วันต่อมา
ณ ภูเขาแห่งหนึ่งที่สูงทะยานจนถึงก้อนเมฆ หมอกและก้อนเมฆลอยอยู่รอบๆ ดูเหมือนว่าเป็นดินแดนมหัศจรรย์ก็ว่าได้
ทว่าบนยอดเขาแห่งนี้มีหอคอยที่สูงตระหง่านอยู่ กว้างขวางอย่างมาก ข้างบนมีป้ายติดไว้ซึ่งเขียนด้วยตัวอักษรขนาดใหญ่—แก๊งเขี้ยวหมาป่า ตัวอักษรนั้นส่องประกายเป็นแสงสีทอง!
ข้างในหอคอยแห่งนี้ สมาชิกของแก๊งเขี้ยวหมาป่าจำนวนมากกกำลังพูดคุยกัน
“เจ้าอู๋ตี่นั่นช่างโหดเหี้ยมจริงๆ”
“ใช่ไหม? หัวหน้าแก๊งและยอดฝีมือคนอื่นๆได้หลบหนีออกมาอย่างไม่คิดชีวิต สมาชิกจำนวนมากของพวกเราได้ตายไป โชคดีที่ว่าที่นี่คือเครือข่ายเสมือนจริง ไม่อย่างนั้นพวกเขาก็คงจะตายไปแล้วจริงๆ”
“เหอะ เจ้าอู๋ตี่นั่นไม่ใช่เพียงแค่โหดเหี้ยมเท่านั้น แต่เรียกได้ว่าเป็นบุคคลที่ไม่เกรงกลัวกฎหมายและสวรรค์ ว่ากันว่าเมื่อวานเขาบุกเข้าไปถล่มแก๊งเสือดำของเมืองตะวันออกอันไกลโพ้นจนราบเป็นหน้ากลอง สมบัติทั้งหมดในภูเขาเสือดำถูกเขาปล้นชิงไปจนสะอาดหมดจด ไม่มีแม้แต่หญ้าใบเดียวที่หลงเหลืออยู่”
“ไม่มีทาง ไม่คาดคิดว่าจะบุกไปถล่มแก๊งเสือดำ อีกทั้งยังปล้นชิงทรัพย์สมบัติทั้งหมดในภูเขาเสือดำ โหดเหี้ยมถึงเพียงนี้เลยหรือ?! ทว่ากลุ่มของสมาชิกแก๊งเสือดำไม่ได้ทำการต่อต้านหรือ? นี่พวกเขาไม่มีความกล้าหาญเลยหรือ?”
“ทำไมจะไม่ต่อต้าน พวกเขาได้ทำการต่อต้านอย่างสุดชีวิต ทว่าก็เปล่าประโยชน์ ว่ากันว่ารองหัวหน้าแก๊งของพวกเขาได้นำกองกำลังด้วยตนเอง บุกเข้าไปในแนวหน้า แต่ก็ไม่คาดคิดว่าจะถูกหมัดๆเดียวอัดจนร่างกายระเบิดออกมา มีสภาพที่น่าสมเพชอย่างมาก”
“หัวหน้าแก๊ง หัวหน้าแก๊งเสือดำไปที่อยู่ที่ไหนกัน ทำไมถึงไม่เข้ามาช่วยเหลือลูกน้องของตนเอง?”
“เขาพลาดท่าไปแล้ว ได้ยินมาว่าในช่วงที่โกลาหลวุ่นวายอยู่นั้น ลู่หู่หัวหน้าแก๊งเสือดำถูกลอบโจมตีในขณะที่ไม่ทันได้ระวังตัว ก้อนอิฐได้ปลิดชีวิตเขา แม้แต่สมบัติก็ถูกปล้นชิงไป เรียกว่าความโชคร้ายมักมาไม่หยุดหย่อน”
“การที่ปราศจากหัวหน้าแก๊งนั้น ยอดฝีมือคนอื่นๆก็ยังอยู่ เจ้าเด็กนั่นก็ไม่ได้มีผู้ช่วย เป็นไปได้อย่างไรที่กลุ่มคนเหล่านั้นจะพ่ายแพ้ให้กับเขา ถึงอย่างไรซะสองมือก็ไม่สามารถต้านทานสี่มือได้ แก๊งเสือดำเหล่านั้นโง่เขลาถึงขนาดที่ไม่เข้าใจความจริงข้อนี้หรือ?”
