เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 416
สายตาของท่านผอ.จดจ่ออยู่ที่ศีรษะของเอี๋ยนชิง คนอื่นๆไม่ได้สังเกต แต่ท่านผอ.กลับมองเห็นอย่างชัดเจนว่าเหนือศีรษะของเอี๋ยนชิงนั้น มีรูปร่างของค่ายกลเบญจธาตุอยู่ ค่ายกลอันนี้ ไม่ได้มาจากการรวมตัวของปราณชี่ มันเหมือนกับพลังชี่ของผู้ฝึกชี่มารวมตัวกัน ดูเหมือนเด็กหนุ่มคนนี้จะไม่ธรรมดาเลย
ท่านผอ.หันหน้ากลับไปมองอาจารย์ซิงยวนหนึ่งครั้ง แต่ในเวลานี้ อาจารย์ซิงยวนยังคงทำตัวปกติและนิ่งสงบมากๆ
ต่อสู้จนมาถึงตอนนี้แล้ว คณะหยินหยางได้แพ้ให้กับสามคนจากทั้งหมดห้าคนแล้ว ถ้าทำตามกฎการประลองของเมื่อก่อน ตอนนี้คณะหยินหยางคงประกาศยอมแพ้ได้แล้ว
หลังจากศิษย์พี่สามคนของลู่ฝานฟื้นฟูได้สักพัก จากนั้นก็ร่วมมือกับลู่ฝานเพื่อต่อสู้กับเอี๋ยนชิง โอกาสที่คณะหนึ่งเดียวจะชนะก็มีสูงมากๆ
เรื่องนี้ ซิงยวนมั่นใจมากๆ
ในขณะที่ท่านผอ.กำลังคาดเดาเรื่องนี้อยู่ในใจ ด้านล่างนั้น ร่างกายของเอี๋ยนชิงก็พองโตขึ้นอีกครั้ง
เลือดเนื้อบนร่างกายกำลังปริออก ร่างกายของเอี๋ยนชิงมีบาดแผลที่น่ากลัวและใหญ่มากๆปรากฏ
ราวกับมีสิ่งของบางอย่างกำลังจะออกมาจากร่างกายของเอี๋ยนชิง เมื่อมองดูผิวหนังและเลือดเนื้อที่ปริออก แค่มองเห็นก็รู้สึกเจ็บมากๆแล้ว
แต่ดูเหมือนเอี๋ยนชิงยิ่งเจ็บก็ยิ่งดีใจ ใบหน้าอันบิดเบี้ยวของเขาเผยรอยยิ้มที่น่ากลัวออกมา จากบาดแผลที่ปริออกมานั้น มีของเหลวสีทองไหลออกมา ราวกับเลือดของเขาเป็นสีทอง
ลู่ฝานรีบพุ่งเข้ามา เขาก้าวเท้าเบาๆ ร่างกายของเขาก็พุ่งไปข้างหน้าสิบกว่าฟุต และมาถึงด้านหน้าของเอี๋ยนชิง
เขาโจมตีด้วยกระบี่ สายฟ้าสีแดงบนกระบี่หนักก็โจมตีใส่ร่างกายของเอี๋ยนชิง
มีเสียงดังสนั่นเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่เอี๋ยนชิงกลับไม่ได้ขยับร่างกายแม้แต่ก้าวเดียว เขาใช้มือจับกระบี่หนักไร้คมเอาไว้
เมื่อพลังเพิ่มขึ้น ทำให้ของเหลวสีทองที่ไหลบนร่างกายของเอี๋ยนชิง แล้วมันก็กลายเป็นลวดลายราวเหมือนค่ายกลเลย
ในเวลานี้ แม้แต่ท่านผอ.ก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ
“ร่างทอง ร่างอาวุธวิเศษ เขาฝึกด้านนี้ด้วยเหรอ”
