บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 423
ปลายนิ้วของเธอชี้ไปที่มาเดลีนอย่างเย่อหยิ่ง และเมื่อพูดไปแบบนั้นจบ เธอก็อยากจะกอดเขา
ทันทีที่เธอเอื้อมมือออกไป เจเรมี่กลับเดินผ่านเธอไปอย่างเฉยเมย และเดินไปทางมาเดลีนแทน
“พี่เจเรมี่?” อีวอน เยลเมน จ้องไปที่เจเรมี่ที่ไม่ได้แม้แต่จะเหลือบมองเธอ
เจเรมี่เหลือบมองกาแฟที่หกลงบนพื้นและมองมาเดลีนด้วยความเป็นห่วง “คุณเป็นอะไรไหม? คุณถูกน้ำร้อนลวกหรือเปล่า?”
มาเดลีนเม้มริมฝีปากของเธอ “มันไม่ร้อนหรอก แต่…” เธอหยุดชั่วคราว และมองไปยังผู้หญิงตรงหน้าที่ตอนนี้สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย “ผู้หญิงคนนี้ชนฉันตั้งสองครั้ง ไหล่ของฉันเจ็บมากเลย”
“…” อีวอนไม่คิดว่ามาเดลีนจะพูดแบบนี้กับเจเรมี่ เธอรู้สึกอับอายและรีบโต้กลับทันที “พี่เจเรมี่ ฉันไม่ได้ชนเธอ เธอต่างหากที่ชนฉัน!”
ขณะที่พูดเรื่องนี้ เธอจ้องไปที่มาเดลีนอย่างโกรธเคือง
“ฉันอยากจะช่วยกอบกู้ศักดิ์ศรีของเธอเอาไว้ต่อหน้าลูกพี่ลูกน้องของฉันนะ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยากทำงานที่นี่แล้วจริง ๆ พี่เจเรมี่คะ พี่ควรไล่เธอออกและให้บทเรียนกับเธอ!”
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเจเรมี่ดูเบื่อหน่ายขึ้น ความรำคาญแผ่ซ่านไปถึงหางตาและคิ้วของเขา
“ฉันจะให้บทเรียนเธอแทน ถ้าเธอยังไม่หุบปากเสียที”
“…” อีวอนปิดปากของเธอ อย่างตกตะลึง จากนั้นเธอก็เห็นเจเรมี่จับมือมาเดลีนไว้
“พี่คะ พี่… พี่กำลังทำอะไร? ทำไมพี่ถึงจับมือผู้หญิงคนนี้?”
“ฉันต้องรายงานเธอด้วยเหรอถ้าจะจับมือภรรยาของฉัน?” อีวอนตกตะลึง “ภรรยา? มาเดลีน นังสารเลวนั้นตายไปนานแล้วไม่ใช่เหรอ? พี่แต่งงานใหม่ตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องนี้ล่ะ?”
ดวงตาของมาเดลีนเย็นชาขึ้น เมื่อได้ยินคำพูดของอีวอนที่เกี่ยวกับตัวเอง
ดูเหมือนคุณนายวิทแมนไม่ลังเลเลยที่จะป่าวประกาศเรื่องของเธอ
เห็นได้ชัดว่ามาเดลีนตกเป็นเหยื่อหลังจากถูกใส่ร้าย แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอกลับต้องรับภาระหนักกับชื่อที่ไม่ชวนน่าฟังของคนที่ไม่ชอบ
คนเหล่านี้ไม่รู้ความจริงอะไร แต่ยังเปิดปากและใส่ร้ายว่าเธอเป็นคนเลวทราม
ช่างน่าเกลียดจริง ๆ
เจเรมี่เหลือบมองอีวอนอย่างเย็นชาก่อนจะพามาเดลีนเข้าไปในห้องทำงานของเขา
“นังแพศยา!” อีวอนสบถเสียงต่ำ เธอรู้สึกไม่เชื่อใจ จึงเริ่มเดินตามพวกเขาไปด้วย
ขณะที่เธอกำลังจะตามพวกเขาผ่านเข้าประตูห้องทำงาน ประตูกระจกก็ปิดโดยอัตโนมัติ
จนอีวอนหัวโขกกระจกจนเธอถึงกับรีบแตะหน้าผากที่เจ็บของตัวเอง “พี่เจเรมี่ เปิดประตู ฉันยังอยู่ข้างนอกอยู่เลยนะ”
แต่เจเรมี่กลับเพิกเฉยเธอและพูดคุยกับมาเดลีนต่อไป
“ฉันโกรธแล้วนะ!” อีวอนกระทืบเท้าของเธอและหันออกไปอย่างไม่เต็มใจ
เมื่อพวกเขาเห็นว่าแขกที่ไม่ได้รับเชิญออกไปแล้ว มาเดลีนก็กล่าวอย่างเป็นกันเองว่า “เจเรมี่ นั่นลูกพี่ลูกน้องของคุณจริง ๆ เหรอ? ตอนที่เธออยู่ชั้นล่าง เธอบอกกับฉันอย่างไม่ลังเลว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สำคัญที่สุดคนหนึ่งในชีวิตของคุณ”
เมื่อเจเรมี่ได้ยินประโยคเหล่านั้น ดวงตาของเขาก็จับจ้องไปที่มาเดลีน “ผู้หญิงคนเดียวที่สำคัญในชีวิตของผมก็อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้แล้วไง”
“จริงเหรอ?” มาเดลีนกล่าวพร้อมอมยิ้ม
“เธอเป็นลูกสาวของพี่ชายของแม่ผม” เจเรมี่อธิบาย
มาเดลีนพยักหน้า ผู้หญิงคนนั้นคือลูกพี่ลูกน้องของเขา
ลูกพี่ลูกน้องผู้หญิงมักจะปฏิบัติต่อลูกพี่ลูกน้องผู้ชายได้โดยทางใดทางหนึ่งอย่างนั้นเหรอ?
เดาได้ไม่ยากเลยว่าอีวอนคนนั้นมีความประทับใจต่อเจเรมี่เป็นอย่างมาก
มาเดลีนครุ่นคิดเงียบ ๆ เธอจะไม่ยอมให้การปรากฏตัวของบุคคลนี้มาขัดขวางแผนการของเธอ
“เจเรมี่ ฉันวางแผนไว้ว่าจะเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับการจัดการธุรกิจกับคุณในช่วงนี้ได้ไหม?” มาเดลีนเริ่มคิดและกล่าวว่า “แม้ว่าฉันจะก่อตั้ง มิสเลย์ดี้ แต่เห็นได้ชัดว่าความสามารถของฉันยังไม่ดีพอในด้านนี้ ฉันจึงอยากพัฒนาตัวเอง”
“ตราบเท่าที่คุณต้องการ ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้” เจเรมี่ตอบตกลงอย่างง่ายดาย
มาเดลีนยิ้มพร้อมเอนตัวพิงไหล่ของเขา “เจเรมี่ คุณใจดีกับฉันมาก”
เธอแสร้งทำเป็นมีความสุขและอ่อนหวาน แต่ความสุขจอมปลอมนี้ไม่สามารถรักษาบาดแผลในใจของเธอได้ นับประสาอะไรจะมาดับประกายแห่งความเกลียดชังได้
มาเดลีนตามเจเรมี่เหมือนเป็นเลขาส่วนตัวของเขาในวันนั้น
แน่นอนว่าจุดประสงค์ของเธอไม่ใช่เพื่อเรียนรู้งาน แต่ต้องการได้หุ้นมูลค่า 70% ที่เขาถืออยู่