ตอนที่ 295 บันทึกการเดินทางเล่มหนึ่ง
รูปทรงน้ำวนของคทาราวกับมีแรงดึงดูดเหนือคำบรรยาย แรงดึงดูดไร้รูปร่างแบบนี้ทำให้เขาขยับตัวไม่ได้ ถึงขนาดเกิดความรู้สึกหัวใจเต้นแรงอย่างตื่นตระหนก !
” หยางโป ! ” ลัวย่าวหัวดึงหยางโปแล้วร้องเรียก
หยางโปอ้าปากกระอักไอ สายตาเคลื่อนไหว ในที่สุดก็ได้สติ เขาเงยหน้าขึ้นแต่กลับมองเห็นสองมือของอูปากางออก กำลังจะปรบมือปิดประมูล หยางโปก็รีบเอ่ยห้าม ” เดี๋ยว ! “
ทุกคนในที่นี่ต่างมองมา ลัวย่าวหัวดึงหยางโป ” นายเป็นอะไรไป ? “
หยางโปส่ายหน้าโบกมือ ” ฉันไม่เป็นไร “
อูปามองมาแต่กลับไม่ได้เอ่ยอะไร
” หกแสนหยวน ! ” หยางโปยกมือหนึ่งขึ้นทำท่าเป็นเลข ” 6 “
ในที่นี่ คนอื่นๆ ต่างก็ไม่ได้สนใจ คนญี่ปุ่นสองคนกลับไม่ยอมขึ้นมา ทั้งสองก้มหน้ากระซิบกัน หยางโปจ้องมองทั้งสองคน คนที่ดึงดูดความสนใจมากที่สุดคือคนญี่ปุ่นที่สวมแว่นตาดำพรางไปกว่าครึ่งหน้า ใบหูของเขาใส่ต่างหูรูปหัวอินทรีอันใหญ่ หันร่างมาก็มองเห็นรอยสักบางส่วนบนต้นคอ
” แปดแสนหยวน ! ” คนญี่ปุ่นที่สวมแว่นกันแดดเอ่ยมาประโยคหนึ่ง
จนกระทั่งตอนนี้ นี่เป็นประโยคแรกที่คนญี่ปุ่นคนนี้เอ่ย ภาษาจีนกลางแปลกแปร่งเล็กน้อย แต่ก็มองออกว่าอีกฝ่ายน่าจะเชี่ยวชาญภาษาจีน
หยางโปขมวดคิ้ว มองไปทางคทาอีกครั้งหนึ่ง ครั้งนี้เขาไม่กล้าใช้พลังวิเศษ เขามองไปอย่างธรรมดา คทาธรรมดามาก ดูแล้วธรรมดาไม่มีอะไรแปลก ไม่เหมือนของที่ประหลาดขนาดนั้นจริงๆ แต่ว่าสถานการณ์เมื่อครู่ก็ยังทำให้ในใจของเขาหวาดหวั่น สำหรับเขาแล้วนี่คือเบาะแสที่สำคัญมากอย่างหนึ่ง เบาะแสที่สามารถตามหาของต้นกำเนิดพลังวิเศษของเขาได้ !
ดังนั้น หยางโปจะปล่อยไปไม่ได้แน่ !
” หนึ่งล้านหยวน ! ” หยางโปเอ่ยอีกครั้ง
คนญี่ปุ่นลังเลขึ้นมา ปรึกษาเสียงเบาอีกครั้ง
ลัวย่าวหัวกับตาอ้วนหลิวต่างไม่เข้าใจ ลัวย่าวหัวดึงหยางโปแล้วเอ่ยเสียงเบา ” นายบ้าไปแล้วเหรอ ? นายอายุน้อยแค่นี้ ไม่จำเป็นต้องใช้ไม้เท้า คิดภาพนายใส่สูทดำ ถือไม้เท้าดำ สวมหมวกดำแล้วจินตนาการไม่ออกจริงๆ นะ ! “
หยางโปจ้องเขม็ง เขาคิดไม่ถึงว่าในสายตาของลัวย่าวหัวแล้ว เขาอยากซื้อคทา ถึงกับเพื่ออวดอ้าง ยิ่งไม่ต้องคิดถึงว่าตาอ้วนหลิวเขาถึงกับพยักหน้าเห็นด้วยอย่างแข็งขันขึ้นมา
คนญี่ปุ่นปรึกษากันสองประโยคแล้วคนนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ” สองล้านหยวน ! “
ภายในที่นี่พลันเซ็งแซ่ ทุกคนต่างก็มองไปทางคนนั้น ราคานี้ไม่นับว่าแพงเกินไป แต่ว่าการกระทำของล่ามนั้นก็ยังทำให้ทุกคนตกใจมาก ทุกคนมองไปทางคทาอีกครั้ง คิดอยากรู้ว่าคทานี้มีความลับอะไรกันแน่ ทำให้คนญี่ปุ่นอย่างพวกเขาถึงยอมจ่ายแบบนี้ !
