ตอนที่ 1645 : ขั้น 8 ?
“หยุด !” หลินหลางตะโกนออกมา
กล้ามเนื้อที่แต่เดิมลีบเข้ารูปตอนนี้กลับบวมเปล่ง เขากลายเป็นคนกำยำขึ้นมา เท้าของเขาฝังลงไปในน้ำแข็ง แขนของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลแต่ถึงจะเป็นแบบนั้นเขาก็ยังไม่อาจจะรับมือกับมีดน้ำแข็งได้ อย่างมากเขาก็ทำได้แค่ถอยกลับไปอย่างช้า ๆ เท่านั้น
ในเวลาเดียวกันขาของเขาก็ฝังลึกลงไปในน้ำแข็งและทำให้เกิดรอยลึกจากการถอยของเขา
หลังจากนั้นหลายอึดใจจนกระทั่งมีดน้ำแข็งหายไป ดาบของเขาถึงได้หยุดลง
“ฮ่ะ …” จางหยูหอบหายใจออกมา เหงื่อของเขาหยดลงจากผม ตอนนี้เขาดูเหมือนหมดพลังไปแล้ว
หลินหลางตบไปที่ดาบก่อนที่ดาบจะหดตัวลงเป็นขนาดปกติ
จากนั้นเขาถึงได้มองไปที่ จางหยูด้วยความกลัว
ตอนนี้เองที่เขาเพิ่งรู้สึกถึงพลังที่แท้จริงของจางหยู มันแทบจะเหนือกว่าผู้ควบคุมขั้น 7 !
แม้ว่าเขาจะยังภูมิใจในตัวเองอยู่แต่ความมั่นใจที่มีนั้นได้หายไปแล้ว
เขามองไปที่จางหยูด้วยความสงสัย “เจ้าเป็นใครกันแน่ ?”
“ข้าคือจางหยู ข้าเดินทางมาจากโลกอื่น” จางหยูยิ้มออกมาราวกับว่าการโจมตีนี้เป็นเรื่องง่ายดายสำหรับเขา
หลินหลางสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดขึ้น “จางหยู ข้ายอมรับว่าข้าดูถูกเจ้ามากเกินไป” แต่จากนั้นเขาก็พูดต่อ “แต่หากเจ้ามีความแข็งแกร่งเพียงเท่านี้ ข้ากลัวว่าเจ้าคงไม่อาจจะเอาชนะข้าได้”
เขาไม่ได้พูดถึงการเอาชนะจางหยู เพราะเขารู้ว่าด้วยความแข็งแกร่งของเขาแล้ว อย่างมากก็แค่ไม่พ่ายแพ้ สำหรับการเอาชนะจางหยูแล้วมันไม่อาจจะเป็นไปได้
แม้แต่เขาก็ไม่ใช่คนไร้เทียมทาน
“ข้าไม่ได้คิดจะเอาชนะใคร ข้าบอกแล้วว่าข้าอยากจะเรียนรู้จากคนอื่น สำหรับว่าจะชนะรึแพ้นั้น มันไม่สำคัญ” จางหยูยิ้มออกมา
“งั้นรึ ?” หลินหลางคึกขึ้นมา “งั้นเจ้าก็แสดงความแข็งแกร่งที่แท้จริงออกมา ไม่งั้นแล้วการเรียนรู้นี้จะมีความหมายอะไร ?”
จางหยูมองไปที่หลินหลางด้วยความแปลกใจ เขาเพิ่งจะปลุกจิตวิญญาณนักสู้ในตัวของหลินหลางขึ้นมางั้นรึ ?
ชายคนนี่แหละนักสู้ตัวจริง !
“ดี เมื่อเจ้าต้องการ ข้าก็จะทำตามที่เจ้าบอก” จางหยูพูดขึ้น “ข้าหวังว่าเจ้าเองก็จะแสดงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเจ้าออกมาเช่นกันอย่าทำให้ข้าผิดหวังก็แล้วกันละ”
หลินหลางชะงักไป เขาสับสน “ชายคนนี้ยั้งมืองั้นรึ ?”
