บทที่ 230 เรื่องราวอันวุ่นวายระหว่างเดทล่ะ!
เมืองแห่งการศึกษา ในเขตการศึกษาที่7 ณ ย่านการค้าแห่งนึง วู่หยานกับโชคุโฮ
กำลังทำตัวเหมือนเป็นคู่รักมาออกเดทกันจริงๆ ทั้งสองพากันเดินเข้าร้านนู่นร้าน
นี้ ขณะที่คุยกันไปมาอย่างออกรส
ระหว่างทางไม่ว่าจะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่มีแฟนหรือไม่มีแฟนต่างก็ต้องหันคอ
กลับมามองทางวู่หยานด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย ไม่ว่าจะเป็น โกรธ อิจฉา
หรือสาปแช่ง เป็นเพราะแฟนของเขามันสวยเกินไป…..
ส่วนทางผู้หญิงนั่นตรงกันข้ามเลย เธอมองทั้งสองคนด้วยความชื่นชมตามหลัง
จนกระทั่งทั้งคู่เดินหายไป……
ทว่าไม่นานหลังจากนั้น ทั้งผู้ชายและผู้หญิงจะอิจฉาก็ดีจะชื่นชมก็ช่างต่างก็ตัว
แข็งทื่อเหงื่อไหล่เต็มหน้า
ชั่วขณะที่ร่างวู่หยานกับโชคุโฮเดินลับหายไปจากสายตาพวกเขา ก็ได้มีกลุ่มเด็ก
สาวน่ารักกลุ่มใหญ่ในชุดโทคิวะไดเดินมาด้วยออร่าดำทมิฬ ในมือแต่ละคนมีทั้งแส้
ไม้กวาด แท่งเหล็ก และ มีดทำครัว มีแม้แต่ กรรไกร เดินผ่านพวกเขาไปด้วย
ท่าทางดุร้าย
และคนที่เดินอยู่หน้าสุด เป็นคนนำขบวนเด็กสาวน่ากลัวกลุ่ม(ม็อบ)นี้ก็คือ มิโค
โตะ และ คุโรโกะ!
มิโคโตะสะกดรอยตามวู่หยานโดยเว้นระยะห่างมากพอที่เขาจะตรวจจับสนาม
พลังของเธอได้ มิโคโตะกัดฟันกรอดๆมองดูทั้งสองคนที่เดินเคียงข้างกัน หน้าผาก
เธอก็ปรากฏกระแสไฟฟ้าออกมาส่งเสียง ‘เปรี๊ยะๆ’
“หยานบ้าที่สุด! ดันไปเดทกับยัยนั่นจริงๆซะด้วย แถมตัวเองมาโทคิวะไดก็ไม่ยอก
บอกฉันสักคำ อย่าบอกนะว่าผู้หญิงผมทองดึงดูดนายได้จริงๆ?”
เห็นมิโคโตะพูดพึมดำไม่หยุด คุโรโกะก็รีบราดน้ำมันซ้ำลงไปขณะที่ไฟยังร้อนๆ
“คุณพี่ค่ะ ดูไอ้ขยะนั่นสิมันไม่สนใจคุณพี่เลย ทั้งๆที่มีคุณพี่อยู่ทั้งคนอยู่แล้ว แต่
กลับยังไม่พอใจไปหาผู้หญิงคนอื่นอีก ขยะแบบนี้ ทางที่ดีคุณพี่ควรจะตัดมันเป็น
ชิ้นๆด้วยดาบทรายเหล็กเลยนะคะ!”
ได้ยินเธอพูด สาวๆโทคิวะไดคนอื่นก็รีบพูดซ้ำเติม
“ถูกแล้วค่ะ ไอ้ขยะนั่นมันไม่เหมาะสมกับมิซากะซามะหรอกค่ะ ทิ้งเขาซะแล้วมา
หาหนูดีกว่า!” ไม่ต้องสงสัยเลย เธอเองก็เป็นยูริเหมือนกัน!
“สับมันเลยค่ะ มิซากะซามะ!” สาวน้อยโทคิวะที่อยู่ทางด้านซ้ายพูดขึ้น ขณะที่ชู
มีดในมือราวกับว่าคิดจะทำจริงๆไม่ได้ล้อเล่น
“ไม่นะ! เราควรทำให้เขาอับอายขายขี้หน้าดีกว่า!”
“อ่อนไปค่ะ! กับขยะแบบนั้นสมควรโดนกรรไกรตัดตอนทิ้ง!!” คนพูดคือสาวที่
กำลังถือกรรไกร เธอเป็นคนในกลุ่มของควีน และยังเป็นคนที่ไปแจ้งว่ามิโคโตะมี
แฟน เรียกได้ว่าเป็นเพราะเธอโดยอ้อมๆทั้งสองคนนี้ถึงได้มารู้จักกัน………
“ไม่นะ! พวกเราควร…..”