“การที่ใช้จำนวนต่อสู้กับเขาจะมีประโยชน์หรือ? ก่อนหน้านี้พวกเราแก๊งนับสิบที่รวมตัวกันซึ่งมีกองทัพนับแสนคนยังถูกเขาอัดกลับมาเหมือนกับสุนัขข้างถนน ตายไปเป็นจำนวนมาก หลบหนีออกมาอย่างไม่คิดชีวิต เพียงแค่แก๊งเสือดำแก๊งเดียวจะสามารถต่อต้านเจ้าปีศาจนั่นได้อย่างไรกัน?”
“ตอนนี้ข้าได้ยินมาว่าแก๊งเสือดำวางแผนที่จะแยกตัว พูดคุยกันถึงเรื่องเก็บข้าวเก็บของและยุบแก๊ง”
“บัดซบ การที่ทำลายล้างครอบครัวผู้อื่นเช่นนี้ เจ้าอู๋ตี่นี่ช่างโหดเหี้ยมอย่างถึงที่สุด”
“โชคดีที่แก๊งเขี้ยวหมาป่าของพวกเราไม่ได้อยู่ในเมืองตะวันออกอันไกลโพ้น ไม่อย่างนั้นบางทีอาจจะเผชิญกับเงื้อมมืออันชั่วร้ายของเจ้าบัดซบนั่นได้”
“เจ้าหมายความว่าอะไรกัน? กำลังดูถูกดูแคลนแก๊งเขี้ยวหมาป่าของพวกเราหรือ? หากเจ้าเด็กนั่นมาที่นี่แล้วอย่างไรกัน พวกเรามีอะไรที่จะต้องเกรงกลัวเจ้าอู๋ตี่หรือ ช่างตลกสิ้นดี”
“พูดถูก การที่มีหัวหน้าแก๊ง อีกทั้งยอดฝีมือระดับสูงทุกๆคนของแก๊งเขี้ยวหมาป่าก็อยู่ที่นี่ ต่อให้เจ้านั่นจะมาจริงๆ ก็ยังคงต้องเผชิญกับความเกรี้ยวกราดของพวกเรา ทำให้เขารู้ว่าทำไมดอกไม้ถึงเป็นสีแดง”
“แก๊งเสือดำมีอะไรที่จะเทียบกับแก๊งเขี้ยวหมาป่าของพวกเราได้ ใครกันที่จะกล้าเข้ามาสร้างปัญหากับพวกเรา?”
กลุ่มของสมาชิกแก๊งเขี้ยวหมาป่าที่พูดคุยกันด้วยอารมณ์ที่ล้นหลาม ในระหว่างที่พูดคุยกันพวกเขาก็ได้พูดจาดูถูกเหยียดหยามเซี่ยปิงเช่นกัน คิดว่าเจ้านี่ไม่มีความกล้าหาญมากพอ ไม่กล้าที่จะบุกเข้ามาในภูเขาเขี้ยวหมาป่าของพวกเขา
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!
ในตอนนี้ ประตูไม้ของห้องโถงหลักภายในหอคอยก็มีเสียงดังขึ้นมา เสียงเคาะที่ดังขึ้นมาแต่ละครั้งนั้นฟังดูเหมือนกับเป็นจังหวะอย่างมาก
สมาชิกของแก๊งเขี้ยวหมาป่าก็จ้องมองอย่างวอกแวก แต่ละคนต่างก็มองหน้าซึ่งกันและกัน
“นี่มันเกิดเรื่องอะไรกัน? ใครกำลังเคาะประตู?”
“มีแขกมาเยือนหรือ?”
“แขกตูดข้าสิ ภูเขาเขี้ยวหมาป่าของพวกเราเป็นสถานที่สำคัญของแก๊งเขี้ยวหมาป่า หากมีแขกมาเยือนจริงๆล่ะก็ จะต้องมีการนัดล่วงหน้า ไม่อย่างนั้นไม่มีใครที่จะสามารถเข้ามาได้”
“หรือว่าจะเป็นพี่น้องแก๊งเขี้ยวหมาป่าของพวกเราที่ได้เดินทางกลับมา?”
“นี่ก็ไม่แน่ชัด ไปดูกันเถอะ”
ชายหนุ่มที่สวมใส่ชุดสีดำคนหนึ่งได้เดินไปที่ประตูและตะโกนออกไป “ใครกัน มีธุระอะไรที่นี่?”
“มาส่งอาหาร”
เสียงดังขึ้นมาจากข้างนอก
ส่งอาหาร?!
