เหวินเหวินตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงอุทานออกมา ก่อนที่เขาจะทันตอบโต้ เขารู้สึกว่ามือของเขาเบา และดาบสันโค้งก็อยู่ในมือของฉินเทียน
ด้วยความรีบร้อน เขารีบใช้ดาบสันโค้งในมือขวา ฟันไปยังฉินเทียน
น่าเสียดาย แม้ว่าความเร็วของเขาจะเร็ว แต่เมื่อเทียบกับฉินเทียนแล้ว ก็ยังช้าเกินไป
แสงแวบวาบของมีด และประกายเลือด
เวินเหวินกรีดร้อง และแขนขวาทั้งหมดถูกแยกออกจากร่างกาย
ด้วยเสียงดังกราว มีดเหล็กในมือของเขาตกลงไปที่พื้น ในเวลาเดียวกัน แขนขวาทั้งแขนก็ตกลงไปเช่นกัน
ความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ทำให้เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ใช้มือซ้ายปิดแขนที่ขาด แล้วล้มลงกับพื้น
ฉินเทียนขว้างมีดในมือลงบนพื้น และพูดเยาะเย้ย “กลับไปบอกเจ้านายของคุณ นี่คือจุดจบของการยั่วยุฉันฉินเทียนผู้นี้”
“ในไม่ช้า ฉันจะไปที่เมืองอู่หูเมืองจิ่นหูของพวกคุณ หวังว่าเขาจะรู้ว่าต้องทำอย่างไร”
หลังจากที่พูด เขาก็หันหลังจากไป
เวินเหวินหวาดกลัว ！
เมื่อเห็นร่างของฉินเทียนหายไป เขาดูเหมือนว่ามองดูผีในคืนที่มืดมิด
จนถึงตอนนี้ เขายังไม่เข้าใจว่า ฉินเทียนทำได้อย่างไร ทันใดนั้นก็ใช้มีดของเขา ตัดแขนทั้งแขนของเขาไป
เร็วเกินไป !
แปลกเกินไปแล้ว !
ในดวงตาของเขา มีรูปลักษณ์ที่น่าสะพรึงกลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
อย่างไรก็ตาม ความเกลียดชังบังคับดวงตาสองข้างของเขา
เขากัดฟัน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเกลียดชังจากกระดูก
“คนแซ่ฉิน เมื่อคุณก้าวเข้าสู่จิ่นหู มันจะเป็นวันตายของคุณ！”
“พลังของตระกูลหม่าและสมาคมแก๊งค์หม่า ไม่ใช่คุณที่จะจินตนาการได้！”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็คว้าแขนที่ถูกตัด และรีบจากไป
ฉินเทียนไปที่ร้านอาหารของโรงแรมเพื่อเลือกของติ่มซำ เมื่อกลับถึงห้อง ซูซูเพิ่งอาบน้ำเสร็จ สวมชุดนอนนอนอยู่บนเตียง
เมื่อเห็นติ่มซำในมือของฉินเทียน เธอกลืนน้ำลายลงไป เห็นได้ชัดว่ามีความอยากอาหาร
อย่างไรก็ตาม เธอยังคงขดริมฝีปากอย่างดื้อรั้นและพูดว่า “คุณกินเองเถอะ กินของหวานแบบนี้ ฉันกลัวอ้วน”
ฉินเทียนรีบพูดว่า “คุณภรรยา คุณผอมเกินไปแล้ว อ้วนขึ้นอีกหน่อยสิถึงจะดี ”
“นอกจากนี้ คุณเป็นคนที่รูปร่างกินยังไงก็ไม่อ้วน มาเถอะ ที่รัก มาชิมดู”
เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็นำเค้กถั่วหวานชิ้นหนึ่งมาที่ปากของซูซู
ซูซูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ท้ายที่สุดความปรารถนาของเธอก็เอาชนะเหตุผล ตอนแรก เธอค่อย ๆ กัดคำเล็ก ๆ อย่างระมัดระวัง
“อืม มันอร่อยจริง ๆ เลย ”
พูดไป ก็อดไม่ได้ที่จะกินทั้งชิ้น ยังม่พอใจ เธอเลยหยิบอีกชิ้นขึ้นมากินเองเลย
“ชอบกินก็กินเยอะหน่อยนะ”
“อย่าทำร้ายตัวเอง ”
ซูซูรีบผลักฉินเทียนออกไปและพูดว่า “ไม่เอาแล้ว！”
“คุณมันคนนิสัยไม่ดี ฉันอ้วนขึ้นมาจริง ๆ จะทำยังไง รีบเอามันออกไป！”