“พอแล้ว! ทุกคนหยุด!” จากเดิมมิโคโตะที่กำลังหงุดหงิดอยู่ พอมาได้ยินบทสนา
ของสาวๆกลุ่มนี้เธอก็ตกใจกลัวทันที จึงรีบพูดหยุดคำพูดแสนอันตรายของสาว
น้อยพวกนี้ เพื่อช่วยชีวิตน้อยๆของ ‘ผู้ชายขยะ’ คนนั้น ให้เขาสามารถเดทต่อไป
ได้อย่างมีความสุข
“คุณพี่คะ!!” คุโรโกะร้องออกมาด้วยความโกรธ เห็นมิโคโตะออกตัว ‘ปกป้อง’ วู่
หยาน เธอก็ขบฟันแน่น “คุณพี่!ครั้งนี้คุณพี่ต้องเด็ดขาดนะคะ ต้องตัดใจทิ้งไอ้ขยะ
นั่นให้ได้นะ!!”
ได้ยิน มิโคโตะก็หัวเราะออกมาขมขื่นหลายครั้ง ถ้าเธอต้องการตัดความสัมพันธ์
กับเขา เธอคงทำไปนานแล้วตั้งแต่อยู่ที่โลกซิลวาเรีย ไหนเลยจะปล่อยโอกาสให้
เขาบังคับฝืนใจปลุกปล้ำเธอได้กัน…..
“มิซากะซามะ! ไอ้ขยะนั่นกับโชคุโฮซามะได้เริ่มออกเดินอีกครั้งแล้วค่ะ!” สาว
น้อยที่เป็นคนรับหน้าที่สะกดรอยด้วยความยินดีก็ได้รีบรายงานออกมา เมื่อเห็น
ทั้งคู่ออกเดิน
มิโคโตะหันหน้าไปมองตามทิศทางที่ได้ยิน “ทางนั้น ถ้าจำไม่ผิดเห็นว่ามีสวนสนุก
สินะ……”
“ใช่แล้วค่ะ มิซากะซามะ ทางนั้นมีสวนสนุกอยู่เป็นที่ที่พี่สาวของหนูไปออกเดท
กับแฟนบ่อยๆ หนูว่านี่ควรเป็นความคิดของโชคุโฮซามะ……..”
“ยัยนั่น!” มิโคโตะกำหมัดแน่น “เล่นเกาะติดแฟนของคนอื่นไม่ปล่อยแบบนี้ เห็น
ทีถ้าวันนี้ฉันไม่ให้บทเรียนเธอบ้าง เธอคงคิดว่าฉัน มิซากะ มิโคโตะ ทำได้แค่
ปล่อยกระแสไฟฟ้าสินะ!!!”
นัยน์ตาสีน้ำตาลของเธอกรอกไปมา ทันใดนั้นก็มีความคิดนึงแวบเข้ามาในหัวเธอ
มิโคโตะเรียกรวมตัวสาวๆแล้วกระซิบบอกความคิดของตนให้ฟัง จากนั้นคนที่ได้
ฟังก็ไปบอกสาวคนอื่นต่อ……
อีกด้านนึง วู่หยานกับโชคุโฮได้เดินเข้าสวนสนุกไปแล้ว นี่เป็นครั้งที่วู่หยานมาสวน
มนุก เขาจึงรู้สึกสนใจเล็กน้อย แล้วนับประสาอะไรกับโชคุโฮที่ไม่เคยสนใจเรื่อง
แบบนี้
โชคุโฮตาเป็นประกายวิงวับมองรถไฟเหาะที่อยู่ห่างออกไป จากนั้นเธอก็กระตุก
แขนเสื้อวู่หยาน แล้วพูดด้วยความคาดหวังหน่อยๆ “หยานจัง เล่นไอ้นั่นกันนะ
……”
ได้ยินคำพูดโชคุโฮ วู่หยานก็พูดหยอกล้อทันที “อะไรเนี่ย? นี่ควีนซามะของเรา
ชอบของเด็กๆแบบนั้นด้วย?”
โชคุโฮหน้าขึ้นสีทันที แต่เธอก็ยังพยายามแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไร “ฉันไม่สนใจ
มันแน่นอนอยู่แล้วสิ ก็แค่เห็นคนที่นั่งบนนั่นกรีดร้องเสียงดังดูไร้มารยาทสุดๆ
ดังนั้นก็เลยเกิดสนใจนิดหน่อย……..”
“โห???” วู่หยานยิ้มอ่อนมองโชคุโฮ แล้วดึงมือเธอ
“ถ้างั้นฉันก็หวังว่าตอนเล่นเจ้านั้นควีนซามะจะยังรักษา ‘มารยาท’ ได้อยู่นะ……”
“แน่นอนสิ!”