หยางโปไม่ได้พูดมาก เอ่ยทันทีว่า ” สามล้านหยวน ! “
” บ้าไปแล้วจริงๆ ! ” ลัวย่าวหัวไม่ได้ห้ามหยางโป อดที่จะบ่นอุบอิบไม่ได้
คนญี่ปุ่นเองก็ตกตะลึงมาก พวกเขาเดิมคิดว่าหยางโปจะถูกราคาสองล้านหยวนทำให้ตกใจถอยไป มองเห็นเขาประกาศราคาสามล้วนหยวนออกมาอย่างไม่ลังเลแล้ว พวกเขาก็ลังเลขึ้นมา
อูปาในฐานะของผู้ทำการประมูล ตอนที่รับหน้าที่สำรวจตลาดนั้นก็หวั่นไหวน้อยมาก แสดงท่าทีราวกับชายหนุ่มทางเหนือที่ซื่อสัตย์ เวลานี้กระทั่งเขาก็ยังอดเอ่ยปากไม่ได้ ” ปาเยคือราชครู และคทาก็เป็นสัญลักษณ์ของปาเย ตอนที่พวกเราได้คทา ดวงดาวเปล่งประกายทั่วท้องฟ้า ราวกับเทพเซียนจุติ ! “
ถึงแม้จะดูแคลนคำพูดไร้สาระของปาเย แต่คนมากมายในที่นี่ก็ยังรู้สึกสนใจขึ้นมา ถึงขนาดมีคนหนึ่งที่ทดลองบอกราคาดู ” สามล้านหนึ่งแสนหยวน ! “
” สามล้านสองแสนหยวน ! ” หยางโปเอ่ยโต้ทันที ท่าทีราวกับจะต้องได้มาให้ได้
” สี่ล้านหยวน ! ” คนญี่ปุ่นเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
ในใจหยางโปโกรธเกรี้ยว ก่อนหน้าเขาคิดจะลงมือกวนคนญี่ปุ่น แต่ไม่ทันได้คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะถึงกับยกราคาของเขา ! “
” ห้าล้านหยวน ! ” หยางโปเอ่ยอย่างไม่ลังเล ถึงแม้จะเพิ่มราคาอย่างองอาจ แต่ในใจหยางโปกลับหลั่งเลือดราวกับมองเห็นความแน่วแน่ของหยางโปแล้ว เนิ่นนาน ในที่นี่ก็ไม่มีคนเอ่ยปากอีก อูปาจึงฉวยโอกาสปิดการประมูลลง
” เชื่อว่าสหายทั้งหลายต่างมาที่นี่ล้วนมีเป้าหมาย ตอนนี้มาถึงของสองชิ้นที่ทำให้ทุกคนรอคอยอยู่นานแล้ว ” อูปาเอ่ยไร้สาระประโยคหนึ่ง แล้วยกมือเปิดฝ้าคลุมถาดออก
” นี่คือบันทึกการเดินทางเล่มหนึ่ง ว่ากันว่าได้บันทึกความลับของตำแหน่งฝังกษัตริย์อี้หลินจื่อปัน ถ้าได้บันทึกเล่มนี้ไปถึงจะสามารถเข้าใจความลับนี้ได้ ! ” อูปากล่าว
ทุกคนต่างก็เงยหน้าขึ้นมอง พวกหยางโปสองคนก็ถูกตาอ้วนหลิวล่อมาที่นี่ เดิมพวกเขาคิดว่าที่นี่มีข่าวของแคว้นเย่หลาง ไหนเลยจะคิดว่าถึงกับเป็นความลับที่ฝั่งศพของกษัตรย์ราชวงศ์หยวน แต่ว่าวิธีพูดแบบนี้ยากจะทำให้คนเชื่อถือ
” ฉี่เหยียนกู่ ? ” หยางโปมองตาอ้วนหลิว
ตาอ้วนหลิวส่ายหน้า ” ฉันก็ไม่รู้แน่ชัด “
” ฉี่เหยียนกู่คืออะไร ? ” ลัวย่าวหัวเปิดปากเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ
