ตระกูลซ่งเป็นตระกูลที่มีอำนาจอย่างมากในจังหวัดเจียงเป่ย หรือแม้แต่ในเมืองหลวงตระกูลซ่งเองก็ถือว่าอยู่ในระดับแนวหน้า
แต่การจะซื้อปานหลงวิลล่ากรุ๊ปทั้งหมดเลยนั้น ก็ยังถือเป็นเรื่องยากสำหรับตระกูลซ่งอยู่ดี
เพราะมันต้องใช้เงินจำนวนหนึ่งถึงสองพันล้านหยวนในการซื้อปานหลงวิลล่ากรุ๊ปมาทั้งหมด
ซ่งเจียซินพูดขึ้นมาอย่างประหลาด “ แล้วที่นายพูดเมื่อวานนี้ล่ะ ว่าราคาวิลล่ามันเกินกำลังของนายอยู่บ้าง ?”
หลินฟานพึ่งจะพูดกับเธอไปว่าราคาขนาดนี้มันมากเกินไปสำหรับเขา และทำไมหลังจากนั้นเขาถึงซื้อปานหลงวิลล่ากรุ๊ปที่มีราคาอยู่ที่หนึ่งถึงสองพันล้านมาได้?
หลินฟานทำได้แค่เพียงยิ้มออกมา
แต่เขาจะสามารถอธิบายออกมาได้อีกล่ะ ?
เพราะนี่คือสิ่งที่เขาได้รับมาจากการเปิดซองแดงในวันนี้
และถึงพูดไปก็ไม่มีใครเชื่อ!
หลังจากที่หลินฟานขอให้บริษัทเฟอร์นิเจอร์นำโซฟาและเตียงมาวางไว้ในวิลล่าแล้ว เขาก็ขับรถออกไปจากปานหลงวิลล่าทันที
หากอยู่คนเดียวในวิลล่าแบบนี้มันคงจะว่างเปล่าและต้องเหงาอย่างมากแน่ๆ
หลังจากที่หลินฟานและซ่งเจียซินแยกจากกัน เขาก็แวะมาที่ชุมชนยี่เกออีกครั้ง
ตอนนี้หวงหลิงมีเที่ยวบินไปที่อื่น และเธอจะกลับมาในวันพรุ่งนี้
มีเพียงหลินฟานและฉิวจือเฉียนเท่านั้นที่อยู่ในบ้าน บนพื้นห้อง พวกเขาได้ทำสิ่งที่ไร้ยางอายยิ่งกว่าเดิม
ต้องบอกว่าทักษะในการต่อสู้หนึ่งต่อร้อยของหลินฟานนั้นเป็นของจริง หลังจากต่อสู้กันมาสองคืนติดต่อกัน เขาก็ยังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังเหมือนอย่างเคย
ในเวลากลางคืน บนเตียงขนาดใหญ่ก็เหมือนกับมีงานคอนเสิร์ตเกิดขึ้น เพราะมีแต่เสียงร้องเพลงดังออกมาทั้งคืน
…………
ในวันถัดไป
ณ มหาวิทยาลัยเจียงเป่ย
ที่ปรึกษาซุนเหยาตงกำลังเดินอยู่ที่ทางเดินพร้อมกับฮัมเพลงเบาๆ และเขาก็โยกตัวไปมาตลอดทาง
เห็นได้ชัดว่าเขาอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก
และเมื่อซุนเหยาตงพบครูวัยกลางคนคนหนึ่ง เขาก็พูดอย่างภาคภูมิใจ “เหล่าฝาง ตอนนั้นคุณพูดกับฉันว่ายังไงนะ? แค่ปริมาณเยอะมันจะสู้คุณภาพได้ยังไงใช่ไหม?ดูตอนนี้สิ มีนักเรียนของฉันตั้งหลายคนที่ได้รับรางวัลระดับจังหวัดมา”
“และก็ไม่ได้มีเพียงแค่รางวัลระดับจังหวัดเท่านั้นนะ แต่ยังมีรางวัลระดับประเทศอีกด้วย!”
“และรออีกแค่สองวัน หลังจากหลินฟานจะไปยังเมืองหลวงแล้ว บางทีเขาอาจจะได้ถ้วยอุดมศึกษามาด้วยก็ได้นะ!”
ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ที่ซุนเหยาตงเอาแต่พูดเรื่องนี้
แต่ครูวัยกลางคนก็ไม่สามารถเถียงอะไรกลับไปได้เลย
ใครจะรู้ว่าชั้นเรียนของซุนเหยาตงจะมีนักศึกษาที่สามารถคว้ารางวัลระดับประเทศมาได้กันล่ะ?
