ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 295 อืมเตียงของพี่สาวเขย่าทั้งคืน
เขาไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนี้ยังไง
ถ้าเป็นเมื่อก่อนปฏิกิริยาของเขาที่มีต่อเธอเป็นปฏิกิริยาที่เธอมีต่อเขามายี่สิบปีในที่สุดเขาก็ได้รู้ว่าเธอได้หยั่งรากลึกในใจของเขามานานแล้ว
ดังนั้นเมื่อมาถึงตอนนี้เขาก็เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมา
ในที่สุดเขาก็รู้สึกว่าเขารู้สึกผิดต่อเธอหลายปีมานี้เธอปรารถนาอยู่ฝ่ายเดียวดึงดันเข้ามาในชีวิตเขาโดยไม่ได้รับการอนุญาติก็ด้วย
เขาต้องยอมรับจริงๆว่าเขาทำให้เธอต้องเสียราคาที่ต้องจ่ายเยอะมาก
แต่ผู้หญิงโง่คนนี้ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าเขาก็พ่อของเขารังแกเธอมากขนาดไหนแต่เธอก็ยังจะปกป้องพวกเขา
แสนรักจูบเธออย่างดุเดือด
เขาอ่อนโยนมากตลอดทั้งคืนแม้เขาจะแทบอดไม่ได้ที่จะทำรักกับเธออย่างรุนแรงแต่ในที่สุดเขาก็ยังมอบความอ่อนโยนให้กับเธออย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
แน่นอนว่ายกเว้นจำนวนครั้ง
…
วันถัดไป
พี่คณาธิปตื่นเช้ามาก
หลังจากตกลงกับอีริคเสร็จแล้วเมื่อวานเส้นหมี่ก็สามารถไปทำงานกับเขาได้ทันทีเมื่อเป็นอย่างนั้นเวลาที่เขาจะอยู่กับเธอเพียงลำพังก็คงจะหมดไป
ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเลื่อนวันออกไปอีกหนึ่งวันเขาขอพาเธอออกไปเที่ยวก่อน
แต่เมื่อเขามากลับพบว่าประตูห้องนอนของเส้นหมี่ปิดอยู่และข้างนอกก็มีปอร์เช่ยืนอยู่ไม่รู้ว่าเขาเอาแต่ยืนอยู่ตรงนั้นทำไม
“ปอร์เช่ทำไมถึงอยู่ที่นี่พี่สาวของนายล่ะ”
“…ไม่มีอะไรครับ”
แต่สิ่งที่น่าแปลกใจก็คือใต้ตาของเขาทั้งสองข้างที่มีวงสีดำคล้ำอยู่ราวกับว่าเมื่อคืนไม่ได้นอนทั้งคืนตอนที่พี่คณาธิปเดินไปยังเห็นเขาหาวอยู่หลายครั้ง
เขาไปทำอะไรมา
พี่คณาธิปยิ่งสงสัยมากขึ้นจึงยื่นมือออกไปเปิดประตูห้องของเส้นหมี่
ทันใดนั้นปอร์เช่ก็กันเขาไว้”พี่อยากเข้าไปเมื่อคืนพี่สาวเสียงดังทั้งคืนเลย”
เสียงดังอะไร
สีหน้าของพี่คณาธิปเปลี่ยนไปทันที”เสียงดังอะไรพี่สาวของนายเป็นอะไร”
ปอร์เช่หาวอีกครั้ง”ผมก็ไม่รู้ผมได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวทั้งคืนแถมยังได้ยินเสียงเตียงสั่นผมคิดว่าพี่สาวอาจจะไม่ชินเตียงก็เลยพลิกตัวไปมาเพราะนอนไม่หลับ”
ปอร์เช่เป็นเด็กที่ไร้เดียงสาเขาคิดว่าที่พี่สาวขยับทั้งคืนเพราะไม่ชินเตียง
แต่เมื่อพี่คณาธิปได้ยินเขาก็หน้าตึงขึ้นมาทันที!
ไม่ชินเตียงหรอ
จะเป็นไปได้ยังไงวันก่อนก็ยังนอนได้จะไม่ชินเตียงได้ยังไง
แถมยังมีเสียงเตียงสั่น…
ตอนนี้สมองของพี่คณาธิปกำลังผุดภาพบางอย่างขึ้นมาจากนั้นหน้าของเขาก็แดงก่ำแทบอยากจะเตะประตูเข้าไปอย่างไม่รีรอแล้วดึงคนที่อยู่ข้างในออกมาเสียให้ได้
แสนรัก!