บัดซบ ในโลกเสมือนจริงแห่งนี้มีการส่งอาหารด้วยหรือ? รู้หรือไม่ว่าผู้คนจะไม่รู้สึกหิวภายในโลกเสมือนจริงแห่งนี้?
กลุ่มของผู้คนต่างก็มีสีหน้าที่แปลกประหลาด
“ส่งอาหารหรือ? ใครสั่งอาหารกัน หัวหน้าแก๊งรึ?”
ทว่าชายหนุ่มเสื้อสีดำคนนี้ก็ยังคงงุนงง เขานั้นมักที่จะสั่งอาหารในโลกแห่งความเป็นจริง ดังนั้นมันจึงกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของเขา ไม่ได้มีความสงสัยแม้แต่น้อย เปิดประตูออกมาโดยอัตโนมัติ
คนอื่นๆก็ต้องการที่จะเข้าไปขัดขวางชายหนุ่มชุดดำคนนี้ ทว่ามันก็สายเกินไป
ทันใดนั้นชายหนุ่มคนหนึ่งก็เดินเข้ามาพร้อมกับมีกลุ่มของเด็กและผู้หญิงหลายคนที่ติดตามมาด้วย เป็นเหมือนกับครอบครัวก็ว่าได้ มีผู้คนจำนวนมาก
“เฮ้เฮ้ เจ้ากำลังทำอะไร ที่นี่คือสถานที่สำคัญของแก๊งเขี้ยวหมาป่า เจ้าเข้ามาทำไม ที่นี่เป็นสถานที่ส่วนตัว รีบวางอาหารและไสหัวไปซะ หากกล้าที่จะก้าวเข้ามาอีกแม้เพียงแค่ครึ่งก้าว เชื่อเถอะว่าพวกเราแก๊งเขี้ยวหมาป่าจะใช้ดาบฟันเจ้าจนตาย”
สัญชาตญาณของชายหนุ่มชุดดำกำลังบ่งบอกว่าสถานการณ์ไม่ชอบมาพากล
เขาได้ขัดขวางชายหนุ่มคนนี้ไว้ทันที เผยให้เห็นท่าทางที่โหดเหี้ยม เพราะว่าภูเขาเขี้ยวหมาป่านั้นไม่ใช่สถานที่ที่หมาแมวที่ไหนจะเข้ามาได้ แม้ว่าจะมาส่งอาหารก็ไม่สามารถเข้ามาได้
“ฟันข้าจนตาย? ด้วยความสามารถของพวกเจ้าหรือ?”
ชายหนุ่มยิ้มออกมาเล็กน้อยและเผยให้เห็นเขี้ยวออกมา ดูดุร้ายอย่างมาก
กลุ่มสมาชิกของแก๊งเขี้ยวหมาป่าที่เห็นรูปลักษณ์ของชายหนุ่มคนนี้ พวกเขาต่างก็หวาดกลัวจนถอยหลังออกไปอย่างต่อเนื่อง มีสีหน้าที่ซีดเซียว
“อู๋ตี่?!”
“บัดซบ เจ้าอู๋ตี่มาที่นี่ ไม่คาดคิดว่าจะมาที่นี่จริงๆ”
“เรียกหัวหน้าแก๊งมา รีบเรียกหัวหน้าแก๊งมาโดยด่วน”
“ศัตรูโจมตี ศัตรูโจมตี อ๊าก!”
“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”
สมาชิกแก๊งเขี้ยวหมาป่าแต่ละคนต่างก็หวาดกลัวจนขวัญกระเจิง พวกเขาต่างก็ตะโกนออกมา หวาดกลัวอย่างถึงที่สุด พวกเขาไม่คาดคิดว่าเจ้าอู๋ตี่ที่บุกเข้าไปสร้างปัญหาที่ภูเขาเสือดำเมื่อวานนี้ วันนี้จะบุกเข้ามาที่ภูเขาเขี้ยวหมาป่าเช่นกัน
ก่อนหน้านี้เป็นแก๊งเสือดำ ทว่าในตอนนี้เป็นแก๊งเขี้ยวหมาป่า นี่เขาต้องการที่จะบุกเข้าไปถล่มแต่ละแก๊งอย่างนั้นหรือ?! หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ นี่มันช่างเป็นการกระทำที่ยโสโอหังอย่างถึงที่สุด ยโสโอหังอย่างที่ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา
ทันใดนั้น พวกเขาก็ได้ส่งสัญญาณเตือนภัยออกไปทันที เสียงสัญญาณดังออกไปทั่วทั้งภูเขาเขี้ยวหมาป่า
ซู่ ซู่ ซู่!!!
