รูปแบบวิญญาณอาคมพาพวกเขาเข้าไปในห้องและทำพิธีสวดต่อหน้าป้ายความทรงจำ ตอนนี้พวกเขาเป็นศิษย์ต่างแดนของสิบสองพระราชวัง และแต่ละคนจะได้รับทักษะวรยุทธ อย่างไรก็ตามมันไม่สามารถถ่ายทอดให้ผู้อื่นต่อได้ มิฉะนั้นมันจะกระตุ้นบางสิ่งบางอย่างเขาและวิญญาณก็จะดับสูญ
ฮูหนิวไม่ต้องการมัน นางจะไม่ปล่อยให้คนอื่นทิ้งอะไรไว้ในจิตใจของนาง
หลิงฮันสามารถสืบทอดพระราชวังราศีธนูได้ สถานะของเขาในไม่ช้าจะสูงส่งถึงขั้นเกือบจะเรียกได้ว่าหนึ่งในนายท่านแห่งเขตแดนลี้ลับ
หลังจากที่ทุกคนได้รับมรดาแล้ว พวกเขาก็ออกไปทีละคนทีละคน
“เอาล่ะ การทดสอบสิ้นสุดลงแล้ว พวกเจ้าจะไปไหนก็ได้ตามที่ต้องการ มันยังมีเวลาเหลืออยู่อีกสิบวันเพื่อบ่มเพาะพลังอยู่ที่นี่ และเมื่อเวลานั้นมาถึง ข้าจะส่งทุกคนออกไป” รูปแบบอาคมวิญญาณกล่าว
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนต่างแยกย้ายกันออกไปราวกับรู้ว่าพวกเขาจะต้องไปที่ไหน ซึ่งมีเพียงแค่พวกเขาเท่านั้นที่รู้
…
รูปแบบอาคมวิญญาณเค้นเสียงของมันออกมา มันไม่ได้สนใจคนอื่นเลยแม้แต่น้อย แต่หลิงฮันตอนนี้นั้นเป็นเจ้าของพระราชวังราศีธนู ดังนั้นมันจะยอมให้ทุกคนก่ออาชญากรรมต่อหน้าต่อตามันได้อย่างไร?
มันคว้าไปที่ไหล่ของหลิงฮัน และพรึบ พวกเขาทั้งสองคนก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
“เขาอยู่ไหน!?” บรรดาผู้คนที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดกระโจนออกมา แต่หลิงฮันและรูปแบบอาคมวิญญาณนั้นหาตัวไปแล้ว
“เห็นได้ชัดว่าหลิงฮันได้รับรางวัลไปแล้ว แต่ทำไมรูปแบบอาคมวิญญาณยังอยู่กับเขา?” ใครบางคนกล่าว
“หรืออาจจะเป็น?”
“…หรือว่าจะเป็น?”
“…กุญแจจากตระกูลเจียงนั้นอยู่กับเขา!” ทุกคนต่างกรีดร้องออกมา
ตระกูลเจียงมีกุญของเขตแดนลี้ลับ และตามแผนเดิมเพื่อเขาจาหาตัวเจ้าบ่าวผ่านการประลองยุทธ คนที่แข็งแกร่งที่สุดจะได้เป็นบุตรเขยและได้รับสมบัติ อย่างไรก็ตาม กุญแจนั้นได้ถูกขโมยไประหว่างการประลองยุทธ แม้แต่จอมยุทธระดับตัวอ่อนวิญญาณก็ไม่สามารถนำมันกลับมาได้
ทุกคนต่างเคยเชื่อว่าหลงไหเชวียนขโมยกุญแจไป แต่ทว่าศิษย์ของนิกายพันศพนั้นเห็นได้ชัดว่ายังอยู่ด้านล่าง แม้จะปีนขึ้นมาด้านบนก็ยังทำไม่สำเร็จ
หรือว่าสิ่งที่หลงไหเชวียนนั้นเป็นความจริงว่ากุญแจของมันถูกขโมยไปแล้ว?
