ซู่ ซู่ ซู่!!!
สมาชิกของแก๊งเขี้ยวหมาป่าและแก๊งอื่นๆต่างก็หลบหนีออกไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาหวาดกลัวเซี่ยปิงอย่างแท้จริง เป็นดั่งปีศาจที่พวกเขาไม่สามารถต่อกรด้วยได้เลย
หากพวกเขาอยู่ที่นี่ต่อไป ก็คงจะเป็นเพียงการรอคอยความตายเท่านั้น
ถึงแม้ว่าในเครือข่ายเสมือนจริงนั้นความตายจะไม่ใช่ความตายที่แท้จริง ทว่ามันก็จะทำให้จิตวิญญาณอ่อนแอเป็นระยะเวลาหลายเดือน ภายในระยะเวลานี้จะไม่สามารถล็อกอินเข้ามาได้ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือสมบัติทั้งหมดของพวกเขาก็จะระเบิดออกมาเช่นกัน
ความสูญเสียเช่นนี้ พวกเขาไม่สามารที่จะรับมือได้
แต่ละคนต่างก็หลบหนีออกไปอย่างไม่คิดชีวิต ปรารถนาให้พ่อแม่กำเนิดตนเองออกมาโดยที่มีขามากกว่านี้
“ปีศาจ เจ้าอู๋ตี่เป็นปีศาจอย่างแท้จริง”
“เพียงแค่คนๆเดียว สังหารกองทัพนับแสนได้อย่างง่ายดาย ฆ่าแกงได้ตามใจชอบ ช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก”
“อันที่จริงนี่คือความสามารถศักดิ์สิทธิ์อะไรกัน? พลังอำนาจของมันน่าสะพรึงกลัวเกินไป”
“ความสามารถศักดิ์สิทธิ์ธาตุไม้ สามารถที่จะควบคุมพลังอำนาจของต้นไม้นับหมื่น ช่างลึกลับอย่างหาที่เปรียบไม่ได้”
“ไม่มีทาง ข้าเคยเห็นความสามารถศักดิ์สิทธิ์ธาตุไม้นี่มาก่อน ทว่าผู้บ่มเพาะในระดับกายาศักดิ์สิทธิ์นั้นสามารถที่จะควบคุมต้นไม้ได้เพียงแค่หลายสิบต้นเท่านั้น อย่างมากก็ไม่เกินร้อยต้นอย่างแน่นอน”
“ใช่ ทว่าตอนนี้พืชในระยะหลายร้อยกิโลเมตรอยู่ในการควบคุมของเขาทั้งหมด นี่มันช่างเป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์อย่างถึงที่สุด”
“พูดได้แค่ว่าพลังเวทมนตร์ของเขานั้นอยู่เหนือจินตนาการของพวกเราทุกๆคน อาจจะเทียบได้กับอสูรศักดิ์สิทธิ์”
“เทียบได้กับอสูรศักดิ์สิทธิ์รึ? นี่คือมนุษย์จริงๆหรือ?”
ผู้คนจำนวนมากต่างก็ตกใจกับภาพที่เห็น พลังอำนาจที่เซี่ยปิงได้แสดงออกมาให้พวกเขาได้เห็นนั้น มันทำให้พวกเขาได้รับประสบการณ์ใหม่ๆ ทำให้พวกเขารู้ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า ยังมีผู้มีพรสวรรค์ดั่งปีศาจที่น่าสะพรึงกลัวอีกมากมายภายในจักรวาล
ทายาทของตระกูลที่ยิ่งใหญ่บางคนที่เห็นเช่นนี้ก็มีสีหน้าที่จริงจังขึ้นมา เพราะแม้แต่ผู้ที่มีพรสวรรค์ดั่งปีศาจที่ทรงอำนาจที่สุดในตระกูลของพวกเขาซึ่งอยู่ในระดับกายาศักดิ์สิทธิ์นั้น คาดการณ์ได้ว่าคนเหล่านั้นก็ไม่สามารถที่จะบรรลุในสิ่งนี้ได้
สามารถที่จะจินตนาการได้ว่า เจ้าอู๋ตี่นี่ไม่ใช่เป็นเพียงแค่นักต้มตุ๋นธรรมดาทั่วไปเท่านั้น ทว่าเบื้องหลังของเขาจะต้องมีกลุ่มอิทธิพลที่ยิ่งใหญ่บางอย่างอยู่
เพ่ง เพ่ง เพ่ง!!!