และตอนนั้นเอง หลินฟานก็ได้เดินมาพอดี
ดวงตาของซุนเหยาตงถึงกับเป็นประกาย
“หลินฟาน นายกำลังจะไปที่สำนักงานของมหาลัยหรอ” ซุนเหยาตงถาม
หลินฟานพูด “ใช่ครับ ศาสตราจารย์จางเรียกให้ผมมา”
ซุนเหยาตงพยักหน้าและพูด “เขาน่าจะหารือเกี่ยวกับเรื่องการไปเมืองหลวง นายโดดเด่นมาก คว้าโอกาสนี้เอาไว้ล่ะ เกียรติของห้องเรียนของเราขึ้นอยู่กับนายแล้ว!”
ปากของหลินฟานถึงกับกระตุกเล็กน้อยเมื่อได้ยินเรื่องนี้อีกครั้ง
เขาจำได้ชัดเจน ว่าที่ปรึกษาชอบพูดเรื่องนี้กับเขาเกือบจะตลอดเวลา
ครั้งก่อนหน้าก็ด้วย ที่เขาขอให้ตัวเองสมัครเข้าร่วมการแข่งขันการสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์อย่างกะทันหัน
แล้วตอนนี้เขาก็ยังมาพูดแบบนี้อีก?
ชั่งน่าเสียดาย ที่ครั้งนี้ฉันอาจจะทำให้เขาผิดหวัง
หลินฟานยิ้มแล้วเดินตรงไปที่แผนกวิชาคณิตศาสตร์
ในเวลานี้ จางหยงกำลังนั่งดื่มชาในสำนักงานพลางอ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วย
หลังจากที่เขาเห็นหลินฟาน ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นทันทีทันใด
“หลินฟาน นั่งลงและดื่มชาก่อนสิ”
แม้ว่าจางหยง จะไม่ได้สอนหลินฟานมากมายนัก
แต่อย่างไรก็ตาม จางหยงก็ได้หน้าจากการที่หลินฟานได้รับรางวัลระดับประเทศในการแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ด้วยเช่นกัน
ซึ่งสิ่งนี้เป็นประโยชน์สำหรับจางหยงอย่างมาก
จากนั้นหลินฟานก็พูด”ขอบคุณ ศาสตราจารย์จาง”
เขาจิบชาที่มีรสหวานปนความขม ราวกับกำลังลิ้มรสชาติของชีวิตเมื่อสมัยก่อน
ต่อมาจางหยงก็พูดขึ้น “โดยทั่วไปแล้ว ก่อนจะมอบรางวัลระดับประเทศและถ้วยอุดมศึกษาเหล่านี้… แบบจำลองทั้งหมดจะต้องถูกตรวจสอบหลายขั้นตอน”
“เหตุผลที่นายต้องไปที่เมืองหลวงในครั้งนี้ก็เพื่อทดสอบว่าแบบจำลองนี้ถูกสร้างขึ้นโดยนายเองหรือไม่”
“ดังนั้น เมื่อนายไปที่เมืองหลวงในวันพรุ่งนี้ อย่ากังวล เพียงทำตามแนวคิดการสร้างแบบจำลองและตอบคำถามพวกเขาไป”
หลินฟานพูด”ศาสตราจารย์จาง ผมคงจะไม่ไปที่เมืองหลวง”
“โอเค!”
จางหยงยิ้มก่อนจะพยักหน้า แต่ชั่วครู่ต่อมา เขาก็ถึงกับหยุดนิ่งไป
“นาย…นายพูดว่าอะไรนะ ไม่ไปเมืองหลวงงั้นหรอ” จางหยงเบิกตากว้าง
“ใช่ครับ” หลินฟานพูด
“ทำไมกันล่ะ นายเป็นคนเก่งมาก ถ้านายได้รับรางวัลที่หนึ่งของประเทศ หรือแม้แต่ถ้วยระดับอุดมศึกษา ทางมหาลัยก็จะให้ทุนการศึกษากับนายด้วยนะ”
“นอกจากนี้ สิ่งนี้จะเป็นประโยชน์อย่างยิ่งต่อการวิจัยในอนาคตของนาย และส่งผลต่อหน้าที่การงานอีกด้วยนะ!” จางหยงกล่าวต่อ
ทุนการศึกษา?
ถึง 1 ล้านหยวนมั้ย?
แม้ว่าจะให้ทุนการศึกษา 1 ล้านหยวนจริงๆ แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่เงินจำนวนหนึ่ง และหลินฟานเองก็ได้เงินจำนวนนั้นมาในทุกๆวันอยู่แล้ว
หน้าที่การงาน?
เขามาที่มหาวิทยาลัยเจียงเป่ยเพื่อสัมผัสกับชีวิตในวิทยาลัย
สำหรับการทำงาน?
หลินฟานไม่สนใจแต่อย่างใด
หลินฟานพูด “มันไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับผม และผมก็ยังไม่ได้อยากไปที่เมืองหลวงด้วย”
“นี่…” จางหยงกังวล เขาถึงกับเดินไปเดินมาในสำนักงาน
“หลินฟาน นี่เป็นโอกาสที่ดีมากจริงๆนะ นายจะได้รับเงินจากมหาลัยสำหรับค่าใช้จ่ายในการเดินทาง และมันก็ไม่ต่างอะไรกับการไปเที่ยวที่เมืองหลวงด้วย แค่วันสองวันเองเท่านั้น”
“ถ้าไม่ไปตอนนี้นายจะเสียใจในภายหลังนะ!”
