“ไม่…เดี๋ยวพี่รอน้องก่อน!”
เห็นหลินเฉิงรีบร้อนที่จะไปหลีเหมิงเดียก็ตะโกนขึ้นมา และเดินตามเขาไป
หลังจากวิ่งตามหลินเฉิงมาทันหลีเหมิงเดียก็หอบแฮกๆ ก่อนที่จะบ่นขึ้นมาด้วยความโมโหนิดหน่อย “พี่จะทำอะไรของพี่? แถวบ้านเราก็มีซุปเปอร์มาเก็ตนะ ที่นี่มีอะไรพิเศษหรอ…”
ได้ยินแบบนี้หลินเฉิงก็ส่ายหัวเขาก้าวเท้าเขาไปที่ประตูรอบนอกของห้าง เข็นจักรยานไปจอดก่อนที่จะตอบน้องไป
“เธอไม่เข้าใจหรอก..”
เขาหยุดคุยกับเธอและฝ่าฝูงชนที่ประตูเข้าห้างไป
เห็นหลินเฉิงไม่ตอบคำถามเธอตรงๆหลีเหมิงเดียก็กำมัดสีชมพูของเธออยู่เงียบๆอยากเข้าไปอัดสักป้าบสองป้าบ แต่เธอก็ทำได้แค่ค่อยๆ เดินตามหลินเฉิงไปเบียดตัวเข้าไปในห้าง….
ในช่วงเช้าเป็นเวลาที่มีการสันจรหนาแน่นเพราะทุกคนต่างเข้ามาซื้อวัตถุดิบไปทำอาหารเช้ากินกันมันหลีกเรี่ยงไม่ได้ที่ต้องเบียดไหลกับใครบางคนทุกครั้งที่ก้าวขาออกไป หลินเฉิงอยู่ท่ามกลางฝูงคนมองหาป้ายระบุประเภทสินค้าที่เขาต้องการ
“ผักสด…..บะหมี่ขาว…..กระดาษชำระ….อุปกรณฺนิรภัย……นั้นไงชุดสูท!”
เขาจ้องมองชั้นวางสินค้าชั้นวางถุงยางอนามัยหลากสีอยู่เบื้องหน้าของเขาเขาแสดงอารมณ์ออกมาไม่ถูก หลังจากที่สังเกตุอย่างระเอียดตอนนี้ เขาก็พบว่า สินค้าของห้างแห่งนี้ไม่ครบถ้วนเหมือนห้างก่อนวันสิ้นโลกมันไม่ได้มีของหายากอะไร แต่มีแม้กระทั่งถุงยางอนามัย เขาจินตนาการไม่ออกจริงๆ ว่าผู้รอดชีวิตในฐานทัพแห่งนี้สะดวกสบายขนาดไหนดูจากการใช้ชีวิตแล้ว และเขาก็เห็นว่าราคาของสินค้ามันไม่ถูกเท่าไหรเหมือนที่หลีเหมิงเดียพูดไว้ถึงจะเป็นแบบนั้นลูกค้าก็ไม่ได้น้อยลงเลยเขาเห็นเต็มตาแล้วตอนนี้ ผู้คนยังคงซื้อข้าวของมากมายพลังในการซื้อของพวกเขาไม่ได้น้อยเลย
หลังจากที่เดินสำรวจอยู่สักพักหลินเฉิงก็เดินออกจากห้างมาพร้อมกับเครื่องดื่ม ที่ต้องเขาแถวรอจ่ายเงินนานกว่า 20 นาที ส่วนเงินที่เข้าใช้ซื้อก็คือ…แน่นอนหละของหลีเหมิงเดีย
นั่งบนสนามหญ้าไม่ไกลจากตัวห้าง“แกร็ก!” หลินเฉิงงัดเปิดกระป๋อง “อึกๆๆ” ดืมมันเข้าไปเต็มอึก และเรอ ออกมาเบาๆ
ขณะที่ดื่มหลินเฉิงก็นั่งทบทวนเหตุการณ์ที่พึ่งจะเจอเมื่อกี้หลีเหมิงเดียนั่งอยู่ข้างๆ เขาอย่างทำอะไรไม่ได้ ปัดมือของเธอไล่ยุงเป็นช่วงๆ
จากการสำรวจเขาก็พบว่าผู้รอดชีวิตของที่นี่ไม่ได้มีอะไรแตกต่างไปจากที่อื่นพวกเขาทำงานอย่างหนักเพื่อให้ได้กินข้าวสามมื้ออิ่มท้อง มันเหมือนกับเป็นยุคอันสงบสุขก่อนวันโลกาวินาศอย่างไงอย่างงั้น ใช้เงินที่หามาได้เพื่อซื้อของที่ต้องการ
แทบจะเรียกได้ว่า“แค่มองก็เห็นเสือดาวทั้งตัว” หลังจากการสังเกตุการณ์ห้างเล็กๆ แห่งนี้ หลินเฉิงก็ได้ข้อสรุป เบื้องลึกของฐานทัพแห่งนี้นั้นลึกมาก แม้แต่คนที่มากความสามารถแบบเขาก็ยังไม่กล้าที่จะทำลายความสมดุลนี้อย่างง่ายดายได้! novel-lucky
เพราะว่าถ้าเราต้องการที่จะสร้าง “ประเทศในฝัน” ในวันสิ้นโลก ไม่คำนึงถึงพลังของผู้ปกครองก็คงไม่ได้ หลังจากที่นั่งขมวดคิ้วและคิด เขาก็ส่ายหน้าและเก็บมันไว้คิดในทีหลัง เขาไม่ได้อยากครอบครองฐานทัพแห่งนี้ ถ้าเขาไม่พบความแปลกประหลาดของฉางเหวินฉวน เขาก็คงจะพักแค่สองสามวันก็ออกไปจากที่นี่แล้ว
เมื่อเขาต้องขี่จักรยานสีชมพูเขาก็รู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูกแล้วเมื่อนึงถึงมันเขาก็รีบถามหลีเหมิงเดีย “มีที่ไหนที่ซื้อจักรยานใหม่ได้บ้าง เอาแบบเพื่อความสนุกนะ พี่ต้องการซื้อสองคันด่วนๆ เลย!”