หลังจากที่เข้าสู่เขตแดนลี้ลับ หลงไหเชวียนได้พูดว่ากุญแจไม่ได้อยู่กับมัน แต่ใครจะเชื่อในสิ่งที่มันพูดออกมา อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้พูดโกหก และกุญแจอยู่กับหลิงฮัน
ทันใดนั้น สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ชางเย่และฮูหนิวทันที
“พวกเจ้าทุกคนอยากได้อะไร อย่าคิดเชียวว่าจะต่อสู้เพื่อแย่งอาหารกับฮูหนิว!” ฮูหนิวรีบพูดออกมาอย่างเดือดดาล และซ่อนเนื้อแห้งไว้ด้านหลังอย่างรวดเร็ว
“จับตัวพวกมันและใช้พวกมันข่มขู่หลิงฮัน แล้วบังคับให้เขาส่งมอบสมบัติที่ได้รับมา!” ทุกคนพูดออกมาทีละคน …
เมื่อร่างของหลิงฮันปรากฏ เขาก็มาถึงจตุรัสแล้ว สภาพแวดล้อมโดยรอบของจตุรัสนั้นมีพระราชวังที่งดงามสิบสองแห่งตั้งตระหง่านอยู่ แต่ทว่าประตูของแต่ละพระราชวังนั้นปิดอย่างแน่นอน
ด้านหน้าพระราชวังแต่ละแห่งนั้นจะมีอนุสาวรีย์อยู่ มันมีทั้งแกะขาว วัวทองคำ ปลาสองตัว…แต่ละแห่งล้วนแต่ต่างกัน
“นั่นคือพระราชวังราศีธนู เจ้าสามารถผ่านประตูของพระราชวังได้โดยใช้กุญแจ” รูปแบบอาคมวิญญาณกล่าว และรู้สึกตกใจเล็กน้อยเผยให้เห็นถึงการแสดงออกที่แปลกประหลาดขณะที่มันพูดออกมาว่า “ใครบางคนกำลังทำร้ายพวกพ้องของเจ้า”
หลิงฮันขมวดคิ้วและพูดว่า “พาข้ากลับไปเดี๋ยวนี้”
“ไม่จำเป็น ข้าจะปกป้องพวกเขาเพื่อเจ้า” รูปแบบอาคมวิญญาณกล่าวด้วยรอยยิ้ม และร่างของมันก็กระพริบหายไปในทันที
ด้วยการปกป้องของรูปแบบอาคมวิญญาณ พวกเขาจะต้องปลอดภัยอย่างแน่นอน แม้ราชาแมลงจะมาที่นี่ มันก็ไม่มีทางทำอันตรายอะไรพวกเขาได้
หลิงฮันนำกุญแจออกมาเพื่อผ่านประตูทางเข้าพระราชวังราศีธนู กุญแจนี่ไม่ได้ใช้เพื่อเปิดประตูพระราชวัง แต่ใช้เป็นเหมือนบัตรผ่านอนุญาตให้เขาผ่านเข้าไป
อย่างที่คิดภายในพระราชวังนั้นว่างเปล่าแทบจะไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่เลย
มันว่างเปล่าอย่างแท้จริง!
หลิงฮันถอนหายใจออกมา ผู้อาวุโสคนไหนที่ไร้คุณธรรมขนาดนี้และไม่หลงเหลืออะไรให้เขาเลยแม้แต่น้อย? เขาควรจะขุดหลุมศพของคนคนนั้นขึ้นมาดีหรือไม่? หลิงฮันเต็มไปด้วยความคิดชั่วร้ายอยู่ชั่วครู่ แล้วจ้องมองไปที่รูปปั้นภายในพระราชวัง มันเป็นจอมยุทธที่กำลังยิงลูกศรขึ้นไปบนท้องฟ้า แม้มันจะเป็นเพียงแค่รูปปั้นธรรมดา แต่มันก็ทำให้หลิงฮันตกตะลึงอย่างมากราวกับว่าลูกศรนั่นสามารถยิงได้แม้กระทั่งดวงอาทิตย์ที่อยู่บนท้องฟ้า
“พลังลึกลับ! มันเป็นเทคนิคการยิงธนู!”
หลิงฮันเผยสีหน้าแห่งความสุขออกมา “เดี๋ยวก่อน ถ้ามันเป็นเทคนิคการยิงธนูแล้วใช้ควบคู่กับเนตรแห่งสัจธรรม ประสิทธิภาพของมันจะเป็นเช่นไร?”
หลิงฮันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที พลังลึกลับทั้งสองอย่างอยู่เพื่อกันและกัน มันไม่ใช่หนึ่งบวกหนึ่งเท่ากับสอง แต่บางทีอาจมากกว่านั้น
“จะยังไงก็ตาม ข้าต้องเอาพลังลึกลับนั่นมาก่อนเป็นอันดับแรก!”
หลิงฮันมายืนอยู่ด้านหน้ารูปปั้นและวางมือลงบนรูปปั้น
ทันใดนั้น จิตสำนึกของเขาก็เปล่งประกาย การปรากฏตัวของตัวตนที่ทรงพลังยืนอยู่บนท้องฟ้าและยิงดวงดาวที่อยู่ในท้องฟ้า มันเป็นฉากที่น่าทึ่งมาก
หลิงฮันรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรงเท่านั้น ตัวตนของคนผู้นี้ทรงพลังเกินไป แม้ว่าเขาจะเห็นแค่ฉากเพียงไม่กี่ฉากของคนผู้นี้ในครั้งอดีต มันก็ยังคงทำให้เขารู้สึกว่าหัวกำลังระเบิด
เขาฝืนทน แต่โลหิตยังคงไหลออกมาจากหู จมูก และปากของเขา ผลกระทบมันรุนแรงเกินไป
“คือมันนี่เอง!” หลิงฮันพูดพึมพัมไม่หยุด
มันแตกต่างจากเนตรแห่งสัจธรรม เมื่อเขาได้รับเนตรแห่งสัจธรรม ภาพของจอมยุทธได้ปรากฏออกมาเพื่อแสดงพลังให้เขาเห็น และอธิบายสิ่งต่างๆได้ยอดเยี่ยม
“ศรฆ่ามังกรทะลวงผ่านดารา!”