ได้ยินเสียงสัญญาณเตือนภัยนี้ ยอดฝีมือระดับสูงจำนวนนับไม่ถ้วนของภูเขาเขี้ยวหมาป่าก็ได้วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วรวมถึงหัวหน้าแก๊งกู๋หย่งเช่นกัน สมาชิกบางส่วนที่เพิ่งเข้าร่วมกับแก๊งเขี้ยวหมาป่าก็รีบวิ่งเข้ามาเช่นกัน
ทว่าเมื่อพวกเขาได้เห็นเซี่ยปิง แต่ละคนต่างก็หวาดกลัวจนใบหน้าซีดเซียว เพราะว่าพวกเขาล่วงรู้ว่าเจ้าปีศาจนี่จะต้องบุกมาถล่มแก๊งเขี้ยวหมาป่าของพวกเขาอย่างแน่นอน สถานการณ์ตอนนี้ตกที่นั่งลำบากแล้ว
กู๋หย่งหัวหน้าแก๊งเขี้ยวหมาป่ามีท่าทางที่แข็งนอกอ่อนใน พูดเสียงดังออกมา “อู๋ตี่ เจ้ามาทำอะไรที่ภูเขาเขี้ยวหมาป่าของข้า? ล่วงรู้หรือไม่ว่าภูเขาเขี้ยวหมาป่าของข้านั้นมีพี่น้องนับหมื่นคนที่อยู่ที่นี่ เพียงแค่แต่ละคนที่ถ่มน้ำลายออกมาก็สามารถที่จะทำให้เจ้าจมน้ำตายได้”
เขาต้องการที่จะสร้างอานุภาพขู่ขวัญไว้ก่อน ทำให้เซี่ยปิงหวาดกลัว
“ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต ค้างหนี้ก็ต้องชำระคืน”
เซี่ยปิงยืนไขว้มือไว้ข้างหลังทั้งสองข้าง “ข้ามาที่ภูเขาเขี้ยวหมาป่าแห่งนี้ไม่ใช่เพื่อสิ่งอื่นใด ทว่าเพื่อแสวงหาความยุติธรรมจากพวกเจ้า”
“ความยุติธรรมรึ? เจ้าต้องการความยุติธรรมอะไรกัน ก่อนหน้านี้เจ้าได้สังหารสมาชิกแก๊งเขี้ยวหมาป่าของข้าไปเป็นจำนวนหลายหมื่นคน เจ้าจะยังต้องการความยุติธรรมอะไรอีก?” กู๋หย่งโมโหออกมา ต้องการที่จะโต้แย้งเซี่ยปิง
“ความตายของพวกเขานั้นเป็นสิ่งที่ต้องโทษตัวพวกเขาเอง ไม่ใช่ความยุติธรรม”
เซี่ยปิงพูดออกมาอย่างนิ่งเฉย
“เจ้าต้องการอะไร?” กู๋หย่งยับยั้งความโมโหของตนเองไว้
เซี่ยปิงพูดออกมา “ง่ายมาก ส่งสมบัติทั้งหมดของภูเขาเขี้ยวหมาป่ามาให้ข้า อย่าให้มีสิ่งใดหลงเหลืออยู่”
เขาได้เสนอเงื่อนไขของตนเองออกไป
“ผายลม!”
“อู๋ตี่ เจ้าอย่าล้ำเส้นเกินไป”
“ต้องการสมบัติทั้งหมดในภูเขาเขี้ยวหมาป่าของพวกเราหรือ ช่างเป็นความคิดที่เพ้อฝันจริงๆ”
“อู๋ตี่ เจ้าอย่าคิดว่าเจ้าปกครองโลกใบนี้อยู่ หากพวกเราต่อสู้จนตัวตายจริงๆล่ะก็ ก็ไม่รู้ว่าฝ่ายใดจะเป็นผู้ชนะ”
“ช่างละโมบอย่างถึงที่สุด ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินหนา”
“หากเจ้าต้องการที่จะต่อสู้ พวกเราก็พร้อมที่จะทำสงคราม”
กลุ่มของสมาชิกแก๊งเขี้ยวหมาป่าตะโกนออกมาอย่างโมโห แบ่งปันความเกลียดชังร่วมกัน