” เริ่มตั้งแต่เจงกิสข่าน ที่ฝั่งศพลับจักรพรรดิทุกสมัยของหานกั๋วของมองโกลกับราชวงศ์หยวนอยู่ที่ฉี่เหยียนกู่ของที่ราบสูงมองโกล มีแค่ที่นี่ที่เป็นความลับมาตลอด ไม่มีใครหาพบ ! ” หยางโปเอ่ยอธิบาย
ลัวย่าวหัวจ้องตาถลน ” สุสานหลวง ทั้งยังเป็นสุสานหลวงหมู่ ! “
” นายคิดว่าจะหาเจอเหรอ ? ” หยางโปมองไป
ลัวย่าวหัวพลันถูกน้ำเย็นสาดใส่ ถึงแม้เขาไม่รู้จักฉี่เหยียนกู่ แต่เขารู้ว่าหลังจากจักรพรรดิราชวงศ์หยวนฝังศพแล้ว จะกลบคืนดิน จากนั้นก็ “แสนม้าย่ำราบ ” เพื่อไม่ให้คนนอกมองร่องรอยที่เคยขุดดินออก หลังจาก ” แสนม้าย่ำราบ ” แล้วก็ยังใช้เต้นมากางลอบบริเวณเอาไว้ รอจนระดับความสูงของหน้าบนสุสานยาวออกมาไม่ผิดเพี้ยนกับบริเวณโดยรอบแล้วถึงจะถอนเต็นท์ออก
เมื่อเป็นแบบนี้คิดจะตามหาสุสานของจักรพรรดิราชวงศ์ ก็เป็นการฝันเฟื่องโดยแท้ !
รอบด้านเงียบสงบ อูปาบอกว่ากษัตริย์อี้หลินจื่อปัน ก็คือหยวนหนิงจง เป็นกษัตริย์องค์ที่สิบของราชวงศ์หยวน แต่เขาครองราชย์ช่วงสั้นๆ เพียง 53 วัน อายุเพียง 7 ชันษาก็สิ้นพระชนม์แล้ว
หยางโปเงยหน้ามองบันทึกเย็บกี่ ทันใดนั้นก็คิดถึงเรื่องหนึ่งออก เขาหันไปเอ่ยถามตาอ้วนหลิวเสียงเบา
” ถ้าพวกเขาขายบันทึกเล่มนี้ ไปสำรวจเองไม่ดีกว่าเหรอ เดิมทีก็เป็นผลงานของพวกเขา ทำไมจะต้องเอามาขาย ? “
” จะต้องเป็นเพราะไม่มีของที่ใช้การได้จากที่นั่นน่ะสิ ! ” ตาอ้วนหลิวเอ่ยตอบเสียงเบา
หยางโปพยักหน้า มีเพียงเหตุผลนี้เท่านั้น ไม่แปลกที่ในที่นี่ไม่มีใครลงมือ ทันใดนั้นเขาก็คิดถึงเรื่องก่อนหน้าได้ ” ก่อนหน้านี้พวกเราไม่ใช่ซื้อลายแทงขุมทรัพย์มาแผ่นหนึ่งเหรอ ? แล้วตอนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นล่ะ ? “
ตาอ้วนหลิวหัวเราะขึ้นมา ” ฉันกล้ารับประกันว่าพวกเขาจะต้องเหลือโต๊ะปล่อยเอาไว้ ดังนั้นตอนที่ซื้อของแบบนี้มา ต้องสังเกตเห็นแล้ว เป็นไปได้ว่าจะถูกคนอื่นกวาดไปก่อนแล้ว ! “
หยางโปหันไปมองบันทึกโบราณที่อยู่ตรงหน้า บันทึกเป็นสมัยราชวงศ์ชิง มองไม่เห็นเนื้อหา ก็ยากที่จะยืนยันรายละเอียดได้
คนญี่ปุ่นอดทนไม่ไหว ” สองแสนหยวน ! “
หยางโปเดิมไม่คิดจะได้มา เวลานี้ก็เกิดทนความปรารถนาที่จะยกราคาไม่ไหว ” สามแสนหยวน ! “
” ห้าแสนหยวน ! ” คนญี่ปุ่นมองมาทางหยางโป