มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 380
แน่นอน ลักษณะเฉพาะที่น่าจดจำที่สุดของเธอก็คือ เธอรักคนรวยและดูถูกเหยียดหยามคนยากจน
เธอเกือบจะเหมือนกันกับแคสแซนดร้า ครูคนปัจจุบันของเขา
นักเรียนที่ร่ำรวยก็เหมือนกับเพื่อนหรือคู่หูที่สนิทสนมของพวกเธอ
ถ้าคุณไม่มีเงินหรืออำนาจ คุณก็แค่ไปตายที่ไหนก็ได้ที่คุณต้องการ
บางครั้ง คำพูดของเธอก็โหดร้ายและปวดใจเหมือนกัน นั่นคือเหตุผลที่ทำไมเจอรัลด์ถึงมีรอยฝังใจที่ลึกซึ้งมากต่อเธอ
“โอมายก๊อด! นี่ช่างเป็นเรื่องบังเอิญอะไรเช่นนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันนั่งรถบัสตั้งแต่ฉันเป็นเด็กแล้ว แต่เมื่อคิดว่าฉันจะเจอนายโดยบังเอิญตอนนี้!”
มอนทาน่าตอบกลับ ขณะที่เธอยิ้มขบขันแกมเหน็บแนม
ดูเหมือนราวกับเธอจะกลัวผู้คนเข้าใจผิดเธอและคิดว่าเธอนั่งรถโดยสารอยู่บ่อย ๆ
“มอนทาน่า เขาเป็นใคร? เขาเป็นหนึ่งในนักเรียนของเธอหรือเปล่า?” ชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดสูทถามขึ้นขณะที่เขานั่งถัดจากมอนทาน่า
“ใช่ ฉันเคยบอกคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน ฉันเคยมีนักเรียนที่ยากจนมากคนหนึ่งในชั้นเรียนของฉัน เขามักจะห่อซาลาเปาและผักดองมาโรงเรียนทุกวันอยู่เสมอ นอกจากนี้ เขาจะกินอาหารหนึ่งมื้อต่อวันเท่านั้น! คุณจำได้ไหม?”
“โอ้! ใช่ ผมจำได้!”
“ใช่แล้ว! นี่คือเขา พอพูดถึงเรื่องนี้แล้วละก็ ฉันไม่ได้เห็นเขามาเกือบจะสามปีแล้วตอนนี้! เขาได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยที่ค่อนข้างดีเลยแหละ เขาไปเรียนที่มหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่! โอ้! มีเด็กชายที่ชื่อเจมส์ ลอรีในชั้นเรียนของเราตอนนั้น ความจริงแล้ว ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเด็กคนนี้ค่อนข้างดีมากเลยนะ น่าเสียดาย เขาไม่ได้จัดการเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยที่ดีได้ แต่แทนที่ คนที่ไม่ควรเข้ามหาวิทยาลัยกลับได้รับการตอบรับ จริง ๆ เลย!” มอนทาน่ากล่าวด้วยความไม่พอใจ
“แต่อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ ฉันไม่ได้เจอนายในสองถึงสามปีนี้ ดูเหมือนราวกับว่านิสัยของนายจะดีขึ้นค่อนข้างมากแล้ว นายไม่มีปมด้อยที่นายเคยมีมาก่อนอีกต่อไป ดูเหมือนว่าเมืองใหญ่จะทำให้นายดีขึ้นบ้าง!” มอนทาน่ากล่าวเบา ๆ
เจอรัลด์ตอบกลับ “ขอบคุณครับ คุณเลวิส คุณก็สวยขึ้นมากเช่นกันเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน!”
เอาตามตรง เขามีความประทับใจที่เลวร้ายมากกับมอนทาน่า
แต่อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้สำคัญ เพราะไม่ว่ามันจะเป็นอะไร เธอก็ยังคงเป็นครูของเขาในท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีเหตุผลสำหรับเขาที่จะต้องถือโทษโกรธแค้นเธอ
“ฮี่ฮี่ฮี่! นายยังเรียนรู้วิธีที่จะพูดเยินยออีกด้วย เอาตามตรงนะ นายควรจะเอาจริงเอาจังและซื่อตรง อย่าเรียนรู้ที่จะพูดสิ่งต่าง ๆ เหล่านี้เหมือนกับที่คนอื่นทำกัน นอกจากนี้ แม้ว่านายจะกล่าวชมฉัน ฉันก็ไม่รู้สึกว่ามันเป็นคำชมเมื่อมันออกมาจากปากของนาย!” มอนทาน่าดูหมิ่นเขาโดยตรง
ถ้าคนรวยชมคุณ นั่นหมายความว่าคุณน่าประทับใจ แต่เมื่อคนยากจนชมคุณ คุณจะไม่รู้สึกถึงความรู้สึกของการบรรลุเป้าหมายเลยทั้งนั้น
นี่เป็นเรื่องธรรมดา
เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะคิดเรื่องนี้กับตัวเอง
ทั้งนี้ เขาจึงตัดสินใจเปลี่ยนหัวข้อ “คุณเลวิส พวกคุณทั้งคู่ไปไหนกันมาครับ?”