นี่คือชื่อของพลังลึกลับ พลังของมันสามารถทะลวงผ่านดวงดาวและสังหารมังกรที่แท้จริงได้!
“เอ่อ ข้าได้รับทักษะกายาเก้ามังกรทรราชมา และเมื่อมันถึงจุดสูงสุดข้าจะมีพลังของมังกรที่แท้จริงเก้าตัว และนี่คือศรฆ่ามังกร แปลว่าข้าสังหารตัวเอง?” หลิงฮันหัวเราะกับตัวเอง
“บัดซบ มันเห็นได้ชัดว่านี่คือพระราชวังราศีธนู แต่มันกลับไม่ทิ้งคันธนูให้ข้า?”
แต่หลังจากที่ก้าวเข้าสู่ระดับบุปผาผลิบาน ข้าสามารถใช้ร่างกายเป็นคันธนูได้และใช้พลังปราณจากสวรรค์และโลกเป็นดั่งลูกศร แม้จะไม่มีธนู แต่ก็ยังสามารถปลดปล่อยพลังอันน่าทึ่งของมันออกมาได้ นอกจากนี้ ข้าเองบ่มเพาะกากยาควบคู่ไปด้วย ทำให้มีพละกำลังมหาศาล พลังของลูกศรจะต้องน่าทึ่งมากอย่างแน่นอน ด้วยวิธีนี้ ข้าก็จะมีวิธีการโจมตีระยะไกลอีกวิธีหนึ่ง”
หลิงฮันนั่งสมาธิและจุดจ่ออยู่กับการดึงพลังภายในรูปปั้น เขามีเวลาแค่สิบวันเท่านั้นหรืออาจจะมากกว่านั้น และหลังจากเวลาผ่านไปหนึ่งเดือน เขาก็จะถูกขับไล่ออกจากเขตแดนลี้ลับเช่นเดียวกัน ดังนั้นเขาจึงไม่อาจสูญเสียเวลาไปเปล่าประโยชน์ และถ้าเขาไม่อาจทำความเข้าใจกับพลังลึกลับนี่ได้ เขาจะต้องกลับมาอีกครั้งในอีกหนึ่งร้อยปีข้างหน้า
หลิงฮันไม่หยุดพักและยังคงดูดซับพลังภายในรูปปั้น เขาทำทุกอย่างที่สามารถทำได้เพื่อทำให้มันกลายเป็นความเข้าใจของตัวเขาเอง ยิ่งไปกว่านั้น มันยังมีพิกัดอยู่ภายในรูปปั้นนี้ แต่ตอนนี้มันไม่มีความหมายตั้งแต่ที่มันอยู่ในมหาคลังสมบัติ ซึ่งบางที่มันอาจเป็นพื้นที่บนดินแดนพระเจ้า
ในขณะที่กำลังดูดซับพลัง รูปปั้นราวกับว่ากำลังผสานหลอมรวมเป็นหนึ่งกับเขาเข้าไปอยู่ในรากฐานวิญญาณและดูดซับพลังปราณอย่างต่อเนื่อง
พลังปราณที่อยู่ที่นี่อุดมสมบูรณ์มาก ดังนั้นพลังของหลิงฮันจึงเพิ่มขึ้นอย่างน่าแปลกใจในแต่ละวัน มันรวดเร็วมาก
…รูปปั้นนี่แท้จริงแล้วมันสมบัติที่ล้ำค่าที่สุดของพระราชวังราศีธนู!
หลายวันผ่านไป หลิงฮันยังคงนั่งขัดสมาธิและไม่รู้ว่าวันเวลาผ่านไปกี่วันแล้ว
ทันใดนั้น ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อยและปรากฏตัวอยู่ในหุบเขาพร้อมกับแสงอันเจิดจ้าของดวงอาทิตย์ที่อยู่บนหัว
หลิงฮันรู้สึกตกใจก่อนที่สติของเขาจะกลับมา เขาออกจากเขตแดนลี้ลับแล้ว และกลับมาที่ภูมิภาคเหนือ
“หยานเทียนจ้าว!” ดวงตาของเขาปล่อยแสงที่เยือกเย็นออกมาเมื่อเห็นหยานเทียนจ้าวยืนห่างจากเขาออกไปสิบฟุต