“พี่…”
เมื่อหลินฮวงออกห้องประชุม เขาก็พบกับหลินซินที่ยืนรอหน้าประตู
แน่นอน เขารู้ว่าหลินซินมารอเขากว่าชั่วโมงแล้ว เขาเดาว่าหวงเทียนฟู่และคนอื่นคงปล่อยข่าวการกลับมาของเขาออกไป
เขาไม่สามารถออกจากการประชุมได้กลางคัน หลินซินเองก็ไม่รบกวนการประชุม เธอรอด้านนอกเงียบๆ
ตอนนี้ที่เขาเห็นหลินซินอีกครั้ง หลินฮวงก็สังเกตเห็นว่าระดับพลังนางคือจักรพรรดิขั้นสูงสุดแล้วและความหนาแน่นของกลิ่นอายก็ใกล้เคียงกับเทพเสมือน
“พี่ไม่ได้เจอน้องแค่ปีเดียว แต่น้องสูงขึ้นมากเลยนะ”หลินฮวงยิ้ม เอื้อมมือไปลูบหัวหลินซิน
ปีที่แล้วหลินซินสูงแค่1.6เมตร ปีต่อมา นางสูงเกือบ1.7เมตรแล้ว ผมยาวประบ่าของนางถูกมัดเป็นหางม้าและความไร้เดียงสาบนหน้าก็ถูกแทนด้วยความเป็นผู้ใหญ่ นางเติบโตเป็นหญิงสาวที่สูงเพรียวและสง่างาม
หลินซินไม่พูดอะไร น้ำตายังคงเอ่อล้นออกจากตาเธอ
“ดูสิ พี่ยังไม่ได้พูดอะไรเลย ทำไมน้องถึงร้องไห้กันเล่า?”หลินฮวงยิ้มและมองหลินซิน หลังไม่เจอนางมาปีหนึ่ง นิสัยของเด็กสาวคนนี้ก็ดูมั่นคงขึ้นมาก นางคงผ่านประสบการณ์มามาก
“หนูไม่ได้ร้อง!”หลินซินปิดตาด้วยฝ่ามือ เช็ดน้ำตาอย่างลืมตัว
น้ำตานางหายไปแล้วแต่ตายังแดงก่ำ
“ไม่เป็นไร น้องไม่ได้ร้อง มันยังไม่นับเป็นการร้องไห้จนกว่าน้ำตาจะร่วงลงพื้น”หลินฮวงกล่าวขณะส่งทิชชู่ให้นาง
หลินซินยื่มมือมารับ เช็ดน้ำตาจากหางตา จากนั้นก็แหงนมองหลินฮวงอีกครั้ง
“พี่ หวังว่าปีที่ผ่านมาพี่จะสบายดีนะ”
แม้นางเธออยู่นอกห้องประชุม นางก็ไม่สามารถได้ยินอะไรในห้องประชุมเลย นางรู้แค่ว่ามียอดฝีมือมากมายในมหาพิภพและหลินฮวงคงต้องทนทุกข์อย่างมากเพราะเขาจากไปด้วยระดับพลังที่ต่ำกว่าเทพเสมือน
“ก็ไม่เลวร้ายอะไร”หลินฮวงส่ายหัว”แม้จะมียอดฝีมือมากมายในมหาพิภพ พี่ก็ไม่ใช่คนที่จะสร้างศัตรูโดยไร้เหตุ ในความเป็นจริง เวลาส่วนใหญ่ของพี่ใช้กับการบ่มเพาะแสนน่าเบื่อกับการเดินทาง มันไม่ใช่นิยายที่ตัวเอกจะเจอกับการตามล่าไร้เหตุผล”
“ตรงกันข้าม น้องสิที่เปลี่ยนไปมาก ไม่เพียงจะเป็นจักรพรรดิขั้นสูงสุด แต่เต๋าดาบน้องยังเลื่อนเป็นขั้น5…อืม มันดูเหมือนว่าน้องจะไม่ขี้เกียจในการบ่มเพาะเต๋าดาบเลย พี่ไม่รู้ว่าการบ่มเพาะปืนน้องเป็นอย่างไรบ้าง”