“ฮี่ฮี่ฮี่! พวกเราไปเที่ยวต่างประเทศมา ไม่อย่างงั้นละก็ ทำไมนายถึงคิดว่าเราจะกลับมาด้วยรถโดยสารล่ะ? จริง ๆ นะ ยังไงซะ นายก็คงจะไม่เข้าใจหรอกแม้ว่าฉันจะเล่าให้นายฟัง!” มอนทาน่าตอบกลับขณะที่เธอควงแขนผู้ชายในชุดสูทอย่างรักใคร่
เจอรัลด์เพียงพยักหน้า
เมื่อเขาเห็นว่ามอนทาน่าไม่ได้มองเขาอีกต่อไป เขาจึงหยุดพูดเช่นกัน หลังจากนั้น เขาก็หันหน้ากลับไปก่อนที่เขาจะมองออกไปนอกหน้าต่างต่อ
รถบัสมาถึงที่มณฑลเงียบสงบในไม่ช้าหลังจากนั้น
ผู้โดยสารทั้งหลายทยอยลงจากรถบัส กันทีละคน
เจอรัลด์ก็ถือกระเป๋าเดินทางของตัวเองลงมาเช่นกันก่อนที่เขาจะเตรียมเรียกรถแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน
มอนทาน่าและแฟนหนุ่มของเธอร่วมใช่กระเป๋าเดินทางแบบเดียวกัน และดูเหมือนราวกับว่าพวกเขาทั้งคู่ไม่ต้องการจะถือกระเป๋าเดินทาง “อืม ไม่ใช่ว่าเจอรัลด์ก็อยู่ที่นี่หรอกเหรอ? พวกเราสามารถขอให้เขาถือกระเป๋าเดินทางของเราไปยังทางออกของสถานีรถได้นะ ถ้างั้น คนขับรถของคุณจะมาสายในเวลาแบบนี้ได้อย่างไร? คุณไม่ควรยกโทษให้เขาไปง่าย ๆ แบบนั้นนะ!”
ดูเหมือนราวกับว่าพวกเขารู้สึกว่าพวกเขาจะเสียหน้าถ้าพวกเขาจะถือกระเป๋าเดินทางนั่น
เมื่อมอนทาน่าเห็นเจอรัลด์ เธอจึงรีบโบกมือให้เขา
“เจอรัลด์ มานี่และข่วยพวกเรายกกระเป๋าเดินทางนี้ซิ! ฉันไม่สามารถยกมันได้!”
มอนทาน่าไม่ได้รอให้เจอรัลด์พูดและเธอเพียงผลักกระเป๋าเดินทางของเธอไปตรงหน้าเขา
‘ไม่สามารถยกมันได้งั้นเหรอ? ถ้าคุณไม่สามารถยกมันได้ ก็รอตายได้เลย!’ เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะสบถด่าในใจ แต่อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับมันดู เขาก็ไม่ได้เสียหายอะไรแม้ว่าเขาจะช่วยครูของเขาถือกระเป๋าเดินทางของเธอ
ดังนั้น เขาจึงถือกระเป๋าเดินทางของตัวเองด้วยมือข้างหนึ่งขณะที่เขาถือกระเป๋าเดินทางของอีกฝ่ายอีกสองใบด้วยมืออีกข้าง หลังจากนั้น เขาก็เดินตามหลังพวกเขาไปในขณะที่พวกเขาเดินออกไปจากสถานีรถโดยสาร
“ที่รัก คุณคิดว่าครอบครัวของคุณจะสามารถได้รับเงินลงทุนสำหรับการจัดหาเงินทุนของมณฑลเงียบสงบในครั้งนี้ได้หรือไม่? ถ้าคุณสามารถทำได้ คุณจะร่ำรวยมากเลยนะ! ฮ่าฮ่าฮ่า! ถึงตอนนั้น มณฑลเงียบสงบก็จะกลายเป็นเมืองใหญ่แห่งหนึ่งในอนาคต! ฉันตื่นเต้นมากเลย!” มอนทาน่าพรั่งพรูออกมาขณะที่เธอควงแขนแฟนหนุ่มของเธอด้วยมือข้างเดียว
แฟนหนุ่มของเธอตอบกลับอย่างภาคภูมิใจ “ฮ่าฮ่า นั่นจะไม่เป็นปัญหา บริษัทพ่อของผมถือได้ว่ามีศักยภาพสูงที่สุดในมณฑลเงียบสงบทั้งหมดนี้!”
“เอ๋? ทำไมถึงมีรถมากมายขนาดนี้จอดอยู่ด้านนอกของสถานีล่ะ? รถเหล่านี้ทั้งหมดเป็นรถส่วนตัวในมณฑล ดูเหมือนราวกับว่าเหล่าผู้นำทุกคนจะอยู่ที่นี่เพื่อมารับใครบางคนนะ ใช่ไหม?”
“ใช่! ไม่ใช่ว่านั่นคือคุณแฮร์ริง เจนคินส์ หรอกเหรอ? เขาก็อยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกันเหรอ?”