เซี่ยปิงได้ไล่ล่าสมาชิกของแก๊งเหล่านี้เป็นระยะเวลาครึ่งชั่วโมง สังหารผู้คนนับหมื่นไปตามทาง เรียกได้ว่าไล่ล่าไปในพื้นที่ส่วนใหญ่ของผืนป่าแห่งนี้ ทำให้ผู้บ่มเพาะจำนวนนับไม่ถ้วนหลบหนีออกไปอย่างสิ้นหวัง หลบหนีออกไปในทุกทิศทาง พื้นที่โดยรอบกลายเป็นทะเลเลือด
ผู้คนส่วนใหญ่นั้นถูกสังหารไปโดยพวกพืช ทว่าก็มีบางคนที่ตายไปเพราะว่าการเหยียบย่ำของผู้คนที่ต้องการหลบหนี กลุ่มคนเหล่านี้ต่างก็ตื่นตกใจอย่างมาก ไม่ได้สนใจแม้แต่น้อยว่าจะต้องเหยียบย่ำผู้อื่นเพื่อให้ได้หลบหนีออกไป
“ดูเหมือนกับจะใช้พลังงานมากเกินไป”
เซี่ยปิงยืนอยู่บนอากาศ ถึงแม้ว่าพลังเวทมนตร์ของเขานั้นจะมหาศาล ทว่าการที่ควบคุมพืชเหล่านี้ในการต่อสู้เป็นระยะเวลานานนั้น มันก็เริ่มที่จะลดน้อยลงอย่างรวดเร็ว
คาดการณ์ได้ว่าอีกไม่นาน พลังเวทมนตร์ของเขาก็จะถูกใช้ไปจนหมดจด
ทว่าหลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ คงจะไม่มีใครปรากฏตัวมาต่อหน้าเขาอีก ไม่มีใครที่จะกล้าแย่งชิงทักษะหล่อหลอมเปลวไฟสามขีดไปจากเขาอีก นี่คือการแสดงพลังอำนาจของเขาให้เป็นที่ประจักษ์ ทำให้คนอื่นๆหวาดกลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้
“แต่ก็ยังได้รับผลประโยชน์มากมาย พลังงานวิญญาณก็เพิ่มขึ้นมาอย่างมาก”
เซี่ยปิงรู้สึกพึงพอใจอย่างมาก การที่ได้สังหารผู้คนหลายหมื่นคนและได้กลืนกินพลังงานวิญญาณของทุกๆคน ยิ่งไปกว่านั้นจิตวิญญาณส่วนใหญ่ของพวกเขาก็อยู่เหนือกว่าระดับสมปรารถนา เป็นพลังงานที่บริสุทธิ์พอสมควร
นี่ก็ทำให้จิตตระหนักรู้ศักดิ์สิทธิ์ของเขาพัฒนาขึ้นมา ขยายออกไปได้เล็กน้อย
อีกทั้งในขณะที่จิตตระหนักรู้ศักดิ์สิทธิ์ได้พัฒนาขึ้นมานั้น เขาก็ได้ดูดกลืนพลังฉีของสวรรค์และโลกเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ความเร็วในการกลั่นกรองพลังเวทมนตร์ของเขาก็รวดเร็วขึ้นมาเช่นกัน
“ไม่นะ!! เซี่ยปิง ดูเหมือนว่าเจ้าลู่หู่นั่นจะแอบหลบหนีไปแล้ว”
ยวีชีชีถ่ายทอดข้อความลับไปสู่เซี่ยปิงทันที เธอค้นพบว่าเดิมทีลู่หู่ที่นอนอยู่ในหลุมลึกนั้น ทว่าในตอนนี้กลับหลบหนีออกไปโดยที่ไม่มีใครรู้ตัว ไม่รู้ว่าได้หลบหนีไปที่ไหน
“หลบหนีรึ? เขาไม่สามารถหลบหนีได้”
เซี่ยปิงหรี่ตามอง จิตตระหนักรู้ศักดิ์สิทธิ์ของเขาได้แผ่กระจายออกไป ปกคลุมพื้นที่ในระยะกว่าหมื่นกิโลเมตร ภายในไม่กี่ลมหายใจ เขาก็พบออร่าของลู่หู่ กำลังหลบซ่อนอยู่ในผืนป่าที่ห่างไกลออกไป
คาดการณ์ได้ว่าลู่หู่คงจะคิดว่าตนเองได้หลบหนีออกไปจากเงื้อมมืออันชั่วร้ายของเซี่ยปิงได้อย่างปลอดภัย ดังนั้นจึงได้หยุดลงใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง สูดหายใจและเริ่มที่จะทำการพักผ่อน
วิซ!