ตะกี้นี้เขาแค่พอรับมือได้ เขาคิดว่าจางหยูใช้พลังทั้งหมดออกมาแล้วเพื่อที่จะปกป้องเกียรติของตัวเองและเพื่อกระตุ้นจิตวิญญาณนักสู้ของตัวเอง เขาถึงได้พูดแบบนั้นออกมา แต่ไม่คิดเลยว่าจางหยูจะยั้งมืออยู่จริง ๆ !
หลินหลางราวกับโดนตบหน้า ปากเขาหาเรื่องใส่ตัวแท้ ๆ !
เขาควรจะเย็บปากตัวเอง !
“มา แสดงให้ข้าเห็นทีว่าเจ้าแข็งแกร่งแค่ไหน !” แม้ว่าหลินหลางจะหวั่นใจแต่ภายนอกเขาก็ยังคงรักษาภาพลักษณ์ของตัวเองเอาไว้ เขาเป็นคนขอเอง เขาก็ต้องรับผลของมัน
จางหยูยิ้มออกมา “ได้ !”
สมกับเป็นผู้ควบคุมขั้น 7 อันดับหนึ่งของโลกสวรรค์ร้าง ! ไม่เลวเลยจริง ๆ !
เมื่อพูดจบ จางหยูก็แผ่จิตผู้สร้างออกไป น้ำแข็งนับไม่ถ้วนได้แตกออกอีกครั้งแล้วพุ่งขึ้นมาบนฟ้า มันหมุนวนรอบตัวเขา ก่อนจะรวมตัวกันเป็นมีดขนาดใหญ่ มีดนี้ส่องแสงสีเงินออกมาราวกับมีสายฟ้าในตัว พลังของมันน่ากลัวจนมิติรอบข้างแตกออก
ฉากนี้ทำให้หลินหลางต้องขนลุก
พระเจ้า ยังไม่ทันได้โจมตีก็ทำให้มิติแตกร้าวได้ มันพอคิดได้ว่ามีดนี่จะมีพลังสร้างน่ากลัวแค่ไหน
“จบสิ้นแล้ว ! “ ในใจของหลินหลางมีแต่ความสิ้นหวัง ตอนนี้เขาอยากที่จะยอมแพ้แต่ก็มีอีกเสียงในใจเขาได้ตะโกนขึ้นมา “ไม่ หลินหลาง เจ้าต้องทำได้ !”
เขากลัวแต่ไม่อาจจะยอมแพ้ได้ !
เขามั่นใจว่าในการต่อสู้นี้ต้องมีคนจับตาดูอยู่ เขาไม่อาจจะยอมรับความพ่ายแพ้ได้ !
เมื่อคิดถึงคน ๆ นั้น หลินหลางก็ฮึกเหิมขึ้นมาอีกครั้ง ความกล้าเริ่มก่อตัวขึ้นมาในใจเขาและเอาชนะความกลัวได้สำเร็จ
“ข้าแพ้ได้แต่ไม่อาจจะยอมแพ้ได้ !” หลินหลางตะโกนในใจพร้อมคลื่นพลังที่เพิ่มขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ต่อมา หลินหลางก็ได้พุ่งออกไปพร้อมกับดาบในมือ
ดาบนั้นราวกับสายฟ้า เขาฝึกมันมานานและเชี่ยวชาญมันแล้ว พลังในดาบนั้นสูงมากราวกับการโจมตีของพระเจ้า
แรงกดดันนี้ทำให้เขาทะลวงผ่านขีดจำกัดของตัวเองไปได้
การโจมตีนี้คือการโจมตีที่รุนแรงที่สุดในชีวิตของเขา !
การโจมตีนี้มีไว้เพื่อสังหารศัตรูทั้งหมด !
ไม่มีผู้ควบคุมขั้น 7 คนไหนที่หยุดการโจมตีนี้ได้ มันเหนือกว่าระดับสมบูรณ์ของขั้น 7 ไปแล้ว !
ดาบน้ำแข็งได้เข้าปะทะกับมีดทันที !