แน่นอนว่า อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าไอ้คำว่า ‘แน่นอนสิ’ ของควีนซามะก็ได้ย้อนกลับ
มาตีหน้าเธอ……
หลังจากลงไปนั่งในรถไฟเหาะ ยิ่งเวลาผ่านไปสีหน้าใจเย็นของควีนซามะก็เริ่ม
ปรากฏความกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ เดิมทีเธอก็ไม่ใช่ประเภทที่ถนัดอะไรที่ต้องใช้ร่าย
กายอยู่แล้ว(@ร่ายกายเจ๊แกอ่อนแอมาก ไม่ออกกำลังกายเลยไง) ดังนั้นนาทีนี้ค
วีนซามะจึงเริ่มรู้สึกเสียใจขึ้นมานิดๆแล้ว
“หยานจัง คือว่าเรา….เราไปเล่นอย่างอื่นกันดีกว่านะ…..” เมื่อรถไฟเหาะจวนจะ
ออกตัว ในที่สุดควีนซามะก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอหันพูดกับวู่หยานด้วย
รอยยิ้มฝืนๆ
“Ara Ara……..” วู่หยานเอาหลังมือมาปิดปากตัวเอง แล้วหัวเราะด้วยท่าทาง
‘สุภาพ’ นี่ทำให้โชคุโฮหน้าแดง จากนั้นเธอก็พูดด้วยความโกรธ
“อย่ามาล้อเลียนฉันนะ!”
พร้อมกับเสียงพูดโกรธๆและอับอายของเธอดังขึ้น รถไฟก็เริ่มเคลื่อนตัวไปด้านบน
ตามราง นี่ทำควีนซามะตกใจ จากเดิมที่เธอคิดจะลุกขึ้นยืนเดินออกไปก็ต้องรีบ
หันมาจับแขนวู่หยาน
วู่หยานหัวเราะ “เรื่องสนุกของจริงมันต่อจากนี้ต่างหาก ควีนซามะ…….”
“นาย!! ม่ายยย!!!”
วินาทีต่อมาเสียงกรีดร้องที่ก่อนหน้านี้ควีนซามะบอกไม่มีมารยาทเลย ก็ได้ดัง
ออกมาจากปากเธอ แถมยังร้องเสียงดังสุดๆเลยด้วย……..
เมื่อรถไฟเหาะจบ สภาพก่อนและหลังของโชคุโฮช่างแตกต่างกันอย่างมาก จาก
เดิมตอนก่อนจะเริ่มควีนซามะได้กอดแขนวู่หยานราวกับเป็นที่พึ่งสุดท้าย ทว่า
สภาพเธอตอนนี้กลับกำลังใช้มือและขาทั้งสองกอดรัดตัววู่หยานอยู่แน่น ที่น่า
แปลกใจคือเธอสามารถปลดสายเข็มขัดออกแล้วขึ้นไปกอดตัวเขาได้เองเนี่ยแหละ
………..
ใบหน้าน้อยๆของควีนซามะซีดเผือด นัยน์ตาดวงดาวของเธอได้ปริ่มๆไปด้วย
หยาดน้ำตามองดูน่าสงสารน่าเอ็นดูเป็นอย่างมาก แต่เห็นแบบนี้วู่หยานไม่เพียงไม่
พูดปลอบเธอ ตรงกันข้ามเขาหัวเราะอย่างหนัก ทำให้โชคุโฮจ้องตาเขียว
“รีบลงเร็วเข้า!” นาทีนี้ควีนซามะต้องการเพียงแค่รีบๆลงจากรถไฟเหาะบ้านี่ที่ทำ
เธอหน้าแตกอย่างแสนสาหัส แต่ว่าดูเหมือนจะมีคนที่ไม่อยากให้เธอได้ลง…….
มิโคโตะ คุโรโกะ และสาวๆโทคิวะไดกำลังยืนอยู่บนยอดเขาจำลองในสวนสนุก
มองดูวู่หยานกับโชคุโฮบนรถไฟเหาะ มิโคโตะก็หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์
“อยากลงเหรอ? ทำไมเธอไม่ออยู่เล่นต่ออีกสักหน่อยล่ะ?……” มิโคโตะยกมือขึ้น
จากนั้นก็มีกระแสไฟฟ้าปรากฏออกมา เธอควบคุมให้พวกมันไหลไปด้านหน้าผ่าน
พื้นดิน คลื่นไฟฟ้าดูราวกับใยแมงมุมกระจายตัวออกไปทางด้านหน้าเธอ จากนั้นก็
เข้าไปสัมผัสกับตัวควบคุมรถไฟเหาะ!
ขณะเดียวกันรถไฟเหาะที่เดิมทีได้หยุดเคลื่อนทีแล้วก็ได้สั่นไหว โชคุโฮกับวู่หยาน
ที่กำลังลุกขึ้นยืนเตรียมเดินลงก็จำต้องเสียสมดุลร่วงกลับมานั่งบนเบาะอีกครั้ง
จากนั้นรถไฟเหาะก็เริ่มเคลื่อนที…….
“เดียวสิ? นี่มันอะไรกัน? เกิดอะไรขึ้นกับรถไฟเหาะ?”
จู่ๆโชคุโฮก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีอย่างแรง มันบอกเธอว่าชักจะไม่เข้าท่าแล้ว แต่ว่า
มันไม่รอให้เธอได้ตอบสนองไปมากกว่านี้ รถไฟเหาะก็ได้เร่งความเร็วขึ้นเป็น3เท่า
กลับไปทางที่มันมา……..
“กรี๊ดดด!!!!”