เขากล้าเกินไปแล้วกล้ามาก่อเรื่องถึงที่นี่!!
“พี่คณาธิปพี่ไม่เป็นไรใช่ไหมทำไมสีหน้าพี่แย่ขนาดนั้นให้ผมพยุงพี่ไปพักไหม”
“ไม่ต้อง!”
พี่คณาธิปปฏิเสธอย่างดุดัน
จากนั้นเขาก็ทำหน้าอย่างกับกลืนแมลงเข้าไปเขาเหลือบมองประตูและเดินออกไปหน้าตึงอย่างรวดเร็ว
ปอร์เช่มองตามแผ่นหลังเขาไปเงียบๆจนเมื่อเขาเดินไปจนสุดสายตาแล้วจึงหาวอีกครั้งและเดินเข้าห้องนอนของตัวเองที่อยู่ข้างๆแล้วหลับไป
จนถึงบ่ายสองโมงสองพี่น้องถึงเพิ่งตื่นตามๆกัน
“โอ้ย”
ตอนที่เส้นหมี่ตื่นขึ้นมาร่างกายของเธอรวดร้าวไปหมดจนเธอแทบจะล้มลงที่เดิม
พระเจ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ
เมื่อวานเธอเมาหนักมากจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
จนเมื่อเธอก้มหัวลงถึงได้เห็นรอยสีแดงจ้ำๆอยู่บนร่างกายเธอมากมายแถมทุกส่วนของร่างกายก็รู้สึกเจ็บปวดและทันใดนั้นความทรงจำบางอย่างอันเลือนลางก็ปรากฏขึ้นมาในสมองของเธอ
เธอระเบิดขึ้นมาทันที!
“หึ่ย!ไอ้สารเลวแสนรัก!!”
“พี่สาวเป็นอะไรไปตื่นแล้วหรอ”
ปอร์เช่ที่เพิ่งตื่นขึ้นมาเคาะห้องของเธออยู่ข้างนอก
เมื่อเส้นหมี่ได้ยินจึงรีบปิดปากของตัวเองและไปเข้าห้องน้ำด้วยความอับอาย
หลายนาทีต่อจากนั้นเมื่อเธอเปิดประตูออกสติของเธอก็กลับมาเป็นปกติ
“ปอร์เช่มีอะไร”
“พี่อีริคโทรเข้ามาให้พวกเราเข้าไปหาเขาตอนนี้เขาบอกว่าตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีมากถ้าพวกเราอยากหาเงิน”
ปอร์เช่ที่ยืนอยู่หน้าประตูดูสดชื่นมากหลังจากได้หลับไป
เขาใส่แว่นตาสีดำมีหมวกขนสั้นสีกากีสวมลงบนผมสั้นสีดำของเขาทอดสายตาองค์ประกอบใบหน้าชายหนุ่มดั่งภาพเขียนดุนความบริสุทธิ์และความสดใสให้โดดเด่นขึ้นมามันช่างทำให้คนรู้สึกปลงใจอย่างไร้สิ้นสุด
เป็นวัยรุ่นช่างดีจริงๆ
เส้นหมี่เกาหัว”เข้าใจแล้วพี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนอ้อแล้วพี่คณาธิปของนายล่ะ”
ปอร์เช่ก้มหน้าลงแล้วพูด”ไม่รู้ครับเมื่อเช้าเขามาหาพี่พอผมบอกว่าพี่กำลังหลับอยู่เขาก็ออกไปไม่กลับมาอีกเลย”
ตอนเช้าเขามาหาเธอหรอ
สีหน้าของเส้นหมี่เปลี่ยนไปทันที”หรอแล้วนายพูดอะไรไปหรือเปล่า”
ปอร์เช่รีบคิดทันที”ไม่ได้พูดอะไรนะครับแค่บอกไปว่าตอนที่พี่หลับพี่ดื่มมากเกินไปทำไมหรอพี่จะให้ผมพูดว่าอะไร”
“ไม่ไม่ต้องไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นโอเคพี่จะไปเปลี่ยนเสื้อ”
จากนั้นเธอก็”ปัง”ปิดประตู
ทิ้งให้ปอร์เช่อยู่ข้างนอกเขามองประตูด้วยดวงตาสั่นไหวเล็กน้อยก่อนจะหันหลังกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
แต่ตอนที่เขากำลังถอดเสื้อผ้าลงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก็สว่างขึ้นแสดงว่ามีข้อความเข้ามา
เคมี”ท่านประธานถ้าคุณยังไม่กลับมาอีกบริษัทของคุณจะถูกพวกโบราณวัตถุทำลายหมดแน่”