ทั้งสองได้ปล่อยพลังสร้างอันน่ากลัวออกมา ท้องฟ้าสั่นไหวพร้อมกับรอยแตกนับไม่ถ้วนที่ปรากฏขึ้นมา พื้นที่โดยรอบเต็มไปด้วยรอยแตกของมิติราวกับว่าท้องฟ้านี้โดนตัดออกโดยมีดนับไม่ถ้วน พื้นดินสั่นไหว น้ำแข็งที่ปกคลุมที่นี่มาหลายปีทนรับพลังนี้ไม่ไหวและต้องแตกออกกลายเป็นผง
ตูม !
การปะทะกันของพลังนี้ทำให้พลังกระจายไปโดยรอบ
ตอนนั้นจางหยูยังยืนนิ่งอยู่ราวกับเวลาถูกหยุดนิ่งเอาไว้ สติของเขาเหมือนกับได้รับการเร่งเวลา พลังสร้างที่แต่เดิมแล้วเขาไม่อาจจะใช้งานมันได้แต่ตอนนี้เขากลับรู้ถึงวิธีการใช้งานมันเป็นอย่างดีราวกับการสะบัดแขนของตัวเอง
ปัญหาที่เคยคาใจจางหยูมานานตอนนี้กลับกระจ่างหมดแล้ว
ในเวลาเดียวกันการปะทะก็ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง
มีดนั้นสั่นไหวแค่เล็กน้อยและเกิดรอยร้าวเล็ก ๆ ขึ้นก่อนจะกลืนกินพลังของดาบทั้งหมดแล้วโจมตีต่อ
“เป็นไปได้ยังไง !” หลินหลางไม่อาจจะทำใจเชื่อได้ มันสายเกินไปที่จะหลบ เขาได้แต่ใช้ดาบน้ำแข็งเพื่อรับมือมัน
ตูม !
ดาบของหลินหลางแตกออกจากการโจมตีนี้
จาฮานและสือซวนที่อยู่ไกลออกไปรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ไม่ได้อยู่ใกล้
จนกระทั่งจางหยูได้สติกลับมา เขาก็ดึงมือกลับมาพร้อมกับทำให้มีดนั้นสลายออกไปกลายเป็นผง เขาทำราวกับว่ามีดนั่นเป็นของเล่น…มันไม่เกินไปที่จะบอกว่าเขาลบมีดนั่นออกไปได้ในพริบตา
“จบแล้วรึ ?” จางหยูมองไปที่หลินหลาง และพบว่าหลินหลางนั้นยืนนิ่งราวกับรูปปั้นน้ำแข็งแต่ตัวนั้นเต็มไปด้วยบาดแผล หลินหลางราวกับว่าได้รับการโจมตีอันรุนแรงจนวิญญาณต้องสลายไป
หลินหลางพึมพำออกมา “แพ้ ข้าแพ้แล้ว…”
“เขาควรโดนอัดมากกว่านี้ไม่ใช่รึไง ?” จาฮานเกาหัว
“จบแล้วรึ ?” สือซวนไม่มั่นใจ
การโจมตีของหลินหลางชัดแล้วว่ารุนแรงกว่าเดิม
จางหยูเห็นสภาพของหลินหลางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอายขึ้นมา แม้ว่าหลินหลางจะเป็นคนบอกให้เขาทำแบบนี้แต่ยังไงซะมันก็เหมือนกับการรังแกอีกฝ่าย
เขาคิดจะไปช่วยหลินหลาง แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นมาตรงหน้าจางหยู ชายคนนี้ดูคล้ายกับหลินหลาง แต่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่า ชายคนนี้มีผมสีฟ้าที่ไม่ต่างอะไรจากหลินหลางเลย
“มันไม่น่าสนใจกว่ารึหากได้เล่นกับผู้ควบคุมขั้น 8 ?” ชายคนนั้นมองไปที่จางหยูแล้วพูดขึ้น “หากเจ้าอยากเรียนรู้จริง ๆ เจ้าก็ควรเรียนรู้จากผู้ควบคุมขั้น 8 ด้วยกันเอง”
เมื่อได้ยินแบบนั้นทุกคนต่างก็มองจางหยูด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ
ผู้ควบคุมขั้น 8 รึ ?