ร่างกายของเซี่ยปิงได้กระพริบหายไปทันที ไล่ตามไปในทิศทางของลู่หู่อย่างรวดเร็ว
………………..
ในช่วงเวลานี้ ลู่หู่กำลังนั่งพิงใต้ต้นไม้ใหญ่ ปากของเขากำลังหอบหายใจในขณะที่มองออกไปรอบๆอย่างตื่นตัว เมื่อสัมผัสได้ว่ารอบๆไม่มีใครนั้น เขาก็รู้สึกผ่อนคลายลงอย่างมาก
“บัดซบ เจ้าอู๋ตี่นั่นเป็นปีศาจอย่างแท้จริง”
ลู่หู่รู้สึกหวาดผวา ก่อนหน้านี้เขาก็ต้องการที่จะลักพาตัวและรีดไถ่เจ้าเด็กนี่ ปล้นชิงความมั่งคั่งของฝ่ายตรงข้าม ทว่าดูตอนนี้ การที่ตนเองไม่ได้ถูกฝ่ายตรงข้ามสังหารนั้นก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว
แก๊งเขี้ยวหมาป่า แก๊งช้างอสูรและแก๊งอื่นๆ แก๊งเหล่านี้ต่างก็เป็นแก๊งที่มีอำนาจและอิทธิพลมากกว่าแก๊งเสือดำ ยิ่งไปกว่านั้นยังมียอดฝีมือจำนวนมากมาย มีสมาชิกนับแสน ทว่าตอนนี้กลับถูกเจ้าเด็กนี่ทำลายล้างไปด้วยตัวคนเดียว
อย่างไม่ต้องสงสัย เจ้าเด็กนี่จะต้องไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาๆอย่างแน่นอน จะต้องเป็นผู้สืบทอดโดยตรงของตระกูลโบราณสักตระกูล ดังนั้นจึงได้สืบทอดสายเลือดที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้มา
ทว่าหากฝ่ายตรงข้ามมีต้นกำเนิดมาจากตระกูลที่ยิ่งใหญ่จริงๆล่ะก็ ทำไมถึงต้องทำการฉ้อโกงและหลอกลวงผู้อื่นเช่นนี้ สามารถคิดได้เพียงแค่ว่านี่อาจจะเป็นงานอดิเรกหรือว่าเป็นเกมส์ที่สนุกสนานบางอย่างสำหรับฝ่ายตรงข้าม
“โชคดีที่กลุ่มของคนโง่เขลาเหล่านั้นได้ดึงความสนใจของเจ้าอู๋ตี่ไป ไม่อย่างนั้นครั้งนี้ข้าจะต้องตาย แม้แต่สมบัติของตนเองก็ไม่สามารถรักษาไว้ได้” ลู่หู่รู้สึกดีใจอย่างมาก หากไม่มีแก๊งเขี้ยวหมาป่าและแก๊งอื่นๆที่เข้ามาล่ะก็ บางทีเขาก็อาจจะตายไปแล้ว
ทว่าในตอนนี้เขาก็ได้ตัดสินใจที่จะระบุให้เจ้าอู๋ตี่เป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่ที่ไม่สามารถยั่วยุได้อย่างแน่นอน ฝ่ายตรงข้ามนั้นไม่ใช่เพียงแค่มีฝีมือวิทยายุทธที่ล้ำเลิศ ทว่ายังมีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นทายาทของตระกูลที่ยิ่งใหญ่ ซึ่งเป็นไปได้อย่างไรที่แก๊งเสือดำที่เป็นเพียงปลาสิวปลาสร้อยจะยั่วยุบุคคลเช่นนี้ได้
บางทีหากตัวตนที่แท้จริงในโลกแห่งความเป็นจริงของเขาถูกเปิดเผยออกไปล่ะก็ อาจจะถูกฝ่ายตรงข้ามตามไล่ล่าได้ ในตอนนั้นไม่รู้ว่าเขาจะตายไปในสภาพไหน
วิซ!
