ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 381
ถ้าฮาร์วีย์ยู่ที่นี่ เขาคงจะจดจำได้ทันทีว่าคนที่ยืนหลบอยู่นั้นคือธีอา ยอร์ก
ธีอาผู้ซึ่งเป็นที่รู้กันดีว่าเธอต้องได้ทุกสิ่งที่เธอต้องการในเซาท์ไลท์ แต่ตอนนี้เธอมีสภาพหน้าซีดและมีเหงื่อไหลออกมาจากใบหน้าของเธอ มันทำให้เครื่องสำอางราคาแพงของเธอเลอะเทอะไปหมด
ตรงหน้าเธอไม่ถึงสิบเมตรมีชายสวมชุดจีนโบราณใบหน้าหล่อเหลาซึ่งดูมีอายุไม่เกินยี่สิบห้าปีกำลังเล่นหมากรุกอยู่คนเดียว
เขาเล่นทั้งฝั่งขาวและดำ และกำลังเล่นอย่างจริงจังบนกระดานหมากรุก
มีเพียงเสียงของตัวหมากรุกที่เคลื่อนไหวอยู่ในห้องโถงที่ว่างเปล่า แม้ว่าธีอาจะตัวสั่นด้วยความเกรงกลัว แต่เธอก็ไม่กล้าส่งเสียงออกมา
เrล้ง!
ครึ่งชั่วโมงต่อมากระดานหมากรุกหยกแตกเป็นเสี่ยง ๆ หลังจากที่หมากรุกตัวสุดท้ายถูกเคลื่อนทึ่ จนทำให้เกิดเสียงดังไปทั่ว
ตุบ
ธีอาคุกเข่าลงกับพื้นทันที แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังไม่กล้าหายใจเสียงดัง
เธอรอจนกระทั่งเสียงในห้องโถงเงียบลง จากนั้นเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมกับหน้าผากของเธอฟุบลงกับพื้นขณะคุกเข่าอยู่ว่า “นายน้อย เป็นความผิดของฉันเอง ฉันสมควรถูกลงโทษ!”
ชายที่นั่งอยู่บนแท่นอรหันต์ลุกยืนขึ้นและยื่นมือออกไป เขามองไปที่มือซ้ายของเขาและพูดว่า “เห็นคน ๆ นั้นหรือเปล่า?”
“ฉันเห็นเขา!” ธีอาตอบ
“เขาเป็นยังไงบ้าง?”
“หยั่งไม่ถึง…” ธีอาครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะเอ่ยคำนั้นออกมาช้า ๆ
“หยั่งไม่ถึง? มีไม่กี่คนในเซาท์ไลท์ที่ป้าประเมินสูงถึงขนาดนี้…” ชายคนนั้นยิ้มเล็กน้อย “แล้วเขาดีกว่าฉันไหม?”
หลังของธีอาเปียกชุ้มไปด้วยเหงื่อทันที เธอตัวสั่นก่อนที่เธอจะกระซิบพูดว่า “เขาเป็นแค่มดงานใต้ดินจะเทียบกับมังกรตัวจริงอย่างคุณได้ยังไงคะ?”
“ตบหน้าตัวเองซะ” ชายคนนั้นสั่ง
ธีอาไม่กล้าแย้ง เธอยกมือขึ้นและตบหน้าตัวเองหลายครั้ง ซึ่งนั่นก็มากพอที่ทำให้ใบหน้าของเธอปูดบวม เธอไม่กล้าหยุดตบหน้าตัวเองจนกว่าผู้ชายคนนั้นสั่งให้เธอหยุด
หลังจากนั้นไม่นานชายคนนั้นก็โบกมือขึ้นและส่งสัญญาณให้ธีอาหยุด จากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดว่า “คุณป้าที่รักของฉัน คุณป้ารู้ไหมว่าทำไมฉันสั่งให้คุณป้าตบหน้าตัวเอง?”
“ฉันไม่รู้!” ธีอายังคงตัวสั่น
“ฮาร์วีย์น่ะ ไม่ว่าเขาจะมีข้อบกพร่องยังไงเขาก็ยังคงเป็นสายเลือดของตระกูลยอร์กแห่งเซาท์ไลท์ เขายังคงเป็นพี่ชายของฉัน ควินตัน ยอร์ก คนนี้ แต่คุณป้ากลับบอกว่าเขาเป็นมดงาน คุณป้ากำลังจะบอกว่าฉันก็เป็นมดงานเหมือนกันงั้นเหรอ?” ควินตันพูด
“ไม่! ฉันไม่กล้าคิดแบบนั้น!” ธีอายังคงคร่ำครวญและมีเลือดไหลออกมาจากหน้าผากของเธอ
“แน่นอนสิ คุณกล้าท้าทาย คุณป้าช่างกล้าดีเหลือเกิน” ควินตันแสยะยิ้ม “เอาล่ะ คุณป้ายืนขึ้นได้แล้ว เพราะฉันเป็นคนสั่งให้คุณป้าไปที่นิอัมมี่ ฉันจะไม่โทษคุณป้า…”
“บอกฉันมาตามตรง ตอนนี้พี่ชายของฉันเป็นยังไงถ้าเทียบกับฉัน…”
ธีอายืนตัวสั่น เธอมองไปที่สีหน้าของควินตัน เธอต้องพูดอย่างกระชับให้สั้นที่สุด แม้ในตอนนี้เธอจะกลัวเขามากก็ตาม “ฉันเคยติดต่อกับเขาแค่ครั้งเดียว ฉันรู้สึกว่าเขาน่ากลัวกว่าเมื่อก่อนมากก็แค่นั้น ไม่มีอะไรมากกว่านี้…”
“น่ากลัวกว่าเดิม…”
ควินตันหัวเราะเบา ๆ หลังจากคิดอยู่สักพัก “ใช่ นี่สิน่าสนใจ…”
“พี่ชายของฉันเป็นคนพยาบาทอาฆาตแค้นมาโดยตลอด ถ้าคุณป้าคิดว่าเขาจะอยู่เฉย ๆ ตลอดสามปี เหมือนหายสาบสูญไป คุณป้าอาจประเมินเขาต่ำเกินไป!”
“นิ่งเงียบมาสามปี แล้วจู่ ๆ ก็ระเบิดมันออกมา นั่นคือเขาล่ะ…”
ควินตันยิ้มและพูดต่อ “แล้วในความคิดของคุณป้า เราควรจัดการกับเขายังไง?”
“ฉันไม่กล้าพูด…”
“พูดสิ”
“ฮาร์วีย์…เขาไม่มีจุดอ่อนเลย บางทีเริ่มจากภรรยาของเขาอาจจะเป็นทางที่ดีที่สุด…” ธีอตัวสั้นสะท้าน
“เริ่มจากพี่สะใภ้ของฉันเหรอ?” ควินตันปรากฎรอยยิ้มเย็นชาบนใบหน้าของเขา “คุณป้าคิดว่าฉันเป็นคนไร้ยางอายขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ไม่! ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น!” ธีอาคุกเข่าอีกครั้งเหงื่อออกเต็มไปหมด
เช่นเดียวกับคำกล่าวที่ว่า “การจะเป็นใหญ่ จะต้องเรียนรู้ที่จะทำงานร่วมกับเสือ” นี่คือสิ่งที่เธอรู้สึกมาตลอด
“พี่รอง เป็นชายที่มีความทะเยอทะยานสูงและไม่สนใจใคร คุณป้าพูดถูก”
เสียงที่เปล่งออกมานั้นช่างดูเย็นชา