“ข้าไม่ได้ขี้เกียจในด้านนั้นเหมือนกัน”หลินซินกล่าว”ข้าได้รับการจัดอันดับบนกระดานผู้ใช้ปืนด้วย”
“โอ้ ไหนพี่ขอดูหน่อย”หลินฮวงนำกระดานออกมาตรงหน้าทันที หลังเหลือบมอง แววตาเขาก็เปลี่ยนไป
อย่างน่าประทับใจ ชื่อของหลินซินอยู่ในอันดับหนึ่งของบรรดาผู้ใช้ปืนระดับจักรพรรดิ
หลินซินลอบสังเกตสีหน้าของหลินฮวง ฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นความประหลาดใจของพี่ชายตัวเอง
“หือ ไม่เลวเลย น้องเป็นอันดับหนึ่ง ดูเหมือนว่าน้องจะไม่ได้หย่อนยานเลย”หลินฮวงชมนาง
“ข้าไม่สามารถเลื่อนเป็นเทพเสมือนได้ ข้าจึงใช้เวลาส่วนใหญ่กับการฝึกเทคนิคปืนและทักษะดาบ”หลินซินพึมพำเสียงต่ำ
“ไม่สามารถเลื่อนเป็นเทพเสมือนได้?”หลินฮวงตกตะลึง”น้องเลื่อนระดับพลังโดยการกินคริสตัลชีวิตไม่ใช่งั้นหรอ?หากน้องตามเคล็ดบ่มเพาะ ในทางทฤษฏี น้องแค่ต้องแทนคริสตัลชีวิตด้วยบางสิ่งที่มีพลังเทวะ เช่นหินเทวะและคริสตัลเทวะ”
“ไม่ ข้าลองทั้งหินเทวะและคริสตัลเทวะแล้ว แต่กลับไม่มีการตอบสนองเลย”หลินซินส่ายหัว”คุณฟู่ขอให้ข้าลองล่ามอนสเตอร์ระดับเทพเสมือนด้วย แต่ก็ยังไม่มีการตอบสนองใดๆหลังการล่า”
“สถานการณ์เช่นน้องเห็นได้ชัดว่าต้องมีเงื่อนไขพิเศษ”หลินฮวงขมวดคิ้วและขบคิด”น้องลองกินแก่นเทวะหรือยัง?”
“กินแก่นเทวะ?!”ดวงตาของหลินซินเบิกกว้างเมื่อได้ยิน”พวกเขาบอกว่าแม้กระทั่งเทพแท้จริงก็ยังทำลายแก่นเทวะไม่ได้ ของแบบนี้จะสามารถกินจริงๆได้หรือ?”
“ผู้บ่มเพาะทั่วไปเองก็ไม่กินคริสตัลชีวิตเช่นกัน แต่น้องกินได้ ใครจะไปรู้?”หลินฮวงบ่น”หากน้องไม่อยากลอง เราจะคิดหาทางอื่นกันแทน”
“งั้น..มาลองดูกัน”หลินซินลังเลแต่ก็พยักหน้า
หลินฮวงสุ่มหยิบแก่นเทวะเทพเสมือนขั้น1จากมิติเก็บของเขาและส่งมันให้หลินซิน
หลินซินรับมา สีหน้านางค่อนข้างแปลก
แก่นเทวะนี้เป็นสีแดงสนิทพร้อมแถบสีดำไม่กี่เส้น มันดูเหมือนอัญมณี
หลินซินนำแก่นเทวะมาตรงหน้าและศึกษามันสักพัก จากนั้นก็หลับตาและยัดมันเข้าปาก
“หากน้องไม่สามารถกัดมันได้ งั้นก็อย่าฝืน และอย่ากลืนมันลงไปตรงๆ”หลินฮวงรีบกล่าวเสริม
เขาสังเกตเห็นว่าสีหน้าของหลินซินดูแปลกไป”พี่พูดช้าไป มันไหลลงไปแล้ว”
“..”หลินฮวงพูดไม่ออก”น้องไม่รู้สึกอยากอาเจียนหรือสำลักเลยงั้นหรอ?”