ในตอนนี้ จู่ๆก็มีสายลมที่รุนแรงพัดเข้ามา มาถึงข้างหลังของลู่หู่อย่างกะทันหัน
“ใครกัน?!”
ลู่หู่สะดุ้งตกใจ ขนลุกตั้งขึ้นมา เป็นเหมือนกับแมวที่ถูกเหยียบหางก็ว่าได้ ในตอนนี้การที่เขาได้รับบาดเจ็บนั้น ทว่ายังตกเป็นเป้าหมายเช่นนี้อีก เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์ในตอนนี้นั้นเป็นความโชคร้ายมากกว่าความโชคดี
เขาเพ่งสมาธิไปที่จุดๆเดียวทันที ต้องการที่จะรู้ว่าใครกันที่ต้องการเล่นงานเขา
ทว่าทันทีที่เขาหันไปมอง ทันใดนั้นก็ได้เห็นก้อนอิฐที่พุ่งเข้ามาที่ศีรษะของตนเอง
“แย่แล้ว!”
ลู่หู่ตะโกนเสียงดังออกมา ตึบ ก้อนอิฐนี้ได้อัดเข้าไปที่ศีรษะของเขาอย่างรุนแรง ทำให้จิตใต้สำนึกของเขาตกสู่ภวังค์ความมืดมิดทันที จิตวิญญาณแยกออกจากเครือข่ายเสมือนจริงแห่งนี้อย่างกะทันหัน
วินาทีต่อมา จิตวิญญาณของเขาก็ได้กลับคืนสู่ร่างจริง ทันใดนั้นก็ได้ลืมตาตื่นขึ้นมาในโลกแห่งความเป็นจริง
“ม่ายยยย เข็มวิญญาณน้ำแข็งของข้า สมบัติของข้า ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้ว!”
ลู่หู่มีสีหน้าที่ซีดเผือด คำรามออกมาอย่างบ้าคลั่ง รู้สึกสิ้นหวังอย่างมาก “ใครกัน ท้ายที่สุดแล้วใครกันที่ไร้ศีลธรรมเช่นนี้ ไม่คาดคิดว่าจะไม่มีความละอายใจ ลอบโจมตีข้าในขณะที่เผลออยู่”
“อย่าให้ข้ารู้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นข้าจะต้องตามสังหารเจ้าให้ได้ อ๊ากก!”
เขาโมโหจนปอดเกือบที่จะระเบิดออกมา ก่อนหน้านี้เขาได้ทำทุกวิถีทางเพื่อหลบหนีออกมา เดิมทีคิดว่าจะสามารถพักผ่อนได้อย่างสบายใจ มีที่ไหนที่จะคิดได้ว่าจะมีบุคคลที่น่ารังเกียจและไร้ยางอายลอบโจมตีตนเองเช่นนี้ ใช้ก้อนอิฐสังหารตนเอง
อีกทั้งเขาก็ยังไม่สามารถที่จะมองเห็นได้ว่าใครเป็นผู้ที่ได้สังหารตนเอง สามารถที่จะจินตนาการได้ว่าตอนนี้เขามีความเคียดแค้นมากแค่ไหน
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเขาจะคำรามออกมาอย่างไร เขาก็ได้ตายไปในโลกเสมือนจริงแล้ว ไม่สามารถที่จะล็อกอินเข้าไปได้อีกหลายเดือน แม้แต่การที่จะสืบหาฆาตกร ก็ยังคงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
“นี่มันคือสิ่งใดกัน?”
เห็นได้ชัดว่าผู้ที่ได้ลงมือนั้นก็คือเซี่ยปิงนั่นเอง ทันทีที่เขาได้ใช้ก้อนอิฐทุบศีรษะของลู่หู่นั้น จากนั้นสิ่งของต่างๆก็ได้ระเบิดออกมาจากร่างกายของลู่หู่ ซึ่งมีเข็มสีเงินอันหนึ่งที่แผ่พลังฉีเย็นออกมาอย่างไร้ที่สิ้นสุด ดูเหมือนว่าจะเป็นสมบัติที่ไม่ธรรมดาเลย