ฉินเทียนหัวเราะ และทันใดนั้นความอยากอาหารก็มา ปกติเขาไม่คอ่อยจะกินขนมหวาน ก็ยังกินไปหลายชิ้นเลย
ทั้งสองถึงนอนกอดกันผล็อยหลับไป
หลังจากที่ออกมานานขนาดนี้ รู้สึกคิดถึงบ้านจริง ๆ เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากเก็บของ ฉินเทียนและซูซู ก็กลับหลงเจียง
ทริปนี้บอกเลยว่าคุ้มมาก ไม่เพียงแต่ได้หยุนชวนเท่านั้น แต่ในขณะเดียวกันยังรวมผลงานของอีกสองตัวตนด้วย
อย่างที่คาดไว้ ต่อไปในตัวตนเหล่านี้ ธุรกิจบริษัทซูยู่ จะพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว
ไม่น่าแปลกใจที่ธุรกิจของ ซูยู่ กรุ๊ป จะพัฒนาอย่างรวดเร็วในตัวตนต่อไปนี้
เนี่ยเจี้ยนเฉิงก็กลับมาจากเมืองซื่อไห่ เขายังนำข่าวดีกลับมาด้วย เปืดงานที่เมืองซื่อไห่ ได้อย่างราบรื่นเรียบร้อยแล้ว
ทุกวันนี้ นอกจากร้านค้าออนไลน์เทียนโก่วแล้ว ยังมีการจำหน่ายผลิตภัณฑ์จำนวนเล็กน้อยในส่วนอื่น ๆ ไปยังเขตอื่น ๆ เป็นระยะ ยกเว้นเมืองทางใต้สองสามเมือง ยอดขายทั้งหมดพุ่งสูงขึ้น
ผลลัพธ์โดยตรง นอกเหนือจากการเพิ่มขึ้นของผลกำไร คือแรงกดดันต่อการผลิตและการจัดการ
ซูซูวิ่งไปมาระหว่างบริษัทและโรงงานทั้งวัน และพวกกงลี่ ก็ยุ่งมากเช่นกัน
ฉินเทียนกลับมาว่างอีกครั้ง
ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลเข้าร่วมเมืองอู่หู เขาไม่มีอะไรทำ ดังนั้นเขาจึงใช้เวลาทั้งวันในสวนสัตว์ร้าย เพื่อฝึกฝนกับทุกคน
หลังจากเทศกาลปีใหม่ ญาติในฉู่โจวยืนยันที่จะจากไป ฉินเทียน หยางยู่หลัน และ ซูซู ไปส่งพวกเขาไปที่สถานีด้วยตัวเอง และแยกจากกันอย่างไม่เต็มใจ
ระหว่างทางกลับ หยางยู่หลันและซูซูยังคงเศร้าเล็กน้อย
หลังจากช่วงเวลาแห่งความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดเช่นนี้ พวกเธอปฏิบัติต่อญาติเหล่านี้ กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันโดยไม่รู้ตัวไปแล้ว
ตอนนี้จากกันอย่างกะทันหัน และไม่รู้ว่าจะได้พบกันอีกครั้งเมื่อไหร่
ฉินเทียนอยากพูดอะไรบางอย่างเพื่อปลอบโยน แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้รับวิดีโอคอล
กลับกลายเป็นว่าเฉินเอ้อร์กั่วโทรมา
เขาตกตะลึงไปครู่หนึ่ง หลังจากเชื่อมต่อ เขาก็ตะลึงเมื่อเห็นเฉินเอ้อร์กั่วบนหน้าจอ
ข้าง ๆ เฉินเอ้อร์กั่ว ยังมีเนี่ยชิงหลงยืนอยู่
ทั้งสองคน ล้วนสวมเสื้อกล้ามและกางเกงสั้น
นี่ไม่ใช่สิ่งสำคัญ สิ่งสำคัญคือ ชุดนี้ควรจะปรากฏในวันหยุดพักผ่อนที่ริมทะเล แต่เบื้องหลังนี้กลับคือภูเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ
จะเห็นได้ว่า อากาศหนาวมาก และทั้งสองก็หน้าแดงด้วยความหนาวเย็น
แต่แสงในดวงตาของพวกเขายังคงส่องแสงอยู่
“พี่ใหญ่ครับ สวัสดีปีใหม่ครับ ”
“คุณลองทายดูว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไปน ? ”เฉินเอ้อร์กั่วสูดหายใจและยิ้ม
ฉินเทียนหัวเราะดังลั่น
“พวกเธอทั้งสองคน วันส่งท้ายปีเก่า คงไม่ได้ไปปีนเขาเอเวอเรสต์จริง ๆ หรอกใช่ไหม ? ”
เนี่ยชิงหลงหัวเราะ “พี่เทียน วิธีฉลองปีใหม่ของพวกเราเป็นยังไงบ้าง ?”