“ไม่ค่ะ ผิวสัมผัสมันเหมือนพุดดิ้งเลย มันละลายทันทีที่ข้าเอามันเข้าปากและข้าก็เผลอกลืนลงไป”
“พุดดิ้งอะไร…ข้ายังไม่สามารถกัดสิ่งนี้ได้เลย”แก่นเทวะระดับเทพเสมือนอาจบอกได้ว่าเป็นอะไรที่แข็งสุดในตัวเทพเสมือน แข็งยิ่งกว่าสมบัติเทพ ต่อให้มันเป็นแค่เทพเสมือนขั้น1 แก่นเทวะในตัวก็แข็งแกร่งจนมีเพียงพลังกฏเทพถึงทำให้เสียหายได้
นั่นคือเหตุผลว่าทำไมหลินฮวงถึงแทบตาเหลือกเมื่อได้ยินหลินซินบอกว่ามันเหมือนพุดดิ้ง
“น้องรู้สึกถึงอะไรไหม?หรือน้องต้องใช้เวลากลั่น?”เมื่อเห็นว่าหลินซินไม่ได้ทำท่าเหมือนกินของสกปรกไป หลินฮวงก็ถามอีกครั้ง
“ดูเหมือนว่ามันจะได้ผลจริงๆ!”หลินซินส่งจิตสำนึกตัวเองเข้าไปในตัวสักพักก่อนตอบสนอง”แก่นเทวะสลายตัวเองในตัวข้าไม่เพียงจะมีพลังเทวะจำนวนมากไหลออกมา แต่มันยังทิ้งความทรงจำสืบทอดไว้มาก แก่นเทวะอันหนึ่งดูเหมือนจะไม่พอ..”
ทันทีที่หลินซินพูดจบ หลินฮวงผู้ยืนข้างๆก็คว้าแก่นเทวะเทพเสมือนขั้น1ออกมาเป็นกอง
“แก่นเทวะเหล่านี้ควรทำให้น้องอิ่มได้”
หลินซินรับแก่นเทวะมา โยนพวกมันเข้าไปในปากทีละอัน และกลืนพวกมันไปอย่างรวดเร็วราวกับกำลังกินเยลลี่
นางกินแก่นเทวะไปเก้าอันติดก่อนจะหยุด
“มันดูเหมือนจะอิ่มตัวแล้ว ข้ารู้สึกว่าพลังเทวะภายในตัวข้าอยู่ในจุดอิ่มตัว ข้าต้องกลับไปบ้านและเริ่มปิดประตูบ่มเพาะ!”
หลังพูดจบ นางก็ส่งแก่นเทวะที่เหลือคืนให้หลินฮวง
“เก็บไว้เถอะ เผื่อน้องต้องใช้อีก”หลินฮวงไม่รับมันมา เขากลับส่งแหวนมิติให้น้องสาวเขา”มีแก่นเทวะเทพเสมือนขั้น1-9อยู่ในนี้ แถมยังมีคริสตัลเทวะด้วย เอาพวกมันไปใช้เถอะ”
“ขอบคุณค่ะ พี่!”หลังหลินซินขอบคุณหลินฮวง นางก็รีบวิ่งออกไป
นางแทบรอไม่ไหวที่จะก้าวสู่อาณาจักรระดับเทพเสมือน
‘เด็กคนนี้-ร่างกายช่างน่าอิจฉาจริงๆ’ขณะเขามองหลินซินวิ่งออกไป หลินฮวงก็อดถอนหายใจไม่ได้’ข้าเองก็อยากมีร่างกายแบบนี้ ไม่เพียงจะกินนอนได้จนถึงระดับเทพแท้จริง แต่ข้าอาจกินได้จนถึงระดับเทพสวรรค์!’