ได้ยินแบบนั้นหลีเหมิงเดียก็เลิกคิ้วขึ้น“น้องเห็นพี่นั่งกังวลเหมือนกับคนแก่พึ่งเป็นมะเร็งอยู่สักพักแล้ว ที่แท้ก็แค่เรื่องจักรยานเองหรอ? งั้นก็ไปกันเถอะ! เดี๋ยวน้องจะพาพี่กับซานซานไปซื้อวันพรุ่งนี้!”
หลังจากนั้นเธอก็พาตัวหลินเฉิงไปยังท่าเรือเซาท์
หลังจากปั่นไปเป็นเวลาอีก10 นาที พวกเขาก็ออกจากเขตป่า แสงอาทิตย์สาดส่องไปทั่วระยะการมองเห็นของพวกเขาก็มากขึ้นด้วย
ตอนนี้พวกเขาอยู่เบื้องล่างของเนินไม่ไกลจากพวกเขาตรงไปคือเขตที่ถูกยกสูง มีเรดาขนาดใหญ่สี่ตัวอยู่บนด่านฟ้า เหมือนกับสถานที่แห่งนี้คือศูนย์บัญชาการ
หลินเฉิงมองมันผ่านๆเขาไม่สนมันเท่าไรอยากจะปั่นผ่านเขตนี้ไปเลย แต่หลีเหมิงเดียก็พูดขึ้น “ที่นี่คือศูนย์ควบคุมและบัญชาการหลักของฐานทัพทะเลน้ำเงินแห่งนี้ คำสั่งและภาระกิจต่างๆ ล้วนถูกส่งมาจากที่นี่ งั้นพักตรงนี้ก่อนน้องมีคนจะแนะนำให้พี่รู้จัก!”
เธอก็กระโดนลงจากจักรยานและเดินเข็นมันต่อไปคิดถึงสิ่งที่เธอจะพูดให้หลินเฉิงฟัง “ที่นี่มีการรักษาความปลอดภัยสูงมาก มีพวกนายพลและเจ้าพนักงานตัวจริงหลายท่าน คนธรรมดาไม่ค่อยได้เข้าไปหรอก คนที่น้องจะแนะนำให้คือคนที่มียศสูงมากคนนึงเลยหละ!”
“คนใหญ่คนโตหรอ?ใหญ่ขนาดไหนพี่ก็ไม่สนหรอก แกร่งขนาดไหนเชียว? พี่ไม่สนใจเท่าไหร รีบไปที่ท่าเรือกันเถอะ”
ได้ยินคำพูดดูแคลนนี้เธอก็คิดว่าเขาคงจะอยู่ในสถานการณ์เป็นตายหลายครั้ง คนยศสูงยศต่ำจึงไม่สำคัญอะไรกับเขา ก็มีแค่รอดกับไม่รอด!
เธอก็อธิบายเขาไป“ตำแหน่งของฉางเหวินฉวนใหญ่มาก แต่พี่ก็ไม่ถูกกับเขาสินะ? อีกอย่างเขารู้จักกับคนในนี้เยอะแยะ ถ้าพี่มีปัญหาอะไรในอนาคตและหาคนช่วยไม่ได้จะแย่เอานะ คนใหญ่คนโตที่น้องจะแนะนำเธอสวยมากด้วยนะ..
เมื่อเห็นเด็กไม่เอาไหนคนนี้พยายามจะล่อเขาด้วยผู้หญิงเขาก็ตอบเธอกลับไป“คิดว่าพี่ชายคนนี้ไม่เคยเจอผู้หญิงสวยใสมาก่อนรึยังไง? ไม่ว่าจะมีอะไร พวกเราด็เป็นครอบครัวเดียวกัน พี่จะเอาเธอไปเทียบกับหยูซานเรื่องหน้าตาได้ยังไง เธอโง่นะถ้าจะล่อพี่ด้วยผู้หญิงคนนึง…”
“พูดมากไปแล้ว!แต่ก็อยากเจอใช่ไหม?”
เห็นน้องพูดใหญ่โตเขาตอบกลับแบบไม่แยแสอะไร สุดท้ายหลีเหมิงเดียก็มองตาขวางมาทางเขา เธอคงอยากจะฆ่าเขาถ้าเขาปฏิเสธไป!
เห็นน้องตัวเองกลายเป็นเสือเพราะความโกรธหลินเฉิงก็ยิ้มและผงกหัวของเขา
เมื่อเห็นพี่ชายเห็นด้วยกับเธอสักทีเธอก็พ่นลมหายใจออกมา และโบกมือให้เขาตามเธอมาก่อนที่จะนำไปยังตึกสำนักงานทางด้านซ้าย ใบหน้าของหลินเฉิงเต็มไปด้วยความสนใจแล้วในตอนนี้
————————