ซิงยวนพูดด้วยรอยยิ้ม:”ถ้าเอี๋ยนชิงไม่ได้ฝึกฝนด้านนี้ด้วย ฉันก็คงไม่สอนหุ่นร่างยุทธ์ให้เขาอย่างแน่นอน ตอนนี้คณะหนึ่งเดียวพ่ายแพ้แล้ว เพราะเอี๋ยนชิงในเวลานี้ ไม่ว่าจะเป็นร่างกาย พลังและการโจมตี พลังของเขาก็พอๆกับนักบู๊ที่ฝึกฝนถึงปราณชีวิตชั้นสาม ถึงแม้นักเรียนทุกคนในคณะหนึ่งเดียวร่วมมือกัน ก็เอาชนะเอี๋ยนชิงไม่ได้อย่างแน่นอน”
ราวกับมันยืนยันคำพูดของซิงยวนนั้นเป็นเรื่องจริงๆ ผ่านไปไม่นาน หมัดของเอี๋ยนชิงก็ต่อยโดนร่างกายของลู่ฝานอย่างจัง
พลังหมัดอันน่ากลัวทำลายเกราะเกล็ดมังกรที่อยู่บนร่างกายของลู่ฝานทันที แต่ลู่ฝานก็ไม่ได้ยอมแพ้ เขาหันหลังและแตะใส่ศีรษะของเอี๋ยนชิง
มีเสียงตูมดังขึ้น เพียงแต่ศีรษะของเอี๋ยนชิงไม่ได้ขยับเลย
“ลู่ฝาน แกบีบบังคับให้ฉันต้องใช้วิชานี้ออกมา แกก็ควรภูมิใจได้แล้ว ตอนนี้แกไปตายซะเถอะ”
เอี๋ยนชิงเพิ่มพลังฝ่ามือทันที เขาจับลู่ฝานพร้อมกับกระบี่และดึงมาอยู่ด้านหน้าของตัวเอง
เขาปล่อยฝ่ามือออกไป พลังอันน่ากลัวทำให้บริเวณโดยรอบเกิดการระเบิด ทำให้เม็ดทรายกลายเป็นผุยผง
ร่างกายของลู่ฝานปลิวออกไปหลายสิบฟุต กระแทกกับกำแพงจนถล่มไปหลายชั้น กระบี่หนักก็หลุดออกมาจากมือเช่นกัน
เอี๋ยนชิงจับกระบี่หนักไร้คมเอาไว้ในมือ
“ตอนนี้กระบี่อันนี้เป็นของฉันแล้ว”
เอี๋ยนชิงพูดอย่างเย็นชา จากนั้นเขาก็เดินไปหาลู่ฝานทีละก้าวอย่างช้าๆ
ในคณะอื่นๆนั้น มีนักเรียนจำนวนมากตกตะลึงและอึ้งจนตาค้าง เมื่อพวกเขามองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น
ความแข็งแกร่งของเอี๋ยนชิงได้เหนือความคาดหมายของพวกเขาไปแล้ว นี่คือพลังของอันดับหนึ่งจากคณะหยินหยางเหรอ?
เรื่องนี้มันเหลือเชื่อมากๆ
ลู่ฝานพยายามจะลุกขึ้นมา แต่เขาก็กระอักเลือดสดออกมาไม่หยุด
ในร่างกายของเขา เจดีย์เสวียนเก้ามังกรตะโกนด่าออกมา:”ไอ้เหี้ย เกินไปแล้ว มันดูถูกกันเกินไปแล้ว เจ้านายยิ่งใหญ่ ให้ฉันสังหารมันเลยไหม ฉันจะสังหารมันแน่นอน”
สายตาของลู่ฝานเปลี่ยนไป มือซ้ายร่ายคาถา ทำให้พลังฟ้าดินของบริเวณโดยรอบมารวมตัวที่เขาทันที
“จะสู้ตายเหรอ?”
สีหน้าของลู่ฝานเผยรอยยิ้มออกมา
ฉันไม่กลัวใครหน้าไหนอยู่แล้ว!