“เดิมพันครั้งที่แล้ว ฉันกับเอ้อร์กั่วแพ้ทั้งคู่ และพอดีกับช่วงนี้ว่างไม่มีอะไรทำ และยังเป็นเทศกาลอีก”
“เราได้พูดคุยถึง วิธีพิเศษในการเฉลิมฉลองเทศกาล ”
“พี่เทียน ที่ที่นี่เย็นมากเลยล่ะ พี่อยากมาไหม ?”
ฉินเทียนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ซูซูที่อยู่ถัดจากเขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ใครเหรอ ? ”
“เรียกคุณไปไหนเหรอ ?”
ฉินเทียนยิ้มและพูดว่า “คุณดูสิ ”
ซูซูตะลึงเมื่อเห็นหน้าจอโทรศัพท์มือถือ และพูดอย่างไม่เหลือเชื่อว่า “เอ้อร์กั่ว? ”
“อากาศหนาวขนาดนี้ ทำไมคุณถึงขึ้นไปบนภูเขาหิมะซะแล้วล่ะ ?”
“พระเจ้า ช่างเป็นภูเขาหิมะที่สูงตระหง่าน นี่มันที่ไหนกัน ”
“สวัสดีครับพี่สะใภ้！”
เฉินเอ้อร์กั่วรีบพูดด้วยความเคารพ “ที่นี่เย็นสบายไงครับ”
“พี่สะใภ้ คุณลองทายดูสิ นี่คือภูเขาอะไร ?”
ด้านข้างเนี่ยชิงหลงก็ยิ้มและพูดว่า “พี่สะใภ้ ลองเดาจากที่สูงดูค่ะ ”
จากที่สูง ?
ซูซูอึ้งไปครู่หนึ่ง เมื่อเห็นพื้นหลังของภาพ ท้องฟ้าก็สูงมาก เมฆก็สูงมาก เธอพูดด้วยความประหลาดใจ “พวกคุณคงไม่ได้อยู่ที่เอเวอเรสต์หรอกนะ ? ”
“พระเจ้า ที่แห่งนี้จะมีสัญญาณได้อย่างไร ? ”
เฉินเอ้อร์กั่วยิ้มและพูดว่า “โทรศัพท์มือถือของคนอื่นไม่มีสัญญาณ แต่ของพวกเรามี ”
“พี่สะใภ้ ชวนพี่เทียนมาเที่ยวที่นี่สิ ที่นี่เย็นสบายมากเลย ”
ซูซูเม้มริมฝีปากและยิ้ม “พวกคุณคุยกับเขาเถอะ ฉันจัดการไม่ได้”
เฉินเอ้อร์กั่วรีบพูด “พี่สะใภ้ เรื่องที่คุณแนะนำเพื่อนสนิทของคุณให้ผมเป็นยังไงบ้างแล้ว ?”
“พี่สะใภ้ คุณสัญญากับผมแล้วนะ ”
ซูซูยิ้มและพูดว่า “ฉันลืมแล้ว ”
“นอกจากนี้ เอ้อร์กั่ว พวกคนวิปริตแบบพวกคุณ เพื่อนสนิทของฉันก็น่าจะไม่ชอบ”
ขณะที่เขาพูด ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
ฉินเทียนอดหัวเราะไม่ได้ และยิ้มให้เฉินเอ้อร์กั่วและเนี่ยชิงหลง “เอาล่ะ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว พวกคุณสองคนไปเล่นกันเองเถอะ”
“ฉันจะกลับบ้านกับพี่สะใภ้ของพวกคุณกินหม้อไฟ ”
กินหม้อไฟ ?
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของเฉินเอ้อร์กั่วและเนี่ยชิงหลงก็เปลี่ยนเป็นสีเขียว
แม้ว่าพวกเขาจะมีรูปร่างร่างบิดเบี้ยวอย่างสุดขั้ว แต่ก็สามารถใส่กางเกงตัวใหญ่ และทนต่อความหนาวเย็นที่เทือกเขาเอเวอเรสต์ได้
อย่างไรก็ตาม นั่นมันก็หนาวเย็นนะ
ไม่ใช่แค่หนาว แต่ยังหิวอีกด้วย !
ในเวลาแบบนี คุณพูดเรื่องหม้อไฟกับฉัน ?
เมื่อนึกถึงฉากร้อนแรงนั้น และอยู่ด้วยกันกับภรรยาคนสวย สายตาของทั้งคู่ ก็ล้วนแสดงความสิ้นหวังออกมา
เนี่ยชิงหลงพูดอย่างอ่อนแอ : “พี่ใหญ่ คุณไม่เพียงแต่จะฆ่าคน ยังทำร้ายจิตใจด้วย”
“ถ้ารู้แบบนี้ก็คงไม่โทรศัพท์หาพี่แล้ว”