได้รับการอนุมัติแล้ว ก็สามารถดำเนินกิจกรรมทางธุรกิจได้ตามปกติ
คล้ายกับไหว้ยอดภูเขา
ถ้าไม่มีขั้นตอนนี้ ฝ่าฝืนข้ามเขตไปทำธุรกิจที่ดินแดนของคนอื่น
งั้นบริษัทเดิมทีในท้องถิ่นของเขา จะร่วมมือกันหาเรื่องเพื่อผลประโยชน์ของตนเอง ทำให้งานของคุณไม่สามารถดำเนินต่อไปได้
ที่เรียกว่าน้ำมีช่องทางน้ำ ธุรกิจมีช่องทางธุรกิจ
ปัจจุบันรูปแบบทุกที่ก็เหมือนกัน หอการค้าเปิดทาง บอดี้การ์ดคุ้มกัน
เหตุผลที่ตระกูลใหญ่บางส่วนมีพลังพิเศษในบางพื้นที่ ก็เพราะว่าพวกเขาควบคุมหอการค้าไว้
จากนั้น ก็จ้างบูชาอู่และนักต่อยมืออาชีพด้วย
ดังนั้น ถ้าไหว้ยอดเขาไม่สำเร็จ บริษัทที่มาจากต่างถิ่นจะตั้งหลักในท้องที่ได้ยากมาก
แต่โดยทั่วไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นหอการค้าพื้นที่ไหน ก็มีความสมเหตุสมผล ขอแค่บริษัทไม่มีปัญหาด้านคุณสมบัติชื่อเสียงอะไร จะไม่จงใจรังแก
อย่างเช่นเมืองหัวตง เมืองฝูหลิง ไม่มีปัญหาขุ่นเคืองอะไรกับซูยู่กรุ๊ป คนของซูซูเอาจดหมายแนะนำจากหอการค้าหลงเจียง หอการค้าท้องถิ่นเขาก็พยักหน้าอย่างสุภาพทันที
และให้ความสะดวกอย่างแน่นอน
ทุกคนสันติภาพนำมาซึ่งเงิน บางทีไม่แน่บริษัทของพวกเขาในเมืองหัวตงและเมืองฝูหลิง ต้องการมาพัฒนาที่หลงเจียง ก็จะต้องพึ่งพาหอการค้าหลงเจียงเหมือนกัน
ซูยู่กรุ๊ปอยากจะมาพัฒนาที่อวิ๋นชวน มีจดหมายแนะนำจากหอการค้าท้องถิ่นในหลงเจียงตั้งนานแล้ว
แต่ว่า ก่อนหน้านี้เนี่ยเจี้ยนเฉิงได้นำจดหมายแนะนำมาหอการค้าหยุนชวนไหว้ยอดเขา ถูกปฏิเสธโดยตรง
ซูซูและหลิวชิงโกรธมาก จึงเลี่ยงผ่านหอการค้าในหยุนชวนและเช่าที่อยู่ดำเนินการโดยตรง
ใครจะไปรู้ ยังไม่ได้เปิดประตูบ้านที่พึ่งเช่าเลย ก็ถูกพวกอันธพาลทุบพังไปแล้ว
ทำอะไรไม่ได้ ก็ต้องหยุดงานไว้ก่อน
และที่หอการค้าท้องถิ่นในหยุนชวนปฏิเสธซูยู่กรุ๊ปเข้าร่วมก็เป็นเพราะว่า มีผู้ใหญ่สั่งไว้
ผู้ใหญ่ที่ว่าคนนี้ ไม่ต้องพูดก็คือจ้าวซวู่
ตระกูลจ้าวเป็นประธานของหอการค้าทั้งหยุนชวน แน่นอนว่าคำพูดของจ้าวซวู่คนนี้มีน้ำหนักไม่ธรรมดา
ซูซูไม่รู้ว่าจ้าวซวู่ตายแล้ว ก็ไม่รู้ด้วยว่าตระกูลจ้าวมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่
อย่างเรื่องใหญ่แบบนี้ โดยเฉพาะเรื่องอื้อฉาวที่เกี่ยวข้องกับหลายตระกูล ตระกูลจ้าวไม่ยอมเปิดเผยต่อสาธารณะแน่นอน
ไม่ต้องพูดถึงซูซู ปัจจุบันแม้แต่คนท้องถิ่นหยุนชวนมากมายรู้เพียงว่าตระกูลจ้าวเปลี่ยนเจ้าบ้านแล้ว ส่วนเกิดอะไรขึ้นนั้นต่างไม่รู้กัน
ซูซูมาด้วยตัวเองในครั้งนี้ ก็คืออยากเจอหอการค้าหยุนชวนสักหน่อย
ทำไมถึงไม่ให้พวกเขาเข้าร่วม
หลังจากจัดการโรงแรมเรียบร้อยแล้ว เธอขอให้หยางหลิน และนักบัญชีหาที่ตั้งสำนักงานของสาขา
และห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่หลายที่ ถนนการค้าที่มีคนเดินค่อนข้างเยอะ เพื่อเลือกตำแหน่งที่จะเปิดร้านค้าออฟไลน์ทดลอง
เธอกับฉินเทียน มาถึงหอการค้าหยุนชวนด้วยตัวเอง
หอการค้าคล้ายกับศูนย์กลางการบริหารของคอมเพล็กซ์ธุรกิจในท้องถิ่น มีพนักงานทุกแบบ
เงินเดือนพวกเขาสูงมาก เงินที่จ่ายเงินเดือน ส่วนใหญ่มาจากค่าสมาชิกที่หอการค้าจ่ายในทุกปี
เมื่อมองอาคารอันใหญ่โตตรงหน้า คำว่า “สมาคมการค้าแห่งเมืองหยุนชวน”บนนั้น ซูซูกัดฟันแล้วเดินเข้าไปข้างในด้วยก้าวใหญ่
ครั้งนี้ เธอต้องจัดการคนที่รับผิดชอบเกี่ยวข้องด้วยให้ได้