แต่ไม่ว่าจางหยงจะพูดอย่างไร หลินฟานก็ยังคงไม่เปลี่ยนใจ
ขณะนั้นเอง จางหยงก็นึกถึงฉากที่หลินฟานกอดเซี่ยปิงและเซี่ยเสว่ ในตอนที่เขาพบกับหลินฟานครั้งแรก
จางหยงจึงรีบพูด”การแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์เป็นการแข่งขันแบบทีม แม้ว่านายจะไม่ต้องการไปที่เมืองหลวง ถึงนายจะไม่สนใจเกี่ยวกับเกียรติยศและถ้วยรางวัล”
“แต่นายควรคิดถึงเพื่อนร่วมทีมอย่างเซี่ยปิงและเซี่ยเสว่บ้างสิ”
“พวกเธอต้องการสิ่งเหล่านี้มาก!”
หลังจากที่จางหย่งพูดคำเหล่านี้ออกมา หลินฟานเองก็ลังเลเล็กน้อย
ถูกต้อง
เซี่ยปิงและเซี่ยเสว่เป็นเพียงนักศึกษาธรรมดาเท่านั้น พวกเธอมีทักษะการใช้คอมพิวเตอร์ที่ยอดเยี่ยม
นอกจากนี้ พวกเธอยังสมัครเข้าร่วมการแข่งขันการสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ล่วงหน้าอีกด้วย
บางทีพวกเธออาจจะต้องการใบรับรองและถ้วยรางวัลชนะเลิศจริงๆ?
จางหยงรู้สึกตื่นเต้นมาก เมื่อเห็นว่าคำพูดของเขาส่งผล ทำให้หลินฟานเกิดความลังเล
เขาจะต้องกดดันหลินฟานอีก
เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาจึงหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดเบอร์ของอาจารย์ประจำแผนกวิทยาการคอมพิวเตอร์
หลังจากนั้นไม่นานเซี่ยปิงและเซี่ยเสว่ก็ได้เดินเข้ามาอย่างช้าๆ
เมื่อพวกเธอเห็นหลินฟาน ใบหน้าที่สวยงามของพวกเธอก็แสดงรอยยิ้มอันแสนหวานออกมาทันที
จางหยงกระแอมในลำคอแล้วกล่าวว่า “หลินฟานเพิ่งจะบอกว่าเขาไม่ต้องการที่จะไปเมืองหลวงเพื่อเข้าร่วมในการอธิบายการแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ เซี่ยปิงและเซี่ยเสว่ช่วยกันเกลี้ยกล่อมเขาหน่อยสิ”
หลังจากที่พูดจบ ใบหน้าของจางหยงก็ได้ยิ้มออกมาเหมือนกับเซี่ยปิงและเซี่ยเสว่
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็จะไม่ไปด้วย” เซี่ยปิงและเซี่ยเสว่พูดออกมาพร้อมกัน
คำตอบของพวกเธอเด็ดขาดอย่างมาก
“ฮะ?” จางหยงตกตะลึงอีกครั้งหนึ่ง
สถานการณ์แบบนี้คืออะไร?
เรื่องนี้มันชั่งแตกต่างกับสิ่งที่ฉันคิดอย่างสิ้นเชิง
พวกเธอเพิ่งจะพูดว่า ไม่ไปด้วย? ไม่คิดจะเกลี้ยกล่อมเขาเลยงั้นหรอ?
จางหยงรีบพูดทันที “เซี่ยปิง เซี่ยเสว่พวกเธออาจจะยังไม่รู้ ถ้าพวกเธอไปเมืองหลวงเพื่ออธิบายงาน นั่นหมายความว่าพวกเธออาจจะได้รับรางวัลที่สองหรือที่หนึ่งของประเทศ หรือได้แม้แต่ถ้วยระดับอุดมศึกษาเลยก็ได้นะ!”
“แต่ถ้าหากเลือกที่จะไม่ไป พวกเธอจะได้แค่ที่สามของประเทศเท่านั้น”
เซี่ยปิงและเซี่ยเสว่พูด”อื้ม ไม่ต้องไปหรอก”
อื้ม?
ไม่ต้องไปหรอก?
นี่…ได้ยังไงกัน?
จางหยงถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสถานะของหลินฟานที่อยู่ในใจของเซี่ยปิงและเซี่ยเสว่นั้น มากขนาดไหน
ไม่ต้องพูดถึงรางวัลอันดับ 3 ของประเทศเลย แม้แต่ถ้วยอุดมศึกษาก็ไม่สำคัญ
ไม่มีอะไรในโลกใบนี้ ที่จะสำคัญเท่ากับหลินฟานอีกแล้ว